Het laatste nieuws over Argentinië

Het nationale voetbalteam van Argentinië is actief onder de vlag van zowel de CONMEBOL als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam La Albiceleste.

• Het Argentijnse nationale team is onderdeel van de AFA
• De bijnaam van het team luidt ‘La Albiceleste’
• Het land won zestien keer de Copa América
• In 2022 werd Argentinië voor de derde keer wereldkampioen
• Met Maradona en Messi heeft het land twee iconen voorgebracht

Het nationale voetbalteam van Argentinië

De Argentijnse voetbalploeg maakt deel uit van de Asociación del Fútbol Argentino (AFA). Op 21 februari 1893 werd de voetbalbond opgericht en is daarmee de oudste voetbalfederatie buiten Europa. Destijds werd er al decennia gevoetbald in het Zuid-Amerikaanse land, maar desondanks introduceerde men pas in 1901 een nationaal elftal. Op 16 mei 1901 stond de vuurdoop op het programma: in en tegen buurland Uruguay boekten de Argentijnen een fraaie 2-3 overwinning.

Argentinië en Uruguay speelden in de beginjaren enkel vriendschappelijke wedstrijden tegen elkaar. Men introduceerde zelfs een heuse trofee voor de onderlinge ontmoetingen: de Copa Lipton. De eerste editie vond in 1905 plaats in Buenos Aires en eindigde in een 0-0 gelijkspel. Het Uruguayaanse team werd als bezoekend land automatisch uitgeroepen tot winnaar. De Argentijnen wonnen vervolgens vier opeenvolgende edities (1906-1909), waaronder één reglementaire triomf na een gelijkspel in Montevideo.

De Copa Lipton stond in totaal 28 keer op het programma tussen 1905 en 1992. Argentinië won zeventien edities, waar Uruguay elf keer aan het langste eind trok. De Zuid-Amerikaanse landenteams stonden in werkelijkheid veel vaker tegenover elkaar. Geen enkele interlandwedstrijd ter wereld stond vaker op het programma (meer dan tweehonderd keer, al dan niet officieel). Deze confrontaties verdienden dan ook een eigen bijnaam: Clásico del Río de la Plata.

Eerste Copa América-succes

Waar Europa pas in 1960 een continentaal toernooi organiseerde, daar lanceerde Zuid-Amerika al in 1916 een eigen toernooi. Argentinië mocht dat jaar Brazilië, Chili en uiteraard Uruguay verwelkomen als tegenstanders. Het thuisland trapte af met een stevige overwinning op Chili (6-1), maar wist vervolgens niet te winnen van Brazilië (1-1) en Uruguay (0-0). Het Uruguayaanse team had voldoende aan een doelpuntloze remise om de eerste Copa América-triomf binnen te slepen.

In 1917 en 1920 eindigde Argentinië opnieuw als runner-up. La Albiceleste wisten in 1921 voor het eerst de Zuid-Amerikaanse eindronde in eigen voordeel te beslissen. Op eigen veld wist men dat jaar af te rekenen met zowel Brazilië (1-0), Paraguay (3-0) en Uruguay (1-0). De overige drie teams wonnen allemaal één keer en verloren tweemaal, waardoor er sprake was van een echte suprematie. Julio Libonatti kroonde zich tot topschutter met drie doelpunten.

Argentinië werd in 1922 onttroond door op Braziliaanse bodem een teleurstellende vierde plaats te noteren. In de volgende jaren draaide het team weer beter. Zowel in 1925, 1927 als 1929 wist men een nieuwe Copa América-titel binnen te slepen. Dat hadden er meer kunnen zijn in dezelfde periode, ware het niet dat de Argentijnen driemaal als runner-up eindigden. In 1928 moest de nationale ploeg eveneens genoegen nemen met zilveren op de Olympische Spelen in Amsterdam. Uitgerekend Uruguay zegevierde in de finale over twee duels (1-1, 1-2).

Eerste WK

Uruguay had in 1930 de eer om het allereerste WK te organiseren. Vanwege de reisafstand en de financiële beperkingen stonden Europese landen niet te springen om deel te nemen. Uiteindelijk besloten vier landen uit de hedendaagse UEFA-regio de reis af te leggen (België, Frankrijk, Joegoslavië en Roemenië). Zuid-Amerika verscheen wel met de grote drie aan de aftrap: Argentinië, Brazilië en natuurlijk de gastheer zelf. Luis Monti had op 13 juli 1930 de eer om het eerste Argentijnse WK-doelpunt ooit te produceren.

