Het laatste nieuws over Engeland

Het nationale voetbalteam van Engeland is actief onder de vlag van zowel de UEFA als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam The Three Lions.

• Het nationale team van Engeland maakt deel uit van de FA
• De bijnaam van het team luidt ‘The Three Lions’
• Thuiswedstrijden worden afgewerkt op Wembley
• In 1966 werd Engeland wereldkampioen
• Het team werd nog nooit Europees kampioen

Het nationale voetbalteam van Engeland

De Engelse voetbalploeg maakt deel uit van The Football Association (FA). Op 26 oktober 1863 werd de voetbalbond opgericht en is daarmee de oudste voetbalfederatie ter wereld. Het duurde bijna twintig jaar alvorens ook Schotland een eigen voetbalbond oprichtte (SFA). Niet geheel verwonderlijk speelden zij ook de eerste interlandwedstrijd uit de voetbalgeschiedenis. Op 30 november 1872 eindigde het onderonsje in Glasgow onbeslist: 0-0.

Engeland en Schotland troffen elkaar veelvuldig in de eerste jaren. Later voegden ook Wales en Ierland (later Noord-Ierland) zich bij dit gezelschap, waardoor het British Home Championship het levenslicht zag. Dit jaarlijkse mini-toernooi ging in het seizoen 1883-1884 van start en bleef exact honderd jaar bestaan. Hoewel de Engelsen bekend staan om het introduceren van de voetbalsport, wist Schotland de eerste vier edities te winnen.

De Schotse hegemonie hield geen stand. De rivaal won het toernooi weliswaar 41 keer, maar Engeland wist het British Home Championship het vaakst in eigen voordeel te beslissen: 54 keer. De organisatie keek lange tijd niet naar doelsaldo of onderling resultaat, waardoor het mogelijk was om titels te delen. The Three Lions overkwam dat twintig keer, tegenover zeventien gedeelde triomfen voor Schotland.

Olympisch goud

In 1896 stond de Olympische Spelen voor het eerst op de agenda. Voetbal behoorde destijds nog niet tot het aanbod, maar in 1900 mocht Groot-Brittannië wel een voetbalteam afvaardigen in Parijs (Upton Park FC). Dit team mocht de gouden medaille in ontvangst nemen. Vanaf 1908 was er echt sprake van een toernooi met landenteams. Groot-Brittannië behaalde opnieuw goud door Denemarken te verslaan met respectievelijk 2-0 (1908) en 4-2 (1912). Deze hegemonie sneuvelde in 1920 tijdens de eerste ronde: 1-3 voor Noorwegen.

Al in 1888 introduceerde Engeland een eigen voetbalpiramide: de Football League. De First Division, de voorloper van de hedendaagse Premier League, maakte profvoetbal mogelijk in de bakermat van de sport. Veel landen besloten pas veel later betaald voetbal tot stand te brengen. Dit zorgde voor grote verschillen. De FIFA wilde profspelers aanvankelijk niet toelaten tot internationale toernooien. Als gevolg daarvan moesten de Engelsen de eerste drie WK’s missen (1930, 1934 en 1938).

Naoorlogse jaren

Door de Tweede Wereldoorlog vond er in de jaren veertig geen WK plaats. De FA besloot in 1946 toch weer een FIFA-lidmaatschap aan te vragen en schreef zich in voor het WK van 1950. In die tijd fungeerde het British Home Championship als kwalificatietoernooi. Engeland wist alle wedstrijden te winnen en plaatste zich daardoor voor het wereldkampioenschap in Brazilië. In die tijd fungeerde de al geroutineerde (Sir) Stanley Matthews tot sterspeler van The Three Lions.

Engeland wist het WK-debuut in Rio de Janeiro te bekronen met een 2-0 overwinning op Chili. De verwachtingen waren hooggespannen, maar in de overige groepswedstrijden ging het helemaal mis. Zowel de Verenigde Staten als Spanje zegevierde met 0-1, waardoor het avontuur al in de groepsfase sneuvelde. In de volgende jaren kreeg men te maken met een nieuwe realitycheck door twee pijnlijke nederlagen te incasseren tegen Hongarije. De Magische Magyaren zegevierden met respectievelijk 3-6 (Londen) en 7-1 (Boedapest).

