Het Colombiaanse avontuur van Michael Chacon: boze fans, salsa en vliegangst

Michael Chacon schippert zijn hele leven al tussen twee werelden: het kleurrijke Colombia en het saaie Emmen. De middenvelder van Helmond Sport kwam op jonge leeftijd naar Nederland, maar diep vanbinnen verlangde hij naar zijn thuisland. Pas toen hij als voetballer terugkeerde naar Colombia viel alles op zijn plek. “Ik ben dus toch niet zo gek.”

Het was nogal een overgang voor Chacon toen hij Colombia op zesjarige leeftijd verliet voor Nederland. Aan de hand van zijn moeder, die haar Nederlandse partner had ontmoet, kwam hij in Emmen terecht. Al snel ging hij voetballen in de jeugdopleiding van Heerenveen, maar ook daar bruiste het leven niet zoals in Zuid-Amerika. “Ik heb een paar scherpe herinneringen van mijn jeugd in Colombia”, vertelt de 28-jarige middenvelder. “Ik voetbalde altijd met kinderen uit de buurt op straat. Dan gebruikten we flesjes water als doelen. Die partijtjes gingen er hard aan toe. Daarna gingen we kattenkwaad uithalen. Ik weet nog dat we steentjes tegen auto’s aangooiden.”

In Emmen en Heerenveen zag Chacon minder kinderen buitenspelen, het was er koud en hij miste zijn familie in Colombia. Vooral tijdens Nederlandse verjaardagen voelde hij zich niet op zijn plek. Hij zag zichzelf zitten in de cirkel van stoelen, pratend over het weer en de politiek, met stukjes kaas en worst op tafel. Als geboren latino gooide hij liever de stoelen aan de kant om te gaan dansen. “Met de kerstdagen kreeg ik elk jaar filmpjes toegestuurd van mijn familie in Colombia. Die waren aan het dansen en zingen. Ik wilde dat ik daar was. Rond mijn zestiende had ik een periode dat ik daar echt ongelukkig van werd.”

Zuid-Amerikaanse mentaliteit
Op het voetbalveld vergat Chacon zijn zorgen. Hij blonk uit in de jeugd van Heerenveen en won het EK Onder-17 met leeftijdsgenoten als Memphis Depay, Nathan Aké, Karim Rekik en Tonny Vilhena. Trainers roemden zijn winnaarsmentaliteit en vechtlust in het veld. “Ze hielden van het temperament dat ik had. Die Zuid-Amerikaanse mentaliteit, dat was mijn kenmerk. Zo moesten andere jongens ook gaan voetballen, zeiden ze, net zoals Michael”, herinnert Chacon zich. Maar zijn temperament kon hem ook tegen werken. “Ik heb een sterke eigen mening en ben koppig. Dat zorgde wel eens voor conflicten. Ik had genoeg talent, maar ik miste de juiste focus en liet me niet coachen. Ik werd moe van al die regeltjes. In Nederland is alles zo strak geregeld. Ik ben van mijzelf veel losser en relaxter. Als ik het zo bekijk, voel ik me eigenlijk nul procent Nederlander.”

Bericht via Facebook
Bij Heerenveen brak Chacon niet door. De trainers vonden hem te gemakzuchtig. Bij zijn nieuwe club FC Dordrecht vertrok hij na een aanvaring met de technische staf. Zijn karakter en Latijns-Amerikaanse inborst botsten met de omgeving waarin hij ongevraagd was beland. Toch had Chacon er nooit aan gedacht om terug te keren naar Colombia en daar te gaan voetballen. Totdat hij in zijn tijd bij FC Emmen een berichtje kreeg op Facebook.

“Er was een zaakwaarnemer die met mij wilde praten. Ik nam dat niet serieus. Als voetballer krijg je zoveel berichten van rare mensen. Maar deze man bleef me maar stalken. Ik gaf mijn nummer en hij belde mij op. Hij zei dat Atlético Nacional me graag wilde hebben. Ik moet eerlijk zeggen: ik volgde het voetbal in Colombia totaal niet. De wedstrijden zijn altijd ‘s nachts, dus ik wist weinig van de competitie. Maar van Nacional wist ik dat het een grote club is, het Ajax van Colombia. Ik verwees hem door naar mijn zaakwaarnemer en de interesse bleek serieus. Daarna is het snel gegaan. Het contract kwam rond, ik belde met de trainer en voordat ik het wist zat ik in het vliegtuig naar Colombia.”

