Het laatste nieuws over Noord-Ierland

Het nationale voetbalteam van Noord-Ierland is actief onder de vlag van zowel de UEFA als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam Green & White Army.

• Het Noord-Ierse team maakt deel uit van de IFA
• De bijnaam van het team luidt ‘Green & White Army’
• Noord-Ierland was driemaal actief op een WK
• Eén keer was het land actief op een EK
• George Best is de beste speler aller tijden van het land

Het nationale voetbalteam van Noord-Ierland

De Noord-Ierse voetbalploeg maakt deel uit van de Irish Football Association (IFA). In 1880 werd de voetbalbond opgericht om heel Ierland te vertegenwoordigen, maar na de afscheiding besloot Ierland om in 1923 een eigen bond op te zetten onder de naam Football Association of Ireland (FAI). Sindsdien zijn er ook twee nationale teams actief in de desbetreffende regio.

Op 18 februari 1882 vond de allereerste interland plaats. Als Ierland mocht men in Belfast aantreden tegen rivaal Engeland, maar dat resulteerde in een roemloze nederlaag: 0-13. In de beginjaren speelde de ploeg bijna alleen maar tegen Engeland, Schotland en Wales. Zo troffen deze landen elkaar veelvuldig in het kader van het British Home Championship.

Noord-Ierland won het Brittish Home Championship (al dan niet als Ierland) in 1903, 1914, 1956, 1958, 1959, 1964, 1980 en 1984. Het betrof drie regelrechte en vijf gedeelde kampioenschappen. Het toernooi ging van start in 1884 en werd na precies honderd jaar opgeheven vanwege de afnemende belangstelling, de drukke speelkalender en het groeiende hooliganisme. Engeland behaalde 54 keer goud, Schotland 41 keer en Wales twaalf keer.

Conflict met Ierland

Tussen 1928 en 1949 was de IFA geen lid van de wereldvoetbalbond FIFA. Lange tijd kon de Noord-Ierse voetbalbond een beroep doen op spelers uit heel Ierland. Een deel van de voetballers kwam zelfs voor Ierland én Noord-Ierland uit, zelfs in de kwalificatietoernooien, maar gaandeweg ontstond er groeiende weerstand tegen deze situatie. De FAI wilde af van de dubbele pet en dwong de eigen internationals om hier officieel een eind aan te maken.

Tot het begin van de jaren vijftig stond het IFA-team bekend als Ierland. In 1953 besloot de FIFA om in te grijpen. Enkel Ierland mocht deze naam gebruiken, waardoor de grote rivaal vanaf dat moment bekend kwam te staan als Noord-Ierland. Onder die naam mocht de Green & White Army aantreden in de kwalificatiefase voor de WK’s van 1950 en 1954, maar tegen de Britse rivalen schoot men tekort. Engeland (tweemaal) en Schotland gingen er met de tickets vandoor.

WK-debuut

Richting het WK van 1958 mocht Noord-Ierland voor het eerst aantreden in een groep zonder Britse concurrenten. In plaats daarvan ondervond men concurrentie van Italië en Portugal. Geen misselijke groep, maar twee overwinningen en één gelijkspel volstonden om een historisch WK-ticket binnen te slepen. Bondscoach Peter Doherty zag zijn land vervolgens gekoppeld worden aan West-Duitsland, Tsjecho-Slowakije en Argentinië.

Noord-Ierland trapte het WK van 1958 af met een 1-0 overwinning op Tsjecho-Slowakije. In de 21ste minuut maakte Wilbur Cush het enige doelpunt van de wedstrijd. Tegen Argentinië moest men vervolgens buigen (1-3), maar een 2-2 gelijkspel tegen West-Duitsland volstond om op doelsaldo door te gaan. In de kwartfinale bleek het krachtsverschil met Frankrijk groot: 0-4. Just Fontaine maakte in dat duel twee van zijn dertien WK-treffers in Zweden (een record).

George Best

Op 15 april 1964 debuteerde de beste speler aller tijden in de Noord-Ierse voetbalploeg: George Best. Zijn debuutwedstrijd eindigde in een 2-3 overwinning op Wales. De technisch begaafde aanvaller speelde uiteindelijk 37 interlands en scoorde daarin negen keer. Geen bijzondere cijfers, maar hij werd dan ook niet omringd door de beste voetballers. Tijdens zijn interlandcarrière bereikte het team geen enkele keer een eindtoernooi.

