Het laatste nieuws over Algerije

Het nationale voetbalteam van Algerije is actief onder de vlag van zowel de CAF als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnamen Les Fennecs (‘De Woestijnvossen’) of Les Renards (‘De Vossen’).

• Het nationale team van Algerije maakt deel uit van de FAF
• De bijnaam van het team luidt ‘Les Fennecs’ of ‘Les Renards’
• Algerije was viermaal actief op een WK
• In 1990 en 2019 won het land de Afrika Cup

Het nationale voetbalteam van Algerije

De Algerijnse voetbalploeg maakt deel uit van de Fédération Algérienne de Football (FAF). In de zomer van 1962 werd het Afrikaanse land onafhankelijk van Frankrijk, waardoor men een eigen voetbalbond introduceerde in oktober van datzelfde jaar. Het lidmaatschap van de wereldvoetbalbond FIFA volgde in 1963, waar de acceptatie door de Afrikaanse voetbalfederatie CAF in 1964 een feit was.

Het nationale team van Algerije kwam op 6 januari 1963 voor het eerst in actie. In Algiers boekten de internationals meteen een overwinning op een Europees land: Bulgarije (2-1). Als CAF-lid wist men zich meteen te kwalificeren voor de Afrika Cup van 1968. In een kwalificatiegroep met Mali en Opper-Volta, het huidige Burkina Faso, bleven de Algerijnen foutloos.

Het Afrika Cup-debuut verliep minder succesvol. In de groepsfase boekte het land dankzij een hattrick van Hacène Lalmas een afgetekende 4-0 overwinning op Oeganda, maar dat bleek niet voldoende om door te stoten. Nederlagen tegen Ivoorkust (0-3) en Ethiopië (1-3) waren daarvoor verantwoordelijk. Daarentegen wist Les Fennecs zich in de jaren zeventig voor geen enkel eindtoernooi te plaatsen.

Zuur WK-debuut

Burindi trok zich in 1979 terug voor de Afrika Cup-kwalificatie, waardoor Algerije zich automatisch plaatste voor de tweede ronde. Een tweeluik met Libië (3-2) volstond vervolgens om de Afrikaanse eindronde van 1980 te bereiken. In Nigeria wist men Marokko af te troeven in de strijd om groepswinst. Egypte kreeg vervolgens klop in de halve finale (na strafschoppen), maar ultieme glorie bleef uit. Tachtigduizend toeschouwers zagen gastheer Nigeria met 3-0 triomferen in de finale.

In oktober 1981 nam Algerije sportieve wraak op Nigeria. De Noord-Afrikanen wonnen over twee duels met 4-1 en plaatsten zich daarmee voor het eerst in de geschiedenis voor het WK (1982). Mede dankzij een doelpunt van Rabah Madjer zorgde men voor een sensatie door West-Duitsland met 2-1 te verslaan. Oostenrijk bleek vervolgens te sterk (0-2), maar in de derde groepswedstrijd wist men ook Chili te verschalken (3-2). Twee overwinningen bleken niet voldoende om de groepsfase te overleven.

Een dag na de overwinning op Chili speelden Oostenrijk en West-Duitsland pas tegen elkaar. Horst Hrubesch maakte de openingstreffer voor de Duitsers, maar in de resterende tachtig minuten gebeurde er nog bar weinig. Oostenrijk had voldoende aan een nederlaag van maximaal twee doelpunten verschil, waardoor Algerije naar huis werd gestuurd. Deze wedstrijd ging de boeken in als Het bedrog van Gijón. Als reactie op de Afrikaanse woede besloot de FIFA voortaan alle beslissingswedstrijden in een groep op hetzelfde moment te laten plaatsvinden.

Nummer één van Afrika

Algerije groeide in de jaren tachtig uit tot een vaste waarde op eindtoernooien. Na het WK-debuut van 1982 mocht het team zich in 1986 opnieuw meten op het wereldtoneel, maar opnieuw strandde men in de groepsfase. In een groep met Brazilië, Spanje en Noord-Ierland moest men genoegen met één punt. Djamel Zidane sleepte er in de groepswedstrijd tegen de Noord-Ieren een 1-1 gelijkspel uit. De twee overige wedstrijden eindigden in een roemloze nederlaag (0-3).

Op de Afrika Cup van 1984, 1986 en 1988 mocht Algerije zich eveneens meten. In 1984 en 1988 bereikten de Noord-Afrikanen zelfs de halve finale, maar respectievelijk Kameroen en Nigeria dwarsboomden een finaleplaats vanaf de strafschopstip. De Algerijnen wonnen die jaren respectievelijk Egypte (3-1) en Marokko (na strafschoppen) in de strijd om een bronzen medaille. Daarmee toonde men aan een grote rol van betekenis te kunnen spelen binnen het Afrikaanse voetbal.

