Het laatste nieuws over Ierland

Het nationale voetbalteam van Ierland is actief onder de vlag van zowel de UEFA als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam The Boys in Green.

• Het Ierse nationale team maakt deel uit van de FAI
• De bijnaam van het team luidt ‘The Boys in Green’
• De Ieren speelden driemaal op het WK
• Ook was het land drie keer actief op een EK
• Noord-Ierland geldt als aartsrivaal

Het nationale voetbalteam van Ierland

De Ierse voetbalploeg maakt deel uit van de Football Association of Ireland (FAI). In september 1921 werd de voetbalbond opgericht als reactie op het ontstaan van de Ierse Vrijstaat. Aartsrivaal Noord-Ierland bleef nog decennialang als Ierland actief en kon zelfs putten uit dezelfde kweekvijver, maar dat veranderde gaandeweg de jaren vijftig na ingrijpen van de FIFA. Sindsdien is er sprake van een duidelijke scheiding tussen beide landen.

Op 28 mei 1924 speelde de Ierse Vrijstaat de allereerste interland. In het Franse Colombes boekte het nationale team een 1-0 overwinning op Bulgarije. Paddy Duncan bezorgde zijn ploeg een plek in de kwartfinale van de Olympische Zomerspelen, maar het Nederlands elftal trok vervolgens aan het langste eind. Ock Formenoij maakte in de verlenging het beslissende doelpunt voor de oranjehemden: 1-2.

Het begin

In de jaren dertig vormde de Ierse Vrijstaat een serieus voetbalteam. Als FIFA-lid mocht het land ook aantreden in de kwalificatiecyclus voor het WK van 1934. Paddy Moore maakte in de eerste wedstrijd tegen België indruk door viermaal te scoren, maar dat volstond niet voor een eerste overwinning: 4-4. Het Nederlands elftal won de onderlinge wedstrijd in Amsterdam vervolgens met 4-2. Met één punt maakten de Ieren geen aanspraak op een eerste WK-ticket.

Ierland oefende in die jaren meermaals tegen nazi-Duitsland. In 1936 wonnen The Boys in Green met 5-2 in Dublin, waar in mei 1939 opnieuw een verdienstelijk resultaat werd behaald (1-1). De Tweede Wereldoorlog gooide nadien roet in het eten. De Ieren, die zich niet kwalificeerden voor het WK van 1938, moesten ruim zeven jaar wachten op de eerstvolgende interlandwedstrijd.

Naoorlogse jaren

Op 21 september 1949 boekte Ierland een imposante overwinning op Engeland: 0-2. De zege op Goodison Park, de thuishaven van Everton, betekende de eerste zege van een niet-Brits land op Engelse bodem. Om dezelfde reden werd het land ook uitgesloten van deelname aan het British Home Championship. Het deelnemersveld van dat terugkerende mini-toernooi bestond steevast uit Engeland, Noord-Ierland, Schotland en Wales.

Ierland mocht in 1949 deelnemen aan de kwalificatiecyclus voor het WK van 1950. Het team mocht het opnemen tegen Zweden en Finland, maar kwalificeerde zich niet met drie punten uit vier duels. Een deel van de internationals speelde ondertussen ook mee bij Noord-Ierland. Deze situatie werd als onhoudbaar betiteld, maar een hereniging tussen de FAI en de IFA strandde in 1953. Vanaf dat moment mochten spelers nog maar voor één land uitkomen.

De FIFA liet ook naamsveranderingen doorvoeren. Ierland werd bij de wereldvoetbal voortaan aangeduid als Republic of Ireland, waar de rivaal als Northern Ireland (Noord-Ierland) bekend kwam te staan. Onder die naam probeerde de nationale ploeg deelname aan het WK van 1954 af te dwingen. De duels met Luxemburg vormden geen probleem (4-0 en 0-1), maar Frankrijk bleek tweemaal te sterk (3-5 en 1-0).

Moeizame fase

Ierland maakte een serieuze kans op deelname aan het WK van 1958. Op 19 mei 1957 zorgde Alf Ringstead voor de razendsnelle openingstreffer in Dublin, maar vlak voor tijd bracht John Atyeo opponent Engeland langszij: 1-1. Het bleek een cruciaal resultaat. De Ieren wonnen de afsluitende groepswedstrijd weliswaar van Denemarken (0-2), maar Engeland eindigde desalniettemin met twee punten voorsprong aan kop.

Aan het einde van de jaren vijftig lanceerde de UEFA een nieuw kwalificatietoernooi. In 1960 stond er immers een gloednieuw toernooi op het programma: het EK. Ierland probeerde zich meteen te plaatsen, maar verloor in de eerste voorronde over twee duels van Tsjecho-Slowakije (2-0 thuis, 4-0 uit). Voor de Europese eindronde van 1964 moest men in de allesbeslissende fase buigen voor Spanje (5-1 uit, 0-2 thuis).

