Het laatste nieuws over Frankrijk

Het nationale voetbalteam van Frankrijk is actief onder de vlag van zowel de UEFA als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam Les Bleus (‘De Blauwen’).

• Het Franse nationale team maakt deel uit van de FFF
• Thuiswedstrijden worden afgewerkt in het Stade de France
• De bijnaam van het team luidt ‘Les Bleus’
• Frankrijk werd tweemaal wereldkampioen
• Het team werd tweemaal Europees kampioen

Het nationale voetbalteam van Frankrijk

De Franse voetbalploeg maakt deel uit van de Fédération Française de Football (FFF). Op 7 april 1919 werd de voetbalbond opgericht, maar al voor die tijd was er sprake van georganiseerd voetbal in Frankrijk. Het voetbal viel eerder onder de Union des Sociétés Françaises de Sports Athlétiques (USFSA), dat vanaf november 1890 verantwoordelijk was voor de organisatie van talloze sporten.

Al voor de oprichting van de FIFA (1904) speelde een vertegenwoordigend elftal van Frankrijk wedstrijden. De eerste officiële interland dateert van 1 mei 1904 en resulteerde in een 3-3 gelijkspel tegen België. In de beginjaren bestonden er verschillende federaties, waardoor het land zelfs twee teams naar de Olympische Spelen van 1908 stuurde. Zowel de A- als B-ploeg werd met grote cijfers verslagen door Denemarken (respectievelijk 17-1 en 9-0).

Omwille van de strubbelingen mocht Frankrijk helemaal geen voetbalteam afvaardigen voor de Olympische Spelen van 1912. Na de Eerste Wereldoorlog tekenden beide bonden de vrede, waardoor men fuseerde tot de hedendaagse FFF. Dat leidde niet meteen tot een kwaliteitsimpuls. Op de Olympische Spelen van 1924 en 1928 werd het team voortijdig uitgeschakeld door respectievelijk Uruguay (5-1, kwartfinale) en Italië (4-3, achtste finale).

Vroege WK-debutant

Uruguay organiseerde in 1930 het allereerste WK. Landen konden alleen op uitnodiging deelnemen aan deze eindronde, maar door de reisafstand en de financiële verplichtingen stonden de Europese landen niet te springen om deel te nemen. Met steun van de Uruguayaanse regering vaardigde Europa desondanks een viertal teams af: België, Frankrijk, Joegoslavië en Roemenië. De Fransen stapten met twee andere teams op de Pont Verde naar Zuid-Amerika, waar de Joegoslaven met een andere boot afreisden.

Lucien Laurent maakte op 13 juli 1930 het eerste WK-doelpunt van Frankrijk. De aanvaller leidde daarmee een 4-1 overwinning op Mexico in. Twee dagen later stond al een ontmoeting met Argentinië op het programma. Lange tijd stond de brilstand op het scorebord, maar Luis Monti bezorgde de Zuid-Amerikanen alsnog de winst: 0-1. In de derde en laatste groepswedstrijd ging het eveneens mis door toedoen van Chili (0-1). Het eerste WK-avontuur strandde daardoor al in de groepsfase.

Europa mocht het tweede en derde WK organiseren voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. In 1934 was het de beurt aan Italië, waar Frankrijk zelf de organisatie van 1938 op zich mocht nemen. Les Bleus sneuvelden op Italiaanse bodem al in de eerste ronde door toedoen van Oostenrijk (2-3 na verlenging). Op eigen veld kwam men vier jaar later beter voor de dag door België met 3-1 uit te schakelen. De kwartfinalewedstrijd tegen Italië, de latere wereldkampioen, pakte vervolgens fataal uit: 1-3.

Derde van de wereld

In de periode 1940-1945 speelde Frankrijk in totaal acht wedstrijden, waarvan er vijf in een nederlaag eindigden. Alleen tegen Portugal (3-2) en België (3-1) wist men nog een overwinning uit het vuur te slepen. Het eerste naoorlogse WK vond plaats in 1950. De Fransen werden in de kwalificatiefase gekoppeld aan Joegoslavië, maar na tweemaal een 1-1 gelijkspel ging de beslissingswedstrijd verloren (2-3 na verlenging). De FFF weigerde vervolgens een FIFA-aanbod om alsnog deel te nemen.

