Oud-Feyenoorder ging door dal: “Het was foute boel”

Enrique van der Lubbe had na zijn vertrek bij Feyenoord allerlei baantjes buiten het voetbal, maar besefte dat hij zijn sportieve ambities niet op wilde geven. Na ervaringen in de kelder van het Duitse voetbal probeert de 21-jarige verdediger nu in Liechtenstein door te breken bij FC Vaduz. “Van een minimumsalaris kan ik prima leven.”

Interview met Enrique van der Lubbe, speler van FC Vaduz II in Liechtenstein

“Hoe komt iemand die bij Feyenoord speelde in Liechtenstein terecht? Dat is een hele goede vraag. Ik zat deze zomer zonder club, kon via mijn zaakwaarnemer stagelopen bij FC Vaduz en de trainer van het tweede elftal wilde me graag erbij hebben. Ik was net weer fit na een moeilijk jaar met een kruisbandblessure. Die liep ik op als speler van MSV Neuruppin op het vijfde niveau van Duitsland. Tijdens een partijtje op de training bleef mijn been vast staan en een teamgenoot botste ertegenaan. Iedereen om me heen hoorde mijn knie keihard knakken. Ik had meteen door: dit is foute boel.”

“Het herstel duurde negen maanden. Ik ging terug naar Nederland en vond een baan bij een fotografiebureau in het vastgoed. Ik plande afspraken in voor mensen die hun huis op Funda wilden zetten. Daarnaast was ik bezig met herstellen. Het was absoluut mijn doel om weer te gaan voetballen, maar er waren momenten dat ik geen zin meer had. Ik had al een lange reis gemaakt langs Feyenoord en twee Duitse clubs, maar was weer terug bij af. Mijn collega’s motiveerden me en zeiden me dat ik door moest gaan. Ik besloot de moed niet op te geven.”

Harde boodschap van Dirk Kuijt

“Op mijn veertiende werd ik bij Excelsior Maassluis gescout door Feyenoord. Ook Sparta Rotterdam, sc Heerenveen en FC Groningen boden me stages aan, maar de keuze was makkelijk gemaakt. Het is een jongensdroom om bij Feyenoord te voetballen. Ik sloot aan in de Onder 15 en speelde een internationaal toernooi tegen Borussia Dortmund, Arsenal, Ajax en PSV, waar bijvoorbeeld Ian Maatsen meedeed. Dat was geweldig om mee te maken, maar ik merkte dat het lastig was om aan te haken op het niveau.”

“Het eerste jaar moest ik erg wennen aan de vele trainingen. Daarna ging het oké, maar in de Onder 17 werd ik ingehaald door andere spelers. Ik speelde het eerste halfjaar alles, maar belandde daarna op de bank. Het seizoen erna werd ik als opvulling overgehaald naar de Onder 19, waar Dirk Kuijt trainer was. Onder hem speelde ik pas in november mijn eerste wedstrijd. De concurrentie was simpelweg beter dan ik. Veel van hen hebben het profvoetbal gehaald, zoals Quilindschy Hartman, Denzel Hall en Ramon Hendriks. Ze waren verder dan ik was. Topvoetbal is dan keihard. Kuijt vertelde me dat ik beter naar een club op een lager niveau kon gaan om mijzelf te ontwikkelen. Dat was pijnlijk, zeker om van hem te horen, maar ik begreep de boodschap.”

Bijbaantjes in Oost-Duitsland

“Ik kon terecht bij FC Energie Cottbus op het derde niveau in Duitsland. Na een stage sloot ik aan bij de Onder 19 in een competitie met grote clubs, zoals HSV Hamburg en RB Leipzig. De omgeving in Oost-Duitsland was totaal anders dan ik gewend was. Het was er grauw, de straten waren verouderd en er waren weinig jonge mensen. Niet de meest inspirerende omgeving, maar ideaal om je op voetbal te focussen.”

“Het was uiteindelijk een goede stap. Ik heb me daar ontwikkeld als voetballer en persoon. Ik ging voor het eerst op mijzelf wonen en ben snel volwassen geworden. Door corona heb ik niet veel gespeeld, maar ik heb er zeker geen spijt van. Mijn vader en mijn opa hebben me altijd geleerd dat je kansen moet pakken als ze voorbij komen. Die gedachte neem ik mee in elke keuze die ik maak.”

“Na één seizoen keerde ik terug naar Nederland. Ik trainde bij Excelsior Maassluis onder 21 en werkte vroege ochtenden op een bloemenveiling en later als boodschappenbezorger. Na een half jaar kreeg ik via een vriend contact met MSV Neuruppin, die stonden op degraderen op het vijfde niveau van Duitsland. Na een proefperiode kon ik aansluiten en dus verhuisde ik weer terug naar Oost-Duitsland. Ik heb daar veel minuten gemaakt en geleerd om hard te trainen. Om rond te komen moest ik wel een bijbaantje hebben. Ik werkte in de administratie van de gemeente en zette kentekens in het systeem. Later werkte ik in een steakhouse als schoonmaker. Je moet wat over hebben voor je dromen.”

Minimaal inkomen

“Aan het eind van dat seizoen scheurde ik helaas mijn kruisband, waardoor ik weer een jaar zonder club zat. Ik ben blij dat die periode achter de rug is en dat ik een nieuwe kans heb gekregen. Bij FC Vaduz speel ik momenteel in het tweede elftal. Het niveau van dat team is vergelijkbaar met een club uit de Tweede of Derde Divisie in Nederland. Maar Vaduz is een grote club. Ze spelen op het tweede niveau van Oostenrijk, maar plaatsen zich via de beker van Liechtenstein bijna elk jaar voor Europees voetbal.”

“Het zou geweldig zijn als ik de stap naar het eerste kan maken. Als dat niet gebeurt, heb ik alsnog een mooie ervaring gehad. Ik ben vooral gekomen om helemaal fit te worden, op een goed niveau te trainen en wedstrijden te spelen. Daarnaast woon ik op een prachtige locatie in de bergen, op vijf minuten rijden van Zwitserland.”

“Ik sta momenteel niet onder contract bij de club en verdien geen geld. Ik ben weer op zoek naar een parttime bijbaantje om rond te komen. Het minimumsalaris hier is hoog, dus daar kan ik prima van leven. Doordat ik op amateurbasis speel, ben ik vrij om te gaan als er een andere mooie club komt. Het is nog altijd mijn droom om te kunnen leven van voetballen. Op een gegeven moment moet je eerlijk tegenover jezelf zijn over de kansen om het te halen, maar ik geloof nog steeds dat ik op een goed niveau kan uitkomen. Ik hoop dat het snel werkelijkheid wordt.”