Het doelpunt van Monti bezorgde Argentinië een 1-0 overwinning op Frankrijk. In de groepsfase wist het team zich vervolgens ook te ontdoen van Mexico (6-3) en Chili (3-1). Men had vervolgens geen enkele moeite met de Verenigde Staten (6-1), maar in de eerste WK-finale volstonden doelpunten van Carlos Peucelle en Guillermo Stábile niet voor de wereldtitel. Uruguay wist het thuisvoordeel te benutten: 4-2. Bijna zeventigduizend voetbalfans waren in Montevideo getuige van die gebeurtenis.

In 1934 organiseerde Italië het tweede WK. Voor het eerst was er een kwalificatietraject gekoppeld aan het wereldkampioenschap, maar Argentinië kwalificeerde zich automatisch door het terugtrekken van Chili. Een succes mocht de tweede deelname niet worden genoemd. Ernesto Belis en Alberto Galateo wisten hun team tot twee keer toe op voorsprong te zetten, maar Zweden toonde veerkracht in Bologna en zegevierde vervolgens zelfs: 2-3. Brazilië sneuvelde eveneens al in de eerste ronde.

Lange WK-absentie

Na Uruguay en Italië besloot Argentinië zich kandidaat te stellen voor de derde WK-organisatie. Tevergeefs, aangezien de FIFA besloot om Frankrijk de eer te gunnen. De Zuid-Amerikanen reageerden furieus en besloten geen team af te vaardigen voor de kwalificatiefase. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog stonden er geen wereldkampioenschappen op het programma in de veertiger jaren. La Albiceleste lieten vervolgens ook de WK’s van 1950 (conflict met gastheer Brazilië) en 1954 schieten.

Door de beslissingen van de AFA en de oorlogsperikelen speelde Argentinië lange tijd nauwelijks kwalificatiewedstrijden. Een speler als Alfredo Di Stéfano bleef mede daardoor steken op slechts zes interlands voor de nationale ploeg (zes doelpunten). In 1953 maakte hij de overstap naar Spanje, waar de aanvaller bij Real Madrid uitgroeide tot een fenomeen. Tussen 1951 en 1961 speelde La Saeta Rubia zelfs 31 interlandwedstrijden voor de Spaanse ploeg (24 doelpunten).

Argentinië profiteerde dus nauwelijks van de klasse van Di Stéfano, maar wist nog wel degelijk succes binnen te slepen. Tussen 1937 en 1959 kroonde de nationale ploeg zich achtmaal tot de nummer één van Zuid-Amerika. In die periode bleef men zelfs tweemaal foutloos door alle Copa América-wedstrijden te winnen (1941 en 1946). Bondscoach Guillermo Stábile leidde zijn team daarnaast naar een 3-1 overwinning op Engeland in 1953. Ernesto Grillo groeide uit tot een grootheid door in Buenos Aires een wereldgoal te maken.

Dramatische WK-rentree

Argentinië keerde in 1958 na een afwezigheid van 24 jaar terug op het WK. Bondscoach Stábile besloot een aantal aansprekende namen niet te selecteren vanwege hun overstap naar de Italiaanse competitie (Antonio Angelillo, Humberto Maschio en Omar Sívori). Zonder de benodigde ervaring stelden de Zuid-Amerikanen zwaar teleur. West-Duitsland (1-3) en Tsjecho-Slowakije (1-6) zegevierden in de groepsfase, waardoor de 3-1 zege op Noord-Ierland slechts een doekje voor het bloeden vormde.

In eigen land werd de roemloze WK-uitschakeling van 1958 bestempeld als El desastre de Suecia (‘De ramp van Zweden’). Vier jaar later probeerde Argentinië sportieve revanche te behalen, maar in Chili ging het opnieuw fout in de groepsfase. Een 1-0 overwinning op Bulgarije en een 0-0 gelijkspel tegen Hongarije bleken niet toereikend door de 1-3 nederlaag tegen Engeland. Op basis van een beter doelsaldo plaatsten de Britten zich als runner-up voor de knock-outfase.

