Het laatste nieuws over Australië

Het nationale voetbalteam van Australië is actief onder de vlag van zowel de AFC als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam The Socceroos.

• Het nationale team van Australië maakt deel uit van de FFA
• De bijnaam van het team luidt ‘The Socceroos’
• Het land is tegenwoordig aangesloten bij de Aziatische federatie
• Australië was zes keer actief op een WK
• Het team won de Oceanië Cup viermaal, de Azië Cup één keer

Het nationale voetbalteam van Australië

De Australische voetbalploeg maakt deel uit van de Football Federation Australia (FFA). In 1911 werd de voetbalbond opgericht. Men sloot zich in 1956 aan bij de wereldvoetbalbond FIFA, waar het lidmaatschap voor de Aziatische voetbalbond (AFC) vijftig jaar later volgde. Lange tijd (1966-2005) maakte de nationale voetbalfederatie deel uit van de Oceanische voetbalorganisatie OFC. Deze switch had alles te maken met de sportieve uitdagingen, aangezien de concurrentie op het eigen continent minimaal bleef.

Australië speelde op 17 juni 1922 de allereerste interlandwedstrijd. In Dunedin ging de nationale ploeg met 3-1 ten onder tegen Nieuw-Zeeland. De voornaamste concurrent in Oceanië fungeerde in de eerste zes interlands steevast als opponent, maar de resultaten waren niet denderend: één zege, één gelijkspel en vier nederlagen. The Socceroos speelden in 1924 voor het eerst een reeks wedstrijden tegen een ander land: Canada (drie zeges, één remise en twee nederlagen).

Tussen 1925 en 1932 speelde Australië geen enkele interland. Tussen 1933 en 1948 koos men opnieuw voor reeksen tegen één opponent. Nieuw-Zeeland zorgde voor drie series (1933, 1936 en 1948). Daarnaast werden India (1938) en Zuid-Afrika (1947) bereidwillig gevonden om voor een periode over te komen naar Oceanië. Alle wedstrijden hadden een vriendschappelijk karakter.

Olympische Spelen

In de eerste helft van de jaren vijftig speelde Australië opnieuw enkel oefeninterlands. Zimbabwe (destijds Rhodesië), Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland fungeerden als sparringpartners. Pas op 27 november 1956 speelde het nationale team voor het eerst een wedstrijd in competitief verband. De Olympische Zomerspelen werden destijds in eigen land georganiseerd. Men rekende in de eerste ronde af met Japan (2-0), maar struikelde in de kwartfinale door toedoen van India (2-4). Een gebrek aan ervaring was daar debet aan.

Australië vergat door te pakken na de olympische deelname van 1956. Datzelfde jaar speelde men nogmaals tegen India (1-7 nederlaag), waar in 1958 nog twee wedstrijden tegen Nieuw-Zeeland op het programma stonden. Deze burenruzies eindigden respectievelijk in een 2-3 zege en een 2-2 gelijkspel. The Socceroos speelden vervolgens zes opeenvolgende kalenderjaren geen enkele wedstrijd.

WK-debuut

Engeland organiseerde in 1966 het zevende WK uit de geschiedenis. Australië besloot voor het eerst deel te nemen aan het kwalificatietraject. Men werd ingedeeld in een intercontinentale groep met Noord-Korea, Zuid-Korea en Zuid-Afrika, maar de twee laatstgenoemde teams verschenen niet aan de aftrap (teruggetrokken en gediskwalificeerd). Het tweeluik met de Noord-Koreanen in Cambodja ging echter kansloos verloren: 1-6 en 1-3. Les Scheinflug nam beide treffers voor zijn rekening.

