Het laatste nieuws over Canada

Het nationale voetbalteam van Canada is actief onder de vlag van zowel de CONCACAF als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnamen The Canucks en Les Rouges.

• Het nationale team van Canada maakt deel uit van de CSA
• De bijnaam van het team luidt ‘The Canucks’ of ‘Les Rouges’
• Het land was tweemaal actief op een WK
• Canada kwam nooit verder dan de groepsfase
• Het team won zowel de Olympische Spelen als de Gold Cup

Het nationale voetbalteam van Canada

De Canadese voetbalploeg maakt deel uit van de Canadian Soccer Association (CSA). In mei 1912 werd de voetbalbond opgericht. Datzelfde jaar sloot men zich meteen aan bij de wereldvoetbalbond FIFA, dat een aantal wedstrijden uit de decennia daarvoor niet erkende. De eerste officiële wedstrijd vond plaats op 7 juni 1924. In Brisbane verloor de nationale ploeg met 3-2 van Australië. Een week later eindigde het weerzien in Sydney in een 0-1 overwinning.

Australië en Canada stonden in de periode juni-juli 1924 maar liefst zesmaal tegenover elkaar. Op 27 juni 1925 speelde de nationale ploeg voor het eerst tegen een andere tegenstander. In Montreal boekte men een fraaie 1-0 overwinning op de Verenigde Staten. Later dat jaar troffen de buurlanden elkaar opnieuw voor een vriendschappelijke wedstrijd, maar in New York bleek het verschil ditmaal gigantisch: 6-1 nederlaag.

Canada speelde in 1926 maar één wedstrijd. Opnieuw ging men hard ten onder tegen de Verenigde Staten (6-2). In de zomer van 1927 besloot de CSA een viertal oefeninterlands tegen Nieuw-Zeeland te organiseren. In een tijdsbestek van twee maanden wonnen de Canadezen tweemaal, waar één wedstrijd onbeslist eindigde en één wedstrijd verloren ging. Nadien kwam de nationale ploeg maar liefst dertig jaar niet meer in actie.

Eerste WK-kwalifatiecyclus

In de jaren dertig stonden de eerste drie WK’s op het programma. Canada schreef zich niet in voor deze eindtoernooien en liet tevens de edities van 1950 en 1954 passeren. Pas in de kwalificatiecyclus voor het wereldkampioenschap van 1958 besloot men eindelijk een poging te wagen. Op 22 juni 1957 speelde de ploeg voor het eerst in dertig jaar weer een wedstrijd, maar met de kwaliteit zat het duidelijk wel goed. De Verenigde Staten werden met 5-1 opzij gezet.

Canada wist de Amerikanen nogmaals te verslaan tijdens het weerzien op 6 juli 1957 (2-3). Een WK-ticket bleef desondanks achterwege, aangezien Mexico in dezelfde groep tweemaal te sterk bleek (2-0 en 3-0). Daarbij moet wel worden aangetekend dat de nationale ploeg beide verliespartijen in Mexico-Stad incasseerde en dus geen thuisvoordeel genoot. De Canadezen trokken zich vervolgens terug voor het WK van 1962 en besloten evenmin deel te nemen aan de editie voor 1966.

Richting het WK van 1970 besloot Canada weer aan te sluiten. Na elf jaar zonder interlandwedstrijden beleefde men een vliegende start door Bermuda (4-0) en de Verenigde Staten (4-2) te verslaan. De twee uitwedstrijden gaven vervolgens een ander beeld. Op bezoek bij Bermuda verspeelde men twee dure punten (0-0), waardoor de 1-0 nederlaag op Amerikaanse bodem fataal was. Met één punt voorsprong plaatsten de Verenigde Staten zich voor de eindronde in Mexico.

WK-debuut

In 1977 mocht Canada voor het eerst deelnemen aan een eindtoernooi: het CONCACAF-kampioenschap. Een beslissingswedstrijd tegen de Verenigde Staten wist The Canucks naar de finaleronde te loodsen (3-0). In een groep met Guatemala, Haïti, El Salvador, Mexico en Suriname speelde men geen rol van betekenis. Twee overwinningen, één gelijkspel en twee nederlagen resulteerden in een gedeelde derde plaats. De achterstand op winnaar Mexico bedroeg vijf punten (twee punten per overwinning).

Net als in 1977 eindigde Canada in 1981 op de vierde plaats tijdens het CONCACAF-kampioenschap. In 1985 wist men dit toernooi voor het eerst te winnen door Costa Rica en Honduras te verslaan in de finaleronde. Als beloning mocht het team deelnemen aan het WK van 1986. Op Mexicaanse bodem speelden de Canadezen een bijrol. Zowel Frankrijk (0-1), Hongarije (0-2) als de Sovjet-Unie (0-2) bleek te sterk. Zelfs een eretreffer was de Canadezen dus niet gegund bij het WK-debuut.

Twee maanden na het WK raakte Canada in opspraak. Tijdens de Merlion Cup in Singapore raakten vier internationals betrokken bij matchfixing. Chris Chueden, Hector Marinaro, David Norman en Igor Vrablic werden allemaal geschorst door de CSA. Norman keerde in 1992 terug door schuld te bekennen. Ook Marinaro speelde nadien nog een aantal interlands, maar de andere betrokkenen droegen het Canadese tenue nooit meer.