Ierland slaagde er in de tweede helft van de zestiger jaren evenmin in om een eindtoernooi te bereiken. In 1975 lukte dit bijna, maar in de strijd om een EK-ticket bleek de Sovjet-Unie nipt te sterk (één punt verschil). Het team wist in de volgende WK-kwalificatiecyclus een 1-0 zege te boeken op Frankrijk, maar ook dat resultaat bleek niet voldoende voor een eerste toernooideelname. Een hard gelag voor de nochtans getalenteerde selectie, met middenvelder Liam Brady als grote ster. Hij speelde voor clubs als Arsenal, Juventus en Internazionale.

Ommekeer onder Jack Charlton

Omstreeks 1980 zette Ierland een paar knappe resultaten neer. Zo werden onder meer Nederland en Frankrijk verslagen, maar een eerste eindtoernooi bleef buiten bereik. De situatie dreigde te verslechteren door financiële problemen, het opstappen van bondscoach Eoin Hard en het afzwaaien van sterspeler Don Givens. De Ierse voetbalbond besloot het daarom over een andere boeg te gooien. Voor het eerst in de geschiedenis koos de FAI voor een buitenlandse bondscoach: de Engelsman Jack Charlton.

Charlton had na zijn vertrek bij Newcastle United geen trek meer in een baan als clubtrainer. De oud-verdediger wilde meer tijd besteden aan zijn familie en hobby’s, maar het bondscoachschap van Ierland bleek daar prima tussen te passen. Hij leidde de nationale ploeg naar het EK van 1988 door Bulgarije, België, Schotland en Luxemburg voor te blijven in de kwalificatiefase.

Ray Houghton bezorgde Ierland in juni 1988 een historische EK-zege ten koste van Engeland (1-0). Tegen de Sovjet-Unie behaalde men vervolgens een punt (1-1), waardoor de derde groepswedstrijd tegen het Nederlands elftal volledig in het teken stond van de volgende ronde. Ierland had voldoende aan een punt, maar verloor in de slotfase met 0-1 door een lucky kopdoelpunt van Wim Kieft. Oranje kroonde zich nadien tot Europees kampioen.

WK-debuut

Charlton bleef tot en met 1996 actief als bondscoach van Ierland. Tijdens zijn dienstverband leidde hij de nationale ploeg niet alleen naar een historische EK-deelname, maar zijn team wist ook tweemaal de WK-kwalificatiecyclus met succes af te ronden. The Boys in Green plaatsten zich onder leiding van de succescoach voor de wereldkampioenschappen van 1990 en 1994.

Op het WK van 1990 kreeg Ierland opnieuw te maken met Engeland en Nederland, waar Egypte in dezelfde groep werd geplaatst. De manschappen van Charlton bleven in de groepsfase ongeslagen door driemaal gelijk te spelen. In de achtste finale bleef men eveneens overeind tegen Roemenië, dat vanaf de strafschopstip werd verslagen. Doelman Pat Bonner bleek moeilijk te kloppen, maar in de kwartfinale had Italië aan één treffer genoeg om door te stoten: 0-1.

Ierland overleefde in 1994 opnieuw de WK-groepsfase. In een groep met Italië, Mexico en Noorwegen behaalde iedereen vier punten uit drie duels, maar het gemaakte doelpunten gaf uiteindelijk de doorslag. Waar de nummers één, twee en drie door mochten naar de achtste finale, daar sneuvelden de Noren. Het Nederlands elftal stuurde de Ieren vervolgens alsnog naar huis: 0-2. Bonner speelde bij de 0-2 van Wim Jonk een ongelukkige doch fatale rol.

Oranje-beul

Mick McCarthy kreeg in 1996 de loodzware taak om Charlton te doen vergeten. Onder de nieuwe bondscoach plaatste Ierland zich niet voor het WK van 1998 en het EK van 2000, maar desondanks hield de voetbalbond vertrouwen in zijn kwaliteiten. Dat bleek terecht. In de kwalificatiefase voor het WK van 2002 wist men een gouden slag te slaan door concurrent Nederland opzij te schuiven. Jason McAteer maakte het winnende doelpunt op Lansdowne Road, waardoor de Ieren en niet de manschappen van Louis van Gaal mochten deelnemen aan de intercontinentale play-offs.

