Het laatste nieuws over Union Sint-Gillis

Union Sint-Gillis is een Belgische voetbalclub uit de hoofdstad Brussel. Thuiswedstrijden van Les Unionistes worden afgewerkt in het Joseph Marienstadion.

• Union Sint-Gillis werd in 1897 opgericht
• De club is actief onder stamnummer 10
• Thuiswedstrijden worden afgewerkt in het Joseph Marienstadion
• De bijnaam van de club luidt ‘Les Unionistes’
• Union Sint-Gillis werd elf keer kampioen van België

Union Sint-Gillis in nationaal clubverband

Union Sint-Gillis ontstond in 1897 als Union Saint-Gilloise (de nog altijd bestaande Franse schrijfwijze). Het team mocht na de toetreding tot de UBSSA deelnemen aan de Tweede Afdeling van de Belgische provincie Brabant. Na twee seizoenen mocht de club toetreden tot de Eerste Afdeling en dit leverde prompt het kampioenschap op. Men mocht daardoor deelnemen aan de eindronde en ook daarin behaalde Union succes, waardoor promotie naar de hoogste afdeling een feit werd.

Tijdens het derde seizoen wist men het kampioenschap van de Eerste Afdeling binnen te slepen, waardoor de club mocht strijden om promotie naar de hoogste divisie van België. In de eindronde wisten de Brusselaars aan het langste eind te trekken. Met tweemaal een derde plaats beleefden Les Unionistes een voortreffelijke start in de Ere Afdeling, de voorloper van de hedendaagse Eerste Klasse.

Glorietijdperk

Union Sint-Gillis beschikte over een sterke selectie, met meerdere internationals van België in de gelederen. De technische staf wist deze kwaliteiten te benutten met de landstitel van 1904 als resultaat. Met Gustave Vanderstappen als topschutter (dertig doelpunten) wist de Brusselse formatie alle zes de wedstrijden in de eindronde te winnen. Het deelnemersveld bestond destijds verder uit stadgenoot Royal Léopold FC en twee clubs uit Brugge, waaronder het huidige Club Brugge.

Het kampioenschap van 1905 bleek geen toevalstreffer. Ook de twee volgende kampioenschappen werden naar de hoofdstad van België gehaald, waarna de club ook in 1909, 1910 en 1913 de macht greep. Het zevende kampioenschap was niet geheel onomstreden. Volgens critici maakte de club zich schuldig aan professionalisme door spelers te betalen, iets wat in die tijd nog niet was toegestaan. Union dreigde de titel dan ook kwijt te raken, maar concurrent Daring Club de Bruxelles stak daar een stokje voor. Zij wilden alleen op sportieve gronden kampioen worden.

Union Sint-Gillis won zowel in 1913 als 1914 de Beker van België. In de competitie van dat laatstgenoemde jaar moest men genoegen nemen met een tweede plaats achter Daring Club de Bruxelles. Een snelle kans op revanche werd men ontnomen door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Na het beëindigen van de oorlog stapte de club over naar het nieuwe stadion in het Dudenpark. Dit onderkomen kreeg uiteindelijk de naam van Joseph Marien, de in 1933 overleden oud-voorzitter.

Zestig competitieduels ongeslagen

In de naoorlogse seizoenen eindigde Union Sint-Gillis driemaal als runner-up. Tijdens het seizoen 1921-1922 verloor men de beslissingswedstrijd van Beerschot AC (0-2). Het achtste kampioenschap liet dus even op zich wachten, maar in 1923 liet men dan toch weer de concurrentie achter zich. Als beloning voor dit succes verkreeg de Brusselse club een koninklijke titel (Union Saint-Gilloise Société Royale), maar in de volgende seizoenen speelde men geen rol van betekenis. In 1931 ontsnapte het team zelfs ternauwernood aan degradatie.

Union Sint-Gillis wist zich kranig te herstellen na deze ontsnapping. In 1932 moest men nog genoegen nemen met een derde plaats, maar tussen 1933 en 1935 kroonde de club zich telkens tot landskampioen. Tussen 8 januari 1933 en 3 februari 1935 speelde La Vieille Dame zelfs zestig competitiewedstrijden zonder enkele nederlaag te incasseren. De reeks eindigde uiteindelijk door een 2-0 nederlaag tegen concurrent Daring Club de Bruxelles. Nog altijd bestaat er een prijs ter gelegenheid van dit succes: de Pappaertbeker, vernoemd naar aanvoerder Jules Pappaert.

Na 1935 eindigde Union Sint-Gillis drie opeenvolgende seizoenen op de derde plaats. Een zesde plaats volgde, een teken van het einde van de hegemonie. Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog ging het bergafwaarts met de prestatie. Dit leidde in 1949 tot een historische degradatie uit de Ere Afdeling. Union keerde in 1951 na twee seizoenen terug in de hoogste divisie, maar de topprestaties van weleer bleven ver uit beeld.

Ineenstorting van Union

Union Sint-Gillis speelde tussen 1951 en 1963 onafgebroken op het hoogste niveau. De club realiseerde in 1956 een derde plaats op de ranglijst, maar daarna kwam de klad weer in de prestaties. Dit leidde tot degradaties in 1963, 1965 en 1973. Waar de Brusselaars na de eerstgenoemde degradaties weer snel terugkeerde (respectievelijk één en drie seizoenen), daar verdween de club in de jaren zeventig permanent uit de Eerste Klasse. Union daalde aan het begin van de jaren tachtig zelfs af naar het vierde niveau van België.

