Verbruggen zette knop om op zijn vijftiende: “Zat in de jeugd bij NAC op de bank”

De ontwikkeling van Bart Verbruggen gaat razendsnel. Op zijn 21ste is hij op dit EK de eerste keeper van het Nederlands elftal. Hij legt uit dat zijn mental coach een belangrijke rol heeft gespeeld in de stappen die hij maakte.

Bart Verbruggen legt uit hoe mentale begeleiding hem de afgelopen jaren hielp

Sinds zijn vijftiende krijgt Verbruggen al mentale begeleiding. “Pim van Lamoen is dat. Van nature is dat een prestatiecoach en hij helpt me enorm veel. De keeperspost is een mentale positie. Het gevoel dat je meeneemt het veld op kan bepalend zijn in de acties die je in een split second moet maken. Met Pim analyseer ik hoe ik me in wedstrijden voelde en waaróm ik me zo voelde. Dan moet je gewoon heel eerlijk naar jezelf zijn. Voelde je jezelf top of juist niet, welke invloed had dat op je: dat soort dingen. En hoe kan je ervoor zorgen dat als het gevoel niet top is, je alsnog een topprestatie kan leveren. Het gaat erom dat ik mijn spel zo dicht mogelijk bij perfectie krijg”, vertelde de sluitpost in een lang interview met Voetbal International.

Supergoed of superslecht als keeper

“Als keeper balanceer je op de rand van supergoed of superslecht. Daar zit meestal niks tussenin”, vervolgde de keeper van Brighton & Hove Albion. “Dat is de uitdaging en het onderdeel van het spel waarnaar ik nieuwsgierig ben: hoe je dat telkens weer kan verbeteren. Als je een fout maakt en daarin blijft hangen, is de kans groot dat er een tweede fout achteraan komt. Als je er níét in blijft hangen, is de kans groot dat het daarbij blijft. Zeker als keeper is het belangrijk dat je betrouwbaar bent. Dat de trainer en je medespelers kunnen weten wat ze van je krijgen.”

“Dat is een grappig verhaal”, antwoordde Verbruggen op de vraag hoe hij Van Lamoen leerde kennen. “Mijn ouders hebben me op voetbalgebied nooit ergens in gepusht of gedwongen. Ze zeiden altijd: ‘Als jij wil voetballen, ga je lekker voetballen en als je ermee wil stoppen, dan stop je er lekker mee’. Ze wilden dat ik het gewoon naar mijn zin had. Daar ben ik ze heel dankbaar voor. Alleen: toen ik vijftien jaar was, zat ik in de jeugd van NAC op de bank. Daar had ik het heel moeilijk mee. Mijn reactie was dat ik nog meer en harder ging trainen. In mijn hoofd was dat de enige manier. Daardoor zat ik mezelf op een gegeven moment in de weg. Toen is mijn moeder op internet gaan zoeken naar een mental coach. Zij heeft zelf een therapeutische werkachtergrond, dus ze wist waarnaar ze moest zoeken. En toen kwam ze uit bij Pim.”