Frankrijk wist zich foutloos te kwalificeren voor het WK van 1954. In Zwitserland maakte Raymond Kopa tegen Mexico het verschil (3-2), maar de 0-1 nederlaag tegen Joegoslavië in de eerste wedstrijd bleek fataal. Joegoslavië en Brazilië speelden gelijk, waardoor Les Bleus naar huis werden gestuurd. Vier jaar later groeide Just Fontaine uit tot de absolute ster. Hij maakte maar liefst dertien doelpunten op het WK in Zweden, waarvan vier in de troostfinale tegen West-Duitsland (6-3 zege). In de halve finale bleek het Brazilië van Pelé nog met 2-5 te sterk.

Tijdens de jaren vijftig introduceerde Europa een nieuwe voetbalfederatie: de UEFA. In 1960 organiseerde deze overkoepelende bond het allereerste EK. Frankrijk wist zich te kwalificeren door Griekenland en Oostenrijk te verslaan, waardoor men in eigen land mocht aantreden. Zonder Fontaine en Kopa speelde de gastheer geen echte rol van betekenis. Men verloor zowel de halve finale van Joegoslavië (4-5) als de troostfinale tegen Tsjecho-Slowakije (0-2).

Zware jaren

Met Bulgarije als Finland leek de kwalificatiefase voor het WK van 1962 een abc’tje. Thuis won men daadwerkelijk met duidelijke cijfers (3-0), maar de return in Sofia eindigde in mineur door een late treffer (1-0). In die tijd werd er niet gekeken naar de totaalscore. Milaan kreeg de eer om de beslissingswedstrijd te huisvesten. Bulgarije won deze wedstrijd opnieuw door één keer te scoren en plaatste zich daarmee voor de eindronde. Kopa nam nadien afscheid van de nationale ploeg.

De jaren zestig en zeventig verliepen sowieso dramatisch voor Frankrijk. Iedere EK-kwalificatiefase resulteerde in een zeperd, waar de nationale ploeg slechts tweemaal een WK-kwalificatiefase succesvol wist te doorstaan. Alleen op de wereldkampioenschappen van 1966 en 1978 mocht men zich nog eens meten met de wereldelite. In beide gevallen sneuvelden de Fransen al in de groepsfase. Een 3-1 zege op Hongarije in de laatste groepswedstrijd van 1978 fungeerde als miniem hoogtepunt.

EK-winnaar met Platini

Frankrijk plaatste zich eveneens voor het WK van 1982. De eerste groepswedstrijd tegen Engeland ging verloren (1-3), maar men wist de eerste ronde alsnog te overleven door Koeweit (4-1) en Tsjecho-Slowakije (1-1) in bedwang te houden. In de tweede groepsfase klopten de Fransen zowel Oostenrijk (1-0) als Noord-Ierland (4-1), waardoor het bereiken van de halve finale een feit was. Een historische WK-finale verdampte door een verloren strafschoppenserie tegen West-Duitsland, waarna Polen er met het brons vandoor ging.

Als gastland mocht Frankrijk in 1984 voor het eerst sinds 1960 weer deelnemen aan het EK. Michel Platini ontpopte zich tot een fenomeen door negen keer te scoren in vijf wedstrijden. In de halve finale maakte de aanvallende middenvelder het verschil tegen Portugal (3-2 na verlenging), waar hij in de finale tegen Spanje de openingstreffer opeiste. Bruno Bellone stelde de Europese minuut in de slotminuut veilig. Voor het eerst in de geschiedenis had Frankrijk een hoofdprijs te pakken. Platini werd zowel in 1983, 1984 als 1985 verkozen tot Ballon d’Or-winnaar.