In 1954 volstonden een 4-4 gelijkspel tegen België en een 2-0 zege op Zwitserland voor het bereiken van de kwartfinale. Uruguay trok daarin aan het langste eind: 2-4. Matthews bleef tot zijn 42ste actief als international van Engeland, maar was niet meer te bewonderen op het WK van 1958. Tot overmaat van ramp kwamen verschillende spelers van Manchester United in München om het leven bij een vliegtuigcrash. Bobby Charlton overleefde de ramp, maar was nog niet fit genoeg om een snelle eliminatie te voorkomen.

Wereldkampioen in eigen land

Chili organiseerde het WK van 1962. Engeland kwalificeerde zich moeiteloos, maar strandde in de kwartfinale door toedoen van Brazilië (1-3). Jimmy Greaves verkreeg die wedstrijd nog meer naamsbekendheid door een loslopende hond te vangen. Na deze eindronde kreeg oud-international Alf Ramsey de opdracht om het nationale team klaar te stomen voor het WK van 1966. Het EK van 1964 had als voorbereiding moeten dienen, maar de Britten kwalificeerden zich niet voor dat toernooi.

Als gastheer was Engeland automatisch geplaatst voor het WK van 1966. Ruim 87.000 toeschouwers zagen de nationale ploeg moeizaam starten tegen Uruguay (0-0), maar overwinningen op Mexico en Frankrijk (allebei 2-0) volstonden om de knock-outfase te overleven. The Three Lions schreven geschiedenis door achtereenvolgens Argentinië (1-0), Portugal (2-1) en West-Duitsland te verslaan (4-2 na verlenging). Geoff Hurst maakte een hattrick in de WK-finale op Wembley, waaronder de controversiële 3-2.

Hurst kroonde zich in 1966 tot WK-topscorer van Engeland (vier doelpunten). Doelman Gordon Banks, Nobby Stiles, Jack Charlton, Bobby Moore, Jimmy Greaves en Bobby Charlton zijn andere bekende namen uit dat succesteam. Een aantal spelers uit dat team werd in de 21ste eeuw getroffen door dementie. De Engelse spelersvakbond PFA adviseerde daarom zelfs om hedendaagse spelers minder te laten koppen op trainingen.

Nieuw succes blijft uit

In 1968 was Engeland één van de vier deelnemers aan het EK. Eén zege volstond daardoor om de finale te bereiken, maar de regerend wereldkampioen liet zich in de slotfase in de luren leggen door Dragan Dzajic van Joegoslavië: 0-1. Charlton en Hurst zorgden in de troostfinale tegen de Sovjet-Unie nog wel voor een bronzen medaille (2-0). Een bittere pil voor de Britten, die in aanloop naar het WK van 1970 allerlei problemen ondervonden. Moore werd zelfs gearresteerd vanwege vermeende diefstal, hoewel dat later opgezet spel bleek.

Engeland verloor op het WK van 1970 van Brazilië (0-1), maar overleefde de groepsfase ‘gewoon’ dankzij overwinningen op Roemenië en Tsjecho-Slowakije (allebei 1-0). In de kwartfinale mochten de manschappen van Ramsey opnieuw aantreden tegen West-Duitsland. Alan Mullery en Martin Peeters bezorgden de titelverdediger een comfortabele 2-0 voorsprong. Vlak voor tijd maakten de West-Duitsers echter gelijk, waar Gerd Müller in de verlenging het verschil maakte (2-3).

Gaandeweg de jaren zeventig zwaaiden steeds meer spelers uit het succesteam van 1966 af. Het niveau daalde zienderogen, waardoor Engeland zich niet wist te plaatsen voor de WK’s van 1974 en 1978. Zelfs een EK-ticket was de Britse formatie niet gegund in de zeventiger jaren. Het uitblijven van nieuw resultaat had consequenties voor bondscoach Ramsey, die in 1974 werd ontslagen door de FA. Onder zijn opvolger Don Revie en later Ron Greenwood bleef de benodigde progressie uit.

Voorzichtige ommekeer

Engeland maakte in 1980 eindelijk een comeback op een eindtoernooi. Op het EK in Italië stelde het team echter teleur door uitgeschakeld te worden in een groep met België, Italië en Spanje. Men begon teleurstellend aan de volgende WK-kwalificatiefase, maar de formatie van Greenwood zorgde voor een ommekeer en plaatste zich alsnog voor het wereldkampioenschap. Het avontuur in Spanje strandde in de tweede groepsfase door een tweede plaats achter West-Duitsland.

