Het laatste nieuws over Spartak Moskou

Spartak Moskou is een Russische voetbalclub uit de hoofdstad Moskou. Thuiswedstrijden van Narodnaya komanda worden afgewerkt in de Lukoil Arena.

• Spartak Moskou werd opgericht in 1922
• De Lukoil Arena is de thuisbasis van de club
• De bijnaam van het team luidt ‘Narodnaya komanda’
• Spartak Moskou won 22 landstitels
• De nationale beker staat veertien keer op de erelijst

Spartak Moskou in nationaal clubverband

Spartak Moskou werd op 18 april 1922 opgericht. De wortels van de voetbalclub dateren al uit mei 1883 door de oprichting van RGO Sokol, een sportvereniging uit Moskou. Het team maakte een goede ontwikkeling door en dat bleef niet onopgemerkt binnen de Sovjet-Unie. Tickets werden in de beginjaren gretig verkocht, waardoor men in staat bleek om een eigen stadion uit de grond te stampen. Hierdoor bleek de club in staat om de concurrentie aan te gaan met stadgenoot Dinamo Moskou.

De naam Spartak Moskou werd in de jaren dertig officieel ingevoerd. De initiatiefnemer baseerde deze naam op het Italiaanse stripverhaal Spartaco, wat staat voor Spartacus (‘Spartak’ in het Russisch). In diezelfde periode ging ook de voetbalcompetitie van de Sovjet-Unie van start. Het eerste kampioenschap werd een prooi voor Dinamo Moskou, maar in de herfst van 1936 wist ook Spartak toe te slaan. Nieuwe titels volgden in 1938 en 1939.

Spartak Moskou groeide uit tot ‘het volksteam’, waar men de bijnaam Narodnaya komanda aan te danken heeft. Alle clubs hadden een duidelijke link. Zo werd Dinamo Moskou vooral gelinkt aan de Militsia (de politie) en CSKA Moskou aan het Rode Leger. Spartak was daarentegen opgericht door de publieke vakbondsorganisatie, waardoor zij als volksclub werden betiteld.

Succes in de Sovjet-Unie

Na de Tweede Wereldoorlog domineerden Dinamo en Spartak Moskou het voetbal in de Sovjet-Unie. De volksclub schoot uitstekend uit de startblokken door de bekers van 1946, 1947 en 1950 binnen te slepen. In competitieverband wist men eveneens toe te slaan door de titels van 1952, 1953, 1956 en 1958 aan de prijzenkast toe te voegen. De jaren vijftig mochten daarmee als succesvol worden betiteld.

De jaren zestig verliepen iets minder succesvol met twee titels en twee bekers. Spartak Moskou won in de jaren zeventig zelfs maar één landstitel, die van 1979 om precies te zijn. Doelman Rinat Dasayev maakte deel uit van deze succesploeg. Hij werd in 1988 vooral bekend als ‘slachtoffer’ van de machtige uithaal van Marco van Basten in de EK-finale. Spartak had voor diens doorbraak een lastige periode doorgemaakt, met degradatie in 1976 als dieptepunt.

Stadionramp

Op 20 oktober 1982 kreeg Spartak Moskou te maken met een stadionramp. Bij de UEFA Cup-wedstrijd tegen HFC Haarlem vielen officieel 66 doden te betreuren, maar het heeft er alle schijn van dat het aantal slachtoffers véél hoger lag (circa 340). Volgens critici ging het mis door de combinatie van verdrukking, spekgladde tribunes door de winterse omstandigheden en het onhandige optreden van de veiligheidspolitie. Joeri Pantsjichin, de opzichter van het stadion, werd veroordeeld tot achttien maanden strafkamp.

Spartak Moskou kroonde zich in 1987 en 1989 opnieuw tot kampioen van de Sovjet-Unie. In 1992 voegde men daar een beker aan toe. De Sovjet-Unie was inmiddels uiteen gevallen, waardoor Rusland een eigen voetbalcompetitie kreeg. De volksclub van Moskou liet zich meteen gelden door in 1992 ook de Russische titel te bemachtigen. Hoofdtrainer Oleg Romantsev had een groot aandeel in dit succes. Hij wist een combinatie van discipline, een hoog baltempo en talentontwikkeling tot stand te brengen. Ook de nationale ploeg van Rusland profiteerde dankbaar.

Gloriejaren

Het kampioenschap van 1992 bleek geenszins een incident. Tussen 1993 en 2001 wist Spartak Moskou maar liefst acht landstitels binnen te slepen, waardoor men zich opwierp tot grootmacht in Rusland. In het bekertoernooi wist men tijdens gloriejaren eveneens succes tot stand te brengen (drie eindzeges). De Moskovieten waren vastberaden om dit succes door te trekken, maar zowel in 2003 (tiende) als 2004 (achtste) presteerden zij ondermaats.

