Feyenoord gaat voor 700% winst op miljoenenaankoop

Feyenoord zit niet stil op de winterse transfermarkt. De Rotterdammers rondden de huurtransfer van Cole Bassett (Colorado Rapids) af en legde eerder de linksbenige rechtsbuiten Patrik Walemark tot de zomer van 2026 vast in De Kuip. Vooral de laatstgenoemde transfer is een opmerkelijke, helemaal om de positie en het spelersprofiel van de nieuwste cashcow van Feyenoord. De Zweed moet hetzelfde pad afleggen als Luis Sinisterra, die dit seizoen hoge ogen gooit.

Feyenoord leek een transferperiode vol teleurstelling tegemoet te gaan. De Rotterdammers meldden zich aan het begin van deze maand bij sc Heerenveen om te onderhandelen over de transfer van Joey Veerman. De 24-jarige middenvelder had wel oren naar een overgang naar Rotterdam, maar werkgever Heerenveen wees tot twee keer toe een bod van Feyenoord naar de prullenbak. PSV handelde uiteindelijk daadkrachtiger en legde de creatieve middenvelder vast. Feyenoord schakelde daarna door naar Riechedly Bazoer (Vitesse), maar de oud-speler onder andere Ajax en PSV kwam ondanks het bereiken van een vermeend persoonlijk akkoord niet naar Rotterdam. De clubs kwamen er niet uit: Feyenoord wilde 1,5 miljoen euro betalen voor het tot medio 2022 lopende contract van Bazoer, Vitesse verlangde het dubbele. Dat kon Feyenoord niet betalen; de transfer van Patrik Walemark stond echter ook op de rol. Voor de Zweeds jeugdinternational wilde Feyenoord wél diep in de buidel tasten.

Feyenoord

De rechtsbuiten is een beetje het zorgenkindje van Feyenoord dit seizoen. Arne Slot wist voordat hij aan zijn klus bij Feyenoord begon dat Steven Berghuis, de afgelopen jaren dé rechtsbuiten van de Rotterdammers, zou gaan vertrekken bij de club. De Rotterdammers wisten dat ze een opvolger met vergelijkbare kwaliteiten moesten halen en kwamen uit bij Alireza Jahanbakhsh, die na een doelpuntenregen in het shirt van AZ met een mislukt avontuur bij Brighton & Hove Albion zijn carrière in het slot speelde.

Dat Feyenoord slechts één miljoen euro hoefde te betalen voor de Iraans international, was aan het begin van het seizoen een stunt. Een half seizoen later begrijp je wel waarom Brighton een verlies van 18 miljoen euro (!) accepteerde om zich te kunnen ontdoen van Jahanbakhsh: de naar binnen komende buitenspeler begon aardig aan zijn avontuur in De Kuip, maar raakte in het verloop van het seizoen zijn basisplek kwijt aan Jens Toornstra.

De ervaren middenvelder, die onder andere onder Giovanni van Bronckhorst als rechtsbuiten speelde, zorgde er met zijn loopacties zonder bal voor dat Markus Pedersen alle ruimte had om vanaf de rechtsbackpositie op te stomen naar de vijandige achterlijn én zorgde de aanvallende middenvelder er daarmee ook voor dat er ruimtes in het centrum ontstaan voor de lopers vanuit de as van het veld. Daardoor maakt Toornstra veel minder acties dan Jahanbakhsh, die het moet hebben van zijn individuele actie, zijn schot en zijn voorzet, maar zorgt de ervaren Nederlander er toch voor dat het team beter rendeert dan wanneer je een speler hebt die met de bal aan de voet loopt en constant voor de individuele actie gaat.

Patrik Walemark

Met andere woorden: Feyenoord heeft eigenlijk twee buitenspelers op de rechterflank staan die allebei niet volledig aan de eisen van Slot voldoen. Jahanbakhsh is de individualistisch ingesteld – en mist het vertrouwen en het ritme om zijn acties, voorzetten en doelpogingen regelmatig te laten slagen. Toornstra is een echte teamspeler en iemand die er niet voor terugdeinst om vuile meters te maken, maar het ontbreekt de ervaren Nederlander aan souplesse in zijn acties en vooral de snelheid om een back te verrassen. Walemark moet de gulden middenweg tussen deze twee uitersten in spelersprofielen worden.

De buitenspeler is niet de standaard winger. Dat komt vooral door zijn lengte: Walemark is met 1,84 meter een lange speler voor op de flanken. Dat heeft als gevolg dat de buitenspeler het niet van zijn pure snelheid moet hebben, zoals bijvoorbeeld Jahanbakhsh daar wel op leunt, maar door slim positie te kiezen wel vaak aanspeelbaar is in het centrum van het veld – de plek waar Feyenoords aanvallen over het algemeen stuk lopen wegens combinatiemogelijkheden.

Walemark verlaat de rechterflank graag, iets wat met een opkomende back als Pedersen veel voordeel op kan leveren, om zich in de as van het veld (rond de hoek van de zestien meter, red.) aanspeelbaar te maken. Het liefst krijgt de buitenspeler de bal op het moment dat hij ‘onder’ de opkomende back staat: dan is zijn neus naar het doel en kan Walemark zijn uitstekende linkerbeen gebruiken om de bal richting de verre hoek te krullen.

