De weglachanalisten en God was in de ArenA

Bij kijkcijferkanon Vandaag Inside is voor wat betreft analist René van der Gijp bij mij de spreekwoordelijke emmer inmiddels overvol aan het geraken. Niet door zijn kennis van het voetbal, want die heeft hij, maar zijn overdreven relativeren komt me langzamerhand de keel uit. Je kúnt namelijk niet álles afdoen met een dooddoener als “laat gaan joh.” En o ja, ik heb God gezien. Mét stropdas.

René van der Gijp en Andy van der Meijde wíllen graag lollig zijn, terwijl Louis van Gaal juist onbedoeld de lachers op zijn hand krijgt

Zeker de beginjaren van drie-eenheid Wilfred Genee, Johan Derksen en Van der Gijp vond ik een genot om naar te kijken. De mannen wisten je te binden aan de kijkbuis, met oud-PSV’er en voormalig international Van der Gijp als kenner van het profvoetbal die vlijmscherpe analyses gaf van wedstrijden die hij gezien had.

Kon en kan hij echt prima, die dingen. Af en toe gooide de ex-aanvaller er een vermakelijke grap en een grol doorheen, waardoor ik als kijker na een lange werkdag met een glimlach op mijn gezicht kon gaan slapen. Maar naarmate de jaren verstreken, merkte ik dat er irritatie bij mij begon op te borrelen. Zeker de laatste tijd is dat het geval.

Omdat René van der Gijp meent bijkans alles wat enige ernst in de zin heeft te moeten bagatelliseren of relativeren. Afdoen met woorden als “laat gaan joh” of “maak je daar niet zo druk om”. Ik wil u op deze plek eerlijk bekennen: het ziet niet in mijn karakter om me snel heel erg druk over iets te maken. Maar ik probeer wél altijd dingen serieus te nemen als dat moet.

RETWEET als je kijkt naar Vandaag Inside! 🙌🙌#vandaaginside pic.twitter.com/lSenhIgtSl

— Vandaag Inside (@vandaaginside) October 9, 2023

Kinderachtig grinniken

Je kunt niet álles wegzetten alsof er niks aan de hand is. Met een lach, met een kwinkslag. Simpelweg omdat sommige feiten of gebeurtenissen ernstig genoeg zijn, waardoor kinderachtig grinniken zeker niet op zijn plaats is. Enkele weken geleden kwam in Vandaag Inside de strafrechtelijke vervolging van Marco Borsato aan bod. Voor het plegen van ontucht met een minderjarig meisje welteverstaan.

Een behoorlijke aantijging dus, waar justitie geruime tijd onderzoek naar had gedaan om uiteindelijk tot een vervolgingsbeslissing te kúnnen komen. René van der Gijp had prompt weer eens zijn ‘ik-vind-dit-allemaal-niet-zo-bijzonder-broek’ aangetrokken. Nee, meneer was niet verbaasd over het feit dat Borsato hiervan verdacht werd.

Overdreven ontspannen

Vond hij klaarblijkelijk allemaal niet zo verrassend. Hij keek er kennelijk niet van op allemaal. Dáár zit wat mij betreft de crux en op dat moment merkte ik aan mezelf dat ik zijn overdreven ontspannen houding, ik vraag me overigens hardnekkig af of dat wel altijd écht zo is, moe begon te worden. Heel moe.

Want als we al niet meer verbaasd gaan zijn over volwassen mensen die verdacht worden van het met hun tengels op foute plekken bij kinderen zitten, dan weet ik het persoonlijk even niet meer. Nu hoor ik u al hardop denken: dan kijk je toch niet meer naar Vandaag Inside? Nou, ik moet u eerlijk bekennen: dat doe ik inmiddels niet meer zoveel.

Dat vind ik persoonlijk erg jammer. Want de onbevangenheid van Johan Derksen, die ik ooit beroepsmatig persoonlijk sprak en hij is in het echt (ook) een aardige vent, en de kundige presentatie van Genee zijn me altijd erg goed bevallen. Net zoals bij Veronica Offside, waar Wim Kieft als inhoudelijk sterke analist vaker aanschuift. Maar Van der Gijp gelukkig niet, met zijn voortdurende geginnegap.

God op de tribune

In dát programma kwam ook de organisatorische en sportieve puinzooi bij Ajax ter sprake. Logisch natuurlijk. Er werd volop gediscussieerd over de adviseursrol van Louis van Gaal. Hij zou op afstand gaan helpen, maar zit nu optisch gezien al pontificaal op de leidersstoel voor vast een aardig geldbedrag. En ik zag de bijbehorende scène op het ereterras van de Johan Cruijff ArenA.

Alsof ik naar een verkeerde film zat te kijken, zondag tijdens de wedstrijd Ajax-AZ: Louis van Gaal, een man met verstand van zaken, maar hem adoreren gaat echt te ver, die de tribune in Amsterdam betrad. Het leek er sterk op leek alsof Jezus uit zijn graf was opgestaan. Of God als adviseur met een stropdas om, zoiets. Zo keken althans andere bewindsleden om hem heen naar de binnenkomst van de voormalig succestrainer van Ajax. Lachwekkend vond ik dat.

Gilles de la Tourette

En dat is wat ánders dan van alles een grapje maken. Andy van der Meijde heeft daar trouwens aan tafel op tv ook vaker een handje aan: alles afdoen met een lach, zelfs over de Gilles de la Tourette-ziekte van ex-doelman Tim Howard. Met wie de oud-international in het verleden samen bij Everton speelde. De voormalig Ajacied meende grappig te moeten zijn. Zelfs daarover.

Hoe gênant. Kom op Andy, leuk dat je graag lacht, dat doe ik ook. Maar ook voor jou geldt net zoals collega-Van der Gijp: niet álles kun je weglachen. Dat bestaat niet, daarvoor is de persoonlijke ellende van medemensen soms te groot. Ik hoop dat je dat in de toekomst toch iets anders aan gaat pakken.

Het is maar een advies, trouwens. En nee, ík hoef daar geen geld voor.

Over Bjorn Thimister

Bjorn Thimister (1978) schrijft voor SoccerNews.nl onder andere over PSV, Fortuna Sittard, Roda JC, VVV en MVV. Ook richt hij zich onder meer op andere clubs in de Keuken Kampioen Divisie en Bundesliga. Elke woensdag schrijft hij op deze site een opinie over allerhande gebeurtenissen in het Nederlandse of internationale voetbal. Thimister is sinds negentien jaar journalist. Tips? [email protected].