Ierland bereikte het WK van 2002 door Iran met 2-1 te verslaan over twee duels. Ian Harte en Robbie Keane zorgden voor de bevrijdende doelpunten. Verder bestond de selectie uit bekende namen als David Connoly (ex-Feyenoord), Damien Duff, Richard Dunne, Shay Given, Roy Keane, Kevin Kilbane en Niall Quinn. Aanvoerder Roy Keane werd in aanloop naar het toernooi in Japan en Zuid-Korea echter uit de selectie gezet. Volgens McCarthy had de middenvelder van Manchester United een slechte invloed.

Ierland opende het WK in 2002 met een 1-1 gelijkspel tegen Kameroen. Een late gelijkmaker van Robbie Keane tegen Duitsland (1-1) en een 3-0 zege op Saudi-Arabië volstonden vervolgens voor een plek in de achtste finale. Spanje ondervond daarin veel tegenstand, waardoor opnieuw Keane vlak voor tijd een verlenging uit het vuur kon slepen. De spits scoorde vervolgens ook in de strafschoppenserie, maar teamgenoten Matt Holland, Connoly als Kilbane faalden vanaf elf meter. Het zicht op de halve finale verdween daardoor als sneeuw voor de zon.

Vooral de fans imponeren

In november 2002 leverde McCarthy zijn contract in. Een zwakke start van de EK-kwalificatiefase en kritiek op zijn functioneren, waaronder de omgang met Roy Keane, maakten langer aanblijven onmogelijk. Brian Kerr nam het stokje over, maar wist de prestaties niet te verbeteren en vertrok in oktober 2005. Een onrustige periode volgde. Uiteindelijk wist Ierland zich te herstellen onder aanvoering van bondscoach Giovanni Trapattoni, die aan zijn voorlaatste kunstje als trainer begon.

Trapattoni leidde Ierland naar het EK van 2012. Met Italië, Kroatië en Spanje had men geen slechte loting kunnen treffen. Het team sneuvelde dan ook puntloos in de groepsfase, maar toch besloot de UEFA om een speciale prijs uit te reiken. De reden? Het alom geprezen gedrag van de Ierse supporters. Het aanhoudend zingen van The Fields of Athenry bij een 4-0 achterstand tegen Spanje maakte veel indruk. “Ze waren fantastisch”, oordeelde Gianni Infantino, secretaris-generaal van de Europese voetbalbond.

In 2016 was Ierland er opnieuw bij op het EK. Na een gelijkspel tegen Zweden (1-1) en een nederlaag tegen België (0-3) maakten de manschappen van Martin O’Neill indruk door Italië met 1-0 te verslaan. Het doelpunt van Robert Brady volstond voor een plek in de achtste finale. Diezelfde Brady brak vervolgens de score tegen Frankrijk, maar het thuisland trok alsnog aan het langste eind: 2-1. Antoine Griezmann zorgde in Lyon voor het verschil door tweemaal te scoren.

Sportive dip

Ierland bereikte de play-offs voor het WK van 2018 en het EK van 2021. Respectievelijk Denemarken (1-5 over twee wedstrijden) en Slowakije (na strafschoppen) wisten een nieuwe toernooideelname te dwarsbomen. Ook het WK van 2022 en het EK van 2024 gingen voorbij aan The Boys in Green. In de EK-cyclus moesten de Ieren zelfs genoegen nemen met zes punten door Gibraltar tweemaal te verslaan.

Ierland op eindtoernooien

Sinds de jaren dertig is Ierland onafgebroken actief in de kwalificatiefase voor EK’s en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

EK’s

WK’s

Ierland versus Nederland

Het Nederlands elftal en Ierland onderhouden een rijke geschiedenis. Tot en met november 2023 stonden beide landen in totaal 24 keer tegenover elkaar. Oranje wist meer dan de helft van de wedstrijden in winst om te zetten: dertien keer. De Ieren wonnen zeven edities, waar de overige vier wedstrijden onbeslist bleven. Het doelsaldo is logischerwijs ook in Nederlands voordeel: 43 voor, dertig tegen.

Op de Olympische Spelen van 1924 vond het eerste onderonsje plaats. Nederland won destijds met 2-1. In de daaropvolgende honderd jaar volgden veel meer wedstrijden. De meest besproken editie vond plaats tijdens het EK van 1988, waar Wim Kieft de oranjehemden naar een zwaarbevochten 1-0 zege kopte. Zijn doelpunt vormde de opmars naar de Europese titel. Daarentegen had Ierland een groot aandeel in de mislukte WK 2002-campagne van Nederland door in de kwalificatie met 1-0 te winnen.

De vooralsnog laatste ontmoetingen dateren van 2023. Nederland won in de EK-kwalificatie zowel thuis (1-0, doelpunt Wout Weghorst) als uit (1-2, doelpunten Cody Gakpo en Weghorst).

Veelgestelde vragen over het Ierse voetbalteam

Laatste update: 7 november 2024