Het laatste nieuws over Anderlecht

Anderlecht is een Belgische voetbalclub uit de hoofdstad Brussel. Thuiswedstrijden van Paars-Wit worden afgewerkt in het Lotto Park (voorheen Constant Vanden Stockstadion).

• Anderlecht werd opgericht in 1908
• De club is actief onder stamnummer 35
• Thuiswedstrijden worden afgewerkt in het Lotto Park
• De bijnaam van de club luidt ‘Paars-Wit
• Anderlecht veroverde 34 keer de landstitel

Anderlecht in nationaal clubverband

Anderlecht werd op 27 mei 1908 opgericht als Sporting Club Anderlechtois. Een groep inwoners van Brussel waren onder de indruk geraakt van een overwinning op Léopold Football Club op Queens Park Rangers en besloten daarom zelf een voetbalteam op te starten. In café Concordia in Brussel gaf men hiervoor het startschot. Jongeren uit de buurt kregen de opdracht om geld in te zamelen voor de aanschaf van een bal en de wedstrijdshirts. In de beginjaren vergaarde de club extra inkomsten uit inschrijvingsgeld.

Als clubtenue koos Anderlecht voor de traditionele combinatie paars-wit. In het beginstadium speelde de club alleen vriendschappelijke wedstrijden tegen clubs uit de regio. Het team bleek zich te kunnen meten met deze tegenstanders, waardoor het bestuur een jaar later besloot om zich aan te sluiten bij de toenmalige Belgische sportbond (UBSSA). Deze federatie ging later op in de nationale voetbalbond (KBVB), dat Anderlecht stamnummer 35 toekende.

Anderlecht speelde in de eerste jaren op provinciaal niveau. Tijdens het seizoen 1912-1913 wist de Brusselse formatie promotie naar de Eerste Afdeling (tweede niveau van België) af te dwingen. Met een vierde plaats beleefde men een prima start, maar door de Eerste Wereldoorlog kreeg de club geen kans om meteen door te stoten. Van de 125 leden werd een groep van 35 man opgeroepen om te vechten aan het oorlogsfront. Vijftien daarvan kwamen niet levend terug.

Jojo-jaren

In 1917 verhuisde Anderlecht naar het Meirpark, dat later tot Astridpark werd hernoemd. Het nieuwe stadion kreeg de naam van voormalig geldschieter Emile Versé. Na de Eerste Wereldoorlog besloot de club alle pijlen te richten op promotie naar de Ere Afdeling. In 1923 werd deze missie voltooid, maar na twee jaar keerde men alweer terug naar het tweede niveau van België. Anderlecht ontwikkelde tot en met 1935 een jojo-effect door op en neer te gaan tussen de hoogste divisies.

Na de promotie van 1935 wist Anderlecht zich voor het eerst langer dan twee seizoenen te handhaven in België. Dit leidde in 1939 zelfs tot een vijfde plaats op de ranglijst, maar de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog plaatste een rem op de ontwikkeling van Paars-Wit. In de naoorlogse periode keerde de vertrouwde competitieformat terug. Met een derde plaats achter RFC Malinois (nu KV Mechelen) en Royal Antwerp FC bleek Anderlecht allesbehalve aan kwaliteit te hebben ingeboet.

Eerste gloriejaren

Anderlecht wist de goede vorm door te trekken naar het seizoen 1946-1947. Met een recordaantal doelpunten (112) kroonde de club zich voor het eerst in de geschiedenis tot landskampioen. Vanzelfsprekend leverde men dan ook de topscorer van de Ere Afdeling: Jef Mermans maakte maar liefst 39 doelpunten. De Brusselaars werden in 1948 onttroond door RFC Malinois, maar wisten vervolgens keihard terug te slaan door drie opeenvolgende landstitels te bemachtigen.

In de jaren vijftig voerde Anderlecht een verdere professionalisering door. Dit bereikte het bestuur onder meer door het stadion op te waarderen middels een lichtinstallatie. De stap voorwaarts leidde niet alleen tot nieuwe kampioenschappen (1954, 1955, 1956 en 1959), maar ook mocht men België vertegenwoordigen in het Europese clubvoetbal. Ondanks de weinig succesvolle eerste deelnames maakte Anderlecht wel degelijk grote stappen door aan te treden tegen Europese eliteclubs.

