Pikant Voetbal: Hoe Vincent Janssen onderdook in Mexico

In de rubriek Pikant Voetbal deelt sportjournalist Jesper Langbroek verhalen uit de voetbalwereld van Latijns-Amerika. Vandaag duikt hij in de Mexicaanse jaren van Vincent Janssen, die weer op de radar van Oranje staat. In Mexico bleef de spits bewust uit beeld voor Nederland. 

Vlucht naar Monterrey

De carrière van Vincent Janssen ging in sneltreinvaart. Binnen één jaar lanceerde hij zichzelf van Almere City via AZ naar Tottenham Hotspur. Maar hij had het moeilijk in Londen, werd uitgeleend aan Fenerbahçe en raakte geblesseerd. Tot dat moment speelde hij regelmatig in het Nederlands elftal en schoot hij met scherp in interlands. Nadat hij een tijdje niet meer werd opgeroepen en zijn kans bij Tottenham was verkeken, verraste Janssen vriend en vijand door naar Mexico te verhuizen. Rayados werd zijn nieuwe werkgever, een rijke club in de noordelijke stad Monterrey.

Mexico is een prachtig land om te wonen, zeker als je een riant salaris verdient, zoals Janssen in Monterrey deed. De Brabander vond zijn nieuwe thuis in een industriële stad met een warm klimaat, een modern centrum en inwoners die houden van barbecueën, bier en accordeonmuziek. Hij werd door de fans van Rayados met open armen ontvangen. Ze hoopten dat Janssen het equivalent kon worden van André-Pierre Gignac, de Franse spits die furore maakte bij stadsgenoot Tigres.

Verwachtingen 

Janssen kreeg geen tijd om rustig te acclimatiseren. De druk op de aankoop was groot, omdat Rayados een slechte periode beleefde, terwijl aartsrivaal Tigres kampioenschappen vierde. Ik maakte het plan om Janssen te bezoeken rond de derby tussen de twee topclubs. De perschef van Rayados zei me dat ik welkom was en na de wedstrijd met Janssen kon spreken. Ik had veel vragen voor hem: Hoe bevalt het in Mexico? Hoe fit is hij na veel blessureleed? En de belangrijkste vraag: Denkt hij zich terug in Oranje te kunnen spelen? 

Met de belofte van de perschef in het achterhoofd vlieg ik in september 2019 naar Mexico voor de derby van Monterrey. Het interview met Janssen is een mooi vooruitzicht. Ik bereid me uitgebreid voor en heb een toezegging van een groot voetbalmedium waar ik het interview kan publiceren. Alles gaat volgens plan. Ik heb alleen de medewerking van Janssen zelf nodig, maar die zal het vast leuk vinden om een Nederlandse journalist met een liefde voor Mexico te spreken.

Indrukwekkend stadion 

De eerste blik op het stadion van Rayados doet me even stilstaan. De nieuwe thuisbasis van Janssen heeft een bijzonder, modern ontwerp, maar het is niet zozeer de architectuur die indruk op me maakt. Ik ben vooral verbluft door wat er op de achtergrond te zien is. Het stadion staat in de schaduw van een enorme berg van bijna twee kilometer hoogte. Veel stadionliefhebbers kennen dit beeld van Estadio BBVA door foto’s die worden gedeeld op social media. Na een rondje om het stadion zoek ik mijn plek op de perstribune op. Even later komt Janssen het veld opgelopen en begint hij met de wisselspelers aan de warming-up.

Invalbeurt Janssen 

De afgelopen twee wedstrijden stond Janssen in de basis, maar nu ziet hij vanaf de bank hoe zijn team niet scoort. In de rust mag hij weer warmlopen. Hij krijgt applaus van het publiek en reageert door te zwaaien. Pas nadat Tigres in de zeventigste minuut op voorsprong komt, wordt Janssen ingebracht. Hij positioneert zich dichtbij het vijandelijke doel en ontvangt de bal na zes minuten voor het eerst. Met een geplaatste kopbal zorgt Janssen voor gevaar, maar de keeper voorkomt een doelpunt. Meer mogelijkheden krijgt Janssen niet. Acht minuten voor tijd verzekert Tigres zich van de overwinning doordat Gignac de 0-2 maakt. Hij wel, Janssen niet. Meteen na de goal verlaten veel Rayados-fans het stadion, de nederlaag komt hard aan en zou de trainer zijn baan kosten.

Smeken om een interview 

In de mixed-zone zie ik de spelers één voor één met teleurgestelde gezichten de kleedkamer uitkomen. Ze stoppen om een reactie te geven aan de lokale verslaggevers. Als ik Janssen zie, vraag ik hem in het Nederlands of hij een momentje voor me heeft. Hij kijkt me aan, maar loopt door zonder iets te zeggen. Ik ben verbaasd, maar laat het er niet bij zitten en ren achter Janssen aan naar buiten.

“Vincent, zou ik je wat vragen mogen stellen?”
“Nu liever niet.”
“Zou ik je dan morgen kunnen bellen?” 
“Dat moet je aan de club vragen.”
“Wil jij dan aangeven dat je mee wilt werken?” 
“Ja, is goed.”
“Dankjewel. Tot snel.”

