Ajax-vertrek en beenbreuk leidden avonturier naar de Filipijnen

Voor Guytho Mijland leek het profvoetbal een vervlogen droom. Na jeugdwedstrijden voor Ajax en Vitesse speelde hij jarenlang in het Nederlandse amateurvoetbal. Toch speelt hij op 28-jarige leeftijd bij een topclub op de Filipijnen. De buitenspeler moest van ver komen, maar heeft het ook ver geschopt. “Bij Ajax was ik een vervelend kind”, vertelt Mijland aan SoccerNews.

Het verhaal van Guytho Mijland, ex-Ajax-speler op de Filipijnen

“Laatst besefte ik me voor het eerst dat ik heb behaald heb waar ik altijd van droomde. We speelden met Cebu voor de Aziatische Champions League in Thailand in een groot stadion met 55.000 stoelen. Een Nederlandse teamgenoot, Zamoranho Ho-A-Tham, zei tegen mij: ‘Kijk nou hoever we zijn gekomen. Van de amateurs van Zeeburgia naar de Champions League.’ Dat was een mooi moment. Ik ken Zamoranho al bijna twintig jaar. We speelden vroeger altijd tegen elkaar. Ik bij Ajax, hij bij Zeeburgia. Later speelden we samen bij de amateurs en nu zitten we in hetzelfde team op de Filipijnen.”

“In februari werd ik benaderd door een Nederlandse oud-trainer die bij Cebu werkte. Ik had met hem samengewerkt in Slowakije en hij wilde me meenemen naar zijn nieuwe club. Ik speelde op dat moment in Griekenland, maar kon transfervrij weg. Een maand nadat ik kwam, zochten ze ook een linksbuiten, dus heb ik mijn vriend Zamoranho aangeraden. Sindsdien wonen we hier samen in een gated community van de club op Cebu, één van de grotere eilanden van de Filipijnen. Het is een vakantieoord, we betalen geen huur en onze maaltijden worden vergoed, dus we leven goed.”

“Voor de Aziatische Champions League zijn we al naar Maleisië, Thailand en Zuid-Korea geweest. De afgelopen jaren heb ik door het voetbal veel van Europa mogen zien, bijvoorbeeld tijdens stages in Bosnië en Zweden. Dit is weer een hele andere ervaring, want ik had nooit gedacht dat ik op de Filipijnen zou voetballen. Ik heb vroeger niet altijd de juiste keuzes gemaakt en veel pech gehad met blessures. Nu heb ik geen klachten meer. Daarom wil ik zo veel mogelijk uit dit avontuur halen.”

Weggestuurd bij Ajax 

“Op mijn negende werd ik door Ajax weggehaald bij Zeeburgia. Ik speelde drie jaar in de jeugdopleiding in een lichting met Steven Bergwijn, Abdelhak Nouri, Shaquill Sno, Leeroy Owusu, Philippe Sandler en Jaïro Riedewald. Op die leeftijd stond ik er niet bij stil dat ik bij het grote Ajax speelde. Ik voetbalde voor mijn plezier, maar was ook vaak vervelend. Ik luisterde niet naar instructies en ging mijn eigen weg. Voor trainers was ik eigenwijs. Dat gaven ze aan in de gesprekken. Ik denk dat als ik het serieus had aangepakt, ik een andere carrière had kunnen hebben. Maar ik was nog een kind en besefte dat niet.”

Lees ook ons interview met Shaquill Sno: Niet Ajax 1, maar Bulgarije en Roemenië: “Ik ben geen opgever”

“Op het veld kon ik vrijuit spelen en genoot ik van het voetbal. Ik deed niet onder voor de anderen, maar was wel één van de kleinsten. Dat in combinatie met mijn vervelende gedrag zorgde ervoor dat ik niet door mocht. Ajax wilde dat ik naar één van de satellietclubs ging, dus ging ik naar HFC Haarlem. Na drie weken lang elke dag in de file zag ik dat niet meer zitten. Ik keerde terug naar Zeeburgia, kreeg een tweede kans bij Vitesse en ging bij mijn oom en tante in Arnhem wonen. Daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor. Na twee jaar was het helaas klaar bij Vitesse en ging ik terug naar Zeeburgia.”