Anderlecht kreeg in de jaren zestig de beschikking over spelers als Paul Van Himst en Jan Mulder. Paars-Wit maakte een uitstekende ontwikkeling door en pakte tussen 1962 en 1968 maar liefst zes van de zeven landstitels. In de tussentijd voegde men daar een eerste bekertriomf aan toe door Standard Luik met 3-2 te verslaan. In de verlenging maakte Van Himst met zijn tweede treffer het verschil.

Tijdperk Vanden Stock

In 1969 werd Constant Vanden Stock aangesteld als nieuwe voorzitter van Anderlecht. De oud-voetballer was eerder bestuurder van Club Brugge, waar hij een Nederlandse smaakmaker oppikte (Rob Rensenbrink). Hij sprak de ambitie uit om een Europese topclub te ontwikkelen. Om die reden haalde hij voormalig Oranje-bondscoach Georg Kessler binnen als nieuwe hoofdtrainer. Onder diens leiding won Anderlecht de Belgische dubbel van 1972, maar zijn aanpak zorgde voor onvrede binnen de selectie. Mulder vertrok zelfs naar Ajax.

Kessler sneuvelde in 1972 als trainer van Anderlecht. Zijn ontslag betekende geenszins het einde van de grote ambitie van Vanden Stock, die zijn droom realiseerde door de Europacup II van 1976 te winnen. Dankzij trainer Hans Croon en de doelpunten van Rensenbrink kreeg dit succes een Nederlands tintje. Desondanks moest eerstgenoemde wijken voor Raymond Goethals, die de club naar de tweede en derde opeenvolgende Europacup II-finale leidde. In 1978 won Paars-Wit deze trofee opnieuw.

Het Europese succes in de jaren zeventig ging misschien wel ten koste van de prestaties in de Eerste Klasse (hoogste niveau van België). Na het kampioenschap van 1974 greep de club zes seizoenen op rij naast het kampioenschap, waaronder vier tweede plaatsen. Pas in 1981 mocht Anderlecht zich eindelijk weer Belgisch kampioen noemen. Nieuwe titels volgden in 1985, 1986 (na beslissingswedstrijden tegen Club Brugge) en 1987. In de volgende jaren raakte de club sportief en financieel in verval, mede als gevolg van een Belgisch omkoopschandaal.

Ups en downs

Anderlecht toonde in 1990 tekenen van herstel door de UEFA Cup-finale te bereiken onder Aad de Mos. Zijn team veroverde een jaar later de Belgische titel, maar de trainer stapte in 1992 op. Na een roerige periode werd uiteindelijk Jan Boskamp voor de spelersgroep gezet. Met spelers als Filip De Wilde, Celestine Babayaro, John Bosman, Marc Degryse en Luc Nilis wist men de oude glorie te laten herleven. De Rotterdammer won met dit spelersmateriaal drie opeenvolgende landstitels (1993-1995).

Net als een aantal sterkhouders vertrok Boskamp halverwege de jaren negentig bij Anderlecht. Later keerde de succestrainer nog wel terug in Brussel, maar hij kon het ingezette verval niet keren. Vanden Stock besloot op zijn beurt een stap opzij te zetten door de voorzittershamer door te geven aan zijn zoon Roger Vanden Stock. Junior weigerde de lijn van senior volledig door te trekken, waardoor een omkoopschandaal aan het licht kwam. Anderlecht werd zelfs voor een jaar uit Europa verbannen, maar ontsnapte dankzij procedurefouten en verjaring.

Fraai herstel

Anderlecht herpakte zich aan het begin van de 21ste eeuw. Met getalenteerde spelers als Mbark Boussoufa, Vincent Kompany, Romelu Lukaku, Dieumerci Mbokani en Anthony Vanden Borre ontstond er nieuw elan. In de periode 2004-2014 ontstond een nieuwe hegemonie door zeven landstitels binnen te slepen. Tijdens deze succesperiode voerde de Belgische voetbalfederatie de play-offs in. De strijd om het kampioenschap werd daardoor niet langer beslist in de reguliere competitie.

