Het laatste nieuws over AS Saint-Étienne

AS Saint-Étienne is een Franse voetbalclub uit Saint-Étienne. Thuiswedstrijden van Les Verts worden afgewerkt in het Stade Geoffroy-Guichard.

• AS Saint-Étienne werd in 1919 opgericht
• Het Stade Geoffroy-Guichard is de thuisbasis van de club
• De bijnaam van het luidt ‘Les Verts’
• Saint-Étienne veroverde tien keer de Franse titel
• De Coupe de France prijkt zesmaal in de prijzenkast

AS Saint-Étienne in nationaal clubverband

AS Saint-Étienne werd in 1919 opgericht als Amicale des Employés de la Société des Magasins Casino (ASC). Medewerkers van een supermarktketen waren daarvoor verantwoordelijk. Zij kozen voor groen als clubkleur, aangezien de Groupe Casino die kleur eveneens gebruikte. De Franse voetbalbond (FFF) besloot een jaar later merknamen te verbieden, waardoor men ‘Casino’ dropte. Het team stond vanaf dat moment vooral bekend als Amical Sporting Club (ASC).

In 1927 koos ASC voor Pierre Guichard als nieuwe voorzitter. Onder zijn leiding ontstond een fusie met de lokale club Stade Forézien Universitaire, waardoor de naam Association sportive Stéphanoise in gebruik werd genomen. Een aantal jaar later, in 1930, besloot Frankrijk in te stemmen met de invoering van betaald voetbal. AS Stéphanoise besloot in 1933 ook te professionaliseren en voerde daarbij de hedendaagse naam in. In de eerste officiële wedstrijd boekte men een 3-2 overwinning ten koste van FAC Nice.

AS Saint-Étienne speelde in het eerste seizoen als profclub op het tweede niveau (regio Zuid). Men eindigde op een tweede plaats achter Olympique d’Alès, maar greep naast promotie. RC Strasbourg en FC Mulhouse trokken in de nacompetitie aan het langste eind als nummers één en twee. In 1938 wisten Les Verts alsnog de stap naar de Division 1 te maken door in de promotiecompetitie als runner-up te eindigen achter Le Havre AC.

Eerste successen

Het debuutseizoen in de hoogste divisie werd afgesloten met een fraaie vierde plaats. De achterstand op landskampioen FC Sète bedroeg zeven punten, al leverde een zege destijds nog maar twee punten op. Door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog kwam het Franse competitie jarenlang stil te liggen. Onder aanvoering van trainer Ignace Tax keerde men in het seizoen 1945-1946 bijzonder sterk terug middels een tweede plaats. Alleen Lille OSC draaide een beter seizoen (één punt verschil).

Tussen 1947 en 1956 eindigde AS Saint-Étienne tussen de vierde en de elfde plaats in de Division 1. Het seizoen 1956-1957 werd er eentje voor de geschiedenisboeken. Met vier punten voorsprong op RC Lens wist de club de Franse titelstrijd in eigen voordeel te beslissen. In 1962 wist men opnieuw een historische prestatie neer te zetten door de eerste Coupe de France-bokaal binnen te slepen. AS Nancy ging in de finale met 1-0 ten onder. Twee jaar eerder had men al een kans, maar destijds toonde AS Monaco zich de sterkste (2-4).

Gloriejaren

Het bekersucces van 1962 kreeg wel een zwart randje: AS Saint-Étienne degradeerde abrupt uit de hoogste divisie. François Wicart leidde de club binnen één jaar terug naar de Division 1. Hij werd na dit seizoen afgelost door Jean Snella, die in zijn debuutseizoen meteen de landstitel veroverde. In het seizoen 1966-1967 leidde de oud-speler van de club zijn manschappen naar het derde kampioenschap in de clubgeschiedenis. Hervé Revelli had een belangrijk aandeel in dit succes door 31 competitietreffers te produceren.

Met meer dan driehonderd doelpunten groeide Revelli uit tot de eeuwige topscorer van AS Saint-Étienne. Hij speelde onder meer onder leiding van Albert Batteux, die tussen 1967 en 1970 de scepter zwaaide. Onder zijn leiding maakten Les Verts een formidabele indruk door drie opeenvolgende landstitels binnen te slepen. De club wist bovendien in twee van de drie seizoenen de Coupe de France-finale winnend af te sluiten, respectievelijk ten koste van Girondins de Bordeaux (2-1) en FC Nantes (5-0) te verslaan.

AS Saint-Étienne bleef in de jaren zeventig zeer succesvol. Zowel in 1974 als 1975 wist men de Franse dubbel binnen te slepen. In de volgende seizoenen wist men opnieuw de landstitel (1976) en de Coupe de France (1977) te veroveren. Dit succesverhaal kwam op het conto van Robert Herbin, die tussen 1972 en 1983 aan het roer stond in het Stade Geoffroy-Guichard. Hij leidde de succesploeg in 1981 opnieuw naar de landstitel en de Coupe de France-finale (1-2 voor SEC Bastia). Michel Platini was in die periode de grote ster.

