Het laatste nieuws over Duitsland

Het nationale voetbalteam van Duitsland is actief onder de vlag van zowel de UEFA als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnamen Die Mannschaft, Die Nationalelf en Die Adler.

• Het Duitse nationale team maakt deel uit van de DFB
• In het verleden bestond het land uit twee delen: de DDR en West-Duitsland
• Het team bezit meerdere bijnamen, waaronder ‘Die Mannschaft’
• Duitsland werd viermaal wereldkampioen
• Driemaal werd de Europese titel veroverd

Het nationale voetbalteam van Duitsland

De Duitse voetbalploeg maakt deel uit van de Deutscher Fußball-Bund (DFB). In 1900 werd de voetbalbond opgericht door een kleine negentig voetbalclubs. Deze bond werd opgericht vanuit Leipzig, maar het hedendaagse hoofdkwartier is gevestigd in Frankfurt am Main. Naast de nationale team is de DFB onder meer verantwoordelijk voor de organisatie van de Bundesliga, de Tweede Bundesliga en de DFB-Pokal.

In de periode 1898-1901 was er al sprake van interlandvoetbal in Duitsland. Men speelde een zevental wedstrijden, maar die worden niet erkend door de wereldvoetbalbond FIFA. De oprichting van een officieel nationaal team had nogal wat voeten in de aarde. Door financiële problemen bleek de Olympische Spelen van 1908 in Londen niet haalbaar, maar men besloot alles op alles te zetten om de editie van 1912 wel te bereiken.

Duitsland speelde op 5 april 1908 de eerste officiële interland uit de geschiedenis. In en tegen Zwitserland ging de nationale ploeg met 5-3 ten onder. De beginperiode verliep uiterst moeizaam. Niet alleen wilden bepaalde spelers liever voor hun club uitkomen dan voor hun land, waar regionale bonden invloed hadden op de samenstelling van de teams. Door de regionale invloeden speelde de Duitse ploeg in april 1909 zelfs twee duels op één dag.

Olympische Spelen

In de beginjaren hield de DFB geen rekening met competitievoetbal. In 1910 moest Duitsland zelfs een beroep doen op het publiek om voldoende voetballers op het veld te krijgen tegen België (0-3 nederlaag). Het toonde de rommeligheid aan, maar desondanks kreeg de bond het voor elkaar om een afvaardiging te sturen naar de Olympische Spelen van 1912 in Stockholm. Adolf Jäger zette zijn team op voorsprong, maar in de tweede helft scoorde Oostenrijk maar liefst vijfmaal: 1-5.

Duitsland mocht na de uitschakeling in de eerste ronde wel deelnemen aan het troosttoernooi van de Olympische Spelen. Op 1 juli 1912 zette het team een monsterscore neer tegen Rusland: 16-0. Gottfried Fuchs was de gevierde man met tien doelpunten. In de halve finale bleek het kruid evenwel verschoten, waardoor Hongarije met 1-3 aan het langste eind trok. De Olympische Spelen van 1916 in Berlijn gingen vervolgens niet door vanwege de Eerste Wereldoorlog. Twaalf internationals overleden tijdens deze oorlog.

Na de Eerste Wereldoorlog stonden teams niet in de rij om aan te treden tegen Duitsland. In 1928 mocht men zich desondanks weer meten op de Olympische Spelen, maar in de kwartfinale bleek men weerloos tegenover Uruguay (1-4). Het laatstgenoemde land organiseerde in 1930 het allereerste WK. Alleen op uitnodiging mochten teams deelnemen aan het wereldkampioenschap, maar vanwege de reisafstand en de financiële verplichtingen stonden Europese landen niet te springen. Duitsland behoorde ook niet tot de eerste deelnemers.

WK-debuut

In 1934 mocht Italië het tweede WK organiseren. Duitsland plaatste zich en rekende in de eerste ronde eenvoudig af met België (5-2). In de tweede ronde wist men zich ook te ontdoen van Zweden (2-1), maar in de halve finale bleek Tsjecho-Slowakije een maatje te groot (1-3). Ernst Lehner zette Die Mannschaft al in de openingsminuut van de troostfinale op voorsprong tegen Oostenrijk. Zijn treffer vormde de opmars naar een 3-2 overwinning op Das Wunderteam, zoals de Oostenrijkers destijds werden betiteld.