Op het WK van 1966 had Argentinië het beter voor elkaar. De nationale ploeg bleef in de groepsfase ongeslagen door achtereenvolgens Spanje (2-1), West-Duitsland (0-0) en Zwitserland (2-0) af te houden. In de kwartfinale mocht men het vervolgens opnemen tegen gastheer Engeland. In de eerste vijf kwartier werd er niet gescoord, maar in de 78ste minuut maakte Geoff Hurst dan toch het verschil voor de latere wereldkampioen (0-1). Copa América-succes bleef in de jaren zestig achterwege.

Wereldkampioen in eigen land

Argentinië plaatste zich niet voor het WK van 1970. Tijdens het wereldkampioenschap van 1974 was de nationale ploeg wel weer van de partij. De Zuid-Amerikanen doorstonden de eerste ronde dankzij een 4-1 overwinning op Haïti en een 1-1 gelijkspel tegen Italië. In de tweede groepsfase speelde men vervolgens geen rol van betekenis. Het Nederlands elftal zegevierde met 0-4, waar Brazilië eveneens te sterk bleek (1-2). Tegen Oost-Duitsland volgde slechts een kleine verbetering: 1-1.

In 1977 liet bondscoach César Luis Menotti de pas zestienjarige Diego Maradona debuteren als A-international. Een jaar later organiseerde Argentinië voor het eerst het WK, maar de nieuwe superster bleef thuis. Mario Kempes groeide daarentegen uit tot dé held van 1978 door zes doelpunten te produceren. Zo maakte hij twee doelpunten in de WK-finale tegen het Nederlands elftal, waaronder de 2-1 in de verlenging. Daniel Bertoni stelde de historische wereldtitel vervolgens veilig (3-1).

Maradona behoorde wel tot de selectie voor het WK van 1982. De titelverdediger opende het toernooi in Spanje met een verrassende nederlaag tegen België (0-1), maar revancheerde zich ten koste van Hongarije (4-1) en El Salvador (2-0). In de tweede groepsfase werden de Argentijnen alsnog onttroond door nederlagen tegen Italië (1-2) en Brazilië (1-3). De AFA besloot Menotti na deze uitschakeling van zijn post af te halen door Carlos Bilardo aan te stellen als nieuwe bondscoach.

De WK-titel van Maradona

Bilardo beleefde een tegenvallende start door in 1983 al in de eerste ronde van de Copa América te sneuvelen. Ook de kwalificatiefase voor het WK van 1986 verliep niet zonder obstakels, maar een 2-2 gelijkspel tegen Peru volstond in de laatste speelronde voor de groepswinst. Jorge Valdano bezorgde zijn team een vliegende start in de eerste groepswedstrijd tegen Zuid-Korea (3-1). Een 1-1 gelijkspel tegen Italië en een 2-0 zege op Bulgarije loodsten Argentinië ongeslagen naar de knock-outfase.

Maradona bleef in de groepsfase van 1986 steken op één doelpunt. Pluisje wist in de kwartfinalewedstrijd tegen Engeland daarentegen een absolute hoofdrol op te eisen. Niet alleen opende de nummer tien de score middels een zeer controversiële handsbal (‘De Hand van God’), maar ook maakte hij de 2-0 na een fabuleuze solo. De aansluitingstreffer van Gary Lineker, de latere presentator van het BBC-programma Match of the Day, werd er eentje voor de statistieken.

In de halve finale van het WK 1986 maakte Maradona opnieuw het verschil door tweemaal te scoren tegen België (2-0). West-Duitsland plaatste zich eveneens voor de finale. José Luis Brown en Valdano zorgden voor een comfortabele 2-0 voorsprong, maar Karl-Heinz Rummenigge en Rudi Völler zorgden voor evenwicht. Uiteindelijk maakte Jorge Burruchaga in de 84ste minuut het winnende doelpunt: 3-2. Ondanks een doelpuntloze finale werd Maradona uitgeroepen tot beste speler van het WK.

Maradona loopt droomafscheid mis

In 1991 wist Argentinië voor het eerst sinds 1959 de Copa América te winnen. Diego Simeone en Gabriel Batistuta maakten deel uit van deze succesploeg. Twee jaar later evenaarde men dit succes door Mexico met 2-0 te verslaan (tweemaal Batistuta). Maradona was er niet bij op de Zuid-Amerikaanse toernooien, maar speelde wel mee op de WK’s van 1990 en 1994. La Albiceleste grepen in 1990 naast titelprolongatie door West-Duitsland, dat vier jaar na dato ultieme revanche nam in de finale (0-1). Andreas Brehme benutte een controversiële strafschop.

