Het laatste nieuws over Zwitserland

Het nationale voetbalteam van Zwitserland is actief onder de vlag van zowel de UEFA als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam Schweizer Nati of La Nati.

• Het nationale team van Zwitserland maakt deel uit van de SFV
• De bijnaam van het team luidt ‘Schweizer Nati’ of ‘La Nati’
• Zwitserland was twaalf keer actief op een WK
• Vijfmaal mocht een ploeg worden afgevaardigd naar het EK
• Het team wist nooit voorbij de kwartfinale te komen

Het nationale voetbalteam van Zwitserland

De Zwitserse voetbalploeg maakt deel uit van de Schweizerischer Fussballverband (SFV). In 1895 werd de voetbalbond opgericht. Het hedendaagse hoofdkwartier van de bond is gevestigd in Muri bei Bern, maar het land telt nog een tweetal voetbalfederaties. Ook de wereldvoetbalbond FIFA (1904) en de Europese voetbalbond UEFA (1954) zetelen immers in het Alpenland, in Zürich en Nyon om precies te zijn.

Zwitserland speelde op 12 februari 1905 de eerste officiële interland. In het Parc des Princes, de huidige thuisbasis van Paris Saint-Germain, verloor de formatie van bondscoach Victor Schneider nipt van Frankrijk (1-0). Hoewel het land onlosmakelijk verbonden is aan de voetbalsport, ontbrak men in 1930 op het allereerste WK. Met het oog op de financiële lasten maakten namens Europa alleen Frankrijk, Joegoslavië, Roemenië en België de trip naar Uruguay.

WK-debuut

In 1934 vond het tweede WK plaats in Italië. Zwitserland speelde in de kwalificatiefase gelijk tegen Joegoslavië en Roemenië (allebei 2-2), maar laatstgenoemde ploeg bleek een niet-speelgerechtigde speler te hebben opgesteld. Om die reden werd het resultaat omgezet in een reglementaire zege voor de Zwitsers. Daarmee wist men zich aan kop te nestelen én een WK-ticket binnen te slepen. Met twee doelpunten had Leopold Kielholz een belangrijk aandeel in het uitschakelen van Nederland (3-2), maar het WK-avontuur strandde vervolgens tegen Tsjecho-Slowakije (2-3).

Een 2-1 zege op Portugal volstond op 1 mei 1938 voor deelname aan het WK. Zwitserland opende het toernooi in Frankrijk met een 1-1 gelijkspel tegen Duitsland, dat in een re-play alsnog werd verslagen (4-2). Net als vier jaar eerder plaatste men zich daarmee voor de kwartfinale van het wereldkampioenschap. Opnieuw bleek dat ook het eindstation: 0-2 voor Hongarije, de latere verliezend finalist. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog vond er in de jaren veertig geen nieuwe WK-editie plaats.

Historische WK-wedstrijd

Zwitserland bleef neutraal in de Tweede Wereldoorlog en kon daardoor een frisse herstart maken. Het nationale team wist zich dan ook te plaatsen voor het eerste naoorlogse WK, maar stelde in 1950 teleur. Een 2-1 zege op Mexico bleek niets waard door de nederlaag tegen Joegoslavië (0-3) en het gelijkspel tegen de Brazilianen (2-2). In Groep A kwalificeerde alleen gastland Brazilië zich voor de knock-outfase.

In 1958 mocht Zwitserland zelf de WK-organisatie op zich nemen. De gastheer opende het toernooi met een fraaie 2-1 overwinning op Italië, maar verloor vervolgens van Engeland (0-2). In die tijd speelde men maar twee in plaats van drie groepswedstrijden en speelde doelsaldo nog geen rol van betekenis. Er was daarom een beslissingswedstrijd tegen Italië nodig om de strijd om plek twee te beslissen. De Zwitsers wonnen opnieuw: 4-1.

Op 26 juni 1954 speelde Zwitserland een van de meest legendarische WK-wedstrijden aller tijden. Josef Hügi (driemaal) en Robert Ballaman (tweemaal) zorgden voor spektakel, maar tegenstander Oostenrijk wist nog vaker te scoren: 5-7. Twaalf doelpunten in één WK-duel is nog altijd een record. 48-voudig international Roger Bocquet beëindigde zijn carrière vervolgens als gevolg van een hersentumor. Hij herstelde overigens volledig na de operatie.

Grijze decennia

In 1954 werd de UEFA opgericht. De Europese voetbalbond koos voor Zwitserland als uitvalsbasis, maar uitgerekend La Nati nam niet deel aan de cyclus voor het allereerste EK (1960). Voor de editie van 1964 wist men zich vervolgens niet te plaatsen. Het team was in 1962 en 1966 daarentegen wel actief op het WK, maar in beide gevallen eindigde men stijf onderaan met nul punten. Vooral de 5-0 nederlaag tegen West-Duitsland in 1966 kwam hard aan.

Na 1966 presteerde Zwitserland tegenvallend. Niet alleen greep men naast een ticket voor het EK van 1968, maar ook was het land in de jaren zeventig en tachtig op geen enkel eindtoernooi te bewonderen. Richting de EK’s van 1972 (EK) en 1984 (EK) volstond een status als runner-up achter respectievelijk Engeland en België niet om door te stoten. In een aantal kwalificatietoernooien eindigde men zelfs onderaan.