Op 30 augustus 2009 raakte Marcin Wasilewski zwaar geblesseerd tijdens een wedstrijd tegen Standard Luik. De Poolse verdediger liep een dubbele open beenbreuk op na een smerige tackle van Axel Witsel. Er werd rekening gehouden met het einde van zijn carrière, maar uiteindelijk wist hij binnen tien maanden te herstellen. De impact van de actie bleek groot. Niet alleen bleef Wasilewski nadien sukkelen met blessures, maar ook nam de rivaliteit tussen beide clubs een vlucht.

Groot verval

In het seizoen 2016-2017 veroverde Anderlecht de 34ste landstitel met spelers als Bram Nuytinck, Youri Tielemans en Leander Dendoncker. Later dat jaar verkocht Vanden Stock de club aan Marc Coucke, hoewel hij nog wel tot medio 2018 aanbleef als voorzitter. Onder het nieuwe bestuur ging het bergafwaarts met de prestaties. In de seizoenen 2018-2019 (zesde) en 2019-2020 (achtste) stelde de club bijzonder teleur. Tussen 2020 en 2022 stond oud-speler Kompany als trainer voor de groep.

Anderlecht had moeite om stabiel te presteren. Het grote dieptepunt volgde in 2023 door als elfde te eindigen in de Eerste Klasse. Trainer Brian Riemer mocht desondanks aanblijven en beschaamde dit vertrouwen niet. Onder diens leiding eindigde de club in 2024 als runner-up in de reguliere competitie, waardoor men zich kwalificeerde voor Play-off 1. Hierin moest men genoegen nemen met een derde plaats.

Rivaliteit

Club Brugge is de aartsrivaal van Anderlecht. Paars-Wit is weliswaar met afstand de succesvolste club van België, maar op de eeuwige ranglijst volgt Club op een respectabele tweede plaats. Met circa honderd kilometer is de afstand tussen beide steden bovendien goed te overbruggen. Er is eveneens sprake van rivaliteit met stadgenoot Union Sint-Gillis en Standard Luik.

---

Anderlecht in Europees clubverband

Anderlecht debuteerde in het seizoen 1955-1956 op het Europese strijdtoneel. De Belgische club was één van de zestien deelnemers aan het eerste Europacup I-toernooi, maar sneuvelde in de de achtste finales meteen tegen Vörös Lobogó SE (4-10 over twee duels). In de volgende jaren wist men de kwalificatiefase niet te overleven door pittige lotingen. In 1962 trof Paars-Wit met Real Madrid wéér een gerenomeerde club, maar ditmaal trok men wel aan het langste eind. Dundee FC beëindigde het avontuur van dat seizoen in de kwartfinale.

Tijdens de jaren zeventig maakte Anderlecht een prima indruk in Europees verband. De Jaarbeursstedenbeker moest men in 1970 nog aan Arsenal laten, maar zowel in 1976 als 1978 wonnen de Belgen de Europacup II. Respectievelijk West Ham United (4-2) en Austria Wien (4-0) werden opzij gezet in de finale. In beide gevallen wist men ook de Europese Supercup te bemachtigen. Tussendoor speelde de formatie uit Brussel óók de finale, maar de editie van 1977 werd een prooi voor Hamburger SV (0-2).

Anderlecht bleef in de jaren tachtig prima presteren in Europa. In 1983 bemachtigde de club een nieuwe hoofdprijs door de UEFA Cup-finale tegen Benfica in eigen voordeel te beslissen (1-0 thuis, 1-1 uit). Men speelde ook de UEFA Cup-finale van 1984 en de Europacup II-finale van 1990, maar respectievelijk Tottenham Hotspur (na strafschoppen) en Sampdoria (0-2 na verlenging) wisten deze edities te winnen. Anderlecht werd tussendoor nog eens in de halve finale van de Europacup I uitgeschakeld door Steaua Boekarest.