Bilardo nam na de WK-finale van 1990 afscheid als bondscoach. Maradona zwaaide af als international, maar liet zich in 1993 overtuigen om een comeback te maken. De sterspeler behoorde dan ook tot de WK-selectie van 1994. Na de wedstrijden tegen Griekenland (4-0) en Nigeria (2-1) sloeg het noodlot toe. Maradona werd betrapt op dopinggebruik, waarop de Argentijnse bond hem meteen uit de selectie zette. Door een schorsing van vijftien maanden kwam zijn interlandcarrière abrupt ten einde.

Zonder Maradona verloor Argentinië met 0-2 van Bulgarije. De Zuid-Amerikanen zakten af naar de derde plaats, maar dat volstond om door te stoten naar de achtste finale. Claudio Caniggia moest de ontmoeting met Roemenië eveneens missen. Batistuta verscheen wel aan de aftrap en scoorde zelfs, maar de goalgetter kon een pijnlijke WK-eliminatie niet vermijden. De Roemenen zegevierden met 2-3.

Verslagen door Bergkamp

Tussen 1995 en 1999 werd Argentinië driemaal uitgeschakeld in de kwartfinale van de Copa América. Op het WK van 1998 moest de nationale ploeg na diezelfde ronde huiswaarts. Claudio López maakte weliswaar de openingstreffer van Patrick Kluivert onschadelijk, maar in de 86ste minuut maakte Dennis Bergkamp alsnog het verschil in Nederlands voordeel: 1-2. Daniël Ortega maakte een numeriek voordeel (rood Arthur Numan) ongedaan door doelman Edwin van der Sar een lichte kopstoot uit te delen.

Argentinië trok zich vanwege doodsbedreigingen terug voor de Copa América van 2001. Batistuta bezorgde zijn team een jaar later een positieve start op het WK, maar de 1-0 zege op Nigeria kreeg geen vervolg. Na de nipte nederlaag tegen Engeland (0-1) sleepte Hernán Crespo er ternauwernood een 1-1 gelijkspel uit tegen Zweden. Diezelfde Zweden en Engeland gingen er vandoor met de tickets voor de knock-outfase door allebei op vijf punten te eindigen. In 2004 liep men een nieuwe hoofdprijs mis door de Copa América-finale tegen Brazilië te verliezen na strafschoppen.

Frustraties voor Messi

Lionel Messi leidde Argentinië in de zomer van 2005 naar olympisch goud. De getalenteerde aanvaller van FC Barcelona kreeg daarbij steun van spelers als Roberto Ayala, Gabriel Heinze, Javier Mascherano, Javier Saviola en Carlos Tévez. In augustus van dat jaar mocht hij ook debuteren voor de nationale ploeg, maar de vervanger van Lisandro López kreeg tegen Hongarije al na een minuut de rode kaart voorgeschoteld. Volgens scheidsrechter Markus Merk deelde hij een slaande beweging uit.

Bij FC Barcelona wist Messi prijs na prijs binnen te slepen. Hij werd meermaals uitverkozen tot Ballon d’Or-winnaar, maar ultiem succes met Argentinië bleef lange tijd een probleem. In 2014 verloor de Zuid-Amerikaanse formatie de WK-finale tegen Duitsland door een treffer van Mario Götze (0-1 na verlenging). Ook de Copa America-finale van 2007, 2015 en 2016 ging verloren door nederlagen tegen respectievelijk Brazilië (0-3) en tweemaal Chili (allebei na strafschoppen). Messi faalde in de finale van 2016 zelf ook vanaf elf meter.

Argentinië sneuvelde in 2006 en 2010 daarentegen al in de kwartfinale van het WK. In de periode 2008-2010 stond de nationale ploeg onder leiding van levende legende Maradona. Pluisje kreeg de opdracht om in Zuid-Afrika (2010) eindelijk weer voor klinkend succes te zorgen, maar net als vier jaar eerder bleek Duitsland te sterk. Waar dat in 2006 nog vanaf elf meter gebeurde, daar zegevierden de Duitsers ditmaal met klinkende cijfers (0-4). Maradona vertrok na de uitschakeling als bondscoach.

Nieuwe gloriejaren

Na de verloren Copa América-finale van 2016 kondigde Messi het einde van zijn interlandcarrière aan. De sterspeler zat duidelijk hoog in de emotie, aangezien hij al relatief snel weer terugkeerde in de selectie. Hij kreeg geen spijt van die beslissing. Argentinië stelde nog teleur op het WK van 2018 (achtste finale) en de Copa América van 2019 (derde), maar in 2021 rekende men dan toch af met de prijsloze jaren. Ángel Di María maakte in de Copa América-finale het verschil ten koste van aartsrivaal Brazilië: 1-0.

