Niet Feyenoord, maar Indonesië: “Ik ben gelukkiger dan ooit”

Jordy Wehrmann droomde jarenlang van doorbreken bij Feyenoord, maar het lot had een andere bestemming voor hem in petto. De middenvelder bleek voorbestemd voor een avontuur in Indonesië, het geboorteland van zijn oma. Een monoloog over zijn vertrek uit De Kuip, mislukte buitenlandse avonturen en nieuwe ambities. “Ik wil graag voor Indonesië spelen.”

Interview met Jordy Wehrmann over Feyenoord, Indonesië en zijn carrière 

“Het kan zijn dat de verbinding af en toe wegvalt”, waarschuwt Jordy Wehrmann vanuit Indonesië, voordat hij aan zijn verhaal begint. “Ik ben net verhuisd naar een ander appartement in Surabaya, de tweede stad van het land. Hier heb ik meer ruimte voor mijn familie die binnenkort op bezoek komt. Vooral voor mijn oma zal dat emotioneel worden. Zij is Indonesisch, geboren en getogen. Ze heeft mij veel verteld over haar achtergrond, de geschiedenis van Nederlands-Indië en de bezetting door de VOC. De gemengde families van Indiërs met Westerlingen werden niet gewaardeerd en kwamen tussen wal en schip terecht. In Nederland waren ze wél welkom, dus vertrok mijn oma naar Nederland. Min of meer gedwongen, maar ze heeft een mooi leven gekregen. Ik ben van de derde generatie, een Nederlander van Indische afkomst – en ik ben niet vergeten waar mijn familie vandaan komt. Dat ik hier nu als voetballer kan leven, is heel toevallig en bijzonder.”

Debuut bij Feyenoord

“Veel mensen vragen aan me waarom ik op mijn 25ste al in Indonesië ben gaan spelen. Zelf had ik dat ook niet verwacht toen ik in de jeugd bij Feyenoord zat. Ik debuteerde onder Dick Advocaat in het eerste elftal en hij wilde me graag bij de selectie houden als reserve voor Leroy Fer, maar ik koos ervoor om verhuurd te worden. Bij FC Luzern in Zwitserland kon ik meer wedstrijden spelen. In dat half jaar wonnen we de beker en ik scoorde in de finale. Daarna ging ik terug naar Feyenoord, waar Arne Slot begon als coach. Het was een genot om onder hem te trainen, maar hij was eerlijk tegen me en vertelde dat ik zijn veertiende man was.”

“Ik was erg belangrijk geweest bij Luzern, wilde dat vasthouden en kon daar een contract tekenen voor drie jaar. Daar heb ik toen voor gekozen. Helaas werd de trainer na een half jaar ontslagen. De nieuwe trainer zei meteen dat hij me niet ging gebruiken. Ik kon hem op geen enkele manier overtuigen. Hij had zijn beslissing al gemaakt voordat hij me had zien spelen. Zo kan het gaan in het buitenland.”

Ongeluk en pech

“Ik werd door Luzern verhuurd aan ADO Den Haag, waar mijn oude ploeggenoot Dirk Kuyt trainer was. We beleefden een moeilijke periode met veel verliespartijen. Advocaat werd in november de nieuwe trainer. Hoewel hij me kende van Feyenoord, kwam ik al snel niet meer in zijn plannen voor. Dat knaagde aan me. Ik realiseerde me dat ik op een dood spoor zat. Ik had bij twee van mijn favoriete clubs gespeeld, Feyenoord en ADO, waar ik vroeger op de tribune zat. Dat pakken ze me niet meer af. Door foute keuzes van mijzelf of situaties die negatief uitpakten, zoals de trainerswissels, had ik alleen niet mijn potentieel bereikt. Daarbij steek ik absoluut de hand in eigen boezem, ik heb vast niet alles goed gedaan, maar ik blijf er niet in hangen. Ik moest mijn carrière een nieuwe impuls geven.”