In de jaren tachtig kreeg Engeland te maken met een serieuze toename van hooliganisme. De Engelse clubs werden zelfs voor vijf jaar uitgesloten van het internationale podium, maar de nationale voetbalploeg ontsnapte aan dit doemscenario. In 1986 mocht het team dan ook deelnemen aan het WK in Mexico. Onder leiding van bondscoach Bobby Robson bereikte men de kwartfinale ten koste van Paraguay (3-0, tweemaal Gary Lineker), maar Argentinië bleek vervolgens te sterk: 0-2. Diego Maradona maakte het verschil middels een handsbal en een weergaloze solo.

Maradona betitelde zijn handsbal lange tijd als de Hand van God. “Het was een duidelijk geval van vals spelen. Hij keek zelfs twee keer om, wachtend op een fluitsignaal. Hij wist wat hij had gedaan. Iedereen wist het, behalve de scheidsrechter en de twee grensrechters”, foeterde doelman Peter Shilton na het overlijden van de Argentijnse voetballegende (november 2020) in The Daily Mail. “Het heeft mij jaren dwars gezeten. Ik ga daar nu ook niet over liegen.”

Football’s Coming Home

Engeland werd al in de groepsfase van het EK 1988 uitgeschakeld door te verliezen van Ierland, Nederland én de Sovjet-Unie. In 1990 herstelde men zich redelijk door een vierde plaats te behalen op het WK, maar vervolgens kreeg het nationale team toch weer te maken met een sportieve terugval. De Britten werden op het EK van 1992 al in de groepsfase huiswaarts gestuurd en sneuvelden vervolgens al in de kwalificatiefase voor het WK van 1994. Bondscoach Graham Taylor stapte vervolgens op.

In 1996 mocht Engeland het EK organiseren. Het betrof de eerste eindronde in het land sinds het gouden 1966, waardoor de verwachtingen enorm waren. Er werd zelfs een nummer opgenomen met de tekst Football’s Coming Home. De Engelsen begonnen moeizaam met een 1-1 gelijkspel tegen Zwitserland, maar herstelden zich vervolgens prima met overwinningen op Schotland (2-0) en Nederland (4-1). Het spitsenduo Alan Shearer en Teddy Sheringham liet zich gelden in de groepsfase.

Engeland trok in de kwartfinale opnieuw aan het langste eind ten koste van Spanje. Een strafschoppenserie gaf de doorslag op Wembley, maar een nieuwe penaltyreeks bleek fataal in de halve finale. In tegenstelling tot spelers als Shearer, Sheringham en Paul Gascoigne faalde Gareth Southgate vanaf elf meter. Zijn misser volstond voor Duitsland om de EK-finale te bereiken én te winnen. Southgate veroorzaakte daarmee een gigantische wond bij alle Engelse voetbalfans en had daar zelf langdurig onder te lijden.

Sterke generatie verzaakt

Aan het einde van de jaren negentig diende zich een nieuwe generatie aan. Spelers als Sol Campbell (Arsenal), Michael Owen (Liverpool), David Beckham, Gary Neville en Paul Scholes (Manchester United) maakten hun opwachting in de nationale ploeg. Beckham groeide op het WK van 1998 desondanks uit tot de grote schlemiel door in de achtste finale een rode kaart te pakken tegen Argentinië. De Britse pers maakte na afloop gehakt van Becks, hoewel Paul Ince en David Batty in de strafschoppenserie faalden.

Engeland werd in 2000 al in de groepsfase van het EK uitgeschakeld door nederlagen tegen Portugal en Roemenië (allebei 2-3). Een grotere ramp leek zich aan te dienen in de volgende WK-kwalificatie. The Three Lions dreigden voor het eerst sinds 1994 weer een eindtoernooi mis te lopen, maar Beckham nam sportieve wraak. In de thuiswedstrijd tegen Griekenland schoot de middenvelder in de 93ste minuut de cruciale 2-2 tegen de touwen. Zijn team plaatste zich daarmee automatisch voor het WK en duwde Duitsland de play-offs in.

In 2002 doorstond Engeland zowel de groepsfase (tweede plaats) als de achtste finale (3-0 tegen Denemarken). Owen maakte in de kwartfinale de openingstreffer, maar vlak voor rust maakte Rivaldo de gelijkmaker namens Brazilië. Vijf minuten na rust werd doelman David Seaman verrast door een vrije trap van Ronaldinho, die de bal van grote afstand tegen de touwen schoot. De matchwinner pakte nog wel een rode kaart, maar de Engelsen wisten er geen verlenging uit te slepen.

