Nederlands talent wil contract in Egypte verbreken: “Het zijn boeven”

Er zijn weinig Nederlanders die in Egypte hebben gespeeld en ervaringsdeskundige Bai Kamara zal het ook niemand aanraden. De buitenspeler, die bij AZ opgroeide met Myron Boadu en Calvin Stengs, werd opgelicht vanaf het moment dat hij er voet aan land zette. Een monoloog over de schimmige voetbalwereld in Egypte, valse contracten en blessureleed in zijn jeugd.

Boete op het vliegveld

“Bij Egypte denken mensen meteen aan de pyramides en de oude cultuur. Ik was van plan om dat allemaal te gaan bekijken, maar ik ben eerder vertrokken dan de bedoeling was. Aan het einde van dit seizoen had ik een blessure aan mijn achillespees. Op een röntgenfoto was te zien dat er vocht in zat. Maar de mensen van de club dachten dat ik niet wilde spelen. Ik had tot die tijd alles gespeeld en goed getraind, maar ze geloofden me niet, zelfs niet met het bewijs van de dokter. Uiteindelijk hebben we het huurcontract ontbonden en kon ik net zo goed naar Nederland gaan. Wat had ik nog in Egypte te zoeken?”

“Op het vliegveld moest ik een boete van honderdvijftig euro betalen, omdat de club mijn visum niet had verlengd. Dat was al de tweede keer dat dit gebeurde. Als ze iets van mij nodig hadden, moest dat meteen gebeuren. Anders werden ze opdringerig en boos. Maar als ik iets van hen nodig had, duurde het heel lang. De club zou mijn vliegticket betalen, maar ze reageren niet meer op mijn berichtjes. Alleen als het over een ander onderwerp gaat, reageren ze wel. Nu zit ik in Nederland en vragen ze wanneer ik terugkom, maar nu reageer ik niet meer. Ik speel het spelletje nu ook hard, want ik ben hen niets verplicht. Mijn advocaat heeft naar het contract gekeken en het blijkt dat ik niet aan de club vastzit. Ik hoef niet terug te gaan als ik dat niet wil.”

Verkeerde club

“Mijn transfer naar Egypte is toevallig tot stand gekomen. Ik zou eigenlijk in Bulgarije bij Litex Lovech tekenen, daar had ik stage gelopen, maar mijn oom belde me op. Hij had contact met een zaakwaarnemer die me naar Al-Ittihad Alexandria kon brengen. Dat is een goede club in Egypte. Ik wees het contract in Bulgarije af en vloog naar Caïro, maar toen ik daar aankwam, moest ik bij een hele andere club stagelopen. Als ik wist dat het om Aswan SC ging, was ik nooit gekomen. Ze waren net gepromoveerd en de organisatie was helemaal niet professioneel. Egypte heeft één van de beste competities van Afrika en in de top is alles goed geregeld, maar daaronder niet. Bij lagere clubs zitten allemaal boeven. Daar kwam ik snel genoeg achter. Ze hebben mij zwaar opgelicht.”

Laag salaris

“Ik tekende het contract, omdat ik de Bulgaarse club al had afgewezen. Ik wilde niet een jaar thuiszitten en zou er het beste van maken. Nu blijkt dat mijn contract niet verbonden is aan de club, maar aan een zaakwaarnemer. De club betaalde salaris aan haar, en zij betaalde het vervolgens aan mij. Het is een vage constructie. Veel hoofdpijn. En het geld was ook helemaal niet goed. Ik kreeg in het begin tienduizend Egyptische pond per maand, dat was zo’n vijfhonderd euro. Maar ik wist niet dat de waarde van dit geld heel snel daalt. Tienduizend Egyptische pond is nu nog maar 280 euro waard. Elke keer wanneer ik wilde wisselen, was mijn geld minder waard. Die mensen wisten wat ze deden, maar hebben dat niet aan mij verteld.”

“Ik woonde in een hotel en ging vanuit daar naar mijn wedstrijden. Ik kreeg verder niets van de club, geen vergoeding voor maaltijden of een auto. Dat moet je niet verwachten in Egypte. Ze doen erg moeilijk met geld. Ik heb mijn laatste wedstrijdbonus van Aswan niet eens gehad. De andere spelers wel, maar omdat ik verhuurd werd, hebben ze mij niet betaald terwijl ik die wedstrijd gewoon heb gespeeld. Het lijkt onderdeel van de cultuur te zijn om mensen op te lichten. Ook op straat moest ik constant op mijn hoede zijn. Als ik iets ging kopen, moest ik altijd mijn geld goed natellen, want ze probeerden me nog te naaien voor vijftig cent. Het heeft me echt verrast, zeker omdat ik net als hen moslim ben. In ons geloof is het zwaar verboden om mensen op te lichten.”