Eerste Gold Cup-triomf

Canada plaatste zich niet voor het laatste CONCACAF-kampioenschap in 1989. Twee jaar later ging er een nieuw kampioenschap van start in de regio: de Gold Cup. Les Rouges plaatsten zich voor de allereerste editie, maar waren door nederlagen tegen Honduras (2-4) en Mexico (1-3) al snel kansloos voor de knock-outfase. Men redde in de laatste groepswedstrijd nog wel de eer door Jamaica te verslaan. John Limniatis maakte in die wedstrijd het winnende doelpunt: 3-2.

In 1993 en 1996 sneuvelde Canada eveneens in de groepsfase van de Gold Cup. De editie van 1998 werd niet eens bereikt, maar in 2000 schreef men geschiedenis door dit toernooi te winnen. Jason de Vos, wiens ouders afkomstig waren uit Nederland, maakte in de finale tegen Colombia vlak voor rust de openingstreffer. Topscorer Carlo Corazzin zorgde vanaf de strafschopstip voor een veilige marge: 2-0. In 2002 werden de Canadezen onttroond door een verloren strafschoppenserie tegen de Verenigde Staten. De troostfinale tegen Zuid-Korea resulteerde wel in winst: 2-1.

Grijze jaren

Na het WK-debuut van 1986 faalde Canada steevast in de WK-kwalificatie. In de zomer van 1993 mocht het team nog wel aantreden in de intercontinentale play-offs, maar een 2-1 overwinning in Edmonton op Australië bleek niet voldoende. The Socceroos wonnen de returnwedstrijd met identieke cijfers en beslisten het tweeluik vervolgens vanaf de strafschopstip. Zowel Alex Bunbury en Mike Sweeney faalde vanaf elf meter.

Canada eindigde met zes punten onderaan in de kwalificatiecyclus voor het WK van 1998. In de volgende twintig jaar speelde de nationale ploeg wederom geen rol van betekenis. De Gold Cup-deelnames verliepen al evenmin succesvol. Alleen in 2007 en 2021 wist de ploeg nog eens door te stoten naar de laatste vier, maar respectievelijk de Verenigde Staten en Mexico zegevierden met 1-2. Héctor Herrera maakte in 2021 pas in de negende minuut van de blessuretijd het winnende doelpunt voor de Mexicanen.

Eerste WK-treffer

Ten koste van Haïti plaatste Canada zich voor de finaleronde van de kwalificatiecyclus voor het WK van 2022. Ondanks de tegenstand van landen als Costa Rica, Mexico en de Verenigde Staten wist het keurkorps van bondscoach John Herdman bovenaan te eindigen. Voor de tweede keer in de geschiedenis plaatsten The Canucks zich voor het wereldkampioenschap. Tajon Buchanan, Jonathan David, Alphonso Davies en Atiba Hutchinson (aanvoerder) behoorden zoal tot de smaakmakers van dat team.

Sterspeler Davies kreeg in 2022 dé kans om het eerste Canadese WK-doelpunt ooit te maken. Tegen België faalde hij echter vanaf elf meter, waardoor de eerste groepswedstrijd in een 0-1 nederlaag eindigde. De speler van Bayern München nam sportieve revanche door zijn team in de wedstrijd tegen Kroatië al snel op voorsprong te zetten, maar ook die wedstrijd ging verloren (1-4). De 1-2 nederlaag tegen Marokko deed daardoor niet meer ter zake. Het tweede WK-doelpunt van Canada werd gemaakt door de onfortuinlijke Marokkaan Nayef Aguerd.

In 2026 is Canada opnieuw van de partij op het WK. Samen met Mexico en de Verenigde Staten organiseert men deze eindronde. Het is voor het eerst dat drie landen een wereldkampioenschap organiseren, maar ook het deelnemersveld is dan groter dan ooit (48 landenteams).

Canada op eindtoernooien

Sinds de jaren vijftig is Canada actief in de kwalificatiefase voor eindtoernooien, waaronder Gold Cups en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

CONCACAF-kampioenschap (t/m 1989) en Gold Cup

WK’s

Canada versus Nederland

Op 12 juni 1994 stond Canada voor het eerst tegenover het Nederlands elftal. In een vriendschappelijke wedstrijd trokken de manschappen van Dick Advocaat aan het langste eind: 0-3. Dennis Bergkamp, Marc Overmars en Frank Rijkaard zorgden binnen 36 minuten voor het verschil. De oranjehemden doorstonden daarmee de laatste testcase in aanloop naar het WK van 1994 in de Verenigde Staten.

Op 6 juni 2024 fungeerde Canada opnieuw als sparringpartner richting een eindtoernooi (EK). Opnieuw zegevierde het Nederlands elftal met duidelijke cijfers: 4-0. Memphis Depay, Jeremie Frimpong, Wout Weghorst en Virgil van Dijk wisten een doelpunt mee te pikken.

Veelgestelde vragen over het Canadese voetbalteam

Laatste update: 25 november 2024