‘Moordkuil’ Guus Til opent onbewust collega-deuren

Man, wat genoot ik van PSV-krullenbol Guus Til die na afloop van de oersterke veegpartij in de topper tegen FC Utrecht van zijn hart geen moordkuil maakte. Hij vertelde wat hij op dat moment voélde. En opende hiermee deuren voor collega’s die wellicht nog op de twijfeldrempel staan hulp te gaan zoeken.

Opinie: PSV’er Til legt in emotie vinger op zere plek; goed voor toekomst

PSV is groot. PSV is onverslaanbaar. PSV is een machine. Typeringen over de Eindhovense topclub die ik de voorbije maanden hier en daar vaker voorbij heb zien komen. Maar ik wil daar nog even iets aan toevoegen: Guus Til is een méns. Dát weet ik bij deze honderdduizend procent zeker. Want hij praat zoals zijn hart dat ingeeft.

De vrolijkheid is er bij hem even niet op het veld. Juichen heeft hij niet echt meer zin in. De doodgewone Hollandse held zit minder lekker in zijn vel, is verlamd in zijn emoties. Een leeg en eenzaam bestaan. Hij stelde iets dat ik heel goed begreep, omdat ik beroepsmatig vaker met topsporters heb gesproken: ‘Of ik win of verlies, ik voel er niks bij. Dat je een wedstrijd wint en denkt: is dit het nou?’

Ontbreken van de innerlijke vlam bij Til

Guus kaartte dat ontbreken van de innerlijke vlam voor de camera bij tv-collega Fresia Cousiño Arias plotsklaps aan. En heeft daarmee vind ik, onbewust aan alle andere collega’s – die nog niet hun gevoelens deelden – de helpende hand geboden. Omdat deze problematiek doorgaans groter in aantallen is dan gedacht.

Ik hoorde Danny Buijs, oud-prof en trainer van Eredivisie-verrassing Fortuna Sittard, ergens zeggen dat de mentale begeleider van zijn club het druk genoeg heeft met sommige voetballers. Extra aandacht hiervoor is daarom nooit verkeerd. Guus Til mag dat mij betreft rustig blijven aankaarten, in welk interview dan ook.

Over aankaarten gesproken. Op deze plek toch nog even een terugblik op de magische comebackgekte van twee Nederlandse topclubs in de Champions League. Feyenoord verrichtte immers bijna een wonder in mondain Manchester, terwijl PSV voor een ware vreugde-explosie zorgde op Eindhovense grond.

IJskastgedrag van PSV-trainer

Maar: dat Peter Bosz met zijn ijskastgedrag de aandacht toch weer voor zichzelf opeiste, begint stierlijk te vervelen. Winnen is altijd leuker. En gelijkspelen zelfs, á la Feyenoord tegen de Arabische miljonairsclub, soms zelfs ook zo is gebleken. Ricardo Pepi liet het stadion van PSV compleet ontploffen.

Zónder daarbij een steen af te breken tegen het, vanwege een vreselijke oorlog, rondreizende Shakhtar Donetsk. Supporters rolden bijkans over elkaar heen. Van gekkigheid. Mooi om die gezamenlijke vrolijkheid te zien. Collectief hosanna, zoiets. En terecht ook, want wat PSV presteerde was uitstekend.

De zelfbenoemde Messias van Eindhoven

Toch was er één man die klaarblijkelijk vond dat hij even anders moest doen als alle anderen: Peter Bosz. Terwijl tienduizenden mensen, de rest van zijn technische staf incluis, juichten en dansten, bleef hij stoïcijns als wijlen Valeri Lobanowski op zijn stoeltje zitten. Alsof iedereen toch even naar de Messias zelve moest kijken op het moment van de winnende treffer van PSV en de mengelmoes van extase.

Als trainer doet Bosz het meer dan prima, maar daar is de oud-prof zelf kennelijk ook heel erg in gaan geloven. Zijn gedrag is namelijk stuitend. En staat niet chique. Feit was namelijk dat de Eindhovense club uitstekende zaken had gedaan door in de slotminuut alsnog overwinning te pakken op het Europese miljoenentoneel.

Maar dat er toch gesproken werd over het slechte theater van boze Bosz. Hij zou volgens één van zijn spelers in de kleedkamer nog geïrriteerd zijn geweest over een slecht gespeelde eerste helft tegen de Oekraïners.

Vervelende houding

Mij begint deze houding behoorlijk te vervelen, simpelweg omdat het niet de eerste keer was. Nog niet zo heel lang geleden was het namelijk ook Peter Bosz die na de winst op Sparta besloot om de aandacht op te eisen door scheidsrechter Danny Makkelie belachelijk te maken. Niet slim, niet verstandig.

Priegelige Bosz moest zich hiervoor melden in Zeist en het gelazer was weer op de kar. Heel slechte reclame voor de club en dus het bedrijf PSV. Een houding waar de leiding langzamerhand ook wel moe van moet worden. Natuurlijk, in het voetbal vergoeden sterke resultaten op het veld veel, maar eens houdt het op als het aan de andere kant blijft knellen.

Ik betwijfel echter ten zeerste of Peter Bosz zelf dit ook zo ziet. En juist dát vind ik nou jammer, want daarmee laat hij zijn opgebouwd succesimago als trainer afbrokkelen. Nergens voor nodig lijkt me, maar Bosz vindt het vermoedelijk leuk om soms – regelmatig is misschien een beter woord inmiddels – recalcitrant te zijn.

Peter Bosz heeft zichzelf een stempel opgeplakt. Die van theatrale zeurkous met een voorliefde voor zijn eigen ik. Als voetballer was hij ook al niet op zijn mondje gevallen, maar dat was in een andere tijd én hij was toen (nog) niet het ‘grote gezicht’ van een topclub. Die je op een correcte manier naar buiten toe dient te verkopen.

Ik merk dat ik enig respect voor Bosz begin te verliezen. Voor zijn trainersgedrag. Bosz, die steeds vaker vervalt in kinderachtigheid. Wat dat betreft kan hij nog wat van zijn meer dan volwassen speler Guus Til leren.

Over Bjorn Thimister

Bjorn Thimister (1978) schrijft voor SoccerNews.nl onder andere over PSV, Fortuna Sittard, Roda JC, VVV en MVV. Ook richt hij zich onder meer op andere clubs in de Keuken Kampioen Divisie en Bundesliga en andere opmerkelijke zaken in het voetbal. Elke woensdag schrijft hij op SN een opinie. Hij is 25 jaar journalist. Tips? [email protected]