Hodgson doorbreekt malaise

Zwitserland moest ook het WK van 1990 en het EK van 1992 op de televisie volgen. In 1992 besloot de SFV-leiding in te grijpen door de Engelsman Roy Hodgson, op dat moment hoofdtrainer van Neuchâtel Xamax, aan te stellen als bondscoach. Hij doorbrak de malaise door de Zwitsers in een kwalificatiegroep met Estland, Italië, Malta, Portugal en Schotland naar de tweede plaats te loodsen. Dat resultaat volstond voor deelname aan het WK van 1994 in de Verenigde Staten.

Bij de WK-comeback kreeg Zwitserland te maken met Colombia, Roemenië en de Verenigde Staten als tegenstanders. De Schweizer Nati opende de groepsfase met een 1-1 gelijkspel tegen de gastheer. Een fraaie 4-1 overwinning op Roemenië volstond vervolgens voor het bereiken de knock-outfase, al bleek Colombia nog te sterk (0-2). Als nummer twee mocht men in de achtste finale aantreden tegen Spanje. Fernando Hierro, Luis Enrique en Txiki Begiristain maakten daarin het krachtsverschil duidelijk: 0-3.

Hodgson vertrok in 1995 als bondscoach van Zwitserland. De trainer werd dat jaar aangesteld bij de Italiaanse topclub Internazionale, maar desondanks mocht het nationale team in 1996 eindelijk debuteren op het EK. Een succesverhaal leverde dat niet op. De Zwitsers wisten gastheer Engeland weliswaar een moeizame start te bezorgen op Wembley (1-1), maar Nederland (0-2) en Schotland (0-1) zegevierden vervolgens. Al na de groepsfase mocht men alweer huiswaarts.

Achtste finale als eindstation

Na EURO 1996 moest Zwitserland meerdere opeenvolgende eindtoernooien missen. In 2004 keerde men terug als EK-deelnemer, maar in een groep met Engeland, Frankrijk en Kroatië bleek één punt het maximaal haalbare. Twee jaar later wist de Schweizer Nati de groepsfase wel te overleven op het EK in Duitsland. Men wist Frankrijk zelfs af te troeven als groepswinnaar, maar in de achtste finale sneuvelde het avontuur tegen Oekraïne. In Keulen ging alles mis tijdens de strafschoppenserie: 0-3.

Zowel op het EK van 2008 (als gastland) als het WK van 2010 strandde Zwitserland al in de groepsfase. Wel wist men beide toernooien één zege te behalen, respectievelijk tegen Portugal (2-0) en Spanje (1-0). Bekende namen als Valon Behrami, Diego Benaglio, Alexander Frei, Blaise Nkufo, Stephan Lichtsteiner, Philippe Senderos, Xherdan Shaqiri en Hakan Yakin telde de selectie nochtans allerlei bekende namen. In die tijd fungeerde voormalig Bayern München-trainer Ottmar Hitzfeld als bondscoach.

Hitzfeld slaagde er niet in om Zwitserland naar het EK van 2012 te loodsen. De bondscoach mocht desondanks aanblijven voor de volgende WK-kwalificatiecyclus. Hij leidde de Zwitsers naar het WK van 2014, waar men in de achtste finale sneuvelde door toedoen van Argentinië (0-1, na verlenging). Diezelfde ronde bleek ook het eindstation tijdens het EK van 2016 (na strafschoppen tegen Polen) en het WK van 2018 (0-1 voor Zweden).

Eindelijk weer kwartfinalist

Zwitserland plaatste zich als groepswinnaar voor EURO 2020, dat door de coronapandemie pas in 2021 plaatsvond. De start verliep moeizaam door een 1-1 gelijkspel tegen Wales en een 0-3 nederlaag tegen Italië. Haris Seferovic en tweemaal Shaqiri zorgden tegen Turkije (3-1) alsnog voor opluchting. Als nummer drie van Groep A bereikte men de knock-outfase. De Zwitsers overleefden voor het eerst sinds de jaren vijftig de achtste finale ten koste van Frankrijk (3-3, winst na strafschoppen). Een nieuwe strafschoppenserie tegen Spanje bleek daarentegen fataal.

Het WK-avontuur in 2022 sneuvelde in de achtste finale hardhandig door toedoen van Portugal: 1-6. Op het EK van 2024 wist men vervolgens opnieuw de kwartfinale te bereiken door titelverdediger Italië huiswaarts te sturen (2-0). Breel Embolo bezorgde zijn team daarin een voorsprong tegen Engeland, maar Bukayo Saka zorgde alsnog voor een verlenging. The Three Lions trokken in de strafschoppenserie aan het langste eind. Manuel Akanji groeide uit tot de schlemiel aan Zwitserse zijde.

Zwitserland op eindtoernooien

Sinds de jaren dertig is Zwitserland actief in de kwalificatiefase voor EK’s en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

EK’s

WK’s

Zwitserland versus Nederland

Het Nederlands elftal speelde vooralsnog 33 officiële interlands tegen Zwitserland. De verhoudingen zijn in evenwicht. Beide landen trokken vijftien wedstrijden naar zich toe, waar drie ontmoetingen in een gelijkspel eindigde. Het doelsaldo is wel in het voordeel van de Oranje-internationals: 68 om 61. Zowel op het EK als het WK stonden de landen eenmaal tegenover elkaar.

Op 16 mei 1920 stonden Zwitserland en Nederland voor het eerst tegenover elkaar. In Basel zegevierde de thuisploeg met 2-1. Een klein jaar later vond een nieuwe oefenwedstrijd plaats, maar ditmaal zegevierden de Nederlanders met 2-0. De vooralsnog laatste krachtmeting dateert van 11 november 2011 en bleef doelpuntloos: 0-0.

Veelgestelde vragen over het Zwitserse voetbalteam

Laatste update: 12 november 2024