Het laatste nieuws over Verenigde Staten

Het nationale voetbalteam van de Verenigde Staten is actief onder de vlag van zowel de CONCACAF als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam The Yanks.

• Het Amerikaanse nationale team maakt deel uit van de USSF
• De bijnaam van het team luidt ‘The Yanks’
• Het land was elf keer actief op een WK
• In 1930 werd de halve finale bereikt
• Alleen Mexico won de Gold Cup vaker

Het nationale voetbalteam van de Verenigde Staten

De Amerikaanse voetbalploeg maakt deel uit van de United States Soccer Federation (USSF). In 1913 werd de voetbalbond opgericht, waar het FIFA-lidmaatschap in 1914 een feit was. Al op 28 november 1885 kwam een eerste vertegenwoordigend elftal in actie tegen Canada (0-1 nederlaag). Een jaar later troffen de buurlanden elkaar opnieuw in een vriendschappelijke wedstrijd, maar de wereldvoetbalbond erkende beide wedstrijden niet.

Interlandwedstrijden vóór 1908 werden sowieso niet erkend door de FIFA. Ook de Olympische Spelen van 1904 telden om die reden niet mee, hoewel de IOC die wedstrijden wel op de speelkalender plaatste. De eerste officiële interland van de Verenigde Staten vond pas op 20 augustus 1916 plaats. In Stockholm wisten de Amerikanen een 2-3 overwinning te boeken ten koste van Zweden.

Derde op eerste WK

Uruguay organiseerde in 1930 het allereerste WK. Dertien landen mochten deelnemen, waaronder de Verenigde Staten. The Yanks wisten een foutloze groepsfase neer te zetten door België en Paraguay met 3-0 te verslaan. In de halve finale liet men zich echter kapot spelen door het spijkerharde spel van Argentinië. Niet alleen liepen twee spelers een beenbreuk op, maar ook liep de score op naar pijnlijke cijfers: 1-6. De FIFA wees de Amerikanen later aan als nummer drie, hoewel er geen troostfinale op het programma stond.

Voor het WK van 1934 was er voor het eerst sprake van een kwalificatietraject. De Verenigde Staten besloten het avontuur aan te gaan en kwalificeerden zich daadwerkelijk ten koste van Mexico: 4-2. Aldo Donelli maakte hoogstpersoonlijk het verschil door driemaal te scoren. Op de eindronde in Italië wist hij eveneens doel te treffen, maar een nieuwe heldenrol bleef uit. Het Amerikaanse team maakte geen schijn van kans tegenover Italië: 1-7. Halverwege had de gastheer al een marge van drie doelpunten te pakken.

Zuid-Amerika dacht de eindronde van 1938 te mogen organiseren. De FIFA kwam echter terug op de oorspronkelijke afspraak door Frankrijk de eer te gunnen. Dit leidde tot consternatie aan de andere kant van de oceaan. Team als Argentinië, Uruguay, Mexico en de Verenigde Staten trokken zich allen terug. Japan profiteerde van het Amerikaanse besluit. De Aziaten hoefden geen beslissingswedstrijden te spelen en plaatsten zich automatisch voor het derde wereldkampioenschap.

Roemloze decennia

Door de Tweede Wereldoorlog stonden er geen WK-wedstrijden op het programma in de veertiger jaren. Het eerste naoorlogse WK vond plaats in 1950 en ditmaal werd de organisatie wel aan een Zuid-Amerikaans land gegund: Brazilië. Als runner-up in het NAFC-kampioenschap kwalificeerden de Verenigde Staten zich voor deze eindronde. Nederlagen tegen Spanje (1-3) en Chili (2-5) zorgden evenwel voor een snelle uitschakeling. Wel wist men de groepswedstrijd tegen Engeland tot een goed einde te brengen (1-0).

Na 1950 brak een dramatisch tijdperk aan voor het Amerikaanse voetbal. Tussen 1954 en 1986 was de nationale ploeg op geen enkel WK actief. In die tijd mocht de CONCACAF dan ook maar één team afvaardigen, in de meeste gevallen Mexico. Het buurland plaatste zich als organisator automatisch voor het WK van 1986, maar zelfs dat leverde geen doorbraak op. Twee overwinningen bezorgden het team nochtans een zetel voor de beslissende wedstrijden tegen Costa Rica. Na een 0-0 gelijkspel in Alajuela ging het echter mis op eigen veld: 0-1.

Na veertig jaar terug op WK

De Verenigde Staten faalden tevens in verschillende kwalificatietoernooien voor de CONCACAF-kampioenschappen, de voorloper van de Gold Cup. Pas in 1985 mocht het team eindelijk debuteren op een regionale eindronde. Vijf punten in vier wedstrijden volstonden niet om de groepsfase met Costa Rica en Trinidad & Tobago als tegenstanders te overleven. Vier jaar later had men beduidend meer progressie gemaakt door achter Costa Rica als nummer twee te eindigen en greep daarmee een WK-ticket.

