Het laatste nieuws over Sporting Portugal

Sporting Portugal is een Portugese voetbalclub uit de hoofdstad Lissabon. Thuiswedstrijden van Os Leões worden afgewerkt in het Estádio José Alvalade XXI.

• Sporting Portugal werd opgericht in 1906
• Het Estádio José Alvalade XXI is de thuisbasis van de club
• De bijnaam van het team luidt ‘Os Leões’
• Sporting won twintig landstitels
• In 1964 won het team de Europacup II

Sporting Portugal in nationaal clubverband

Sporting Portugal werd op 1 juli 1906 opgericht. In 1904 hadden José Alvalade, José Stromp en de broers Gavazzo al een club uit de grond gestampt onder de naam Campo Grande Football Club, maar er ontstond een tweespalt over de te volgen koers. Negentien afvallige leden besloten daarom een nieuwe sportvereniging op te starten. Met de steun van zijn grootvader werd de 21-jarige Alvalade een van de eerste voorzitters van de club. Hij sprak meteen de doelstelling uit om grote successen tot stand te brengen.

Op 3 februari 1907 verloor Sporting Portugal de eerste wedstrijd tegen derdedivisionist Cruz Negra (1-5). Datzelfde jaar mocht men voor het eerst de degens kruisen met Benfica, dat later uitgroeide tot de grote rivaal. In de beginjaren stond de club niet alleen in het teken van voetbalwedstrijden, maar was er ook ruimte voor tal van andere sporten. Atletiek, cricket, hockey en tennis behoorden ook zoal tot het aanbod.

De eerste gloriejaren

In 1934 introduceerde Portugal een landelijke voetbalcompetitie. Sporting Portugal mocht op 20 januari 1935 voor het eerst aantreden in de Primeira Liga en wist meteen een 6-0 overwinning te boeken op het veld van Académica de Coimbra. In het volgende jaar leed men een recordnederlaag tegen FC Porto (10-1), maar de club uit Lissabon herpakte zich door in 1937 terug te slaan met een monsterzege: 9-1. Tijdens de jaren dertig gingen alle landstitels naar Benfica of Porto.

József Szabó leidde Sporting Portugal in 1941 naar de eerste landstitel uit de clubgeschiedenis door FC Porto op drie punten te houden. De jaren veertig verliepen sowieso bijzonder succesvol door ook de kampioenschappen van 1944, 1947, 1948 en 1949 binnen te slepen alsmede een viertal Taça de Portugal-bokalen. Dit succes was vooral te danken aan de Cinco Violinos, zoals de vijf smaakmakers werden genoemd (Fernando Peyroteo, José Travassos, Albano Pereira, Jesus Correia en Manuel Vasques).

Aan het begin van de jaren vijftig bleef Sporting Portugal de nationale ranglijst aanvoeren. Dit leverde vier opeenvolgende landstitels op (1951-1954). In 1954 won men zelfs de Portugese dubbel, iets wat in de jaren veertig ook al een aantal keer was gelukt. Het tweede deel van het decennium verliep aanzienlijk stroever, al wist men in 1958 wel een nieuwe landstitel toe te voegen aan de prijzenkast. Tijdens deze periode mocht Sporting zich ook voor het eerst buiten Portugal meten in officiële wedstrijden.

Nieuwe successen

Aan het begin van de jaren zestig wist Benfica tweemaal de Europacup I te winnen. Sporting Portugal had daarentegen de primeur door als eerste Portugese club de Europacup II binnen te slepen. Het eerste internationale succes was daarmee een feit, maar het decennium verliep desondanks niet geheel naar wens. De oogst bleef beperkt tot ‘slechts’ twee landstitels (1962 en 1966) en één Taça de Portugal (1963).

De jaren zeventig verliepen ietsjes succesvoller voor Sporting Portugal. De club veroverde in deze periode twee landstitels (1970 en 1974) en vier Taça de Portugal-bokalen (1971, 1973, 1974 en 1978). Het team begon vervolgens sterk aan de jaren tachtig door twee landstitels binnen te slepen, waaronder de dubbel van 1982. Dit succes onder leiding van trainer Malcolm Allison markeerde echter ook het startpunt van een grijze periode.

Prijzendroogte bij Sporting

Tussen 1983 en 1999 wist Sporting Portugal geen enkele landstitel aan het palmares toe te voegen. In deze periode eindigde men driemaal als runner-up, maar veelal moest de club genoegen nemen met een derde of zelfs vierde plaats. Ook buiten de Primeira Liga om wist men geen grote successen te behalen. De oogst bleef tot aan het begin van de 21ste eeuw beperkt tot twee Supertaca’s (1987 en 1995) en één Taça de Portugal (1995). Sporting ging in meerdere bekerfinale’s ten onder.

Sporting Portugal wist in 2000 eindelijk een nieuwe landstitel binnen te slepen. Onder leiding van oud-speler Augusto Inácio kroonde men zich op de slotdag tot landskampioen dankzij een 4-0 zege op Salgueiros. Na achttien jaar mocht men zich eindelijk weer de nummer één van Portugal noemen. Een nieuw kampioenschap liet minder lang op zich wachten. Trainer László Bölöni loodste Os Leões in 2002 naar een uitmuntende oogst: Primeira Liga-titel, de Taça de Portugal en de Supertaça de Portugal.

Het debuut van Ronaldo

Op 14 augustus 2002 maakte Cristiano Ronaldo zijn debuut voor Sporting Portugal. In de voorronde Champions League-wedstrijd tegen Internazionale kreeg de aanvaller voor het eerst speeltijd in de hoofdmacht. Hij mocht dat seizoen ook zijn wedstrijden meepikken in de Primeira Liga, maar zijn definitieve doorbraak beleefde de toekomstige superster op 6 augustus 2003. Bij de opening van het Estádio José Alvalade XXI draaide Ronaldo de Manchester United-defensie bij vlagen horendol (3-1 zege).