Oostenrijk werd in 1938 geannexeerd door nazi-Duitsland. Op het WK van dat jaar was er dan ook sprake van een samensmelting, maar in Frankrijk was er nog geen sprake van een ingespeeld team. In de eerste ronde ging het dan ook al mis tegen Zwitserland. Na de eerste wedstrijd was er ook na de verlenging nog geen winnaar bekend en dus moest er een beslissingswedstrijd plaatsvinden in het Parc des Princes. De Zwitsers wonnen het tweede duel met 2-4.

Tweede Wereldoorlog

In de jaren dertig kwam de NSDAP aan de macht in Duitsland. De partij van Adolf Hitler besloot ook de organisatie van de voetbalsport aan te pakken. Zo introduceerde men de zogeheten Gauliga’s, waardoor er vooral in regionaal opzicht werd gevoetbald (met uitzondering van de kampioenscompetitie). Ook was er geen plaats meer voor Joodse voetballers, waar voormalig internationals met diezelfde afkomst uit de geschiedenisboeken werden geschrapt. Gottfried Fuchs voelde zich zelfs genoodzaakt om het land te ontvluchten.

Nazi-Duitsland besloot de Tweede Wereldoorlog in gang te zetten. Grote evenementen als de Olympische Spelen en het WK Voetbal konden geen doorgang vinden in de jaren veertig. Ook door de interlandwedstrijden ging aanvankelijk een streep, maar Hitler besloot in oktober 1941 terug te komen op die beslissing. Toch werd er in de laatste oorlogsjaren niet meer gevoetbald door de nationale ploeg. Op 22 november 1942 fungeerde Slowakije als laatste opponent (5-2 zege).

De DFB werd tijdens de Tweede Wereldoorlog ontbonden en een snelle heroprichting was verboden. In 1948 probeerde Duitsland met steun van Zwitserland een terugkeer tot stand te brengen, maar de FIFA besloot het verzoek niet te honoreren. Het buitenland was duidelijk nog niet klaar voor een weerzien. Een jaar later ging de wereldvoetbalbond op initiatief van de Engelse FA alsnog overstag. Dit leidde op 21 januari 1950 tot de heroprichting van de DFB. In dezelfde periode ontstond in Oost-Duitsland ook een voetbalbond: de Deutsche Fußball-Verband (DFV).

Oost-Duitsland stelt teleur

Tussen 1949 en 1990 werd Duitsland in twee delen gesplitst: Oost en West. Beide regio’s kregen de beschikking over een nationale ploeg. De Duitse Democratische Republiek (DDR) speelde eigenlijk geen rol van betekenis en wist zich slechts één keer te kwalificeren voor een grote eindronde. In 1974 mocht dit team aantreden op het wereldkampioenschap in uitgerekend West-Duitsland. Bij de loting voor de groepsfase werden Oost- en West-Duitsland zelfs aan elkaar gekoppeld.

De DDR opende het WK van 1974 met een 2-0 overwinning op Australië. Dankzij een 1-1 gelijkspel tegen Chili mochten de Oost-Duitsers in de laatste groepswedstrijd strijden om de groepswinst. Voor het oog van zestigduizend toeschouwers werd West-Duitsland met 0-1 verslagen. Jürgen Sparwasser maakte in de 77ste minuut het enige doelpunt in het Volksparkstadion van Hamburg. In de tweede groepsfase eindigde de DDR echter als derde achter Nederland, Brazilië en Argentinië door welgeteld één punt te vergaren.

West-Duitsland wel succesvol

In 1950 vond het eerste naoorlogse WK plaats. De DFB werd pas datzelfde jaar heropgericht, waardoor West-Duitsland niet kon deelnemen aan het wereldkampioenschap in Brazilië. Vier jaar later was de nationale ploeg wel actief op de eindronde in Zwitserland. In de groepsfase ging het team er hard af tegen Hongarije (8-3), maar als runner-up mocht men alsnog door naar de knock-outfase. Ten koste van Joegoslavië (2-0) en Oostenrijk (6-1) bereikte men de WK-finale. Uitgerekend Hongarije kreeg klop: 3-2. Max Morlock maakte die eindronde zes doelpunten.