Best schreef vooral geschiedenis in het shirt van Manchester United. Tussen september 1963 en januari 1974 speelde de Noord-Ier in totaal 470 wedstrijden voor de Engelse topclub (179 doelpunten). Vooral zijn onnavolgbare acties waren een lust voor het oog. Samen met Denis Law en Sir Bobby Charlton vormde hij de zogeheten Holy Trinity, ook wel United Trinity genoemd. Bij Old Trafford staat er nog steeds een standbeeld als eerbetoon aan dit trio.

Niet alleen op het veld liet Best zich gelden. Zijn rebellerende gedrag bezorgde hem de bijnaam ‘de vijfde Beatle’. “Ik heb een boel geld uitgegeven aan drank, vrouwen en snelle auto’s. De rest heb ik verbrast”, zo luidde zijn befaamde uitspraak. In 2005 verslechterde zijn gezondheid, waardoor hij op 25 november van dat jaar op slechts 59-jarige leeftijd overleed. Best werd nadien begraven in Belfast.

Terugkeer op WK

In oktober 1977 speelde Best zijn 37ste en laatste interland voor Noord-Ierland. Hij beëindigde zijn voetbalcarrière in 1984, maar speelde dus niet meer mee op het WK van 1982. De Green & White Army wist op Spaanse bodem de groepsfase te overleven door ongeslagen te blijven tegen Joegoslavië (0-0), Honduras (1-1) en gastheer Spanje. Gerald Armstrong maakte het beslissende doelpunt. Ook tegen Oostenrijk bleef men overeind (2-2), maar de tweede groepswedstrijd in de tweede ronde bleek fataal: 1-4 voor Frankrijk. De Fransen plaatsten zich daarmee voor de halve finale.

In 1986 mocht Noord-Ierland opnieuw deelnemen aan het WK. De eindronde in Mexico ging van start met een 1-1 gelijkspel tegen Algerije, maar Spanje (1-2) en Brazilië (0-3) schoten de droom aan gort. Voor doelman Pat Jennings betekende dat het einde van zijn interlandcarrière. Hij debuteerde reeds in 1964 en speelde in totaal 119 interlands. Op dat moment was hij recordinternational. Niet alleen in eigen land overigens, maar in heel Europa. Later werden beide records verbroken.

Magere jaren

Na twee opeenvolgende WK’s droogde het succesverhaal van Noord-Ierland op. Voor de cyclus van het EK 1988 behaalde men alleen nog positieve resultaten tegen Turkije (0-0 en 1-0). In de volgende WK-cyclus werd men onder meer gekoppeld aan aartsrivaal Ierland. De Noord-Ieren wisten in Belfast nog een punt te verdienen, maar verder werden alleen overwinningen behaald ten koste van Malta.

Noord-Ierland behaalde in oktober 1990 een punt tegen Denemarken (1-1). De Scandinaviërs kwamen daardoor een punt tekort om Joegoslavië van de groepswinst af te houden, maar door de burgeroorlog moest het laatstgenoemde land afhaken voor het EK van 1992. Denemarken mocht daardoor alsnog deelnemen aan de Europese eindronde en schreef geschiedenis door de eindzege binnen te slepen.

Met dertien punten bleek Noord-Ierland niet goed genoeg om de kwalificatiecyclus voor het WK van 1994 succesvol af te sluiten. Uitgerekend Ierland, dat vijf punten meer behaalde, plaatste zich in het kielzog van Spanje voor het wereldkampioenschap. De rivalen troffen elkaar opnieuw in aanloop naar het EK van 1996. Het verschil bleek ditmaal veel kleiner: één doelpunt. Een 5-3 zege op Oostenrijk volstond net niet voor een debuut op het Europees Kampioenschap.

Resultaten verslechteren

Noord-Ierland wist de stijgende lijn niet door te trekken. Na het EK van 1996 verslechterden de resultaten zelfs drastisch. In de volgende kwalificatietoernooien wist men alleen Albanië, Moldavië en Malta onder zich te houden. Een dieptepunt werd aangetikt in de cyclus voor EURO 2004. De Noord-Ieren eindigden met drie punten (drie gelijke spelen) onderaan. Zelfs Armenië wist meer punten bijeen te sprokkelen (zeven).

