Interview: Bonevacia in zandbak: “Wat doe ik hier?”

Roly Bonevacia is voor veel Nederlanders uit beeld verdwenen. Het voormalig talent van Ajax is op een missie in het Midden-Oosten. In plaats van voetballen in de marge in Europa wil hij zich financieel onafhankelijk spelen. Dat klinkt leuker dan het is. Bonevacia vertelt over geld, opofferingen, de factor geluk en transfervrij zijn. “Dit pad wil ik niet voor mijn zoon.”

Sinds een half jaar speelt Bonevacia in Koeweit, nadat hij eerder in Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten actief was. Niet meteen de landen waar je als Ajax-talent van droomt, maar Bonevacia kwam erachter hoe moeilijk het is om de top te halen. “Daarvoor moet je heel veel geluk hebben”, zegt hij tegen SoccerNews.nl. “De meerderheid van de talenten redt het niet bij Ajax en de Premier League is al helemaal voor weinig spelers weggelegd. Ik heb ervoor gekozen om hier te gaan spelen in plaats van Oost-Europa of Scandinavië, waar veel andere spelers terechtkomen. Ik wil het niet graag zeggen, maar het geld is hier veel beter.”

“Gemiddelde en matige voetballers verdienen hier meer dan genoeg geld. Dan praat je over tonnen. Als je echt een goed CV hebt of uit een grote competitie komt, verdien je miljoenen”, vertelt Bonevacia. “Mijn salaris is hoger dan in de Eredivisie, anders was ik hier niet heen gegaan. Mensen kunnen daar kritiek op hebben, maar als zij in mijn schoenen stonden, hadden ze dezelfde keuze gemaakt. Ik moet aan mijzelf en mijn gezin denken. Ik probeer mijzelf financieel onafhankelijk te spelen. Dat is mogelijk als je een goed contract tekent en niet te veel uitgeeft. Als je leeft naar hoeveel je verdient, is het nooit genoeg. Dat is het probleem met geld.” 

Verveling en irritaties 

Een goed salaris is het grote voordeel van voetballen ‘in de zandbak’, maar Bonevacia moet ook opofferingen maken. Het leven in Koeweit biedt weinig vermaak. “Mensen hebben geen idee hoe het echt is. De gebouwen en de winkelcentra zien er mooi uit, maar verder is het vooral woestijn. Het is moeilijk om bezig te blijven. Ik trek veel op met mijn ploeggenoot Elson Hooi, maar meer dan winkelen, uit eten gaan of spelen op de Playstation kunnen we niet doen.”

Ook het niveau van het voetbal is anders dan Bonevacia gewend is. “Het gaat wat langzamer dan in Nederland en er worden meer fouten gemaakt. Eerst kon ik daar kwaad om worden, maar nu leg ik me erbij neer. Ik kies er zelf voor om hiernaartoe te komen, dan moet ik ook dealen met de consequenties. Soms vraag ik mijzelf af: wat doe ik hier? Als ik naar de Premier League kijk, geniet ik van de fans en de sfeer. Daarvoor voetbal je eigenlijk. Het liefst spelen we daar allemaal, maar je hebt het niet zelf in de hand.” 

Vertrek uit Nederland 

In 2013 spraken we Bonevacia voor het laatst, toen hij Ajax verliet omdat hij te weinig kansen kreeg. Hij maakte de stap naar Roda JC, maar vertrok al snel voor vijf jaar naar Nieuw-Zeeland en Australië. “In Nederland waren de clubs huiverig. Ik had niet de beste tijd gehad bij NAC en Roda JC. Bij NAC was ik huurspeler, maar vervolgens wilden ze alleen nog eigen spelers gebruiken. Andere clubs en fans hebben daar geen idee van, want het komt niet in de publiciteit. Wij als voetballers kunnen dat soort zaken niet melden aan de media. Dan vermoord je de club en ook jezelf. Maar scouts hadden hun beeld van mij al vastgesteld, ze durfden het niet meer aan. Daarom besloot ik te vertrekken uit Nederland.”

Respect 

De overstap naar Nieuw-Zeeland was groot, maar bij Wellington Phoenix vond Bonevacia de waardering die hij in Nederland miste. “Spelers krijgen in het buitenland meer respect van de fans en de media. Je wordt positiever beoordeeld dan in Nederland. Toch krijgen sommige spelers heimwee, omdat de stap niet makkelijk is. In Nederland heeft elke club een mooie gym en krijg je een auto, maar in het buitenland vaak niet. Je moet accepteren dat niet alles goed geregeld is, zoals vervoer of op tijd je salaris ontvangen. Als je daar doorheen komt, kun je het lang volhouden als voetballer in het buitenland.”

De factor geluk 

Enkele grote talenten met wie Bonevacia bij Ajax speelde, braken niet door in het eerste elftal en voetballen nu verspreid door Europa. Spelers als Geoffrey Castillion, Jeffrey Sarpong, Mitchell Donald, Marvin Zeegelaar, Lorenzo Ebecilio en Florian Jozefzoon. Ze zoeken met vallen en opstaan hun weg in de voetballerij nadat ze bij Ajax hun belofte niet waarmaakten.