De Zuid-Amerikaanse eindzege van 2021 werkte als doping voor Argentinië. In 2022 wist men ook de eerste wereldtitel sinds 1986 binnen te slepen door achtereenvolgens Australië (2-1), Nederland (na strafschoppen), Kroatië (3-0) en Frankrijk (na strafschoppen) te verslaan. Messi werd als beloning verkozen tot beste speler van het toernooi, waar zijn veelbesproken teamgenoot Emiliano Martínez de eer van beste doelman ontving. Het toernooi stond bol van de spanning en conflicten. Zo clashte Messi onder meer met Oranje-bondscoach Louis van Gaal en spits Wout Weghorst.

In 2024 won Messi, inmiddels recordinternational en topscorer aller tijden, zijn derde opeenvolgende hoofdprijs als international. Argentinië prolongeerde de Copa América-titel door Colombia na verlenging met 1-0 te verslaan. Lautaro Martínez maakte het winnende doelpunt.

---

Argentinië op eindtoernooien

Sinds 1916 is Argentinië actief op Zuid-Amerikaanse kampioenschappen. Ook was men actief op het allereerste WK ooit (1930). In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

Copa América

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1916	Tweede	1959	Winnaar
1917	Tweede	1959 (2)	Tweede
1919	Derde	1963	Derde
1920	Tweede	1967	Tweede
1921	Winnaar	1975	Groepsfase
1922	Vierde	1979	Groepsfase
1923	Tweede	1983	Groepsfase
1924	Tweede	1987	Vierde
1925	Winnaar	1989	Derde
1926	Tweede	1991	Winnaar
1927	Winnaar	1993	Winnaar
1929	Winnaar	1995	Kwartfinale
1935	Tweede	1997	Kwartfinale
1937	Winnaar	1999	Kwartfinale
1941	Winnaar	2004	Tweede
1942	Tweede	2007	Tweede
1945	Winnaar	2011	Kwartfinale
1946	Winnaar	2015	Tweede
1947	Winnaar	2016	Tweede
1955	Winnaar	2019	Derde
1956	Derde	2021	Winnaar
1957	Winnaar	2024	Winnaar

WK’s

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1930	Tweede	1986	Winnaar
1934	Eerste ronde	1990	Tweede
1938	Teruggetrokken	1994	Achtste finale
1950	Teruggetrokken	1998	Kwartfinale
1958	Groepsfase	2002	Groepsfase
1962	Groepsfase	2006	Kwartfinale
1966	Kwartfinale	2010	Kwartfinale
1970	Niet gekwalificeerd	2014	Tweede
1974	Tweede ronde	2018	Achtste finale
1978	Winnaar	2022	Winnaar
1982	Tweede ronde	2026	?

---

Argentinië versus Nederland

Het Nederlands elftal speelde vooralsnog tien officiële interlands tegen Argentinië. Binnen negentig of maximaal 120 minuten wisten de Zuid-Amerikanen maar één keer te winnen, maar dat betrof wel meteen de WK-finale van 1978 (1-3 na verlenging). De Nederlanders wisten daarentegen viermaal te winnen en speelden nog eens vijfmaal gelijk. Het doelsaldo is eveneens in het voordeel van de oranjehemden: 15-8.

Mét strafschoppenseries erbij ontstaat een minder florissant beeld voor het Nederlands elftal. Zowel in 2014 als 2022 verloren de Oranje-internationals na strafschoppen in de kwartfinale van het WK. De Nederlanders wisten de Argentijnen daarentegen maar één keer uit te schakelen op een grote eindronde. Op het WK van 1998 maakte Dennis Bergkamp het verschil middels een wereldgoal.

De WK-wedstrijd van 2022 is vooralsnog de laatste krachtmeting geweest tussen Nederland en Argentinië. Tijdens en na die wedstrijd ontstond er grote ophef. Zo besloot Lionel Messi om Louis van Gaal te provoceren, waar diezelfde steraanvaller het tijdens een tv-interview ook aan de stok kreeg met spits Wout Weghorst.

---

Veelgestelde vragen over het Argentijnse voetbalteam

Laatste update: 26 november 2024