Luis Sinisterra

Dat lukte de 20-jarige jeugdinternational bij BK Häken met enige regelmaat. De totale productie van de jongeling staat in 54 wedstrijden voor de Zweedse Eredivisionist op twaalf doelpunten en dertien assists. De aanvaller toonde zich vaker een naar binnen komende vleugelspeler dan een echte hangende buitenspeler, zoals bijvoorbeeld Sinisterra is. De Colombiaan trekt vaak van buiten naar binnen omdat hij veel snelheid heeft en dat combineert met een vaak weergaloze dribbel. Walemark is een stuk minder snel dan Sinisterra en heeft dus andere handvaten nodig (beweging zonder bal, red.) om in dezelfde posities te komen als Sinisterra vanaf links.

Hoewel Sinisterra en Walemark op basis van hun spelersprofiel als water en vuur zijn, kan deze wisselwerking er wel voor zorgen dat Feyenoord een stuk gevarieerder kan aanvallen. Op het moment dat Jahanbakhsh op rechts staat, speelt Feyenoord met twee hangende buitenspelers die met dribbels naar binnen willen komen. Daardoor loop je automatisch vanuit de flanken in de defensieve trechter (centrum dicht bouwen en tegenstander naar buiten dwingen).

Wanneer je met Walemark een speler hebt die zich, zoals bijvoorbeeld Toornstra ook doet, dichter bij de as van het veld positioneert, creëer je extra afspeelmogelijkheden voor het middenveld én het vervolg van de aanval. Op het moment dat de Zweeds jeugdinternational de bal rond de rand van de zestien krijgt, kan hij vanuit die positie een steekpass geven op de spits, de opkomende back richting de achterlijn sturen, één van de inlopende middenvelders aanspelen én kiezen voor een individuele actie.

Tweede cashcow

De ontwikkeling van Sinisterra is het schoolvoorbeeld voor Walemark. De Colombiaan werd in de zomer van 2018 weggeplukt bij Once Caldas, de club waar Sinisterra zijn jeugdopleiding genoot. Inmiddels de linksbuiten uitgegroeid tot één van de sterkhouders van Feyenoord, speelde hij inmiddels drie interlands voor Colombia en is zijn marktwaarde inmiddels gestegen tot zestien miljoen euro. Er komt echter wel een belangrijk moment aan voor de Rotterdammers. Sinisterra’s contract loopt nog tot de zomer van 2024. Wanneer Feyenoord maximaal wil profiteren van de ontwikkeling van de Colombiaan, dan zal het deze zomer het contract van Sinisterra moeten verlengen of de speler verkopen – een tweejarig contract levert over het algemeen meer op dan een eenjarige verbintenis.

Net als Walemark, is Sinisterra ook een cashcow: op het moment dat de buitenspeler voor twee miljoen euro werd overgenomen door Feyenoord, was zijn marktwaarde 100.000 euro. Op het moment dat Sinisterra Feyenoord zou verlaten voor zijn geschatte marktwaarde, boekt Feyenoord al een winst van 700% (!) op basis van het aankoopbedrag. Hoe beter Sinisterra de komende maanden speelt, hoe hoger die winst wordt en hoe groter de kans is dat Sinisterra’s eisen te gortig worden en Feyenoord overgaat tot verkoop. Het verleden, en ook het heden met Marcos Senesi, bewijst dat de Rotterdammers miljoenen euro’s misliepen omdat er financiële risico’s (lees: spelers behouden zonder dat er een contractverlenging overeen was gekomen) genomen werden die de clubkas van de Rotterdammers al jaren geen goed doen.

Zowel de marktwaarde als het aankoopbedrag liggen bij Walemark hoger dan bij Sinisterra, wat dus hetzelfde geldt voor het financiële risico achter deze deal. Dat levert echter ook één voordeel op: op het moment dat Walemark op basis van zijn aankoopbedrag óók 700% marktwaardestijging realiseert, ligt deze automatisch miljoenen hoger (24,5 miljoen euro) dan bij Sinisterra (16 miljoen euro). Ter vergelijking: op het moment dat Senesi voor zijn huidige marktwaarde (12 miljoen euro, red.) verkocht zou worden, draait Feyenoord een winst van ‘slechts’ 71%. Deed Feyenoord dat op de top van Senesi’s marktwaarde (20 miljoen euro), dan was die winst 186%. Aangezien het contract van Senesi tot aan de zomer van 2023 loopt, is de kans groter dat Feyenoord minder dan 71% winst gaat boeken op de zeven miljoen euro dat het overmaakte naar San Lorenzo.

Dat Feyenoord weer miljoenen neertelt om jonge talenten naar de Eredivisie te halen, is natuurlijk schitterend. Als de club de winstmarges wil boeken die nodig zijn om het eigen vermogen van de club een boost te geven, en daarmee het algemene niveau van de club naar boven geïnvesteerd kan worden, zal het ook achter de schermen financieel verantwoordelijkere keuzes moeten gaan maken als het gaat om de verkoop van miljoenenaanwinsten zoals Senesi, Sinisterra en later ook Walemark. Om die diepte-investeringen ook te laten renderen, zal Feyenoord in beginsel moeten handelen zoals elke Nederlandse club: ook met publiek is een Eredivisie-club vooral afhankelijk van de opbrengsten op de transfermarkt.

Wint Feyenoord van NEC? De odd is 1.4x!