Voormalig Feyenoord-talent verkoopt nu kip van de grill

Tijdens het kampioensfeest van Feyenoord op het Stadshuisplein stond Dion Dickhoff vorig jaar kipburgers te verkopen aan Het Legioen. Er was geen enkele supporter die hem herkende als dat voormalige Feyenoord-talent, dat zelf droomde van een huldiging op het bordes. Maar die alternatieve realiteit had zomaar werkelijkheid kunnen worden. “Als je de kans niet krijgt, heb je niets aan talent.”

Interview met Dion Dickhoff, voormalig jeugdinternational

In een parallel universum is de naam Dion Dickhoff (37) onder voetballiefhebbers net zo bekend als Jonathan de Guzman, Gianni Zuiverloon, Urby Emanuelson, Ryan Babel en Ibrahim Afellay. Als jong ventje stond hij met deze spelers op het veld bij Feyenoord of tijdens jeugdinterlands van Oranje. Hij had hetzelfde talent, maar zijn pad ging niet naar Napoli, Liverpool of FC Barcelona, maar naar FC Dordrecht en het amateurvoetbal. “Ik denk eigenlijk nooit: ‘Dat had ik kunnen zijn.’ Ik ben daar heel nuchter in. Ik heb een mooie tijd gehad en heb nu een heel ander leven”, vertelt Dickhoff aan SoccerNews. “Jongens waarmee ik heb gevoetbald, zijn internationale sterren geworden, maar dat is een klein deel van de hele jeugdopleiding. Ik ken meer jongens die het niet gehaald hebben, iedereen om zijn eigen redenen.”

De oud-middenvelder werd op zijn negende gescout door Feyenoord en doorliep de gehele opleiding tot zijn negentiende jaar. Die jaren vormden hem niet alleen als voetballer, maar ook als persoon. “Het heeft me zeker geen slechter mens gemaakt. Ik heb er discipline geleerd en er een goede mentaliteit aan overgehouden. In de jeugdopleiding worden er dingen van je verwacht. Er is druk om te presteren en daar moet je dingen voor doen en laten. Dat heeft mij veel doorzettingsvermogen gegeven. Het waren ook gewoon mooie ervaringen. Het voetballen zelf, het samenzijn met teamgenoten, de buitenlandse tripjes door heel Europa. Een fantastische tijd.”

Voor jeugdtoernooien met Feyenoord en interlands met de KNVB reisde Dickhoff heel de wereld over. Van Dubai, Japan en Curaçao tot vrijwel alle landen in Europa. “Je ziet vooral het trainingsveld en het hotel, maar we gingen soms ook de stad verkennen. ’s Avonds verzamelden alle spelers zich dan op één kamer en gingen we gamen. Dan zat ik bijvoorbeeld samen met Babel en Afellay, bij Oranje Onder 16. Zij zijn van dezelfde leeftijd als ik. In de competitie speelde ik met Feyenoord tegen hen bij Ajax en PSV. Het is mooi om te zien dat zij de top hebben bereikt. Voor mij is het anders gelopen. Sterker nog, ik ben nu kippenboer.”

De sleutel tot een doorbraak

Hoe dat is gelopen, kan Dickhoff haarfijn uitleggen. Hij was van jongs af aan een groot talent bij Feyenoord, maar werd in de laatste jaren ingehaald door andere spelers. “Ik was in de B’tjes aanvoerder en speelde altijd in de jeugdelftallen van Oranje. Ik maakte goede progressie, maar in de A’tjes werd dat minder. Andere jongens kregen een groeispurt, ik ben altijd een klein mannetje gebleven. Verschillende jongens kregen een contract, maar ik niet. Dan krijg je wel door waar je staat. Ik had voor mijn gevoel het niveau aangekund, maar je moet ook de kans krijgen. De hele rit is een kwestie van talent, mentaliteit, doorzettingsvermogen en geluk. Een trainer moet het in je zien zitten en je de kans geven. Als je de kans niet krijgt, heb je niets aan talent.”

In het eerste jaar van de A-jeugd speelde Dickhoff het meeste van iedereen, maar in het tweede jaar, de laatste stap van de jeugdopleiding, veranderde zijn situatie. “Ik voelde het al aankomen. In die tijd kreeg de jeugd van Feyenoord heel weinig de kans. Er werden veel spelers van buitenaf gehaald. Zo werd er ineens een Bulgaar gehuurd voor de rechtsbackpositie, waar ik de laatste jaren speelde. Ivan Bandalovski heette hij. Hij was niet nodig voor het eerste en tweede, dus moest hij in de jeugd spelen. Hij kostte veel geld en moest minuten maken. Mijn trainer Henk Fraser had geen keuze en vertelde dat eerlijk aan me. Dat waardeer ik nog steeds. Maar het zat mij natuurlijk enorm in de weg. Van Dion Dickhoff heeft niemand meer gehoord, maar van die Bandalovski ook niet. Dat doet wel pijn. Tien jaar jeugdopleiding moest plaatsmaken voor een afgekeurde, veel te dure impulsaankoop uit Bulgarije.”