West-Duitsland groeide in tegenstelling tot de DDR uit tot een voetbalgrootmacht. In 1974 werd het team opnieuw wereldkampioen door het Nederlands elftal in de finale te verslaan. Gerd Müller maakte het winnende doelpunt in het Olympiastadion van München. In 1990 groeide Andreas Brehme uit tot matchwinner in de WK-finale tegen Argentinië (1-0) door een strafschop te verzilveren. Daarentegen verloren de West-Duitsers de finale van 1966 (tegen Engeland), 1982 (Italië) en 1986 (Argentinië).

Op het EK bereikte West-Duitsland driemaal de finale. Men zette zelfs een reeks neer in: 1972, 1976 en 1980. In 1972 wonnen de West-Duitsers voor het eerst de Europese titel door de Sovjet-Unie met 3-0 te verslaan. Vier jaar later werd men onttroond door Tsjecho-Slowakije, dat zegevierde dankzij de historische strafschop van Antonin Panenka. In 1980 nam Die Mannschaft revanche door buurland België met 2-1 te verslaan. Horst Hrubesch maakte in die finale het verschil met twee doelpunten.

Broedplaats voor topspelers

West-Duitsland bouwde een sterke reputatie op aan de hand van uitmuntende spelers. Bekende namen uit dat tijdperk zijn Fritz Walter (1940-1958), Franz Beckenbauer (1965-1977), Günter Netzer (1965–1975), Sepp Maier (1966-1979), Gerd Müller (1966-1974), Berti Vogts (1967-1978), Jupp Heynckes (1967-1976), Paul Breitner (1971-1982), Uli Hoeness (1972-1976), Lothar Matthäus (1980–2000), Rudi Völler (1982–1994), Andreas Brehme (1984–1994) en Jürgen Klinsmann (1987–1998).

Het Nederlands elftal en West-Duitsland bouwden een heftige relatie met elkaar op. De Tweede Wereldoorlog en de verloren WK-finale van 1974 speelden een belangrijke rol in dat verhaal. In 1988 namen de Oranje-internationals wraak tijdens het EK op Duitse bodem. Nederland won in de halve finale met 2-1 van de aartsrivaal, waarna Ronald Koeman zijn kont afveegde met het shirt van Olaf Thon. De latere bondscoach bood jaren later zijn excuses aan voor die actie.

Op het WK van 1990 ontstond er een nieuwe clash. Völler en Frank Rijkaard kregen het met elkaar aan de stok, waarbij de Oranje-ster een lading spuug lanceerde naar zijn rivaal. Beide spelers kregen een rode kaart. De West-Duitsers wisten die wedstrijd te winnen met de wereldtitel als uiteindelijk rendement. Völler en Rijkaard kwamen jaren later tot elkaar tijdens een reclamespotje van Echte Boter. In de WK-finale van 1990 speelde de Duitser overigens een hoofdrol door een strafschop te versieren middels een schwalbe.

Samensmelting

In november 1989 viel de Berlijnse Muur. Het communisme kwam daarmee ten einde, maar in 1990 was er nog altijd sprake van Oost- en West-Duitsland. Pas in de tweede helft van dat jaar kwamen beide landen een samensmelting van de nationale teams overeen. Eigenlijk zouden beide landen de degens kruisen in de kwalificatiefase voor het EK van 1992, maar de nationale ploeg van de DDR werd ontbonden. Met deze kwaliteitsimpuls wist Duitsland zich eenvoudig te plaatsen voor de eindronde van 1992 (vijf overwinningen en één nederlaag).