Rooney clasht met Ronaldo

Met spelers als Steven Gerrard, Frank Lampard en Wayne Rooney dienden zich meer topspelers aan bij Engeland. In 2006 werd laatstgenoemde ongewild hoofdrolspeler tijdens de WK-kwartfinalewedstrijd tegen Portugal. De spits van Manchester United raakte verzeild in een stevig duel en kreeg daarvoor de rode kaart gepresenteerd. Zijn clubgenoot Cristiano Ronaldo zorgde voor grote opschudding door de arbitrage te wijzen op de ernst van de overtreding om vervolgens te knipogen naar zijn landgenoten op de bank.

Zonder Rooney verloor Engeland de strafschoppenserie van Portugal. Wéér een fatale strafschoppenserie voor de Britten, die in 2004 op dezelfde manier sneuvelden op het EK (kwartfinale). Tot overmaat van ramp plaatste men zich vervolgens ook nog eens niet voor het EK van 2008. Onder bondscoach Steve McClaren, die later aan het roer stond bij FC Twente, bleek een 2-3 thuisnederlaag tegen Kroatië fataal. De FA-leiding besloot vervolgens weer eens een trainerswissel door te voeren bij de nationale ploeg.

Omstreden rol voor arbitrage

Engeland plaatste zich onder Fabio Capello tamelijk probleemloos voor het WK van 2010. In Zuid-Afrika knokte men zich naar de achtste finale, maar daarin verloor men roemloos van Duitsland (4-1). Bij een 2-1 stand dacht Frank Lampard nog wel voor de gelijkmaker te zorgen. Ogenschijnlijk was dat ook zo, ware het niet dat de assistent-scheidsrechter niet opmerkte dat de bal overduidelijk de doellijn passeerde. In de nasleep groeide de roem om technologische hulpmiddelen, zoals doellijntechnologie en/of de VAR.

Na de WK-uitschakeling van 2010 presteerde Engeland grillig. In aanloop naar het EK van 2012 ontstond weer eens opschudding. De FA pakte de aanvoerdersband af van John Terry, die zich schuldig zou hebben gemaakt aan racisme. Capello besloot daarop af te treden als bondscoach. Zijn opvolger Roy Hodgson loodste de ploeg door de groepsfase heen, maar in de kwartfinale ging het toch weer mis vanaf elf meter. Italië boekte in de strafschoppenserie een ticket voor de halve finale.

Engeland beleefde een dramatische WK-campagne in 2014. Nederlagen tegen Italië en Uruguay (allebei 1-2) waren fataal, waardoor de afsluitende groepswedstrijd tegen Costa Rica niet eens meer van belang was (0-0). Met Lampard en Gerrard namen twee invloedrijke internationals afscheid van de nationale ploeg. Het EK van 2016 had als revanche moeten fungeren. Hodgson leidde zijn team nog wel naar de achtste finale, maar IJsland zorgde vervolgens voor een enorme verrassing (1-2). De bondscoach kondigde na de EK-uitschakeling meteen zijn ontslag aan.

Southgate als bondscoach

Hodgson werd in de zomer van 2016 opgevolgd door Sam Allardyce. Vanwege zijn defensieve speelstijl was dat al geen populaire keuze, maar het bleek ook nog eens een dienstverband van korte duur. De bondscoach liet zich door undercoverjournalisten van The Daily Telegraph verleiden tot pikante uitspraken over het omzeilen van de FA-reglementen. Logischerwijs schoot dit in het verkeerde keelgat bij de Engelse voetbalbond, dat zich andermaal genoodzaakt voelde om een nieuwe eindverantwoordelijke te zoeken.

Oud-international Southgate kreeg de loodzware opdracht om Engeland weer glans op de wangen te geven. Een prachtige kans voor de trainer, die daarmee de kans kreeg om de ellende van 1996 voor eens en altijd achter zich te laten. In zijn eerste cyclus toonde de nationale ploeg zowaar een significante progressie door de halve finale te bereiken op het WK. Kroatië verstoorde de droom na verlenging (1-2), waarna België er met de bronzen medaille vandoor ging (0-2).