Gigantisch verval

Tijdens het teleurstellend verlopen seizoen 1982-1983 (veertiende) vertrok Herbin bij AS Saint-Étienne. Een grote domper voor de Franse topclub, dat in 1984 zelfs uit de Division 1 degradeerde. Mede dankzij de productieve Roger Milla wist men binnen twee jaar terug te keren in de hoogste divisie. Tussen 1986 en 1996 speelden Les Stéphanois onafgebroken tussen de eliteclubs, maar de vierde plaats van 1988 bleek een uitschieter. De nieuwe degradatie kwam dan ook niet als donderslag bij heldere hemel.

Na de degradatie van 1996 had AS Saint-Étienne drie seizoenen nodig om terug te keren in de Division 1. Met een zesde plaats beleefde men een geslaagde comeback, maar in 2001 degradeerde de club toch weer. Een fraudezaak met betrekking tot spelerspaspoorten waren debet aan die afdaling. Opnieuw volgde een driejarig verblijf op het tweede niveau van Frankrijk. Net als in 1999 werd de promotie van 2004 gevierd met een Division 2-titel op zak.

Achttien jaar in de Ligue 1

Tussen 2004 en 2022 was AS Saint-Étienne onafgebroken actief in de Ligue 1, zoals de hoogste divisie inmiddels bekend stond. Mede dankzij trainer Christophe Galtier draaide de club tussen 2012 en 2019 behoordelijk stabiel door telkens tussen plek vier en zeven te eindigen. In 2013 wist men eindelijk weer een prijs te pakken op het hoogste niveau: de Coupe de la Ligue. In het Stade de France boekten Les Verts een 1-0 overwinning op Stade Rennes. Brandão maakte het verschil voor Saint-Étienne, waar ook Pierre-Emerick Aubameyang deel uitmaakte van de selectie.

In het seizoen 2018-2019 bereikte AS Saint-Étienne weer eens de finale van de Coupe de France. De sterrenformatie van Paris Saint-Germain bleek daarentegen te sterk. In het volgende seizoen draaide de club vooral mee in de degradatiezone, maar dankzij een sterke eindspurt eindigde men alsnog als elfde in de Ligue 1. Het bleek uitstel van executie. Het team zette een dramatische reeks neer (twaalf wedstrijden zonder zege) en degradeerde na achttien jaar uit de Ligue 1.

Na de degradatie van 2022 had AS Saint-Étienne twee seizoenen nodig om een Ligue 1-comeback af te dwingen. In 2024 wist men de play-offs tegen FC Metz winnend af te sluiten (4-3 over twee duels).

Rivaliteit

Olympique Lyon is de aartsrivaal van AS Saint-Étienne. Onderlinge wedstrijden worden betiteld als de Derby Rhône-Alpes. Ook Olympique Marseille en FC Nantes behoren tot de rivalen.

AS Saint-Étienne in Europees clubverband

In het seizoen 1957-1958 debuteerde AS Saint-Étienne op het Europese strijdtoneel. De Fransen boekten in eigen huis een 2-1 zege op Glasgow Rangers, maar dat bleek niet voldoende door de uitnederlaag (3-1). Vijf jaar na de Europacup I-uitschakeling mocht men het opnieuw proberen in de Europacup II. De kwalificatieronde tegen Vitória Setubal bleek geen al te groot obstakel, maar het Duitse 1. FC Nürnberg bleek vervolgens een maatje te groot.

In de jaren zeventig maakte AS Saint-Étienne een betere indruk in Europees clubverband. Men bereikte in 1975 de halve finale van de Europacup I, maar Bayern München dwarsboomde een eerste finaleplaats. Een jaar later lukte het alsnog om de finale te bereiken. In Glasgow kreeg men dé kans op sportieve revanche. Der Rekordmeister trok echter opnieuw aan het langste eind (0-1). Tot en met het begin van de jaren tachtig bleek de kwartfinale nadien het hoogst haalbare in Europees verband.

AS Saint-Étienne keerde in het seizoen 2008-2009 terug in een Europees hoofdtoernooi. De Ligue 1-formatie overleefde meerdere rondes, maar sneuvelde in de achtste finale van de UEFA Cup tegen Werder Bremen. Nadien noteerde de club nog een viertal deelnames aan het Europa League-toernooi, maar daarin bleek de tweede ronde het hoogst haalbare.

Balans tegen Nederlandse clubs

PSV is vooralsnog de enige Nederlandse club die in een officiële wedstrijd tegenover AS Saint-Étienne stond. Of wedstrijden beter gezegd, want beide clubs noteerden maar liefst zes onderlinge krachtmetingen. De balans valt met drie overwinningen, twee gelijke spelen en één nederlaag uit in het voordeel van de Fransen.

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van AS Saint-Étienne gedragen. Een overzicht:

Het stadion van AS Saint-Étienne

Het Stade Geoffroy-Guichard is sinds 1931 de thuisbasis van AS Saint-Étienne. Het onderkomen van Les Verts is sinds de opening meermaals gerenoveerd en heeft een hedendaagse capaciteit van 41.965 plaatsen. Naamgever Geoffroy Guichard was eigenaar van de supermarktketen Groupe Casino, dat verantwoordelijk was voor de oprichting van de club. Ook was hij in het bezit van de lap grond waar de club neerstreek.

In 1984 (EK), 1998 (WK) en 2003 (Confederations Cup) vonden er internationale toernooien plaats in het Stade Geoffroy-Guichard. Ook worden er regelmatig rugbywedstrijden georganiseerd op deze locatie.

Veelgestelde vragen over AS Saint-Étienne

Laatste update: 1 augustus 2024