Dubbele beenbreuk

“In de Onder 16 van Zeeburgia brak ik mijn scheenbeen en kuitbeen door een harde tackle van achteren. Zamoranho, nu mijn ploeggenoot bij Cebu, was daar bij. Ik zei tegen hem: ‘M’n scheen zit los.’ Hij moest eerst lachen, want hij dacht dat ik mijn scheenbeschermer bedoelde. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht, kreeg ijzeren platen in mijn scheen en moest vier maanden revalideren. De eerste tijd dat ik weer voetbalde, was ik erg bang voor tackles of een ongeluk. Het zat heel erg in mijn hoofd. Het heeft zeker anderhalf jaar geduurd totdat ik weer mijzelf was.”

“Ik haalde het eerste van Zeeburgia en speelde daarna bij verschillende amateurclubs in de Derde Divisie: Magreb 90, Hercules en Lienden. Mijn oude trainer bij Magreb 90, Stanley Tailor, regelde een stage voor me in Bosnië en ik kon tekenen bij Sloboda Tuzla. Ze hadden het contract en mijn huis al geregeld. Ze wilden me forceren om te tekenen, maar ik zag het niet zitten. Op de training vlogen de tackles je om de oren en de omgeving was niet wat ik zocht. Ik ging terug naar Lienden en hoorde een tijdje later dat de spelers van die Bosnische club al maanden geen salaris kregen.”

Pogingen in het buitenland

“Ik zou vervolgens gaan tekenen in Zweden, maar door corona werd ik na een maand teruggestuurd. Gelukkig maar, want alle wedstrijden werden geannuleerd. Een stap naar Partizán Bardejov in de tweede divisie van Slowakije kwam wel van de grond via een Nederlandse trainer, Memiz Ozata. Helaas ging hij snel na mijn komst weg. Ik zat daar een half jaar, maar voelde me er niet thuis. De andere spelers spraken bijna geen Engels en zagen me vooral als concurrentie. Ik telde de dagen af voordat ik naar huis kon.”

“Terug in Nederland zat ik anderhalf jaar zonder club. Ik kreeg wel aanbiedingen, bijvoorbeeld uit Griekenland of het vijfde niveau van Duitsland, maar daar wilde ik niet voor kiezen. Ik wachtte op een betere club en wilde ook niet opnieuw in de Derde Divisie spelen. Ik wilde prof blijven. Achteraf had ik iets anders moeten doen, want nu zag niemand mij voetballen. Ik sloot halverwege het seizoen toch aan bij TEC Tiel en ging daarna alsnog naar Griekenland.” 

Beste punt van carrière

“In Griekenland liggen kansen voor Nederlandse voetballers, omdat er veel clubs zijn die buitenlanders halen. Het is geen vetpot, maar ze regelen wel alles, zoals twee maaltijden per dag, een huis en een salaris. Ik tekende bij Eordaikos op het derde niveau. Niet voor het geld, maar om te investeren in mijn carrière. Ik maakte veel minuten en voelde mezelf weer voetballer. In de winter kreeg ik te horen dat Memiz Ozata, mijn trainer in Slowakije, naar de Filipijnen ging. En zo kwam ik hier terecht.”

“Ik kan wel zeggen dat ik nu op het beste punt van mijn carrière zit. De Aziatische Champions League is het hoogste niveau dat ik gespeeld heb. Ik kan mijzelf laten zien en in het zicht komen van grotere competities. Er zijn landen in Azië waar ze hoge salarissen betalen. Met een beetje geluk kan ik een mooie stap maken. Alle moeite betaalt zich nu uit, maar ik weet dat er nóg meer in zit. Ik ben het levende voorbeeld dat je altijd je doelen moet blijven najagen. Nooit opgeven, altijd doorgaan en in jezelf blijven geloven. Dan kun je komen waar je maar wilt.”