Richting het WK van 1970 rekende Australië af met Japan, Zuid-Korea en Zimbabwe (Rhodesië). In de finaleronde stond een tweeluik met Israël op het programma. David Zeman maakte in Ramat Gan een onfortuinlijk eigen doelpunt, waardoor de 1-1 in eigen huis niet volstond. Vier jaar later wist het grootste land van Oceanië alsnog een WK-ticket binnen te slepen door Zuid-Korea te verslaan. Na twee gelijke spelen maakte Jimmy Mackay het verschil in de beslissingswedstrijd: 1-0.

Op het WK van 1974 werd Australië ingedeeld in een pikante groep. Men kreeg te maken met zowel gastheer West-Duitsland als diens rivaal Oost-Duitsland (DDR), waar Chili het deelnemersveld compleet maakte. Het WK-debuut verliep niet naar wens. De manschappen van bondscoach Rale Rasic maakten zelfs geen enkel doelpunt. Na nederlagen tegen de Duitse teams wist men de Chilenen nog wel puntenverlies toe te brengen (0-0).

Oceanische hegemonie

De OFC lanceerde in 1973 een nieuw kampioenschap. Het deelnemersveld bestond uit vijf landen, maar Australië behoorde niet tot deze groep. Bij de tweede editie in 1980 waren The Socceroos daarentegen wel van de partij. Het team maakte meteen indruk door Nieuw-Caledonië (8-0) en Papoea-Nieuw-Guinea (11-2) met duidelijke cijfers aan de kant te schuiven. Overwinningen op Vanuatu (1-0) en Tahiti (4-2) volstonden vervolgens voor de eerste Oceanië Cup-triomf.

Australië ondervond tamelijk weinig concurrentie op de Oceanië Cup. Tussen 1980 en 2004 bereikte de nationale ploeg steevast de finale. In 1998 en 2002 moest men buigen voor aartsrivaal Nieuw-Zeeland, maar de overige edities eindigden allemaal in een nieuwe titel. Ondertussen lukte het maar niet om de WK-kwalificatiefases tot een goed einde te brengen. Schotland (1985), Canada (1993), Iran (1997) en Uruguay (2001) zegevierden in de intercontinentale play-offs.

Overstap naar Azië

Het gebrek aan weerstand binnen Oceanië speelde volgens de FFA een belangrijke rol in het mislopen van de WK-tickets. Om die reden besloot de Australische voetbalbond een pijnlijke doch noodzakelijke stap te zetten: de switch van de OFC naar de AFC. Uitgerekend tijdens het ingezette proces wist de nationale ploeg eindelijk af te rekenen met de jarenlange vloek. Bondscoach Guus Hiddink schreef geschiedenis door het tweeluik met Uruguay in de intercontinentale play-offs te winnen (na strafschoppen).

Hiddink beschikte met namen als John Aloisi, Tim Cahill, Harry Kewell, Mark Schwarzer en Mark Viduka over een goede generatie. Daarnaast kon hij beschikken over spelers die gaandeweg hun carrière in de Eredivisie actief waren (Jason Culina, Brett Emerton, Zeljko Kalac en Luke Wilkshire). In 2006, het jaar waarin het AFC-lidmaatschap officieel werd, keerde Australië eindelijk terug op het wereldkampioenschap. Cahill maakte op 12 juni het eerste Australische WK-doelpunt ooit ten koste van Japan (3-1). Hij leidde daarmee een sensationele ommekeer in.

Australië verloor de tweede groepswedstrijd in Duitsland met 0-2 van titelverdediger Brazilië. Een 2-2 gelijkspel tegen Kroatië volstond vervolgens voor de tweede plaats in Groep F. In de achtste finale kreeg de formatie van Hiddink een numeriek voordeel dankzij de rode kaart van Marco Materazzi. Italië wankelde, maar trok diep in blessuretijd alsnog aan het langste eind. Een controversiële valpartij van Fabio Grosso resulteerde in een benutte strafschop van Francesco Totti (0-1).