“Ik vertrok transfervrij bij Luzern en vond enkele maanden later een nieuwe club op het tweede niveau van Kroatië. Het idee was om één stap terug te doen en vervolgens weer twee stappen vooruit. Maar bij HNK Vukovar 1991 kwam ik in een totaal andere wereld terecht. De accommodatie was om te huilen, de douches waren koud en de doelen hadden geen netten. We trainden in het stadion, maar het veld was zo slecht dat we er in Nederland nooit op zouden voetballen. Ik begon me serieus af te vragen welke kant ik op wilde met mijn carrière. Word ik zo’n speler die het in landen als Kroatië en Bulgarije probeert? Of ga ik voor een andere kans?”

Avontuur op bekend terrein

“Ik was al vaker benaderd door clubs uit Indonesië en kreeg afgelopen zomer een aanbieding van Madura United. Ze zijn vorig seizoen tweede geworden in de play-offs en spelen in de AFC Challenge League, dat is de Conference League van Azië. Binnenkort gaan we naar Mongolië en Cambodja. Niet de eerste landen waar je naartoe gaat om te voetballen, dus ik ben benieuwd wat ik daar ga zien. Het voetbal in Indonesië is van een ander niveau dan ik gewend was, maar het leeft enorm.”

“De fans zijn fanatiek en de spelers geven alles om te winnen. Sommige jongens komen van niets en voetballen om hun familie eten te kunnen geven. In twee maanden kunnen zij verdienen wat anderen in een jaar verdienen. Het verschil tussen arm en rijk is hier heel groot. De jongens die uit de arme wijken pakken hun kans met beide handen aan. In Nederland zijn we als voetballers verwend en wordt alles voor ons geregeld. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend. Dat besef is hier goed tot me doorgedrongen.”

Nieuwe ambities

“Het voetbal in Azië heeft zich de laatste jaren ontwikkeld. Ik ken ook goede verhalen van jongens die in Japan of Australië speelden, misschien een goede volgende stap voor mij. Daar droomde ik vroeger als talent van Feyenoord niet van, maar mijn ambities zijn in de loop van mijn carrière veranderd. Ik heb mijn keuzes onderweg weloverwogen gemaakt. Dan kan ik wel nadenken over hoe het anders was gelopen als ik bij Feyenoord was gebleven, maar je weet nooit hoe het loopt. Ik ben positief ingesteld en dankbaar voor de ervaringen die ik heb opgedaan.”

“Qua niveau heb ik niet het hoogst haalbare gehaald, dat is natuurlijk in Europa, maar er is nog veel meer dan dat. Iedereen gaat zijn eigen weg en ik wil nu mijn geluk beproeven in Azië. Het is niet iedereen gegeven om op zulke plekken te werken en te wonen. Ik ben nu nog jong en heb geen gezin waar ik rekening mee moet houden. Daarnaast kan ik mijzelf ontwikkelen tot één van de beste spelers van de competitie. Ik heb natuurlijk mijn ambities. Ik ben hier niet voor het geld, maar wil zo veel mogelijk ervaringen opdoen. Dan kan ik tevreden terugkijken wanneer ik stop.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door SoccerNews.nl (@soccernews__nl)

Nationale ploeg

“Samen met de nationale voetbalbond ben ik aan het onderzoeken of ik voor Indonesië uit kan komen. Er zijn al zo’n dertien geboren Nederlanders die zich hebben laten naturaliseren. Ik ken veel van die jongens en zou die stap ook willen maken. In 2022 ben ik voor het eerst benaderd door de bond. Ik was meteen erg gevleid, maar ik wist niet zo goed wat het zou brengen. We hebben contact gehouden en nu ik hier woon en een werkvergunning heb, is het makkelijker om het proces in gang te zetten. De eerste stappen zijn inmiddels gezet. Het is nu afwachten wanneer alle documenten rond komen, zodat ik kan worden opgeroepen voor Indonesië.”

“Voor mijn familie zou het fantastisch zijn als het gaat gebeuren. Ik denk dat mijn oma ontzettend trots zal zijn voor de televisie of op de tribune bij de wedstrijden. Zij vertrok als zestienjarige meid naar Nederland en zestig jaar later speelt haar kleinzoon mogelijk in het nationale elftal van haar geboorteland. Iets mooiers kun je toch niet verzinnen? Daarom ben ik zo blij met dit bijzondere avontuur. Het heeft voor mij veel meer waarde dan een carrière op het hoogste niveau. Het klinkt misschien gek, maar ik ben hier gelukkiger dan ik ooit was. Ik had het voor geen goud willen missen.”