Waarom deze topstudent economie toch kiest voor voetballen in Slovenië

Ralph Kerrebijn heeft een diploma in financiën en economie aan de Toronto University, maar koos er toch voor om in de tweede divisies van Servië, Griekenland en Slovenië te voetballen. Veel mensen hebben hem aan aangeraden om een normale baan te zoeken, maar daar kan de middenvelder niets mee. Hij moet en zal slagen als profvoetballer. “Dit is de weg die ik moet afleggen”, vertelt de speler van NK Tolmin in een uitgebreid interview aan SoccerNews.nl.

Interview met Ralph Kerrebijn, voetbalavonturier in Slovenië

“Het leven van een voetballer”, schreef Ralph Kerrebijn (24) vier maanden geleden op LinkedIn vanaf het vliegveld in Heraklion. Het was tijd voor een reflectie op zijn carrière die drie jaar geleden begon in Canada en hem langs Nederland, Servië, Spanje, Zwitserland, Kroatië, de Verenigde Arabische Emiraten, Gibraltar en Griekenland bracht. Afgelopen seizoen op het tweede niveau van Griekenland zat hij eindelijk op het goede spoor. Hij speelde in een hoog aangeschreven competitie en scoorde zijn eerste goal voor Irodotos FC, maar na vijf wedstrijden implodeerde de boel. “Ik wist dat de competitie en de club betalingsproblemen hadden, maar het was een goede kans voor mij. Dat risico was ik bereid te nemen. Het salaris was op papier ook goed, maar daar heb ik nog niets van gekregen. Vijf weken nadat ik aankwam, barstte de bom.”

Irodotos FC kampte met financiële tekorten en moest ex-spelers nog salaris betalen. De boete van de FIFA die daarop volgde, werd ook niet op tijd betaald en de club werd uit de competitie gezet. Kerrebijn en zijn teamgenoten moesten het hotel van de club binnen twee dagen geforceerd verlaten. “Ik kon bij familie in Nederland terecht, maar er zaten ook jongens uit Brazilië, Peru en Ivoorkust. Die hadden een moeilijke situatie. We trainden nog één keer samen en daarna brak er chaos uit op de club. Iedereen wilde extra spullen en kleding meenemen. Het werd een soort plundering.”

Er volgde een stressvolle periode, waarin boosheid en verdriet bij Kerrebijn om voorrang vochten. De aanvallende middenvelder vroeg zich af hoe hij nú weer een goede club kon vinden. “Voetbal is een stressvolle, onstabiele en onvoorspelbare carrière”, vervolgde hij zijn post op LinkedIn. “Met een diploma financiën en economie aan een topuniversiteit op zak wordt mij vaak gevraagd: ‘Waarom vind je geen ‘normale’ baan?’ Mijn antwoord is dan altijd hetzelfde: de gevoelens die je krijgt door de ervaringen op en buiten het veld zijn ongeëvenaard. Dat is alle moeite waard.” Hij geeft een voorbeeld: “In Griekenland zaten de stadions elke week vol met fanatieke fans. Een keer gooiden ze tijdens de warming up vuurwerk naar ons. Ik zag de haat in hun ogen. Dat zijn momenten dat je voelt dat het ergens om gaat. Voor dat gevoel doe ik het, nog meer dan voor het geld.”

Ontdekt tijdens oefenpotje

Kerrebijn keerde na zijn mislukte avontuur in Griekenland terug naar zijn basis in Dordrecht, waar hij bij Nederlandse familie kon verblijven. Zelf verhuisde hij op zijn vijftiende met zijn ouders naar Canada. “Ik had in Nederland nooit bij een club gevoetbald. Ik speelde altijd hockey op het hoogste niveau. In Canada koos ik voor American Football en werd ik door de Universiteit van Toronto gescout, dat is een soort Harvard. Na een tijdje scheurde ik mijn voorste kruisband. Het beste wat me kon overkomen, want daarna ben ik voor voetbal gegaan. Ik studeerde Finance and Economics en haalde goede cijfers, maar had de ambitie om voetballer te worden. De president van mijn eerste voetbalclub maakte deel uit van de coaching staff van de nationale ploeg. Ze hadden in de voorbereiding op een interland tegen de Verenigde Staten extra spelers nodig en ik werd uitgenodigd. Stond ik ineens op het veld met Alphonso Davies, Jonathan David en Atiba Hutchinson. Alle spelers waren een stuk fitter dan ik, maar de meesten zaten qua techniek op een level dat ik zeker kon bereiken. Dat was een cruciaal signaal voor me. Ik kreeg de hoop op een carrière als profvoetballer.”

“Mijn ouders vonden het een minder goed idee. No way dat je ergens naartoe gaat zonder je universiteit af te maken. Maar toen kwam corona en werden de lessen online gegeven, dus kon ik net zo goed op afstand studeren en ergens anders voetballen. Ik bereidde me voor en trainde iedere ochtend extra met vrienden, van wie een paar jongens in Europa hebben gespeeld. Op een dag wilde een groepje Servische Canadezen een partijtje tegen ons spelen. “Prima, een relaxed potje”, dachten we, maar het werd al snel fanatiek. Er zaten twee oud-profs bij de tegenstander, één had bij Partizan Belgrado gespeeld. We begonnen ons best te doen en na afloop werd ik aangesproken door een Serviër die vanaf de kant stond te kijken. Echt een maffiaman. Zwarte polo aan, zonnebril op, dikke buik. Hij gaf me een hand en zei: “I want to take you to Serbia”. Ik dacht gelijk aan human trafficking en nam het niet echt serieus, maar gaf hem mijn nummer. Een paar weken later ben ik met mijn ouders bij hem op bezoek geweest in een enorme villa. Hij wilde mij naar Servië brengen om twee maanden lang intensief te trainen onder Aleksander Screkovic, een ex-prof en een bekende trainer in de Balkan. Daarna zouden ze stages voor me regelen in Servië. Ik had er eindeloze discussies over met mijn ouders. Zij waren geen fan van het idee, maar ik ging voor mijn kans, met de belofte dat ik mijn studie zou afmaken met dezelfde cijfers als voorheen.”