Op het WK van 1986 was Platini minder succesvol met ‘slechts’ twee doelpunten. In de halve finale tegen West-Duitsland (0-2) wist de sterspeler niet te scoren, waar hij eveneens droog bleef staan in de troostfinale tegen België. Doelpunten van Bernard Genghini en Manuel Amoros zorgden in de verlenging voor een bronzen medaille: 4-2. Platini beëindigde zijn interlandcarrière in 1987 met 72 wedstrijden voor Frankrijk op de erelijst. Met 41 doelpunten was hij jarenlang topscorer aller tijden.

Groot verval

Platini zwaaide tijdens het kwalificatietraject voor het EK van 1988 af. Zonder de sterspeler kreeg een speler als Jean Tigana het lastiger, waardoor men een bedroevende eindspurt neerzette. In een groep met de Sovjet-Unie, Oost-Duitsland (DDR), IJsland en Noorwegen wist men welgeteld één zege binnen te slepen. De helft van de acht kwalificatieduels eindigde in een gelijkspel. Les Bleus eindigde maar liefst op zeven punten achterstand van groepswinnaar Sovjet-Unie en dat terwijl een zege destijds maar twee punten opleverde.

De mislukte EK-campagne bleek geen incident. Frankrijk plaatste zich evenmin voor de WK’s van 1990 en 1994. Tussendoor mocht het team wel deelnemen aan het EK in Zweden, maar ook dat mocht geen succes heten. In een groep met Denemarken, Engeland en gastheer Zweden noteerde men twee gelijke spelen en één nederlaag. Jean-Pierre Papin maakte de enige twee doelpunten tijdens die eindronde. Met dertig doelpunten in 54 interlands haalde de aanvaller sowieso een behoorlijk moyenne.

Frankrijk presteerde op het EK van 1996 beduidend beter. In de groepsfase bleef het team ongeslagen tegen Roemenië (1-0), Spanje (1-1) en Bulgarije (3-1). Het Nederlands elftal toonde zich vervolgens een zware kluif, maar een gemiste strafschop van Clarence Seedorf gaf uiteindelijk de doorslag. In de halve finale gingen de Fransen vervolgens zelf ten onder in een strafschoppenserie. Tsjechië schoot zes keer op rij raak, waardoor Reynald Pedros uitgroeide tot schlemiel van de avond.

Wereldkampioen in eigen land

In 1998 mocht Frankrijk voor de tweede keer het wereldkampioenschap organiseren. Bondscoach Aimé Jacquet had tijdens deze eindronde de beschikking over een uitstekende selectie met spelers als Fabien Barthez, Laurent Blanc, Lilian Thuram, Marcel Desailly, Bixente Lizarazu, Didier Deschamps, Patrick Vieira, Zinédine Zidane, Youri Djorkaeff en Thierry Henry. In de groepsfase rekende het team dan ook ‘gewoon’ af met Zuid-Afrika (3-0), Saudi-Arabië (4-0) en Denemarken (2-1).

In de knock-outfase kreeg Frankrijk weinig cadeau. De formatie van Jacquet worstelde zich met moeite langs Paraguay (1-0), Italië (na strafschoppen) en Kroatië (2-1). In de finale stond vervolgens een clash met Brazilië op het programma. Bij de Zuid-Amerikanen kreeg Ronaldo aan de vooravond een epileptische aanval, maar desondanks werd hij in de basis gezet. De steraanvaller kon geen heldenrol opeisen in het Stade de France. Een dubbelslag van Zidane en een late treffer van Emmanuel Petit bezorgde Les Bleus de wereldtitel.

Als wereldkampioen mocht Frankrijk aantreden op het EK. Een 2-3 nederlaag tegen gastland Nederland liet de groepswinst verdampen, maar desondanks bereikte men de finale door Spanje en Portugal met 2-1 te verslaan. In De Kuip leek men te moeten buigen voor Italië, dat lange tijd met 0-1 leidde. Een late treffer van Sylvain Wiltord zorgde alsnog voor een verlenging. David Trezeguet ontpopte zich vervolgens tot Franse held door in minuut 103 de Golden Goal binnen te schieten: 2-1.