In 2018 lanceerde de UEFA een nieuw toernooi: de Nations League. Engeland won de mini-competitie door Spanje en Kroatië af te troeven. Hierdoor mocht men in de zomer van 2019 deelnemen aan de zogeheten Final Four in Portugal. Marcus Rashford zette de mannen van Southgate in de halve finale op voorsprong, maar het Nederlands elftal trok na verlenging aan het langste eind: 1-3. In de troostfinale wisten de Engelsen eindelijk weer eens een strafschoppenserie winnend af te sluiten door Zwitserland te verslaan.

Twee EK-finales

Door de coronacrisis werd EURO 2020 pas in de zomer van 2021 afgewerkt. De UEFA koos voor speelsteden in heel Europa, maar liet de beslissende fase afwerken op Wembley. Engeland wist de finale te bereiken door achtereenvolgens Duitsland (2-0), Oekraïne (4-0) en Denemarken (2-1 na verlenging) te verslaan. Dit zorgde voor een heuse run op tickets en een bestorming van de poortjes door fans zonder kaartje. Luke Shaw versterkte de droom door al in de tweede minuut te scoren, maar Italië greep de Europese titel. Een nieuw strafschoppentrauma was geboren.

Engeland sneuvelde op het WK van 2022 in de kwartfinale tegen Duitsland. Sterspeler Harry Kane had bij een 1-2 achterstand zijn tweede doelpunt kunnen maken, maar faalde tegen Frankrijk vanaf de stip. In 2024 maakte de spits de gelijkmaker tegen het Nederlands elftal door een strafschop te verzilveren. Ollie Watkins zorgde op de valreep voor een nieuwe EK-finale. Weer droomde Engeland van de eerste prijs sinds 1966, maar vlak voor tijd maakte Spanje het winnende doelpunt (1-2).

Southgate vertrok na de tweede verloren EK-finale op rij als bondscoach. De FA zorgde voor een verrassing door enkele maanden later een Duitser aan te stellen als opvolger: Thomas Tuchel.

---

Engeland op eindtoernooien

Sinds de jaren vijftig is Engeland actief in de kwalificatiefase voor EK’s en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

EK’s

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1964	Niet gekwalificeerd	1996	Halve finale
1968	Derde	2000	Groepsfase
1972	Niet gekwalificeerd	2004	Kwartfinale
1976	Niet gekwalificeerd	2008	Niet gekwalificeerd
1980	Groepsfase	2012	Kwartfinale
1984	Niet gekwalificeerd	2016	Achtste finale
1988	Groepsfase	2021	Tweede
1992	Groepsfase	2024	Tweede

WK’s

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1950	Groepsfase	1990	Vierde
1954	Kwartfinale	1994	Niet gekwalificeerd
1958	Groepsfase	1998	Achtste finale
1962	Kwartfinale	2002	Kwartfinale
1996	Winnaar	2006	Kwartfinale
1970	Kwartfinale	2010	Achtste finale
1974	Niet gekwalificeerd	2014	Groepsfase
1978	Niet gekwalificeerd	2018	Vierde
1982	Tweede ronde	2022	Kwartfinale
1986	Kwartfinale	2026	?

---

Engeland versus Nederland

Het Nederlands elftal speelde vooralsnog 23 interlandwedstrijden tegen Engeland. De verhoudingen zijn behoorlijk in evenwicht: beide teams wonnen zeven edities en speelden negen keer gelijk. Het doelsaldo is licht in het voordeel van de Britten: 30-33. Driemaal vond een krachtmeting plaats op het EK (1988, 1996 en 2024) en eenmaal fungeerde het WK als decor (1990).

Engeland won het eerste onderonsje met Nederland op 18 mei 1935 met 0-1. In november 1946 stonden beide teams opnieuw tegenover elkaar in een vriendschappelijke wedstrijd, maar ditmaal waren de verhoudingen nog duidelijker: 8-2. Pas in februari 1977 wisten de oranjehemden voor het eerst te winnen van de Britten. Jan Peters maakte destijds het verschil op Wembley door tweemaal te scoren: 0-2.

Op het EK van 1988 won Nederland dankzij een hattrick van Marco van Basten met 3-1 van Engeland. Die zege vormde de opmars naar de historische toernooiwinst van Oranje. In 2024 hoopte men op een soortgelijk succes in de halve finale van het Europees Kampioenschap, maar een late treffer van Ollie Watkins dompelden de Nederlanders in rouw: 1-2. Dat was vooralsnog de laatste krachtmeting tussen beide landen.

---

Veelgestelde vragen over het Engelse voetbalteam

Laatste update: 14 november 2024