Nederlandse voetbalnomade werkt aan zijn American Dream in Luxemburg

Als Nederlands-Amerikaans-Belgisch voetbaltalent werd Julian Markvoort geboren voor het avonturier. Samen met zijn familie reisde de aanvaller Europa door om zijn voetbaldroom na te jagen. Via Amerika, Spanje, Duitsland en Nederland  heeft de bal hem naar Luxemburg gebracht, maar nóg grotere avonturen lonken. “Er is interesse van clubs uit verschillende landen”, vertelt Markvoort aan SoccerNews.

Interview met Julian Markvoort, voetbalavonturier in Luxemburg

Al in de jeugdopleiding van Orlando City werd duidelijk dat Markvoort over bovengemiddeld veel voetbaltalent én werklust beschikte. Wanneer hij niet op zijn club was, trainde hij extra voor zichzelf met Europa als doel in zijn hoofd. FC Utrecht was de eerste buitenlandse club die hem in het vizier kreeg. “Hun Onder 15 had een trainingskamp in Florida, ik mocht stage lopen en werd daarna uitgenodigd in Nederland. Ik ging elke zomer met mijn ouders naar mijn Nederlandse opa en oma, dus dat combineerde ik met drie weken meetrainen bij FC Utrecht. Ik merkte toen dat het Europese niveau hoger was dan in de Verenigde Staten. In Florida was ik één van de beste, bij Utrecht één van velen.”

Via een scout kreeg Markvoort een nieuwe kans in Duitsland. Op zijn veertiende vertrok hij samen met zijn jongere broertje Philippe naar een voetbalschool in Köln. Ze werden gezien door Levante en vertrokken naar Spanje. Markvoort kreeg vervolgens de kans om naar het Engelse Charlton Athletic te gaan, maar zijn boertje kon naar Real Betis. Omdat hun ouders het gezin bij elkaar wilden houden, bleven ze in Spanje. “Mijn vader (Belgisch) en moeder (Nederlands) hebben een tourismebedrijf en runnen dat digitaal, dus zij kunnen overal werken. Na drie jaar in Spanje verhuisden we als gezin naar Nederland om te kijken of mijn broertje en ik daar carrière konden maken in het voetbal.”

Ruzie bij ADO Den Haag

Via AFC Amsterdam, SC Buitenveldert en Alphense Boys kreeg Markvoort alsnog zijn kans in het Nederlandse betaalde voetbal. Als tweede topscorer in een competitie met jeugdteams van profclubs werd hij benaderd door De Graafschap, Go Ahead Eagles, Roda JC, Almere City en ADO Den Haag. “Ik koos voor ADO en trainde mee met het eerste elftal. Giovanni Franken was de manager, maar wij lagen elkaar niet goed. Tijdens een partijtje op de training liet hij mij één minuut invallen, om me er vervolgens weer uit te halen. Ik zei er iets van en we kregen ruzie. Daardoor moest ik vertrekken.”

Kapotte enkel in Ierland

Assistent-trainer Levi Schwiebbe gunde Markvoort voor zijn vertrek nog een debuut, in de laatste competitiewedstrijd tegen FC Emmen, toen hoofdtrainer Franken ziek was. Daarna hielp de oud-middenvelder hem aan een stage bij Galway United in Ierland. “Ik zou daar een contract tekenen, maar een verdediger trapte mijn enkel kapot. Ik lag er de hele zomer uit en kon fluiten naar het contract.” In plaats van Ierland werd het SVV Scheveningen, waar Schwiebbe en Lex Immers zijn ploeggenoten werden. “Dat was leuk, maar ik wilde graag terug naar het betaald voetbal. Daarom trainde ik elke dag extra. Ik doe altijd alles op honderd procent, volgens de Amerikaanse mentaliteit.”

Na twee seizoenen in de Tweede Divisie kreeg Markvoort een aanbod van Kickers Offenbach uit de Regionalliga, het vierde niveau van Duitsland. “Dat is een professionele club met een stadion voor zestienduizend toeschouwers, waar ik elke dag trainde. Na een half jaar kreeg ik op Instagram een bericht van een agent die me naar het hoogste niveau in Luxemburg wilde brengen. Deze club, Victoria Rosport, maakt elk jaar een goede kans op kwalificatie voor de voorrondes van de Champions League, dus dat vond ik interessant. Het niveau hier is vergelijkbaar met de onderkant van de Keuken Kampioen Divisie. Er zijn veel spelers uit Luxemburg zelf, maar ook buitenlanders die na één jaar een transfer maken.” 

Goed salaris in Luxemburg

Ondanks dat de Nationaldivisioun een kleine competitie is, verdienen spelers in Luxemburg genoeg geld om van te leven. “De salarissen in dit land zijn hoog, omdat het leven erg duur is. Ik woon zelf net over de grens in Duitsland, waar mijn uitgaven goedkoper zijn. Ook heb ik naast het voetbal nog een baan in de marketing bij Puro at Home, dat fairtrade koffie verkoopt. Ik ben net als mijn ouders een soort digital nomad, dus ik kan overal heen verhuizen. Voetbal is daarin prioriteit nummer één.”

Zijn familie heeft inmiddels stabiliteit gevonden in Nederland, waar zijn broertje Philippe bij Telstar speelt, maar zelf staat de oudste zoon mogelijk alweer voor een nieuw avontuur. “Ik ben topscorer van mijn ploeg, deze zomer ben ik transfervrij en mijn waarde op Transfermarkt.com is nu honderdduizend euro, het hoogste bedrag tot nu toe. Er is veel interesse van andere clubs. Ik krijg bijvoorbeeld berichten van agenten uit Thailand, Indonesië, Duitsland en Oostenrijk. Ik ga het gesprek altijd open aan, maar het liefst zet ik een volgende stap in Europa, omdat ik mijn sportieve plafond wil bereiken. Het is de afgelopen jaren een interessante reis geweest en ik ben nog lang niet bij het einde.”