Voormalig Twente-talent verlaat de bloemenveiling voor Georgië

Afgevallen bij FC Twente, getekend in Engeland, een depressie in Italië en transfervrij wachten op een club. Derek Agyakwa is pas 22 jaar, maar heeft in zijn jonge loopbaan al heel wat uitdagingen gekend. De verdediger gaf de hoop bijna op en werkte de afgelopen maanden op een bloemenveiling, totdat hij een nieuwe kans vond in Georgië. “Ik moest leren me staande te houden in de harde voetbalwereld”, vertelt Agyakwa aan SoccerNews.

Interview met Derek Agyakwa, voetballer in Georgië

Begin februari vloog Derek Agyakwa naar Tbilisi om stage te lopen bij Iberia 1999. De club uit de hoogste divisie van Georgië was onder de indruk van zijn videobeelden en wilde weten of de verdediger in het echt nog goed genoeg was. “Ik heb acht maanden niet gespeeld. Dat is super lang”, beseft Agyakwa, die door een moeilijke periode ging. “Ik moet alle glorie aan God geven dat hij mij erdoorheen heeft gesleept. Ik heb vaak getwijfeld of ik nog moest gaan voetballen. Ik ben gaan solliciteren en werken. Dat had ik sinds mijn bijbaantje bij de Albert Heijn op mijn vijftiende niet meer gedaan. Ineens stond ik elke dag bovenop een trekker op een bloemenveiling. Ik had een headset op mijn hoofd en hoorde een robot zeggen welke bloemen ik moest plukken. Dat is wel wat anders dan een schreeuwende trainer. Dan ben ik toch liever voetballer.”

Een voetballer die bij een Premier League-club onder contract staat, verwacht niet dat hij twee jaar later op de bloemenveiling staat. Maar de carrière van Agyakwa schommelt de afgelopen jaren tussen diepe dalen en hoge pieken. “Ik werd weggestuurd bij FC Twente, omdat ze een plan hadden met een andere speler. De club vond me qua niveau goed genoeg, maar er was simpelweg geen plek. Vervolgens kwam er geen interesse uit Nederland. Ik kon na een stage bij Jong FC Dordrecht blijven, maar de overschrijving lukte niet op tijd.” 

Gemiste oproep

Het was de eerste keer dat Agyakwa een halfjaar thuis zat, maar de Amsterdammer vocht zichzelf terug. Een speling van het lot bracht hem een paar maanden later naar Engeland. “Een vader van een vriend nam contact op met trainers in Engeland die spelers begeleiden. Maar ik had al zoveel troep gehoord van zaakwaarnemers dat ik dit plan niet eens wilde horen. De meesten beloven veel, maar maken niets waar. Ik had me ingeschreven op een school in de Bijlmer en zou gaan studeren. Op een middag lag ik te slapen op mijn matras op de grond, toen ik twee gemiste oproepen zag. In een bericht zag ik dat Watford me uitnodigde voor een stage. Ik kon het niet geloven. Ik belde mijn familie om advies te vragen. We moesten honderd euro bij elkaar leggen voor de vlucht. Ik hoopte maar dat het geen oplichterij was.”

Pas op het moment dat de deuren van het trainingscomplex van Watford voor hem openden, geloofde Agyakwa dat hij stage ging lopen bij de Engelse club. “Ik ben normaal niet zo snel zenuwachtig of onder de indruk, maar van die kleedkamers daar wel. Ik besefte dat ik een grote kans kreeg om mijn carrière te redden. Er was geen club in Nederland die me wilde hebben en nu zat ik ineens bij Watford. Ik verdiende een contract, trainde met spelers als Troy Deeney en speelde twee bekerwedstrijden met het eerste elftal. Dat waren geweldige ervaringen.”

Depressie in Italië

Om meer speeltijd te krijgen in een eerste elftal werd de verdediger van Ghanese afkomst uitgeleend aan het Italiaanse Como, uitkomend in de Serie C. Daar maakte hij weer een mindere periode mee. “Ik heb daar heel weinig gespeeld. Ik had niet zo’n goede band met de trainer. Hij liet me links liggen, terwijl ik veel zou gaan spelen. Na twee duels kwam ik op de bank te zitten. Toen kwam ik eigenlijk in een depressie terecht. Ik speelde weinig, was alleen in een nieuw land, weinig mensen spraken Engels en ik voelde me een buitenstaander. Het waren vier moeilijke maanden. In die periode gaf ik de club de schuld, want ze lieten me aan mijn lot over, maar het lag niet alleen aan hen. Ik moest leren om voor mijzelf te zorgen en mijzelf staande houden in de harde voetbalwereld. Ik kwam er mentaal sterker en volwassen uit. Die lessen uit Italië gebruik ik nog steeds in mijn carrière en leven.” 

De weg omhoog

Na nog een jaar bij Watford en een seizoen bij Port Vale in de League One zat zijn Engelse avontuur erop. Afgelopen zomer keerde Agyakwa terug naar Nederland. “Ik had er vertrouwen in dat ik een club zou vinden. Ik kreeg aanbiedingen uit Cyprus en Luxemburg, maar daar zag ik weinig perspectief in. Ik hoopte op een betere optie, maar die bleef uit. Een goede vriend van mij, Fabian Sporkslede, speelde in Georgië en bracht mij in contact met Alex Goshadze, een zaakwaarnemer die me kon helpen. Een paar dagen later vloog ik deze kant op. Nu ben ik weer fulltime voetballer en ga ik aan een nieuw seizoen beginnen. In de zomer spelen we ook nog play-offs voor de Conference League. Een mooi podium om te laten zien dat ik het niet verleerd ben.”

Agyakwa wist vooraf weinig van zijn nieuwe woonplaats en het voetbal in Georgië, maar grijpt deze kans met beide handen aan om zijn loopbaan nieuw leven in te blazen. “Het is tot nu toe een achtbaan geweest. Ik heb veel meegemaakt en dat heeft me sterker gemaakt. Ik geloof dat alle ervaringen nodig waren om hier te komen. Als je er middenin zit, ervaar je het als een dieptepunt, maar achteraf leer je ervan. Daardoor ben ik op jonge leeftijd erg volwassen geworden. Dat kan me in de toekomst verder brengen. Ik hoop wel dat het nu stabieler mag worden en in een stijgende lijn omhoog zal gaan. Ik heb vertrouwen dat ik met Gods hulp grote dingen ga bereiken.”