Messaoud vertelt over verschrikkelijk familiedrama: ‘Ik werd helemaal gek’

Na AZ, Willem II en NEC is Ali Messaoud nu bij zijn vierde Eredivisie-werkgever beland: Excelsior. In Kralingen groeide de Marokkaan uit tot een smaakmaker, maar wel één die van ver moest komen. In gesprek met Voetbal International vertelt hij over het verlies van zijn vader, in 2017.
“Begin van het jaar werd hij ziek, drie maanden later was hij er niet meer… Zo plotseling, zo onwerkelijk allemaal. Hij dronk en rookte nooit en waarschuwde mij zelfs als ik chips of chocola at. En dan krijgt juist hij die vreselijke ziekte. Ik werd helemaal gek, het voelde zó oneerlijk. Ook door de manier waarop het ging”, vertelt Messaoud geëmotioneerd.
“Vanaf het begin had ik een slecht gevoel bij het ziekenhuis, later bleek inderdaad dat de verkeerde diagnose was gesteld. We zijn voorgelogen en aan het lijntje gehouden. Hij is nog naar een ziekenhuis in Istanbul gegaan, ze wisten niet wat ze daar zagen op de foto’s. Overal uitzaaiingen. In Amsterdam zeiden ze dat het allemaal wel meeviel, gaven ze ons telkens hoop. Nu had hij plotseling nog maar kort te leven. Het was een klap in mijn gezicht.”
“Hij is daar uiteindelijk overleden. Op een vrijdag, de belangrijkste dag volgens de moslims. Dat is geen toeval. Net zoals het geen toeval is dat hij in Istanbul overleed. Daar wilde hij nog graag een keer naartoe. Oguzhan Özyakup, met wie ik bij AZ speelde en die nu voor Besiktas uitkomt, is van jongs af aan al mijn beste vriend. Hij is meer dan dat, een broer. Oguzhan haalde ons in april naar Turkije. Hij was er ook bij toen mijn vader afscheid nam. Zo noem ik het, ja. Ik ben gelovig, leef volgens de waarden en de regels van de islam. Als je dag gekomen is, dan is het tijd. Ook al ben je nog geen zestig, zoals mijn vader. Je wordt geroepen en je moet antwoorden. Dat heeft niet specifiek met mijn geloof te maken, dat is volgens vele geloven zo.”
Lang liep Messaoud met een gebroken hart rond. “Maar ik wilde dat niet laten blijken aan mijn moeder. Ik mocht van mezelf huilen wanneer ik wilde, maar niet in het bijzijn van mijn moeder. Zo ben ik, zo zijn meer Marokkanen. Ik dacht dat ik het zelf wel kon oplossen, hield mijn verdriet voor mezelf. Eigenlijk voer je gewoon een toneelstukje op. Ik heb ook met een mental coach gesproken. Dat heeft me wel geholpen hoe je ook anders naar dingen kunt kijken”, aldus Messaoud tot slot.