Dramatische WK-rentree

Sterspeler Zidane liep in aanloop naar het WK van 2002 een blessure op. De Real Madrid-middenvelder moest daardoor de eerste groepswedstrijden aan zich voorbij laten gaan. Zonder Zizou verloor men de eerste wedstrijd verrassend van Senegal (0-1), waarna alles in de soep liep. Henry kreeg tegen Uruguay een rode kaart en Petit raakte de lat, waardoor men opnieuw puntenverlies leed (1-1). Zidane werd uit bittere nood ingezet tegen Denemarken, maar hij bleek niet fit genoeg om een heldenrol op te eisen. Dennis Rommedahl en Jon Dahl Tomasson bezorgden de Scandinaviërs een 0-2 zege.

Met één punt en een doelsaldo van 0-3 werd Frankrijk in 2002 uitgeschakeld. Het EK van 2004 verliep vervolgens beter door de kwartfinale te bereiken, maar Griekenland bleek daarin verrassend te sterk (0-1). Bondscoach Jacques Santini diende vervolgens zijn ontslag in. Zidane besloot evenals Claude Makélélé, Desailly en Thuram zijn afscheid als international aan te kondigen. De nieuwe bondscoach Raymond Domenech begon moeizaam aan de volgende WK-cyclus, waardoor hij Zidane, Makélélé en Thuram terug besloot te vragen. Met succes.

De kopstoot van Zidane

Met deze kwaliteitsimpuls wist Frankrijk het tij te keren in de WK-kwalificatiefase. Het team plaatste zich voor de eindronde in Duitsland, waardoor Zidane nog één keer mocht schitteren voor een groot publiek. De start was teleurstellend met gelijke spelen tegen Zwitserland (0-0) en Zuid-Korea (1-1), maar een 2-0 zege op Togo volstond om de knock-outfase te bereiken. Zidane leidde zijn team vervolgens naar de finale ten koste van achtereenvolgens Spanje (3-1), Brazilië (1-0) en Portugal (1-0).

Zidane maakte in de zevende minuut van de WK-finale de openingstreffer door een strafschop te verzilveren. Marco Materazzi maakte namens Italië in de negentiende minuut de gelijkmaker. Zij groeiden uit tot dé hoofdrolspelers van de avond. In de verlenging besloot de Italiaanse verdediger zijn tegenstander te provoceren, waar de Franse ster met een kopstoot op reageerde. Zonder Zizou ging de strafschoppenserie vervolgens verloren. Trezeguet groeide uit tot de schlemiel door als enige te missen.

Roerige jaren

Na het WK van 2006 moest Frankrijk dan echt verder zonder Zidane. In september 2006 nam men wraak op Italië door de onderlinge EK-kwalificatiewedstrijd in het Stade de France met 3-1 te winnen. Beide landen kwamen elkaar vervolgens wéér tegen op de Europese eindronde van 2008. Les Bleus draaiden een dramatisch toernooi door niet te winnen van Roemenië (0-0) en te verliezen van Nederland (1-4) en Italië (0-2). Thuram en Makelélé stopten nu dan echt als international, waar Trezeguet niet meer onder Domenech wilde spelen.

Domenech werd na de EK-uitschakeling keihard aangepakt door de Franse media, maar wist zijn baan te behouden. In de daaropvolgende WK-kwalificatiefase eindigde zijn team achter Servië als tweede. Frankrijk ondervond in de play-offs veel moeite met Ierland. Na tweemaal negentig minuten bedroeg de stand 1-1, waardoor er een verlenging aan te pas moest komen. William Gallas maakte daarin het verschil. Voorafgaand aan dit doelpunt maakte Henry overduidelijk hands, maar de Ierse protesten bleken vervolgens niets waard.