In de kwalificatie voor het WK van 2006 eindigde Noord-Ierland als vierde. Hoogtepunt was de 1-0 overwinning op Engeland dankzij een doelpunt van David Healy. Progressie volgde door achter Spanje en Zweden te eindigen in de strijd om een EK-ticket, waardoor men Denemarken onder zich hield. In de volgende jaren moest men weer genoegen nemen met een vierde of zelfs vijfde plaats in de kwalificatie.

EK-debuut

In 2011 werd Michael O’Neill aangesteld als bondscoach van Noord-Ierland. Zijn beginjaren verliepen moeizaam, maar mede dankzij de trefzekere Kyle Lafferty maakte men een sterke indruk in de kwalificatiecyclus voor het EK van 2016. In een groep met Roemenië, Hongarije, Finland, Faeröer en Griekenland volstonden 21 punten uit tien wedstrijden voor de groepswinst. Voor het eerst in de geschiedenis plaatste men zich voor een Europese eindronde.

Noord-Ierland trapte het EK af met een 1-0 nederlaag tegen Polen. In de tweede groepswedstrijd maakten de manschappen van O’Neill indruk door Oekraïne met 2-0 te verslaan. Gareth McAuley en Niall McGinn troffen doel. In Parijs moest men vervolgens buigen voor Duitsland (0-1), maar op basis van doelsaldo mocht men nipt door als nummer drie. Wales beëindigde het EK-debuut van de Noord-Ieren door in de achste finale met 0-1 te winnen.

O’Neill deed tijdens het EK geen beroep op Will Grigg. Een opmerkelijk feit, aangezien geen speler zo uitbundig werd toegezongen door de eigen achterban. De Noord-Ierse fans scoorden een regelrechte hit met hun Will Grigg’s On Fire. De aanstekelijke supporterssong, gebaseerd op Freed from Desire van Gala, was nadien ook te horen in allerlei clubcompetities. Zo gebruikten de Ajax-supporters deze melodie voor Dusan Tadic.

Net niet

De Noord-Ieren maakten een serieuze kans op het bereiken van het WK 2018. Als runner-up achter Duitsland bereikte men de play-offs, maar Zwitserland bleek over twee wedstrijden nipt te sterk (0-1 thuis, 0-0 uit). Voor EURO 2020, dat als gevolg van de coronapandemie in 2021 werd afgewerkt, ging het opnieuw mis in de play-offs. Na een derde plaats achter Duitsland en Nederland wist men Bosnië & Herzegovina nog te verslaan, maar Slowakije bleek in de finaleronde een te groot obstakel.

Noord-Ierland plaatste zich niet voor het WK van 2022 (derde in de kwalificatie) en het EK van 2024 (vijfde).

Noord-Ierland op eindtoernooien

Sinds de jaren vijftig is Noord-Ierland onafgebroken actief in de kwalificatiefase voor EK’s en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

EK’s

WK’s

Noord-Ierland versus Nederland

De eerste ontmoeting tussen Nederland en Noord-Ierland vond plaats op 9 mei 1962. Tonny van der Linden (tweemaal), Sjaak Swart en Piet van der Kuil zorgden voor een duidelijke uitslag: 4-0. Oranje speelde in 1965 tweemaal tegen de Green & White Army, maar kon in de WK-kwalificatiefase niet opnieuw overtuigen (2-1 nederlaag uit, 0-0 thuis). Pas in de vijfde editie in 1977, na tussendoor nog een 2-2 gelijkspel, wisten de Nederlanders weer eens aan het langste eind te trekken (0-1).

Op 2 juni 2012 fungeerde Noord-Ierland als oefenpartner voor het Nederlands elftal. De manschappen van bondscoach Bert van Marwijk maakten het krachtsverschil duidelijk door met 6-0 te winnen. Ibrahim Afellay, Robin van Persie (elk tweemaal), Wesley Sneijder en Ron Vlaar maakten het verschil. Oranje won ook het WK-kwalificatieduel van oktober 2019 (3-1), maar bleef een maand later steken op een doelpuntloos gelijkspel.

Veelgestelde vragen over het Noord-Ierse voetbalteam

Laatste update: 6 november 2024