Ondanks een snelle Tweede Klasse-rentree (1984-1986) speelde Union Sint-Gillis lange tijd in de Derde Klasse A. Tussen 1986 en 2015 speelden Les Unionistes hoofdzakelijk op het derde niveau. In 1993 eindigde men zelfs voorlaatste, maar men werd gespaard van een terugkeer naar de vierde divisie door de verbanning van Racing Jet Wavre. Laatstgenoemde club kampte met financiële problemen en werd daardoor verplicht om te degraderen.

Fraaie opmars

In 2015 verliet Union Sint-Gillis de gehate Derde Klasse A. De stokoude club eindigde weliswaar als derde, maar profiteerde van het feit dat kampioen Cappellen FC en RFCB Sprimont geen licentie aanvroegen voor de Tweede Klasse. Met een zesde plaats stelde het team vervolgens niet teleur. Enkele jaren later viel Union in handen van de Brit Tony Bloom, die ook grootaandeelhouder werd van Brighton & Hove Albion. Hij sprak de wens uit om de club terug te loodsen naar de Jupiler Pro League, de Eerste Klasse.

Union Sint-Gillis stuntte in september 2018 door stadgenoot Anderlecht uit de Beker van België te knikkeren (0-3). Youssoufou Niakaté kroonde zich tot de grote held door een hattrick te produceren. Men bereikte uiteindelijk de halve finale, maar moest hierin buigen voor KV Mechelen. Langzaam maar zeker wist de club ook de competitie naar de hand te zetten. Een beslissingswedstrijd tegen RWDM zorgde in 2021 na een absentie van 48 jaar voor een terugkeer in de hoogste klasse.

Topclub in België

Union Sint-Gillis versterkte zich in de zomer van 2021 met verschillende spelers, waaronder Feyenoord-verdediger Bart Nieuwkoop. De promovendus zorgde voor een grote verrassing door in het volgende seizoen meteen de reguliere competitie te winnen. Les Unionistes mochten hierdoor als topfavoriet aantreden in play-off 1, maar daarin moest men het hoofd buigen voor Club Brugge. De tweede plaats volstond desalniettemin voor deelname aan de voorronde van de Champions League.

In het seizoen 2022-2023 eindigde Union Sint-Gillis als derde in de reguliere competitie en als runner-up in de play-offs. Tijdens de laatste speelronde ging de Brusselse club virtueel aan kop, maar in de slotfase ging dit droomscenario van tafel. Union zag de 1-0 voorsprong tegen Club Brugge als sneeuw voor de zon verdwijnen (1-3), waardoor Royal Antwerp FC uiteindelijk de titel bemachtigde tegen KRC Genk. De club uit de hoofdstad moest genoegen nemen met een derde plaats.

Union Sint-Gillis plaatste zich in het seizoen 2023-2024 wederom voor play-off 1, maar bekroonde de koppositie niet. Tijdens de play-offs won de club voor het eerst in honderd jaar (!) weer eens de Beker van België. Een treffer van Koki Machida kreeg Antwerp op de knieën: 1-0. In juli 2024 wist men eveneens de Belgische Supercup te veroveren ten koste van Club Brugge (2-1).

Rivaliteit

Anderlecht is uitgegroeid tot een belangrijke rivaal van Union Sint-Gillis. Van oudsher is er ook sprake van rivaliteit met Racing White Daring Molenbeek (RWDM). Wedstrijden tegen laatstgenoemde club staan ook wel bekend als de Zwanzederby.

Union Sint-Gillis in Europees clubverband

Union Sint-Gillis debuteerde aan het einde van de jaren vijftig in de Jaarbeursstedenbeker. De Brusselaars bereikten meteen de halve finale door AS Roma uit te schakelen, maar Birmingham City stond een finaleplaats in de weg. In de volgende editie namen de Romeinen sportieve wraak. Tijdens de jaren zestig was men vaker actief op dit podium, maar respectievelijk Heart of Midlothian, Olympique Marseille en Juventus zorgden voor een snelle uitschakeling.

Na 1965 ontbrak Union Sint-Gillis maar liefst 57 jaar in het Europese clubvoetbal. De club liep in het seizoen 2022-2023 deelname aan de groepsfase van de Champions League mis door toedoen van Rangers FC, maar wist vervolgens wel een sterke Europa League-campagne neer te zetten. Het avontuur strandde in de kwartfinale door toedoen van Bayer Leverkusen. Union bereikte in het volgende seizoen ‘slechts’ de achtste finale van de Conference League.

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Union Sint-Gillis gedragen. Een overzicht:

Het stadion van Union Sint-Gillis

Het Joseph Marienstadion is sinds 1919 de thuisbasis van Union Sint-Gillis en is vernoemd naar een oud-voorzitter van de club. Op dit moment telt het bouwwerk een capaciteit van 9.400 plaatsen, maar in de hoogtijdagen kon men maar liefst 44.000 fans verwelkomen. Het stadion ligt in het beschermde Dudenpark, waaronder de monumentale eretribune. Slechts een deel van het stadion is overdekt.

Een groot deel van het Joseph Marienstadion bestaat uit staanplaatsen. Er is wel sprake van de realisatie van een nieuw stadion, maar vooralsnog speelt Union Sint-Gillis nog altijd op deze unieke locatie. Een jaar na de opening vonden hier overigens de Olympische Spelen plaats. Nederland – Luxemburg (3-0) was één van de drie wedstrijden in La Butte, zoals het onderkomen destijds nog heette.

Veelgestelde vragen over Union Sint-Gillis

Laatste update: 20 juli 2024