Nederland werd in 1992 onttroond als Europees kampioen. Het verenigde Duitsland begon als topfavoriet aan de EK-finale in Göteborg, maar verloor tot ieders verrassing van Denemarken: 0-2. De Scandinaviërs zouden aanvankelijk niet eens deelnemen, ware het niet dat Joegoslavië zich terug moest trekken vanwege de oorlog. In 1996 wisten Die Adler wel succes te boeken op het EK in Engeland. Na het uitschakelen van thuisland Engeland (na strafschoppen) maakte Oliver Bierhoff het verschil in de EK-finale. De spits maakte in de 95ste minuut de Golden Goal tegen Tsjechië.

Blunder van Kahn

Op de WK’s van 1994 als 1998 moest Duitsland na de kwartfinale naar huis. In 2002 vertrok de nationale ploeg onder leiding van Völler naar Azië voor het wereldkampioenschap. De bondscoach kon in Japan en Zuid-Korea onder meer beschikken over doelman Oliver Kahn, sterkhouder Michael Ballack, de getalenteerde Miroslav Klose en de inmiddels geroutineerde Bierhoff. Ballack maakte in de halve finale het verschil ten koste van Zuid-Korea (1-0), maar verloor de finale vervolgens van Brazilië (0-2). Bij één van de treffers van Ronaldo ging Kahn hopeloos in de fout.

Duitsland sneuvelde in 2004 al in de groepsfase van het EK. Een 1-2 nederlaag tegen Tsjechië gaf Nederland de kans om de tweede plaats te bemachtigen. Het team begon dan ook met een valse start aan de voorbereiding op het WK van 2006, dat in eigen land werd gehouden. Men droomde van een scenario à la 1974, maar in de halve finale trok Italië aan het langste eind (0-2 na verlenging). Een dubbelslag van Bastian Schweinsteiger zorgde nog wel voor brons in de troostfinale tegen Portugal (3-1).

Wereldkampioen onder Löw

Bondscoach Klinsmann vertrok in de zomer van 2006 om hoofdtrainer te worden van Bayern München. Zijn assistent Joachim Löw maakte vervolgens promotie binnen de DFB. Onder zijn leiding bereikte Duitsland op het EK van 2008 de finale door Turkije vlak voor tijd de nekslag toe te dienen (3-2). Philipp Lahm kroonde zich tot matchwinner. In de finale moest men evenwel buigen voor Spanje (0-1), dat vervolgens ook de eindtoernooien van 2010 en 2012 in eigen voordeel besliste.

Spanje werd in 2014 eindelijk onttroond, mede dankzij een harde nederlaag tegen Nederland (5-1). Oranje groeide uit tot een geduchte tegenstander, maar sneuvelde in de halve finale door toedoen van Argentinië. Een Zuid-Amerikaanse finale bleef evenwel uit dankzij Duitsland, dat gastheer Brazilië compleet vernederde: 7-1. Toni Kroos en André Schürrle maakten er allebei twee, waar Thomas Müller, Miroslav Klose en Sami Khedira de zevenklapper compleet maakten.

De finale tussen Duitsland en Argentinië verliep aanzienlijk stroever. Bij een 0-0 stand in de 88ste minuut besloot Löw om Klose naar de kant te halen ten faveure van Mario Götze. De invalbeurt was te kort om al in de reguliere speeltijd toe te slaan, maar in de verlenging eiste hij een heldenrol op: 1-0. Het Argentijnse team slaagde er niet meer in om Manuel Neuer te passeren in de resterende zeven minuten.

Nieuwe glorie blijft uit

Als wereldkampioen verscheen Duitsland aan de aftrap voor het EK van 2016. In de kwartfinale rekenden de manschappen van Löw af met Italië (na strafschoppen), maar Frankrijk blokkeerde de route naar een nieuwe finaleplaats (0-2). Het WK van 2018 groeide zelfs uit tot een bittere deceptie. Die Mannschaft hoopte de wereldtitel in Rusland te verlengen, maar vloog er al in de groepsfase uit door nederlagen tegen Mexico (0-1) en Zuid-Korea (0-2). Tussendoor boekte men nog wel een 2-1 zege op Zweden.