Nieuwe successen ver weg

Na de jaren tachtig speelde Anderlecht een bescheiden rol in Europa. De club opende nog redelijk met een kwartfinaleplaats in 1990, maar verloor hierin roemloos van AS Roma. Zeven jaar later bleek die ronde opnieuw het eindstation door toedoen van Internazionale. In de tussentijd mochten de Belgen voor het eerst deelnemen aan de nieuwe topcompetitie van Europa: de Champions League. Succes in het miljoenenbal bleek echter een brug te ver.

In de 21ste eeuw wist Anderlecht nog tweemaal de laatste acht te bereiken in Europa. Dit lukte in zowel 2017 (Europa League) als 2023 (Conference League), maar respectievelijk Manchester United en AZ Alkmaar dwarsboomden de route naar een potentiële finale.

Balans tegen Nederlandse clubs

Anderlecht speelde tot en met het seizoen 2023-2024 in totaal achttien officiële wedstrijden tegen Nederlandse clubs. De Brusselse club is in het voordeel met negen overwinningen, drie gelijke spelen en zes nederlagen. Zowel Ajax, AZ als PSV fungeerden viermaal als tegenstander. FC Twente, Roda JC Kerkrade en Vitesse noteerden twee onderlinge wedstrijden.

---

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Anderlecht gedragen. Een overzicht:

Naam (periode)	Naam (periode)
Leen Barth (1970-1975)	Peter Ressel (1975-1978)
Gerard Bergholtz (1966-1970)	Sherjill Mac-Donald (2001-2004)
John Bosman (1991-1996)	Jan Mulder (1965-1972)
Mbark Boussoufa (2006-2011)	Bram Nuytinck (2012-2017)
Nico de Bree (1977-1980)	Ronny van Poucke (1974-1978)
Alexander Büttner (2016)	Rob Rensenbrink (1971-1980)
Yuri Cornelisse (1998-1999)	Derrick Luckassen (2019-2021)
Patrick van Diemen (1998-2001)	Jan Ruiter (1971-1977)
Johnny Dusbaba (1977-1981)	Graeme Rutjes (1991-1996)
Melvin Fleur (2001-2002)	Philippe Sandler (2019-2020)
Ruud Geels (1978-1979)	Gaston Taument (1998-1999)
Arie Haan (1975-1981)	Adri van Tiggelen (1986-1991)
Wesley Hoedt (2021-2023)	Matthijs van Toorn (1978-1979)
Wim Hofkens (1980-1985)	Bart Verbruggen (2020-2023)
Boy de Jong (2017-2019)	Michel Vlap (2019-2022)
René de Jong (1980-1982)	Peter van Vossen (1992-1993)
Wim Kooiman (1988-1994)	Demy de Zeeuw (2013-2014)
Arnold Kruiswijk (2008-2009)	Joshua Zirkzee (2021-2022)
John van Loen (1990-1991)

Verschillende Nederlanders stonden als hoofdtrainer voor de groep in Brussel. Een overzicht:

Naam (periode)	Naam (periode)
Hans Croon (1975-1976)	John van den Brom (2012-2014)
Aad de Mos (1989-1992)	Robin Veldman (2022-2023)
Jan Boskamp (1993-1997)	Arie Haan (1986-1987 en 1997-1998)
Fred Rutten (2019)

---

Het stadion van Anderlecht

Het Lotto Park is sinds 1917 de thuisbasis van Anderlecht. Het stadion werd meer dan honderd jaar geleden geopend als het Stade Émile Versé, maar kreeg vooral naamsbekendheid als het Constant Vanden Stockstadion. Een andere naam van het complex is het Astridpark, aangezien het stadion op die locatie gebouwd is.

Sinds de opening in 1917 heeft het Lotto Park verschillende renovaties doorgemaakt. Eén van de renovaties werd gevierd met een oefenwedstrijd tegen het FC Barcelona van Diego Maradona. In het kader van het EK 2020 overwoog Anderlecht een nieuwe renovatie, maar men liet dit plan varen toen de UEFA de keuze liet vallen op andere stadions. De capaciteit bleef daardoor steken op 21.500 plaatsen.

In 1972 werd er één EK-wedstrijd gespeeld in het Lotto Park. Tijdens EURO 2000 maakte men geen gebruik van deze locatie.

---

Veelgestelde vragen over Anderlecht

Laatste update: 6 juni 2024