Tijdens het WK in Zuid-Afrika botste Domenech met Nicolás Anelka (weggestuurd) en Patrice Evra, die zijn aanvoerdersband én basisplaats verloor. Beide spelers kregen later een schorsing opgelegd door de FFA. De onrust had logischerwijs veel impact op de prestaties. Men eindigde onderaan in de groep door toedoen van Uruguay (0-0), Mexico (0-2) en Zuid-Afrika (1-2). Yoann Gourcuff kreeg in de laatste groepswedstrijd al na 25 minuten de rode kaart voorgeschoteld.

Onrust duurt voort

Domenech werd na het WK van 2010 alsnog weggestuurd door de Franse voetbalbond. De FFF besloot oud-international Blanc de opdracht te geven om voor eerherstel te zorgen. Wit-Rusland bezorgde Frankrijk een dramatische start (0-1), maar alsnog wist men zich als groepswinnaar te plaatsen voor het EK van 2012. Vier punten volstonden om de groep met Engeland, Oekraïne en Zweden te overleven. Het afwachtende spel tegen Spanje in de achtste finale bleek vervolgens niet goed genoeg: 0-2.

Samir Nasri botste na de EK-uitschakeling met een journalist en dreigde zelfs met geweld. Volgens de voetballer was de media uit op een nieuwe rel, maar uiteindelijk veroorzaakte hij die zelf. De Franse bond schorste hem voor twee jaar en riep hem vervolgens nooit meer op. Blanc vertrok al na twee jaar als bondscoach. Hij werd opgevolgd door een voormalig teamgenoot: Didier Deschamps. De 103-voudig international leidde zijn team naar het WK van 2014, maar de kwartfinale bleek daar het eindstation dankzij Duitsland (0-1).

Deschamps ontsnapte evenmin aan een rel. In aanloop naar het EK van 2016 ontstond er grote opschudding rond Karim Benzema, die zijn teamgenoot Mathieu Valbuena chanteerde met een sekstape. De spits van Real Madrid werd aangehouden en buiten de EK-selectie gelaten. Ook in de volgende jaren werd hij genegeerd door de Franse bondscoach. Benzema kreeg voor zijn aandeel een voorwaardelijke gevangenisstraf van een jaar en een boete van 75.000 euro.

Van de hel naar de hemel

In 2016 organiseerde Frankrijk voor de derde keer het EK. Het land droomde van een scenario à la 1984, maar met spelers als N’Golo Kanté, Antoine Griezmann, Paul Pogba en Olivier Giroud bleef ultiem succes uit. Ten koste van Ierland (2-1), IJsland (5-2) en Duitsland (2-0) bereikte men nochtans de finale. Portugal dompelde de Franse voetbalfans in rouw door in de verlenging de winst te grijpen: 0-1.

Deschamps liet in 2017 een nieuwe superster debuteren: Kylian Mbappé. In juli 2018 behoorde de aanvaller van Paris Saint-Germain tot de basisploeg voor de WK-finale tegen Kroatië en hij scoorde prompt zijn vierde treffer op dat eindtoernooi. Een eigen doelpunt van Mario Mandzukic, een strafschop van Griezmann en een treffer van Pogba zorgden die avond voor een 4-2 eindstand. Het verdriet van de verloren EK-finale maakte binnen twee jaar plaats voor enorme feestvreugde.

Frankrijk begon als topfavoriet aan het EK van 2021. Mbappé draaide een teleurstellend toernooi en groeide zelfs uit tot schlemiel door in de achtste finale tegen Zwitserland te falen vanaf de strafschopstip. Zijn misser bleek fataal. Enkele maanden later noteerden Les Bleus wel een nieuw succesverhaal door de Nations League-finale tegen Spanje te winnen: 2-1. De teruggekeerde Benzema en Mbappé maakten in die wedstrijd de doelpunten.

Verloren WK-finale

Benzema behoorde in 2022 tot de WK-selectie van Frankrijk, maar door een blessure besloot Deschamps hem op de valreep alsnog te schrappen. De spits sprak daar zijn verontwaardiging over uit en besloot zijn interlandcarrière definitief te beëindigen. Zonder zijn aanwezigheid wist de nationale ploeg opnieuw de finale te bereiken door Marokko te verslaan (2-0). Mbappé maakte in de WK-finale tegen Argentinië een hattrick, maar missers van Kingsley Coman en Aurelien Tchouameni in de strafschoppenserie dwarsboomden titelprolongatie.

