Roberto Rosales: “FC Twente was mijn beste team”

Roberto Rosales is het voorbeeld dat voetballers uit Venezuela kunnen slagen in Europa. De rechtsback speelde Champions League met FC Twente en is nog altijd Europees actief met AEK Larnaca. Hij kijkt met veel plezier terug op zijn tijd in Enschede, maar droomt vooral over de toekomst. “Mijn droom is het WK spelen met Venezuela”, aldus Rosales tegenover SoccerNews.nl.

Als Roberto Rosales terugdenkt aan zijn 4 succesvolle jaren bij FC Twente komt één herinnering meteen naar boven: zijn doelpunt tegen Tottenham Hotspur. “Ik heb maar in mijn hele carrière maar één keer gescoord met mijn hoofd. Dat was in die wedstrijd. Het was een speciaal moment, omdat mijn familie op de tribune zat. Mijn vrouw was er en mijn moeder was overgekomen vanuit Venezuela. Zij heeft me niet vaak zien spelen, omdat ik op jonge leeftijd vertrok uit mijn land en niet veel tijd met mijn familie heb doorgebracht. Mijn moeder was heel trots dat ze mij in deze belangrijke competitie zag scoren.”

Van jongs af aan was het een droom van Rosales om in de Champions League te spelen, maar het was allesbehalve vanzelfsprekend dat hij de kans zou krijgen om naar Europa te gaan. “Zeker in die tijd waren er weinig spelers uit Venezuela in Europa. Juan Arango was de enige. Historisch gezien spelen we meer baseball. De laatste 10 jaar zijn er meer voetballers die de overstap maken, maar de kans komt niet vaak voorbij. We zijn het enige land in Zuid-Amerika dat nooit aan het WK heeft meegedaan. Daardoor zijn we niet in beeld bij Europa.”

Bevroren handen
Toch kreeg Rosales een kans bij het Belgische KAA Gent. Hij kwam als jeugdinternational op de radar van de Belgische club en vertrok op zijn 18^e naar Europa. “Het begin was moeilijk. Ik kwam alleen, sprak geen Engels en moest wennen aan een ander leven. Trainen was wel leuk, maar daarna ging ik alleen naar huis. Ik kon mijn ouders niet over laten komen, omdat mijn contract nog niet zo goed was. Ik moest vechten voor mijn droom.”

In zijn eerste jaar woonde Rosales in een hotel en kwam hij in de winter amper buiten. “De eerste keer sneeuw was echt raar, vooral de training op kunstgras en een bevroren veld”, vertelt Rosales. “Als jongen uit een tropisch klimaat weet je niet wat kou is. Ik ging een rondje lopen en trok twee jassen aan, maar na 10 minuten ben ik teruggegaan, omdat mijn handen waren bevroren. Ik werd er depressief van. Ik wilde terug naar Venezuela, maar mijn familie en god hebben me erdoorheen geholpen.”

Bryan Ruiz
Rosales vond in Gent steun bij zijn ploeggenoot Bryan Ruiz, een andere latino veroordeeld tot de Europese winters. Ruiz sprak al Engels en hielp hem op weg. “We zijn goede vrienden geworden, omdat we daarna ook in Nederland samen waren. We hebben elkaar nu een lange tijd niet gezien, maar we spreken elkaar regelmatig. Ik wilde in december naar zijn afscheidswedstrijd in Costa Rica gaan, maar ik moest zelf voetballen op Cyprus. Ik heb het online gekeken en was emotioneel. Bryan kreeg het afscheid dat hij verdiende.”

Rosales maakte in zijn laatste jaar in België grote indruk op de rechterflank. Met Michel Preud’homme als coach won hij de beker en werd hij tweede in de competitie. De trainer stapte over naar Twente en nam Rosales mee. “Preud’homme is een geweldige man, één van de beste trainers die ik heb gehad. Hij kende mij goed en heeft mij absoluut beter gemaakt. Ik ben hem erg dankbaar voor de kans om voor Twente te spelen.”

Beste team ooit
Bryan Ruiz speelde al een jaar in Enschede en was net kampioen geworden. Rosales kwam in een geweldig team terecht en keek zijn ogen uit. “Bryan was hartstikke goed, maar ook Nacer Chadli, Theo Janssen, Wout Brama, Peter Wisgerhof, Douglas. Absoluut het beste team waar ik ooit in heb gespeeld.”