Het moet volgens Bonevacia enorm meezitten als je de top wilt halen. “Bij Ajax vallen veel spelers af. Sommigen hadden het meeste talent, maar haalden het uiteindelijk niet. Andere twijfelgevallen hebben juist de top gehaald. Kwaliteit is niet altijd doorslaggevend. Je hebt geluk nodig. Je moet op het juiste moment op de juiste plek zijn. Er moet iets gebeuren waardoor je een kans krijgt, bijvoorbeeld een blessure van een concurrent. Pak je jouw kans niet, dan staat er altijd weer iemand anders klaar. De één zijn dood is de ander zijn brood.” 

Transfervrij zijn 

Voor spelers die de top niet halen, ligt een onzekere en instabiele carrière in het verschiet. Bonevacia hoort het van collega-voetballers en weet er zelf alles van. Vorig jaar moest hij ineens weg bij Al-Fujairah in de Verenigde Arabische Emiraten. Hij speelde alles, maar moest twee dagen voor het einde van de transferperiode vertrekken. Zijn naam weg weggehaald uit de kleedkamer, hij kreeg geen kleding meer en mocht niet meer meetrainen. “Voor ieder partijtje werd ik van het veld gehaald. Het was klaar. Eerst wilde ik nog blijven, maar ze gingen hard tegen hard. Het werd onhoudbaar en ik heb mijn contract laten ontbinden.” 

“Ik zat vijf maanden zonder club. Ik kreeg wel aanbiedingen uit Australië, Roemenië, Hongarije en Oostenrijk, maar ik wilde wachten op iets beters. Ik dacht dat het makkelijker zou zijn om even zonder club te zitten. Maar het tegendeel was waar. Na twee maanden was ik het helemaal spuugzat. Ik ging iedere dag naar de gym en het veld op, maar dat was mentaal heel zwaar. Je rent daar rond zonder enig uitzicht. Geen wedstrijden waar je naartoe leeft. Ik wilde me weer voetballer voelen.”

Weinig kansen 

Bonevacia merkt om zich heen dat veel spelers moeite hebben om een club te vinden. Clubs zijn door corona en de financiële onzekerheid nog voorzichtiger dan normaal. De plekken zijn beperkt en spelers heb niet veel meer te kiezen. “Je moet al blij zijn als je een kans krijgt. Je kunt niet veel eisen, want voor jou vijfhonderd andere transfervrije spelers. Eerst waren spelers schaars en konden ze kieskeurig zijn, maar nu hebben clubs de macht.” 

Vanuit zijn eigen ervaring raadt Bonevacia jonge talenten één ding aan: “Pak de kansen wanneer ze voorbij komen. Als Ryan Gravenberch nu de kans heeft om naar Juventus of Barcelona te gaan, moet hij dat doen. Ik zou in mijn onderbroek nog gaan. Mensen begrijpen niet dat er maar één misstap nodig is, zoals een blessure, en dan ben je niet meer relevant. Als hij bij een topclub van de troon valt, is de volgende stap omlaag alsnog een goed niveau. Die kans komt misschien nooit meer voorbij. Niemand spreekt het echt uit, maar alle voetballers denken zo. Daarom is Mino Raiola zo populair. Hij helpt spelers om maximaal te profiteren van het moment dat ze relevant zijn. De volgende dag gaat het weer over iemand anders.” 

Vergeten 

De vergankelijkheid van een voetbalcarrière is volgens Bonevacia groot. De waan van de dag regeert en niemand geeft je de garantie dat je morgen nog een rol speelt. “Mensen vergeten je snel en volgen je niet meer. Zodra je weg bent uit Nederland, ben je ook uit beeld. Vrienden van mij zoals Jordy Buijs of Jeffrey Sarpong krijgen in andere landen veel respect, maar in Nederland denkt niemand meer aan ze. Ze worden vergeten, terwijl ze hun kwaliteit niet verloren hebben. Daarom moet je niet nadenken wat anderen vinden van de keuzes die jij maakt. Je kunt op niets en niemand terugvallen. Je moet aan jezelf denken en zorgen dat je de schaapjes op het droge hebt voordat je carrière voorbij is.” 

Het is de droom van duizenden jongetjes om als voetballer hun brood te verdienen, maar zelfs voor de grootste talenten van Ajax mondt het uit in een onzeker bestaan. “Ik had de wereld graag willen laten zien wie ik echt ben als voetballer, maar het loopt zoals het loopt. Daar zit ik niet meer mee. Een mooie carrière en een flinke zak geld zijn voor weinig spelers weggelegd. Daar denk je als jong talent niet over na. Mijn zoon wil nu ook graag profvoetballer worden. Hij heeft het talent, maar ik twijfel of het een goed idee is. Wil ik dit leven wel voor hem? Wil ik dat hij hier ook doorheen gaat? Of kan hij beter gaan studeren, werken en een stabiel leven leiden? Ik kan hem alleen maar vertellen wat ik heb meegemaakt en dan moet hij zelf de keuze maken.”

Verdien 17 keer je inleg als Bonevacia’s oude cluppie Ajax de Champions League pakt!