Pijnbank

Na het seizoen kreeg Dickhoff het bericht dat er geen plek voor hem was in Feyenoord 2. Hij moest verder kijken en kwam uit bij FC Dordrecht. Daar moest hij helemaal opnieuw beginnen. “Bij de senioren tellen al die jeugdinterlands niet meer. Ik moest mezelf gaan bewijzen. Helaas zag trainer Jurrie Koolhof het niet in me zitten. Vervolgens raakte ik geblesseerd aan mijn rug en lag ik meer op de pijnbank dan dat ik voetbalde. Na twee seizoenen besloot ik te stoppen. Ik had zoveel last van mijn rug dat ik amper mijn bed uit kon komen. Een leger aan fysiotherapeuten heeft ernaar gekeken, maar ze zagen niet wat het was. Ik lag er twee jaar uit totdat eindelijk iemand het probleem vond. Ik bleek verkorte pezen in mijn lies te hebben, en dat werkte door naar mijn rug. We vonden de oplossing en ik kon weer voetballen.”

Het voormalige talent van Feyenoord sloot op zijn 22^ste aan bij MVV ’27 in de Tweede Klasse. Het amateurvoetbal leek in niets op de profacademie, maar was niet minder leuk. “Ik wilde lekker voetballen en zien waar het schip strandde. Ik heb uiteindelijk acht jaar in het eerste elftal gezeten. Echt een leuke tijd, veel vrienden gemaakt en ook genoten van de derde helft. Er ging een wereld voor me open. Een biertje na de wedstrijd was ik niet gewend. Niet professioneel, maar prachtig om mee te maken.”

Zijn profcarrière was voorbij voordat die goed en wel was begonnen. Het zou voor veel jonge talenten een harde klap zijn, maar Dickhoff kon het snel een plekje geven. “Mijn ouders hebben mij altijd goed begeleid. Ze maakten mij duidelijk dat het niet vanzelfsprekend was dat ik profvoetballer zou worden. Daardoor ben ik niet in een zwart gat gevallen. Natuurlijk was het jammer. Ik werkte jarenlang aan mijn doorbraak. Maar mijn vertrek bij Feyenoord was geen donderslag bij heldere hemel. Het was een proces van meerdere stappen. Daardoor kon ik er goed mee omgaan.”

Kiprestaurant

In de jeugd van Feyenoord zat Dickhoff in een topsportklas en in zijn jaren bij Dordrecht studeerde hij HBO Commerciële Economie. De overstap naar een maatschappelijke carrière ging geleidelijk. “Ik werkte in een café in Rotterdam en kwam bij Heineken terecht als accountmanager. Daar heb ik acht jaar gewerkt. Daarna drie jaar bij Sligro, een groothandel voor horeca. Maar ondertussen had ik een ondernemersplannetje in mijn hoofd. Tijdens een vakantie in Spanje kwam ik bij een bekend kiprestaurant in de regio en zag ik honderden kippen tegelijk aan het spit draaien. Dat vond ik geweldig om te zien. Dat wilde ik ook.”

Vanuit een foodtruck in Maasland verkoopt Dickhoff tegenwoordig kip aan iedereen die het wil proeven. Hij geniet ervan om mensen blij te maken met de gerechten en het ondernemersplan van TOK tot in perfectie uit te werken. “We willen elke dag een stukje beter worden. Dat is toch die topsportmentaliteit die in mij zit. Ik heb grote ambities. We willen een begrip worden in het horecalandschap en het concept verder uitbreiden. De volgende stap is een restaurant en in de toekomst misschien wel meerdere locaties.”

Zijn voetbaldroom bestaat niet meer. Dan maar een kiprestaurant naast De Kuip? “Dat zou geweldig zijn. We hebben er wel eens gestaan tijdens een festival. Dat was toch wel bijzonder. Mijn oude leven en nieuwe leven kwamen daar samen. Als je vroeger had gezegd dat ik kippenboer zou worden, had ik je voor gek verklaard. Nu is het mijn dagelijkse leven. Toch grappig hoe het kan lopen.”

Lees ook: Het voormalige PSV-talent dat gelukkig is met zijn kantoorbaan: “Kan slecht tegen onrecht”