Medellín
In de taxi van het vliegveld naar het hotel kregen Chacon en zijn vriendin voor het eerst zicht op hun nieuwe thuisbasis: Medellín. Vanuit de bergen keken ze uit over de enorme stad met 2,4 miljoen inwoners. “We kwamen uit een tunnel gereden en ineens hadden we uitzicht over heel Medellín. Echt indrukwekkend. Dat was de eerste keer dat ik de stad zo zag. Ik was er wel eens geweest met mijn moeder, maar nu kwamen we hier om te wonen. Dat besefte ik me op dat moment heel goed.”

Chacon vond een huis net buiten de stad, dichtbij het trainingscomplex van zijn nieuwe club Atlético Nacional. “Veel teamgenoten woonden daar in de buurt. Er zitten Europese winkels en het is een stuk rustiger dan midden in de stad. Het centrum van Medellín is een gekkenhuis. Er zijn altijd files en het verkeer is een grote chaos. We zijn wel eens verkeerd gereden en in een soort getto beland. Ik reed in een dure auto die nogal opviel, maar godzijdank is er niets gebeurd. Voor hetzelfde geld word je in zo’n situatie beroofd.”

Persconferentie
Drie dagen na zijn aankomst sloot Chacon aan bij de selectie om te trainen. De ‘Nederlandse’ aanwinst werd tijdens een persconferentie gepresenteerd en mocht meteen laten zien hoe goed zijn Spaans was. “Ik wilde het niet laten merken, maar ik was enorm zenuwachtig. Ik heb nooit Spaans geleerd op school en spreek het alleen met mijn vader en moeder. Die journalisten spraken heel anders en stelden allemaal ingewikkelde vragen. Gelukkig hield ik me goed staande. In de weken daarna ging mijn Spaans met grote stappen vooruit. Op een gegeven moment kon ik zelfs de straattaal van mijn teamgenoten volgen.”

Een maand na zijn laatste wedstrijd bij FC Emmen speelde Chacon voor het eerst in het groen-witte shirt van Atlético Nacional. Helaas waren er vanwege Covid geen supporters in het stadion. “Dat vind ik nog steeds heel jammer. Colombianen zijn helemaal voetbalgek. De fans zingen en springen negentig minuten lang. Zelfs bij een tegendoelpunt stoppen ze niet. Dat had ik graag mee willen maken.”

Chacon merkte wel op andere manieren dat hij bij een topclub terecht was gekomen. “Op social media hoorde ik na wedstrijden van veel mensen of ik goed of slecht had gespeeld. We verloren bijvoorbeeld van Deportes Tolima, een rivaal van Nacional. Ik was ingevallen en kon weinig doen aan het resultaat, maar ik kreeg veel boze berichten op Instagram. Onze eigen fans scholden me voor van alles en nog wat uit. De club raadde me zelfs aan om na nederlagen niet de straat op te gaan. Maar wanneer we wonnen, was iedereen mijn vriend en werd ik de hemel in geprezen. Ik werd regelmatig herkend op straat en om foto’s gevraagd. Dat was ik in Nederland niet gewend.”

Dansen en bidden
Chacon wende snel aan het leven in zijn geboorteland. De vernederlandste Colombiaan genoot van de gastvrijheid en mengde zich als vanzelf tussen zijn ploeggenoten. Die testten wel eerst of hij een beetje kon dansen. “Ze zetten me voor het blok en vroegen me of ik kon dansen. Tuurlijk man, ik ben geboren in de buurt van Calí, de hoofdstad van salsa. Ik dans zonder erbij na te denken. Daar stonden ze met open mond naar te kijken. Ik danste in de jeugd altijd al in de kleedkamer of na een doelpunt. Dan was ik de enige en zeiden mijn teamgenoten: ‘Die Michael is gek.’ Maar bij Nacional dansten ze allemaal. Ik ben dus toch niet zo gek.”

