Terugverlangen naar clown Bertus en Jung de charmekoning

Voetbal is een prachtige sport. Punt. Vooral door de vele kleurrijke figuren op het groene toneel. Maar dan wél diegene met uitstraling, charisma, en dus toegevoegde waarde. Waar er te weinig van zijn tegenwoordig in het Nederlandse voetbal. Wat verlang ik terug naar illustere figuren die gechargeerd gezegd met één blik of kwinkslag een spelersgroep naar hun hand wisten te zetten.

Opinie: de kleurloosheid overheerst binnen het trainersgilde in het Nederlandse betaalde voetbal

Hoezee! Waarom zo vrolijk? Nou, Frans Hoek keert weer terug in het Nederlandse betaalde voetbal. Ooit zelf een middelmatige keeper geweest bij FC Volendam, werkte hij zich daarna – meestal in het kielzog van toptrainer Louis van Gaal – op tot gewillige vazal bij onder meer het Nederlands elftal en FC Barcelona.

Knap hoor, van onze Fransie. Al vond ik wel dat hij wat veel in zichzelf begon te geloven, als hij met collega’s van mij sprak. Dan moest ik lachen, want op de een of andere manier vind ik Hoek ook een kleurrijk figuur. Hij praat als een docent, kijkt er dan tegelijkertijd ietwat moeilijk bij alsof hij het ballen vangen persoonlijk heeft uitgevonden.

Het geluk van Van der Looi

Al denk ik dat hij zeker een einde gaat maken aan die kolderieke keeperssoap die Robin van Persie bij SC Heerenveen de voorbije maanden geschapen heeft. Erwin van der Looi, modale verdediger in een ver verleden, vertelde in een interview ergens dat zijn broodheer Heracles dit seizoen “te weinig geluksmomentjes had gehad”.

Eén van de redenen volgens hem waarom de Almelose club op de vijftiende plek bungelt, bijkans aan de onderkant van de Eredivisie. Ach, die Erwin op zoek naar handhaving met zijn broodheer. Van der Looi vind ik naar de buitenwacht toe zo kleurloos, lijkt me niet de man waar spelers écht voor door het vuur zullen gaan. Had ik eigenlijk al toen hij aan het roer stond bij Jong Oranje.

Ik mis dat benodigde stukje charisma, das gewisse Etwas. Dat geldt wat mij betreft net zo voor Jeroen Rijsdijk. Op een belachelijke manier aan de kant gezet door Sparta, ik besteedde daar op deze plek al eens terechte aandacht aan, maar hij beschikt ook niet over die uitstraling waar je ver(der) mee kunt komen. De communicatievaardigheden voor alle duidelijkheid.

Alwetend op straat gezet

Hij praat te flets. Alsof er geen enkele andere trainer op deze aardkloot rondloopt die Almere City FC uit de degradatiestress kan gaan trekken dan hij. In Flevoland denken ze kennelijk van niet. Complete onzin natuurlijk. De nieuwe generatie Nederlandse trainers in het profvoetbal komt, uitzonderingen daargelaten zoals mister Slot, nog een en ander tekort.

Kijk naar Pepijn Lijnders bij Red Bull Salzburg. Allemaal grootse en, volgens hem, vernieuwende plannen had hij. Maar in de praktijk kom je er niet met alleen maar mooie babbels als een of andere alwetende voetbalprofessor zónder noemenswaardig overwicht. Is inmiddels ook al ruimschoots gebleken. Pepijn zit alweer enkele weken thuis, omdat ontslagen.

Gek genoeg had Lijnders met Jürgen Klopp juist een leermeester die beschikte over een flinke portie (natuurlijke) leiderschapskwaliteiten die heel goed werkten in Liverpool en Dortmund. Dus zijn voormalige Nederlandse rechterhand had hét juiste voorbeeld gehad, maar deed daar eenmaal op eigen benen in Oostenrijk maar heel weinig mee.

Ik hunker bijkans naar een terugkeer uit het hiernamaals van wijlen Bert(us) Jacobs. De man die het aandurfde om op het trainingsveld of in de kleedkamer nog weleens de clown uit te hangen, maarrr… als het moest stond hij boven zijn spelersgroep. Een hiërarchie waaraan simpelweg niet viel te tornen.

De Leo Beenhakker van het zuiden

Aanvoelen wanneer je jolig of streng moest zijn, dát kon Jacobs – die de meeste eredivisieduels (741) als trainer op de bank zat en ook de meeste potjes (273) won – volgens ervaringsdeskundigen als de beste. Kan ouderwets klinken, maar voetballers willen het allerliefste een trainer waar je voor door het vuur gaat. Die de teugels laat vieren en aantrekt als het moet.

Als voetballer en begeleider in het amateurvoetbal maakte ik met Frans ‘Jung’ Roemgens (vele jarenlang vaste kracht en aanvoerder geweest bij Willem II, Fortuna Sittard en Roda JC) juist een trainer mee die zélf nog onder Bert Jacobs gevoetbald had. De oud-prof was een meester in het met voetballers omgaan: keihard als het moest, oergezellig als het kon. Een ware charmekoning.

Roemgens had dus klaarblijkelijk wél naar zijn voormalige goeroe, met peuk in de mond, geluisterd. Alsof Leo Beenhakker toentertijd was nedergedaald in het diepe zuiden van Nederland, zo manoeuvreerde hij zich als trainer tussen alle bijbehorende problematiek door. Gelukkig hebben we tegenwoordig oude rot Ron Jans nog in de Eredivisie. Kan geen toeval zijn dat hij het ook in Utrecht wederom heel goed doet.

Over Bjorn Thimister

Bjorn Thimister (1978) schrijft voor SoccerNews.nl onder andere over PSV, Fortuna Sittard, Roda JC, VVV en MVV. Ook richt hij zich onder meer op andere clubs in de Keuken Kampioen Divisie en Bundesliga en andere opmerkelijke zaken in het voetbal. Elke woensdag schrijft hij op SN een opinie. Hij is 25 jaar journalist. Tips? [email protected]