In 1990 maakten de Verenigde Staten na veertig jaar een comeback op het WK-podium. Het weerzien met de Europese landenteams resulteerde in een keiharde les. Tsjecho-Slowakije liet weinig heel van de Amerikaanse formatie (1-5), waar ook Italië (0-1) en Oostenrijk (1-2) aan het langste eind trokken. Een jaar later maakten The Yanks een betere indruk op de eerste editie van de Gold Cup. In de finale gaf een bloedstollende strafschoppenserie tegen Honduras de doorslag.

WK in eigen land

Mexico wist de Verenigde Staten in 1993 te onttronen als Gold Cup-winnaar (0-4). Een harde les in aanloop naar het WK van 1994, dat op Amerikaanse bodem werd afgewerkt. De gastheer wist de groepsfase van het wereldkampioenschap desalniettemin te doorstaan dankzij positieve resultaten tegen Zwitserland (1-1) en Colombia (2-1). In die tweede wedstrijd maakte Andrés Escobar een eigen doelpunt. Een actie met gevolgen, aangezien hij bij thuiskomst in Colombia werd doodgeschoten op aandringen van een kartelbaas.

Als nummer drie van Groep A, Roemenië bleek in de derde wedstrijd te sterk, mocht de Verenigde Staten door naar de knock-outfase van het WK 1994. Deze wedstrijd stond uitgerekend gepland op Independence Day. Wat een feestdag had moeten worden, groeide voor de Amerikaanse voetbalfans uit tot een deceptie. Bebeto maakte in de 72ste minuut het enige en dus winnende doelpunt namens Brazilië: 0-1. Fernando Clavijo ontving tot overmaat van ramp een rode kaart.

Kwartfinale WK én Gold Cup-succes

De Verenigde Staten eindigden als derde op de Gold Cup van 1996. Twee jaar later mochten de manschappen van Steve Sampson zich weer meten op WK-niveau, maar dat leverde niet het gewenste succes op. Duitsland, Iran en Joegoslavië stuurden het team puntloos naar huis. In 1998 lukte het evenmin om de Gold Cup voor de tweede keer in de geschiedenis binnen te slepen. De finalewedstrijd tegen buurland Mexico eindigde in Los Angeles in een jammerlijke nederlaag (0-1).

Aan het begin van de 21ste eeuw maakten de Verenigde Staten een uitstekende indruk. De Gold Cup-deelname van 2000 strandde weliswaar in de kwartfinale, maar twee jaar later maakte men een prima indruk. Men wist de editie van 2002 te winnen door Costa Rica te verslaan (2-0) én het beste WK-resultaat ooit te behalen. Bondscoach Bruce Arena loodste zijn manschappen in de achtste finale voorbij Mexico (2-0). In de kwartfinale liet Landon Donovan na om de Amerikanen op voorsprong te schieten, waar Michael Ballack namens Duitsland wel de hoofdrol opeiste (0-1).

Arena beschikte tijdens de eindronde in Japan en Zuid-Korea over spelers als Gregg Berhalter, John O’ Brien, Earnest Stewart en DaMarcus Beasley. Zij speelden tijdens hun carrière enige tijd in de Nederlandse Eredivisie. Verder bestond de selectie uit namen als Brad Friedel, Brian McBride, Claudio Reyna en de reeds genoemde Donovan. De Verenigde Staten beschikten over een goede generatie. Dit resulteerde op de Gold Cups van 2005 en 2007 opnieuw in een gouden medaille.

Zeven WK’s op rij

De kwartfinaleplaats van 2002 smaakte logischerwijs naar meer. Bondscoach Arena probeerde dat succes in 2006 minimaal te evenaren met spelers als Tim Howard en Clint Dempsey als toevoegingen. Met Ghana, Italië en Tsjechië troffen de Verenigde Staten niet de zwaarst mogelijke groep, maar de geboden weerstand bleek desondanks te fors. Uitgerekend tegen de Italianen, de latere wereldkampioen, behaalden The Yanks het enige punt in deze groepsfase (1-1). Daarbij werd men ook nog eens geholpen door een eigen doelpunt van Cristian Zaccardo.

Waar de Verenigde Staten in de twintigste eeuw veertig jaar ontbraken op het WK, daar lukte het vanaf 1990 om zeven opeenvolgende edities bij te wonen. In 2010 en 2014 mocht men zich eveneens meten met de wereldtop. Late overwinningen op Algerije (1-0) en Ghana (2-1) volstonden in die jaren zelfs om de groepsfase te overleven. Verder succes bleef echter uit. Ghana zegevierde in 2010 juist in de achtste finale, waar België vier jaar later aan het langste eind trok. In beide gevallen stond er na verlenging een 1-2 stand op het scorebord.