Kampioen van Azië

In 2007 debuteerde Australië op de Azië Cup. Graham Arnold, die in Nederland voor Roda JC en NAC Breda voetbalde, fungeerde als bondscoach op deze eindronde. Zijn team strandde in de kwartfinale door toedoen van Japan (na strafschoppen). The Socceroos wisten diezelfde Japanners voor te blijven in de Aziatische kwalificatiecyclus voor het WK van 2010. Een harde nederlaag tegen Duitsland (0-4) en een gelijkspel tegen Ghana (1-1) zorgde voor maximale druk op het laatste groepsduel met Servië. De 2-1 zege was niet voldoende vanwege het slechtere doelsaldo.

Australië wist in 2011 de finale van de Azië Cup te bereiken na een 6-0 overwinning op Oezbekistan. Een historisch succes bleef echter uit door toedoen van Japan (0-1 na verlenging). Een tweede plaats achter diezelfde opponent volstond om ook in 2014 deel te nemen aan de WK-eindronde. In Brazilië werd men roemloos uitgeschakeld. Achtereenvolgens Chili (1-3), Nederland (2-3) en Spanje (0-3) waren te sterk voor de manschappen van bondscoach Ange Postecoglou.

In 2015 mocht Australië voor de derde keer deelnemen aan het Aziatische kampioenschap. De Aussies bereikten andermaal de finale. De Zuid-Koreaan Heung-Min Son wist daarin een heldenrol te voorkomen voor Massimo Luongo, maar in de verlenging viel het dubbeltje alsnog de goede kant op. James Troisi maakte het winnende doelpunt: 2-1. Voor het eerst in de geschiedenis wisten de Australiërs buiten Oceanië een aansprekende titel binnen te slepen.

Nieuwe WK-deelnames

Australië verscheen als Azië Cup-winnaar aan de aftrap voor het WK van 2018. Frankrijk kreeg in de eerste groepswedstrijd behoorlijke tegenstand, maar een eigen doelpunt van Aziz Behich dwarsboomde een punt (1-2). In de duels met Denemarken (1-1) en Peru (0-2) werd vervolgens niet het benodigde resultaat behaald. Ook de Azië Cup van 2019 bracht niet het gewenste effect. De titelverdediger sneuvelde in de Verenigde Arabische Emiraten al in de kwartfinale door toedoen van de gastheer (0-1).

In 2022 mocht Australië voor de vijfde keer op rij deelnemen aan het WK. Overwinningen op Tunesië en Denemarken (allebei 1-0) volstonden voor de tweede keer voor het bereiken van de achtste finale. Het avontuur strandde opnieuw in die ronde door de latere winnaar: Argentinië (1-2). De Azië Cup-editie van 2023 strandde net als vier jaar eerder al in de kwartfinale. Son maakte in de verlenging het verschil namens Zuid-Korea (1-2).

Australië op eindtoernooien

Sinds de jaren zestig is Australië actief in de kwalificatiefase voor toernooien, waaronder de Azië Cup en de WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

Oceanië Cup

Azië Cup

WK’s

Australië versus Nederland

Het Nederlands elftal speelde vooralsnog vier officiële interlandwedstrijden tegen Australië. De verhoudingen zijn totaal in evenwicht. Beide landen wonnen één editie, waar de overige twee krachtmetingen onbeslist bleven. Het doelsaldo is eveneens in evenwicht: 5-5.

Tussen juni 2006 en oktober 2009 oefenden Australië en Nederland driemaal tegen elkaar. The Socceroos hielden zich uitstekend staande. Niet alleen won men in september 2008 met 1-2 (winnende doelpunt van Joshua Kennedy), maar ook eindigde de overige oefeninterlands in een gelijkspel (1-1 en 0-0).

Oranje won daarentegen de enige krachtmeting op het WK-podium: 3-2 in 2014. Arjen Robben, Robin van Persie en Memphis Depay maakten het verschil in die wedstrijd. Tim Cahill en Mile Jedinak scoorden voor de Australiërs.

Veelgestelde vragen over het Australische voetbalteam

Laatste update: 4 december 2024