Justin Bijlow-tragedie is als een mentale jojo

Het was hét dieptepunt van het afgelopen voetbalweekeinde: de ernstige blessure van Feyenoord-doelman Justin Bijlow. De zoveelste kwetsuur alweer. Ik zag tranen van sportief verdriet en toekomstige wanhoop, net zoals mijn schoolvriendjes ooit. Omdat hun lichaam niet meer wilde wat zij zo graag deden: voetballen. Mentale tikken in de bovenkamers, tragedies op kicksen. In Rotterdam lijkt er eentje te groeien.

Opinie: Wederom geblesseerde Feyenoord-doelman zal er rekening mee moeten houden dat carrière vroeg gaat eindigen

Ik voetbal al jarenlang. In vroegere tijden op het niveau vierde klasse amateur en tegenwoordig op vaak winderige zaterdagmiddagen in het plaatselijke veteranenelftal. Omdat het ouwehoeren in de kleedkamer en het teamgevoel onbetaalbaar is, vaak in combinatie na afloop met de welbekende derde helft.

Als jongere speler was ik nog niet geïnteresseerd in dat soort zuipfestijnen. Dat kwam later pas. Eerst was er alleen die maar die vermaledijde bal die mij kon boeien. Elke dag weer, het liefst zoveel mogelijk uurtjes. Op trapveldjes in de wijk waar ik woonde, en dan ook nog drie keer in de week bij de voetbalclub om de hoek.

Ik speelde daar samen met schoolvriendjes die véél beter waren als ik. Het talent was duidelijk zichtbaar aanwezig. Ik was meer een type als soms te onbehouwen mandekker, hangend aan shirts van tegenstanders die mij technisch gezien veel te snel af waren. Met kunst- en vliegwerk lukte het mij wonderwel om dat af en toe te compenseren. Ik kón gewoonweg niet beter.

Dichtgeklapt sprookjesboek

Hoe anders was dat bij sommige maatjes van mij. Die dribbelden behendiger, schoten harder en gerichter en passeerden tegenstanders soms alsof die er niet stonden. Een glorieuze toekomst lag voor hen in het verschiet. Als voetballer. Dit sprookjesboek klapte echter op een bepaald moment keihard dicht.

Bij de één was er namelijk sprake van een zeer onwillige knie. Bandages en een brace hielpen op een bepaald moment ook al niet meer. Terwijl de ander, een begenadigd linkspoot op het middenveld, op een zomerse middag onderwerp werd van een redelijk lompe tackle. Resultaat: nooit meer fatsoenlijk voetballen, ondanks een aantal hardnekkige pogingen.

Een mentale mokerslag. Zo’n gevoel heb ik nu ook bij Justin Bijlow. Hij wil zó graag, kan het keepen trouwens ook nog goed, maar iedere keer is er wel weer iets qua blessures waardoor er een flinke kink in de kabel komt. De Feyenoord-goalie is een brekebeen geworden. Dat vind ik meer dan zorgelijk voor die jongen.

Oranje

Het is ook niet alleen maar het feit dat de Rotterdamse topclub de komende tijd geen gebruik kan maken van Bijlow. Het gaat veel verder dan dat: moet Feyenoord gezien de toekomst nog wel rekening gaan houden met de talentvolle goalie uit eigen jeugdopleiding en eigen stad? Hetzelfde geldt voor bondscoach Ronald Koeman bij Oranje.

Kan hij nog wel bouwen op een sluitpost die meer in de lappenmand zit dan hij onder de lat staat? De ervaren oud-prof zal hier zeker intern over gaan debatteren met zijn staf, temeer ook omdat op dit moment de Bijlow-concurrenten Mark Flekken en Bart Verbruggen in de Premier League behoorlijk wat ervaring opdoen bij respectievelijk Brentford en Brighton & Hove Albion.

Besef

Ik meende iets van dat besef in de tranen van Bijlow te hebben gezien toen hij strompelend het veld van AZ verliet. Dat de twintiger in zijn achterhoofd gedacht moet hebben dat zijn veelbelovende carrière weleens heel goed veel eerder zal gaan eindigen dan waar hij zelf op gehoopt heeft. Omdat zijn lichaam maar blijft tegenstribbelen met allerhande blessures.

Een mentale jojo. Bijlow hoopte ooit om eerste doelman te worden bij ‘zijn’ Feyenoord. Stapje voor stapje doorliep hij de jeugdopleiding in de havenstad, om uiteindelijk inderdaad de sprong te maken naar de hoofdmacht. Als inderdaad eerste keeper uiteindelijk, een droom was daarmee voor hem uitgekomen. En lijkt nu steeds meer uit elkaar te gaan spatten.

Een tragische gedachte, dat geef ik toe, maar aan de andere kant ook steeds meer eentje waar realisme de boventoon in gaat voeren. Het zou in de historie van het Nederlandse voetbal zeker niet de eerste voetballer zijn die qua lichamelijke gesteldheid niet geschikt bleek te zijn voor de topsport. Of gewoonweg voor de voetbalsport.

Kapotte Feyenoord-droom

Net zoals mijn schoolvriendjes vroeger dus. Ik hoop het zeker niet voor Justin, want hij is zeer talentvol. Maar ik zou er ook weer niet raar van opkijken als hij over niet al te lange tijd – een illusie armer – heeft moeten onderkennen dat zijn sportieve leven is verworden in een groot drama.

En hij voor altijd in De Kuip op de tribune zit, in plaats dat hij óp het veld nog zijn kunsten mag vertonen.

Over Bjorn Thimister

Bjorn Thimister (1978) schrijft voor SoccerNews.nl onder andere over PSV, Fortuna Sittard, Roda JC, VVV en MVV. Ook richt hij zich onder meer op andere clubs in de Keuken Kampioen Divisie en Bundesliga. Hij is negentien jaar journalist. Tips? [email protected]