Valse contracten

“Mijn verhaal valt nog mee in vergelijking met vrienden die ik daar heb gemaakt. Er worden veel voetballers uit Nigeria gehaald en die worden nog slechter behandeld. Ze worden met tien tot vijftien spelers in één huis gestopt. Als je geblesseerd raakt, word je eruit gezet en word je niet meer betaald. De zaakwaarnemer krijgt tachtig procent van hun salaris en vervalst de contracten. De speler tekent voor één jaar, maar hij verandert het naar vier jaar. Van een vriend uit Senegal pakten ze het paspoort af, waardoor hij niet weg kon. Ik heb geluk gehad dat ik kon vertrekken naar Nederland.”

Chaos bij de club

“Sportief gezien was mijn situatie vanaf het begin ingewikkeld. Ik meldde me in de zomer bij Aswan SC, maar mijn contract klopte nog niet. Ze wilden me niet laten spelen in de voorbereiding, omdat scouts van andere teams me zouden zien en me gratis konden overnemen. Daardoor miste ik alle oefenwedstrijden. Het seizoen begon en ik moest nog wennen aan het warme weer, het fysieke voetbal en mijn nieuwe leven in Egypte. We hadden nog geen tien wedstrijden gespeeld toen de hele technische staf werd ontslagen. Het was echt chaos bij de club. Er kwam een nieuwe trainer en die nam zijn eigen spelers mee. Ik wist dat zulke dingen in het buitenland kunnen gebeuren, maar dit had ik niet verwacht. Het ging allemaal te snel.”

“Ik heb gevraagd of ik verhuurd kon werden. Dat kon meteen, want er was een club uit de tweede divisie die mij wilde hebben. De trainer van Kahraba Ismailia had mij zien spelen en was fan. Hij legde me uit hoe het voetbal in Egypte werkt. Het is moeilijk voor flankspelers om acties te maken, omdat er vooral lange ballen worden gespeeld. Hij gebruikte me daarom als spits of nummer tien en dat liep meteen goed. Ik heb voor het eerst in mijn leven veel wedstrijden achter elkaar gespeeld in een eerste elftal. Die stap had ik nodig, want ik heb in mijn jeugd veel blessures gehad.”

Boadu en Stengs

“Bij AZ maakte ik onderdeel uit van een goede lichting met Myron Boadu, Calvin Stengs, Immanuel Pherai en Owen Wijndal. We zijn niet allemaal even oud, maar ik werd doorgeschoven naar een team hoger. Ik heb nog veel contact met die jongens. Ze hebben mijn keuze voor Egypte nooit echt begrepen. Ze zeggen dat ik beter in Europa had kunnen blijven. Misschien hebben ze gelijk, maar ze zullen het nooit helemaal begrijpen. Vanuit hun positie is het moeilijk om naar mij te kijken. Zij spelen bij grote clubs, terwijl ik de andere kant ben opgegaan. Zij waren altijd fit en hebben hun kansen gepakt. Ik kon niet spelen vanwege blessures. Ik heb vanaf mijn vijftiende nooit meer dan tien wedstrijden per seizoen gespeeld. Eerst had ik groeipijn en daarna kreeg ik overal last, vooral in mijn liezen, mijn hamstring en mijn knie.”

“Ik stond stil, maar zag alle spelers om mij heen stappen maken. Mijn teamgenoten werden opgeroepen door de KNVB en ik bleef achter bij AZ om te revalideren. Ik was blij voor mijn vrienden, maar voor mij was het frustrerend. Het lag nooit aan mijn voetballende kwaliteiten. De trainers hadden vertrouwen in mijn spel, maar ze konden niet op mijn fitheid rekenen. Ik voelde dat ik de plek van andere jongens innam en vroeg of ik weg mocht. We probeerden het nog één seizoen, maar ik werd steeds verdrietiger dat ik niet kon spelen en wilde stoppen. Na een lang gesprek mocht ik gaan. Ik heb een jaar lang geen bal aangeraakt, totdat ik werd benaderd door FC Emmen. Ik twijfelde om weer het profvoetbal in te gaan, maar besloot het een kans te geven. Ik werkte hard aan mijn lichaam en ging elke dag naar de gym. Ik zat dicht tegen het eerste elftal aan en ze wilden me een contract geven, maar de directeur ging weg en alles werd onzeker. Op dat moment ben ik naar Egypte gegaan.”

Volgende stap

“Het afgelopen jaar is niet helemaal voor niks geweest. Voor het eerst sinds jaren voelde ik me echt fit. Behalve de kleine blessure aan het einde van het seizoen heb ik geen problemen gehad. Ik heb veel wedstrijden gespeeld en wil nu doorpakken. Ik ben met mijn zaakwaarnemer op zoek naar de volgende stap. Er zijn verschillende clubs die hebben geïnformeerd, onder andere in Bulgarije, maar ze willen geen transfersom betalen, omdat ik weinig heb gespeeld. Ik moet eerst honderd procent zeker weten dat ik niet vastzit aan het contract in Egypte, maar dat moet wel goedkomen als ik naar de FIFA stap. Ik ga geduldig op zoek naar een nieuwe kans. Ik weet nu dat ik niet moet haasten en de tijd moet nemen om de juiste keuze te maken. Hopelijk pakt het goed uit.”