De Amerikaanse formatie kroonde zich in 2013 voor de vijfde keer tot Gold Cup-winnaar. Brek Shea maakte in de finale tegen Panama het winnende doelpunt: 1-0. Eindzege nummer zes volgde in 2017 ten koste van Jamaica (2-1), mede dankzij een treffer van Jozy Altidore. In 2019 had dat aantal zomaar kunnen oplopen naar zeven. De finale van de Gold Cup ging dat jaar echter verloren: 0-1 voor Mexico. Christian Pulisic en Weston McKennie behoorden inmiddels zoal tot de selectie.

Wisselvallige jaren

Voor het eerst sinds 1986 ontbraken de Verenigde Staten in 2018 op het WK. Men wist zich in 2021 te revancheren door Mexico te verslaan in de Gold Cup-finale (1-0 na verlenging). Ook werd de volgende WK-kwalificatiecyclus succesvol doorstaan, waardoor de nationale ploeg in 2022 terugkeerden op het wereldtoneel. In de beladen groepswedstrijd tegen Iran wist Team USA een plek in de achtste finale veilig te stellen: 1-0. Het Nederlands elftal blokkeerde nieuw succes voor de formatie van bondscoach Berhalter.

Het WK van 2022 fungeerde min of meer ter voorbereiding op de eindronde van 2026. De Verenigde Staten wisten die eindronde binnen te slepen met steun van Canada en Mexico. Berhalter verdween na ‘Qatar’ enige tijd, keerde in de zomer van 2023 alsnog terug, maar werd in de zomer van 2024 uit zijn functie ontheven na een roemloze Copa América-deelname (exit in de groepsfase). De Argentijn Mauricio Pochettino werd bereidwillig gevonden om het stokje over te nemen.

De Verenigde Staten op eindtoernooien

In 1930 debuteerden de Verenigde Staten op het allereerste WK ooit. Ook was het team actief op verschillende Gold Cups en andere toernooien. In de onderstaande tabellen treft u een overzicht aan.

CONCACAF-kampioenschap (t/m 1989) en Gold Cup

Copa América

WK’s

De Verenigde Staten versus Nederland

Het Nederlands elftal speelde vooralsnog zes officiële interlandwedstrijden tegen de Verenigde Staten. De Oranje-internationals wisten een voortreffelijke balans neer te zetten door vijf ontmoetingen in eigen voordeel te beslissen. Slechts één keer wisten de Amerikanen een onderonsje te winnen. Het doelsaldo is logischerwijs dan ook in het voordeel van de Nederlanders: dertien om zes.

Tussen 1998 en 2015 stonden Nederland en de Verenigde Staten vijfmaal tegenover elkaar in een oefeninterland. Oranje won de eerste vier ontmoetingen, maar zag de ongeslagen status in juni 2015 sneuvelen in Amsterdam (3-4). John Brooks, Danny Williams en Bobby Wood wisten een 3-1 achterstand om te zetten in een fraaie overwinning voor de Amerikanen. Jürgen Klinsmann stond in die tijd als bondscoach aan het roer bij de bezoekers.

Slechts één keer troffen Nederland en de Verenigde Staten elkaar in een WK-wedstrijd. In 2022 zegevierde Oranje met 3-1. Memphis Depay, Daley Blind en Denzel Dumfries maakten het verschil in die wedstrijd. Haji Wright nam de aansluitingstreffer voor zijn rekening.

Vrouwenploeg Verenigde Staten

Waar de mannenploeg van de Verenigde Staten op het WK-podium nooit verder reikten dan de kwartfinale, daar groeide het vrouwenteam uit tot een absolute grootmacht. In 2019 wisten de Amerikaanse vrouwen voor de vierde keer in de geschiedenis de wereldtitel te veroveren door de Oranje Leeuwinnen te verslaan (2-0). Eerder kroonden The Stars and Stripes zich in 1991, 1999 en 2015 al tot de nummer één van de wereld. Daarnaast reikte men eenmaal tot een tweede plaats (2011) en driemaal tot een derde plaats (1995, 2003 en 2007).

De vrouwenploeg van de Verenigde Staten groeide op de Olympische Spelen eveneens uit tot een grootmacht. Naast een zilveren medaille (2000) en een bronzen medaille (2020) lukte het al vijfmaal om goud te veroveren. Die successen werden behaald in 1996, 2004, 2008, 2012 en 2024. Grote namen uit de recente succesperiode zijn onder meer de controversiële Megan Rapinoe en Alex Morgan.

Veelgestelde vragen over het Amerikaanse voetbalteam

Laatste update: 3 december 2024