Janssen verdwijnt in de spelersbus van Monterrey. De perschef geeft aan dat hij een interview zal regelen, maar de dagen erna geeft hij niet thuis. Ik probeer ook Janssen op alle mogelijke manieren te bereiken, maar hoor niets van hem. Aan de ene kant is het zijn recht om een interview te weigeren. Hij heeft blijkbaar geen zin om over de tegenslagen van de afgelopen jaren te praten. Aan de andere kant is het onderdeel van zijn vak. Voetballers praten niet met de journalist in kwestie, maar met hun eigen achterban die zorgt dat zij een riant salaris ontvangen. Los daarvan getuigt het van weinig respect om een journalist in eerste instantie keihard te negeren, helemaal als een landgenoot helemaal naar Mexico is afgereisd om jou te spreken. Ik leg me erbij neer. Een interview met Janssen zit er nu niet in. Maar ik zal het nog een keer proberen.

Hotel in Puebla 

Twee seizoenen gaan voorbij. Janssen heeft een landstitel, een nationale beker en de CONCACAF Champions League op zijn erelijst kunnen bijschrijven, maar zijn bijdrages zijn beperkt en wisselend. De Nederlander maakte een paar belangrijke doelpunten, maar zat vaker dan hem lief is op de bank. In zijn derde seizoen is de spits vooral wisselspeler en maakt hij weinig goals. Op dat moment kruisen onze wegen nogmaals. 

Ik ben in Puebla, in het midden van Mexico, maar ik ben mijn landgenoot in het noorden nog niet vergeten. Ik stalk hem op Instagram, mail met zijn management en benader zelfs de Nederlandse ambassade in Monterrey. Janssen reageert niet. Van zijn management krijg ik te horen dat hij geen interesse heeft in interviews. Na de teleurstelling van drie jaar geleden lijkt het een verspilling van tijd en geld om nogmaals naar Monterrey af te reizen. Gelukkig heeft Puebla een voetbalclub en komt Janssen vanzelf hierheen. Niemand minder dan mijn kapper weet mij te vertellen in welk hotel de meeste teams verblijven wanneer ze hier spelen. Ondanks dat de perschef van Rayados niet reageert op mijn appjes en belletjes, trek ik de stoute schoenen aan en rijd naar het hotel.

Beveiligers

Wanneer ik bij het hotel aankom, staat de bus van Monterrey op de parkeerplaats. Binnen lopen mensen in clubkostuum. Ik vraag bij de receptie of ik iemand van Rayados kan spreken en ga in de lobby zitten. Na vijf minuten wachten krijg ik een WhatsApp-bericht van de perschef. Nu reageert hij wel. “Een interview is niet mogelijk”, schrijft hij. “Ik zou je graag willen helpen, maar de club wil niet dat de wedstrijdvoorbereiding wordt verstoord. We zitten in een moeilijke periode.” Het is hetzelfde verhaal als de vorige keer.

Ik blijf nog even rondhangen in het hotel. Over een uurtje gaan de spelers naar het restaurant om te eten, maar ik krijg de kans niet om te wachten. Een medewerker van het hotel komt met twee beveiligers voor me staan. “Het spijt me, maar we moeten onze gasten beschermen. Je moet het hotel verlaten.” Ik vraag naar de prijs voor een kamer, zodat ik ook bij de gasten hoor. Eén nacht kost 4700 pesos, omgerekend 226 euro. Zonder een garantie op een interview sla ik dat aanbod af. Voordat de security in actie komt, vertrek ik uit vrije wil. Janssen is nergens te bekennen. Hij zit veilig in het hotel, afgeschermd voor de buitenwereld.

Blik op Janssen in het stadion 

De volgende dag bezoek ik de wedstrijd tussen Puebla en Rayados. Vanaf de tribune zie ik Vincent Janssen bij de warming-up het veld opkomen met de wisselspelers. Hij doet mee aan de rondo, maakt grapjes met zijn teamgenoten en heeft het zichtbaar naar zijn zin. Als de wedstrijd begint, komt Rayados al na drie minuten op achterstand. In de rust mag Janssen het veld betreden, maar het lukt hem niet om enkele kansen te verzilveren. Rayados verliest. De club uit Monterrey plaatst zich een paar weken later op het nippertje voor de play-offs, maar daarin worden ze in de eerste ronde uitgeschakeld. De supporters zijn woedend op het team en op Vincent Janssen, die de club veel geld kost, maar daar weinig voor teruggeeft. 

Terug in beeld 

Enkele maanden later is Janssen ineens onderwerp van gesprek in Nederland. De spits wordt na vier jaar en acht maanden weer opgeroepen voor het Nederlands elftal. Het zorgt voor gefronste wenkbrauwen in Nederland en Mexico, want zijn cijfers zijn alles behalve indrukwekkend. Janssen heeft de verwachtingen bij Rayados niet waargemaakt, is wisselspeler en wordt opgeroepen voor Oranje. Hij had zes maanden niet gescoord en maakte onlangs zijn eerste doelpunten van het seizoen. Zijn geluk was dat assistent-bondscoach Danny Blind bij die wedstrijden op de tribune zat en met een positief rapport terugkeerde naar Zeist.

Janssen laat zijn voeten spreken en maakt een behoorlijke indruk bij Oranje tegen Wales. Daarna wordt duidelijk dat hij met Royal Antwerp FC in gesprek is over een terugkeer naar Europa. Na drie tegenvallende jaren in Mexico keert hij terug in het gezichtsveld van de Nederlandse voetbalfans en media. In het enige interview dat hij geeft, zegt Janssen dat hij het ‘wel lekker’ vond om even buiten beeld te zijn geweest. Zo’n vermoeden hadden we al.