Introductie in Servië

Na tweeëneenhalve week meetrainen bij Zarkovo tekende Kerrebijn zijn eerste profcontract, op het tweede niveau van Servië. “Ik kreeg een klein contractje, waarvan ik het salaris een half jaar later pas heb ontvangen nadat ik naar de FIFA ben gestapt, maar gelukkig steunden mijn ouders me. Ik maakte minuten in de beker en leerde elke dag op de training. Ik had veel in te halen, omdat ik laat ben begonnen met voetbal. Ondertussen rondde ik mijn studie af. Het was elke dag studeren, eten, trainen, slapen. Belgrado is een mooie stad, maar ik heb er niet echt van kunnen genieten. Ik sprak de taal niet en de mensen zijn afstandelijk. Ik was de enige buitenlander in mijn team en niemand sprak Engels. Ik kon niet meelachen om de grappen in de kleedkamer en verstond de instructies van de trainer niet, waardoor ik niet altijd wist wat ik moest doen. Het was geen fijne tijd, maar ik ben mentaal sterker geworden. Een goede introductie in het profvoetbal.”

In de zomer keerde Kerrebijn terug naar Canada om zijn thesis af te ronden. Daarna ging hij via de Servische tussenpersoon op proef bij Radnicki 192 op het hoogste niveau van Servië, maar na drie dagen brak hij zijn pols. “Ik moest zeven weken in het gips en kon weer vertrekken. Gelukkig kreeg ik een kans bij een andere club, Dobanovci. Ik weet nog steeds niet hoe je dat uitspreekt. De coach had helaas zijn opstelling al bepaald en ik kwam er niet tussen, omdat ik de hele voorbereiding had gemist. In januari wilde ik naar Nederland. Ik had een trial bij TEC in de Tweede Divisie, maar de competitie lag stil vanwege corona. Door te netwerken met zaakwaarnemers kon ik in de Verenigde Arabische Emiraten terecht, bij Khor Fakkan. Dat was achteraf gezien niet de beste stap. Ik heb alleen maar meegetraind, omdat ze te veel buitenlandse spelers hadden. Maar goed, you live and learn.”

Lucky Ajax

Het was inmiddels eind februari en de teams zaten vol. Een inschrijving bij ODIN ’59 in de Derde Divisie mislukte omdat zijn informatie verkeerd werd ingevuld en Kerrebijn was veroordeeld tot een half jaar zonder wedstrijden. “Ik heb in die periode veel mensen leren kennen, Sjaak Swart bijvoorbeeld. Via hem heb ik vorig jaar zomer een paar wedstrijden meegedaan met Lucky Ajax. Ik speelde met spelers als Derk Boerrigter en Evander Sno en maakte een paar goals. Het was een mooie ervaring, waar ik erg van genoot.”

Kerrebijn liep via zijn nieuwe netwerk stage in Kroatië en had weer een optie op het tweede niveau, maar hij wachtte te lang en bleef zonder club achter. De transferperiode was bijna voorbij en Gibraltar was als enige optie overgebleven. “Ik speelde daar op het hoogste niveau, maar het is niet de beste league. Er wonen maar 32.000 mensen en de teams moeten minstens vijf spelers uit eigen land opstellen. Dat zat mij in de weg, omdat mijn team vooral aanvallers uit Gibralatar had. Ik wist dit allemaal niet, omdat ik geen research had gedaan. Too bad, too late. Ik moest een half jaar voor mijzelf trainen en ging in de winter weer weg.”

Koffer in de sneeuw

“Ik liep stage in de derde klasse van Spanje, maar kreeg een aanbod uit Zwitserland. Het tweede niveau daar leek mij stabieler en je kunt er beter verdienen. Ik ging van 25 graden naar min vijf zonder winterjas. Ik liep met mijn koffer in de sneeuw en vroeg me af waar ik het allemaal voor deed. Het sneeuwde tijdens de trainingen en na afloop van de stage kreeg ik geen aanbieding. Op dat moment voelt het als het einde van de wereld. Alles was voor niets geweest. Nu kan ik er weer om lachen. Als je zulke avonturen aangaat, moet je ervoor zorgen dat je weet waar je aan begint. Ik zie het als interessante levenservaringen. Ik ben de afgelopen drie jaar denk ik zestig jaar ouder geworden. En mijn ouders ook.”

“Mijn ouders volgen me elke dag en steunen me onvoorwaardelijk, maar ze vragen zich wel af waar ik mee bezig ben. Als er iets misgaat, zeggen ze al snel: ‘Ralph, stop er toch mee, ga een baan zoeken.’ Ik begrijp het wel, want ik heb een goede opleiding achter de hand en nog geen grote stappen gemaakt in het voetbal. Ik heb verkeerde keuzes gemaakt en veel moeten leren, maar ik heb nog steeds het vertrouwen dat mijn moment gaat komen. Ik ben er te vaak heel dichtbij geweest om op te geven en een baan te zoeken. Het hoeft maar één keer goed te vallen en dan kan ik snel de weg omhoog vinden. Als ik dit seizoen in Slovenië veel minuten kan maken, weet je nooit wat er volgend jaar mogelijk is. Ik leef van een relatief kleine paycheck, krijg mijn woning en eten van de club en kan overleven. Het is niet makkelijk om mijn droom waar te maken, maar ik geef niet op totdat ik het gehaald heb.”