Na 3 jaar in België verliep de aanpassing in Nederland makkelijker. Rosales bouwde snel een goede band op met de mensen van de club. “Ze wilden ons allemaal helpen. Wij probeerden de taal te leren en dat waardeerden zij. Ik vind het belangrijk om iedereen goed te behandelen. Als voetballer ben je in de eerste plaats gewoon een mens. Ik ben niet belangrijker dan iemand anders.”

In zijn eerste seizoen speelde Rosales in de Champions League tegen Internazionale, Tottenham Hotspur en Werder Bremen. Twente won de KNVB Beker en werd tweede na een geweldige titelstrijd met Ajax. “Voor de fans hadden we graag de titel gewonnen. We waren heel dichtbij, maar helaas lukte het niet”, zegt Rosales. “Ik heb veel goede herinneringen aan Twente. Het was altijd geweldig om in ons stadion te spelen. Ik zie vaak foto’s op social media voorbijkomen en dan wil ik graag weer op dat veld staan. Ik ben nooit terug geweest, omdat ik te druk ben met voetbal. Later wil ik aan mijn kinderen laten zien waar papa vroeger heeft gevoetbald.”

Transfervrij vertrek
Na 4 jaar vertrok Rosales transfervrij naar Málaga, hoewel Twente hem graag wilde houden. “Ik denk daar met dubbele gevoelens aan terug. Ik was erg gelukkig bij Twente, maar het was tijd voor een nieuwe uitdaging. Dat hoort bij het voetbal. Ik kreeg de kans om als speler uit Venezuela naar La Liga te gaan. Dat is voor weinig mensen weggelegd. Ik stond tegenover de beste spelers ter wereld. Lionel Messi, Cristiano Ronaldo, Neymar. Dat waren geweldige ervaringen. Wanneer ik stop, zal ik beseffen hoe bijzonder dat was.”

In de achtbaan van zijn voetbalcarrière heeft Rosales weinig tijd gehad om achteruit te kijken. De blik is altijd gericht op de volgende training en wedstrijd. “Ik leef niet in het verleden. Je moet in het nu leven. Ik speel nog steeds in de Conference League en geniet nog altijd. Ik ben dankbaar voor ieder moment. Dat is het geschenk van het leven. Je wordt ouder en gaat alles meer waarderen. Bij Twente besefte ik niet wat we allemaal meemaakten. Nu ben ik volwassen en leef ik bewuster. Ik heb heel mijn leven aan het voetbal te danken. Mijn kinderen hebben verschillende culturen leren kennen en een andere mentaliteit meegekregen doordat we in Europa konden leven. Daar mogen we dankbaar voor zijn.”

Venezuela
In zijn periode bij Twente beleefde Rosales ook met de nationale ploeg van Venezuela zijn beste prestatie ooit. De selectie met de prachtige bijnaam La Vinotinto (rode wijn, vanwege de kleur van de shirts) bereikte in 2011 de halve finales van de Copa América. “Dat was een geweldig toernooi. We deden lang mee en hebben gestreden, maar we verloren van Paraguay met penalty’s. Het is een mooie herinnering, maar het liefst wil ik het nog een keer meemaken. We hebben nu meer spelers met kwaliteit en ervaring. Het doel is altijd om jezelf te ontwikkelen en beter te worden.”

Hij mag dan 34 jaar zijn, Rosales is nog niet van plan om te stoppen. Hij strijdt met AEK Larnaca om de titel van Cyprus en wil zo lang mogelijk doorgaan op het hoogste niveau. “Leeftijd is een mindset, zegt mijn moeder altijd. Op papier ben ik 34 jaar, maar ik voel me veel jonger. Ik train heel gericht en werk met mijn eigen fysieke trainer. Ik luister goed naar mijn lichaam en wil nog jaren doorgaan.”

Zijn ultieme droom is om zich met Venezuela te kwalificeren voor het WK van 2026. Het land verkeert al jaren in een heftige crisis, waarin het voetbal voor verlichting kan zorgen. “We gaan door een moeilijke periode en moeten veel verbeteren, maar alles is mogelijk. Ik probeer mijn familie en andere mensen te helpen, maar je kan niet iedereen helpen. Met het voetbal kunnen we plezier geven aan de mensen. We kunnen aan de wereld laten zien dat we erbij horen. Het WK zou een geweldig einde van mijn carrière zijn.”