Löw bleef tot en met de zomer van 2021 werkzaam als bondscoach. Het succes van 2014 wist de bondscoach echter niet meer te evenaren. Op het uitgestelde EK (2021) wist men de groepsfase ditmaal wel te overleven, maar de achtste finale bleek het eindstation door toedoen van Engeland. De DFB-leiding besloot in de nasleep om Hansi Flick aan te stellen als nieuwe bondscoach. Laatstgenoemde had daarvoor naam gemaakt als hoofdtrainer van Bayern München.

Nieuwe WK-dreun

Flick leidde Duitsland zonder al te veel problemen naar het WK van 2022. Zijn team wist negen van de tien kwalificatieduels in winst om te zetten, waar alleen Noord-Macedonië een stok tussen de wielen wist te plaatsen (1-2). De Duitsers waren gebrand op eerherstel na 2018, maar opnieuw kreeg men te maken met een vroegtijdige uitschakeling. Een 4-2 zege op Costa Rica volstond niet door de misstap tegen Japan (0-1) en het gelijkspel tegen Spanje (1-1).

Eind 2022 raakte Neuer ernstig geblesseerd tijdens een ski-ongeval. De Bayern-doelman herstelde tijdig en stond dan ook weer tussen de palen gedurende het EK van 2024. Duitsland mocht dit toernooi huisvesten, maar wist de hoge verwachtingen niet in te lossen. Na een voortreffelijke start tegen Schotland (5-1 zege) ging het langzaam maar zeker bergafwaarts met de prestaties. In de kwartfinale sleepte Florian Wirtz er nog wel een verlenging uit, maar Spanje zegevierde vervolgens alsnog: 1-2.

Duitsland stond in de zomer van 2024 al niet meer onder leiding van Flick. De bondscoach werd in september 2023 ontslagen vanwege de tegenvallende prestaties in de lange oefencampagne. Julian Nagelsmann kreeg de eer om het stokje over te nemen.

---

Duitsland op eindtoernooien

Sinds de jaren dertig is Duitsland actief in de kwalificatiefase voor EK’s en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

EK’s

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1968	Niet gekwalificeerd	2000	Groepsfase
1972	Winnaar	2004	Groepsfase
1976	Tweede	2008	Tweede
1980	Winnaar	2012	Halve finale
1984	Groepsfase	2016	Halve finale
1988	Halve finale	2021	Achtste finale
1992	Tweede	2024	Kwartfinale
1996	Winnaar

WK’s

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1934	Derde	1990	Winnaar
1938	Eerste ronde	1994	Kwartfinale
1954	Winnaar	1998	Kwartfinale
1958	Vierde	2002	Tweede
1962	Kwartfinale	2006	Derde
1966	Tweede	2010	Derde
1970	Derde	2014	Winnaar
1974	Winnaar	2018	Groepsfase
1978	Tweede ronde	2022	Groepsfase
1982	Tweede	2026	?
1986	Tweede

---

Duitsland versus Nederland

Het Nederlands elftal speelde vooralsnog 48 officiële interlands tegen aartsrivaal Duitsland. Die Mannschaft is duidelijk in het voordeel met achttien overwinningen, waar de oranjehemden maar twaalf keer aan het langste eind trokken. Tevens eindigden achttien ontmoetingen in een gelijkspel. Het doelsaldo is eveneens in het voordeel van de Duitsers: 79 om 90.

In april 1910 won Nederland de eerste ontmoeting met 4-2. Twee jaar later vond één van de meest memorabele wedstrijden ooit plaats in Zwolle: 5-5. De meest iconische wedstrijd is natuurlijk die van 1974, aangezien de rivalen elkaar destijds troffen in de WK-finale. Johan Neeskens zorgde voor een razendsnelle voorsprong voor Oranje, maar Paul Breitner en Gerd Müller bezorgden de gastheer de winst: 2-1.

Duitsland en Nederland troffen elkaar vijfmaal op het EK en driemaal op het EK. Vanuit Nederlands perspectief is de editie van 1988 de meest memorabele. Marco van Basten besliste de halve finale in het Volksparkstadion met een late treffer (1-2), waarna Oranje in de finale afrekende met de Sovjet-Unie.

---

Veelgestelde vragen over het Duitse voetbalteam

Laatste update: 16 november 2024