Ook een ander bijzonder ritueel zorgde ervoor dat Chacon zich snel thuis voelde. “De trainer riep voor de wedstrijd altijd iedereen bij elkaar. Hij deed zijn zegje en daarna gingen we samen bidden. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik ben zelf christelijk opgevoed en bid ook voor de wedstrijd, maar in Nederland altijd alleen. Het was fantastisch om dat met het hele team te doen. Het zorgde voor een bepaalde binding. Na het bidden ging de aanvoerder in het midden staan. Iedereen legde dan zijn hand op de schouder van degene naast hem. De aanvoerder sprak ons motivatie in en daarna schreeuwden we de naam van de club. Nacional, Nacional, Nacional! Dat gaf een enorme kick voordat we aan de wedstrijd begonnen.”

Vliegangst
De enige vervelende momenten voor Chacon waren de uitwedstrijden. De afstanden zijn met de bus niet te overbruggen, dus vloog Nacional elke twee weken met een klein vliegtuigje. De middenvelder had echter last van vliegangst. “Bij de vlucht van Nederland naar Colombia had ik me daaroverheen gezet. Dat was iets wat ik moest doen. Maar nu moest ik elke keer in dat ding. Ik zag de bergen onder ons en hoopte alleen maar dat we daar niet tegenaan knalden. Na twee maanden nam het gelukkig af, omdat ik inmiddels zoveel had gevlogen.”

Boze fans
Chacon maakte zijn eerste goal vanuit een vrije trap en had alles op de rit, maar bij een topclub in Zuid-Amerika kunnen de zaken snel veranderen. Nacional verloor een paar keer en werd vroegtijdig uitgeschakeld in de Copa Libertadores. Een grote menigte supporters kwam daarop verhaal halen bij het trainingscomplex. “We waren net klaar met trainen toen ze aankwamen. Ze gebruikten geen geweld, maar je voelde aan alles dat de sfeer gespannen was. Gelukkig zat er een hek tussen ons in. Ze eisten een gesprek en onze aanvoerder ging naar ze toe. Wij hielden onze mond. Dat was niet het moment om Superman uit te hangen.”

De trainer die Chacon had gehaald werd ontslagen en de middenvelder kreeg zelf ook een belletje. De nieuwe trainer wilde van hem af en zette hem per direct uit de selectie. Samen met drie andere jongens en de fysio moest hij op een bijveldje trainen. “Daar had ik geen zin in, dus ik vroeg mijn zaakwaarnemer om het contract te ontbinden. Ik had tegen een goed salaris nog een half jaar rondjes kunnen lopen, maar daar zou ik niet gelukkig van worden. Bovendien was mijn vriendin zwanger en wilde ze graag terug naar Nederland. Ik heb overwogen om in mijn eentje te blijven, want een andere club wilde me hebben. Als ik twintig jaar en vrijgezel was geweest, had ik dat gedaan. Dan was ik lekker gaan voetballen en feesten. Maar die tijd heb ik gehad. Ik wilde mijn vriendin steunen en bij de bevalling zijn. Mijn gezin gaat boven alles.”

Nog niet klaar
Zo snel als het avontuur was begonnen, was het ook weer voorbij. “Ik was voor mijn gevoel nog niet klaar. Ik was er amper zes maanden en had mijn draai net gevonden. Maar de druk is hoog bij zo’n grote club en er spelen veel belangen waar je geen invloed op hebt. Ondanks die teleurstelling ben ik trots dat ik het allemaal heb meegemaakt. Ik genoot echt van het Colombiaanse leven en het voetbal. Ze houden ervan als je alles geeft in het veld. Zo ben ik ook. Ik speel met mijn hart.”

Na zijn terugkeer in Nederland promoveerde Chacon met Excelsior naar de Eredivisie. Nu zit hij bij Helmond Sport, waar hij herstellende is van een schouderblessure. Wanneer hij de kans krijgt, zou hij graag terugkeren naar Colombia. “Ik hoop daar heel erg op. Ik ben 28 en heb geen zware blessures gehad, dus ik kan nog wel even door. Ik wil eerst fit worden en spelen. De tijd zal leren of me een tweede avontuur wordt gegund.”