In 1990 wist Algerije die status definitief te bevestigen. Senegal kreeg in de halve finale met 2-1 klop, waar de gastheer in de finale afrekende met Nigeria: 1-0. Chérif Oudjani verkreeg een heldenstatus door het winnende doelpunt te maken. Datzelfde jaar stond er ook een WK op het programma, maar Egypte trok in de finaleronde van de kwalificatie aan het langste eind (0-1 over twee wedstrijden). In het restant van de jaren negentig wist men überhaupt geen WK-ticket meer binnen te slepen.

Nieuw succes blijft uit

Algerije mocht als titelverdediger automatisch deelnemen aan de Afrika Cup van 1990. Door toedoen van Ivoorkust (0-3) en Congo-Brazzaville (1-1) bleef het avontuur beperkt tot twee groepswedstrijden. Tot overmaat van ramp stelde men op 10 januari 1993 de niet-speelgerechtigde Mourad Karouf op tegen Senegal, waardoor de Noord-Afrikanen werden gediskwalificeerd. De Senegalezen mochten als nummer drie alsnog deelnemen aan de Afrikaanse eindronde van 1994.

In 1996 maakte Afrika Cup een comeback op de Afrika Cup. Het nationale team bereikte de kwartfinale, maar ging daarin ten onder tegen Zuid-Afrika (1-2). In 2000 en 2004 werd men eveneens uitgeschakeld in de kwartfinale van de Afrikaanse eindronde door nederlagen tegen respectievelijk Kameroen (1-2) en Marokko (1-3 na verlenging). Daarentegen plaatsten Les Renards zich niet voor het continentale kampioenschap van zowel 2006 als 2008. De start van de 21ste eeuw verliep daarmee zonder echte glans.

WK-rentree

Algerije mocht in 2010 op twee verschillende eindtoernooien aantreden. Het team vierde de Afrika Cup-rentree met het bereiken van de halve finale, maar Egypte (0-4) en Nigeria (0-1) dwarsboomden nieuw eremetaal. In de zomer van datzelfde jaar mocht Afrika voor het eerst een wereldkampioenschap organiseren. De Algerijnen plaatsten zich voor de eindronde in Zuid-Afrika, maar moesten daar genoegen nemen met een verdienstelijk gelijkspel tegen Engeland (0-0). Slovenië en de Verenigde Staten zegevierden allebei met 0-1.

Het Algerijnse team kwalificeerde zich eveneens voor het WK van 2014. België trok in de eerste groepswedstrijd nipt aan het langste eind (0-1), maar positieve resultaten tegen Zuid-Korea (4-2) en Rusland (1-1) volstonden vervolgens om voor het eerst de groepsfase te overleven. Duitsland ondervond in de achtste finale veel moeite met de Noord-Afrikanen. Pas in de verlenging maakten André Schürrle en Mesut Özil het verschil voor de Mannschaft. Abdelmoumene Djabou scoorde in blessuretijd nog tegen: 1-2.

Tweede Afrika Cup-triomf

Algerije presteerde in de omliggende jaren grillig op de Afrika Cup. In 2012 moest men wéér een editie missen, maar een jaar later stond er alweer een nieuwe editie op het programma. Met uitschakeling in de groepsfase mocht die editie geen succes heten. Ook de eindronde van 2017 sneuvelde al in de eerste ronde. Tussendoor plaatsten Les Fennecs zich nog wel voor de kwartfinale van 2015 (1-3 voor Ivoorkust).

Riyad Mahrez fungeerde in 2019 als aanvoerder én sterspeler van Algerije. Evenals Adam Ounas maakte de Manchester City-aanvaller drie doelpunten tijdens de Afrika Cup van dat jaar. Baghdad Bounedjah moest genoegen nemen met twee doelpunten, maar hij besliste wel de finalewedstrijd tegen Senegal: 1-0. In de tweede minuut maakte de smaakmaker van het Qatarese Al-Sadd het snelste doelpunt ooit in een Afrika Cup-finale: 1-0.

Algerije plaatste zich niet voor de WK’s van 2018 en 2022. In 2021 en 2023 bleef nieuw Afrika Cup-succes uit (exit in de groepsfase). Ramiz Zerrouki, die in Nederland zijn kunsten vertoonde bij FC Twente en Feyenoord, groeide uit tot een vaste waarde in deze selectie.

Algerije op eindtoernooien

Sinds de jaren zestig is Algerije actief in de kwalificatiefase voor Afrika Cups en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

Afrika Cup

WK’s

Algerije versus Nederland

Het Nederlands elftal speelde nog nooit een interlandwedstrijd tegen Algerije.

Veelgestelde vragen over het Algerijnse voetbalteam

Laatste update: 25 november 2024