Spartak Moskou eindigde tussen 2005 en 2007 steevast als runner-up in de Russische competitie. Dit feit herhaalde zich in 2009 en 2012. Het glorietijdperk van de club was duidelijk ten einde, aangezien ook in het bekertoernooi geen nieuwe triomfen werden behaald. Omstreeks 2015 moest Narodnaya komanda zelfs genoegen nemen met klasseringen in de subtop van de Premjer-Liga.

De Promes-jaren

In de zomer van 2014 versterkte Spartak Moskou zich met Quincy Promes. De van FC Twente afkomstige aanvaller groeide uit tot een absolute smaakmaker en had een belangrijk aandeel in het kampioenschap van 2017. Achter Fyodor Smolov (FK Krasnodar) en Artem Dzyuba (Zenit Sint-Petersburg) eindigde de Nederlander zelfs op de derde plaats van het topscorersklassement.

Promes maakte in 2018 de overstap naar het Spaanse Sevilla. Via Ajax keerde de aanvaller begin 2021 terug op het oude nest, nadat hij in opspraak raakte door het neersteken van zijn neef. Hij won in 2022 de Russische beker met Spartak Moskou, maar in de volgende jaren haalde hij vooral de headlines vanwege veroordelingen in Nederland. Promes dacht veilig te zitten in Rusland, maar werd begin 2024 alsnog gearresteerd tijdens een trainingskamp in Dubai. Nederland besloot daarop een uitleveringsverzoek in te dienen.

Rivaliteit

CSKA Moskou is de aartsrivaal van Spartak Moskou. Ook Dinamo Moskou en Zenit Sint-Petersburg worden gezien als rivalen.

Spartak Moskou in Europees clubverband

Spartak Moskou debuteerde in het seizoen 1966-1967 op het Europese strijdtoneel. In de Europacup II rekende de club uit de toenmalig Sovjet-Unie af met OFK Belgrado, maar in de achtste finale bleek Rapid Wien nipt te sterk. Tijdens het seizoen 1972-1973 wist men zelfs de kwartfinale te bereiken na achtereenvolgens FC Den Haag en Atlético Madrid aan de zegekar te hebben gebonden. Uiteindelijk sneuvelde het avontuur door toedoen van AC Milan.

In 1981 (Europacup I) en 1984 (UEFA Cup) strandde Spartak Moskou opnieuw in de kwartfinale. Respectievelijk Real Madrid en Anderlecht waren daarvoor verantwoordelijk. Aan het begin van de jaren negentig bereikte men de halve finales in drie verschillende toernooien, maar respectievelijk Olympique Marseille, Royal Antwerp FC en Internazionale dwarsboomden een historische finaleplaats voor de Russen.

Spartak Moskou snacht in de 21ste eeuw naar nieuw succes. De Moskovieten mochten wel ervaring opdoen in de Champions League, maar het voornaamste wapenfeit werd bereikt in de Europa League door Ajax in de achtste finale uit te schakelen in 2011. Uiteindelijk bleek FC Porto in de kwartfinale véél te sterk (2-5 thuis, 5-1 uit). Verder reikte men niet in deze eeuw.

Balans tegen Nederlandse clubs

Tot en met het seizoen 2023-2024 speelde Spartak Moskou zeventien officiële wedstrijden tegen Nederlandse clubs. De Russen hebben een fantastische score bereikt door elf wedstrijden te winnen, vier keer gelijk te spelen en maar twee keer als verliezer van het veld te stappen.

Ajax en Feyenoord fungeerden het vaakst als tegenstander (viermaal). De overige duels vonden plaats tegen FC Den Haag, HFC Haarlem, Sparta Rotterdam, Willem II (elk tweemaal) en NEC.

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Spartak Moskou gedragen. Een overzicht:

Het stadion van Spartak Moskou

De Lukoil Arena is sinds 2014 de thuisbasis van Spartak Moskou en biedt plaats aan 45.360 supporters. Het stadion fungeerde vier jaar later meteen als decor voor WK-wedstrijden, waar in 2017 de Confederations Cup plaatsvond op deze locatie. Het nationale team van Rusland maakt eveneens regelmatig gebruik van dit onderkomen.

Spartak Moskou opende de Lukoil Arena op 5 september 2014 met een oefeninterland tegen Rode Ster Belgrado (1-1). Vanuit een vrije trap maakte Dmitri Kombarov het eerste doelpunt van de Russische club in dit stadion. Eerder stond dit bouwwerk bekend onder de naam Otkritie (Bank) Arena.

Veelgestelde vragen over Spartak Moskou

Laatste update: 4 september 2024