Ronaldo verdiende na deze oefenwedstrijd een miljoenentransfer naar datzelfde Manchester United. Zonder CR7 beleefde Sporting Portugal een relatief moeizame periode door driemaal als runner-up en tweemaal als derde te eindigen. De UEFA Cup-finale van 2005 in eigen stadion had daardoor hét hoogtepunt moeten worden, maar een tweede Europese triomf bleef uit. In deze jaren bleef de oogst dan ook beperkt tot een aantal Portugese bekers en supercups. Aanvaller Liedson behoorde destijds tot de grote smaakmaker van Sporting.

Eindelijk weer kampioen

Tussen 2010 en 2020 maakte Sporting Portugal een tegenvallende indruk. De hoofdstedelingen eindigden weliswaar een aantal seizoenen als tweede en wist een aantal bekertoernooien tot een goed einde te brengen, maar ultieme glorie bleef in deze periode uit. In 2018 bereikte de club een historisch dieptepunt. Een groep Sporting-hooligans wist het trainingscomplex binnen te dringen en viel de eigen spelersgroep plus stafleden aan. Hierbij raakte ook spits Bas Dost (licht) gewond.

Voor de brute aanval werden 41 hooligans veroordeeld, waaronder serieuze gevangenisstraffen. Clubvoorzitter Bruno de Carvalho werd door critici verantwoordelijk gehouden voor de aanval, maar hij werd niet schuldig bevonden door de Portugese autoriteiten. In de nasleep van dit geweld besloot een aantal spelers te vertrekken. Dost bleef nog wel één seizoen actief in Lissabon, waar middenvelder Bruno Fernandes zijn status in 2020 verzilverde middels een transfer naar Manchester United.

In het seizoen 2020-2021 wist Sporting Portugal eindelijk weer een landstitel binnen te slepen. De voorsprong op runner-up FC Porto bedroeg uiteindelijk vijf punten. In datzelfde jaar wist men de Taça de Liga eveneens binnen te slepen, iets wat in 2022 nogmaals lukte. Sporting wist het goede gevoel door te trekken en kroonde zich in mei 2024 voor de twintigste keer tot landskampioen.

Rivaliteit

Benfica is de aartsrivaal van Sporting Portugal. Onderlinge wedstrijden worden onder meer betiteld als Dérbi de Lisboa (‘Derby van Lissabon’) en Dérbi eterno (‘Eeuwige derby’). Er is daarnaast sprake van serieuze rivaliteit met FC Porto, de andere grote rivaal binnen Portugal.

Sporting Portugal in Europees clubverband

Sporting Portugal debuteerde tijdens het seizoen 1955-1956 op het Europese strijdtoneel. De club mocht zich meteen meten met de elite van Europa, maar verloor in de achtste finale van Partizan Belgrado. Na de weinig succesvolle beginjaren wist de club in het seizoen 1963-1964 voor het eerst een sterke campagne neer te zetten. Naast een 16-1 overwinning op APOEL Nicosia wist men onder meer Manchester United en Olympique Lyon uit te schakelen. In de Europacup II-finale moest ook MTK Boedapest het hoofd buigen (4-3 over twee duels).

In het seizoen 1973-1974 wist Sporting Portugal opnieuw door te dringen tot de laatste vier van de Champions League. Een nieuwe finaleplaats bleef echter uit door toedoen van 1. FC Magdeburg. Pas in 2004 mochten de Portugezen weer een Europese finale spelen. In de slotseconden van de verlenging wist men AZ uit te schakelen, maar CSKA Moskou bleek in de eindstrijd van de UEFA Cup een maatje te groot (1-3). De teller bleef daardoor steken op één hoofdprijs buiten Portugal.

Sporting Portugal, dat meermaals in de Champions League speelde, strandde in 2012 in de halve finale van de Europa League. Athletic Bilbao was daarvoor verantwoordelijk. De club uit Lissabon wacht sindsdien nog altijd op een nieuwe finale in het Europese clubvoetbal.

Balans tegen Nederlandse clubs

Tot en met het seizoen 2023-2024 speelde Sporting Portugal twintig officiële wedstrijden tegen Nederlandse clubs. Os Leões zijn duidelijk in het voordeel met twaalf overwinningen, drie gelijke spelen en maar vijf nederlagen. Ajax en Feyenoord fungeerden het vaakst als tegenstander: viermaal. PSV, AZ, FC Twente, sc Heerenveen, Vitesse en DOS noteerden elk twee onderonsjes.

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Sporting Portugal gedragen. Een overzicht:

Marcel Keizer fungeerde tussen november 2018 en september 2019 als hoofdtrainer van Sporting Portugal.

Het stadion van Sporting Portugal

Het Estádio José Alvalade XXI is sinds 2003 de thuisbasis van Sporting Portugal. Op 6 augustus van dat jaar opende de Portugese topclub het nieuwe stadion middels een oefenwedstrijd tegen Manchester United (3-1 overwinning). Cristiano Ronaldo maakte die wedstrijd een waanzinnige indruk, waardoor hij vrij snel daarna een transfer naar diezelfde tegenstander maakte.

In 2004 fungeerde het Estádio José Alvalade XXI als decor voor een aantal EK-wedstrijden, waaronder de halve finale tussen Portugal en Nederland (2-1). Het stadion biedt momenteel plaats aan 50.446 plaatsen.

Veelgestelde vragen over Sporting Portugal

Laatste update: 18 mei 2024