Mbappé brak tijdens het EK van 2024 zijn neus tegen Oostenrijk (1-0 zege). De aanstaande Real Madrid-aanwinst maakte vervolgens wel zijn rentree tijdens de groepsfase, maar beleefde een ongelukkig toernooi. In Duitsland strandde men uiteindelijk in de halve finale. Het openingsdoelpunt van Randal Kolo Muani werd weggepoetst door Lamine Yamal en Dani Olmo. Frankrijk probeerde die wedstrijd te breken met de zo bekritiseerde speelstijl, te defensief volgens critici, maar Spanje trok aan het langste eind: 1-2.

---

Frankrijk op eindtoernooien

Sinds de jaren dertig is Frankrijk actief in de kwalificatiefase voor EK’s en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

EK’s

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1960	Vierde	1996	Halve finale
1964	Niet gekwalificeerd	2000	Kampioen
1968	Niet gekwalificeerd	2004	Kwartfinale
1972	Niet gekwalificeerd	2008	Groepsfase
1976	Niet gekwalificeerd	2012	Kwartfinale
1980	Niet gekwalificeerd	2016	Tweede
1984	Kampioen	2021	Achtste finale
1988	Niet gekwalificeerd	2024	Halve finale
1992	Groepsfase

WK’s

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1930	Eerste ronde	1986	Derde
1934	Groepsfase	1990	Niet gekwalificeerd
1938	Kwartfinale	1994	Niet gekwalificeerd
1950	Teruggetrokken	1998	Kampioen
1954	Groepsfase	2002	Groepsfase
1958	Derde	2006	Tweede
1962	Niet gekwalificeerd	2010	Groepsfase
1966	Groepsfase	2014	Kwartfinale
1970	Niet gekwalificeerd	2018	Kampioen
1974	Niet gekwalificeerd	2022	Tweede
1978	Groepsfase	2026	?
1982	Vierde

---

Frankrijk versus Nederland

Het Nederlands elftal speelde tot en met 2024 in totaal 31 officiële interlandwedstrijden tegen Frankrijk. Het doelsaldo is licht in het voordeel van de oranjehemden (57-53), maar de Fransen wonnen het vaakst: vijftien keer. Nederland moest genoegen nemen met elf overwinningen en vijf gelijke spelen.

Vooral in de beginjaren was Nederland oppermachtig. Tussen 1908 en 1931 won Oranje achtereenvolgens met 4-1, 0-5, 8-1 en 3-4. Pas in 1934 wisten Les Bleus eindelijk eens een onderonsje te winnen (4-5), maar twee jaar later wisten de Nederlanders opnieuw genadeloos toe te slaan: 1-6. Bep Bakhuys maakte in het Parc des Princes een hattrick.

Op eindtoernooien

Frankrijk en Nederland troffen elkaar nog nooit op een WK-eindronde. Op het EK stonden beide landen daarentegen al viermaal tegenover elkaar. Oranje bleef zowel in 1996 (0-0), 2000 (3-2), 2008 (4-1) als 2024 (0-0) ongeslagen op dat podium. Vooral de editie van 2008 maakte indruk dankzij doelpunten van Dirk Kuijt, Robin van Persie, Arjen Robben en Wesley Sneijder. ‘C’est passé voor de Fransen‘, jubelde commentator Evert ten Napel die avond.

Buiten de EK-wedstrijden om won Frankrijk de meeste onderonsjes in de 21ste eeuw. Tussen maart 2014 en oktober 2023 verloor Nederland maar liefst zeven van de acht onderlinge wedstrijden. De vooralsnog laatste editie vond plaats tijdens het EK van 2024 en eindigde dus in 0-0.

---

Veelgestelde vragen over het Franse voetbalteam

Laatste update: 19 november 2024