Laatste nieuws over Arsenal

Arsenal is een Engelse voetbalclub uit de hoofdstad Londen. Thuiswedstrijden van The Gunners worden afgewerkt in het Emirates Stadium, dat het legendarische Highbury opvolgde als thuisbasis.

• Arsenal werd in 1886 opgericht als Dial Square
• Thuiswedstrijden worden afgewerkt in het Emirates Stadium
• De bijnaam van de Londense club luidt ‘The Gunnners’
• Geen club won de FA Cup vaker dan Arsenal (veertien keer)
• De landstitel werd dertien keer gewonnen

Arsenal in nationaal clubverband

Arsenal werd in oktober 1886 opgericht als Dial Square. Arbeiders van de koninklijke wapenfabrieken Royal Arsenal in Woolwich, een wijk in het zuidoosten van Londen, waren daarvoor verantwoordelijk. In de daaropvolgende jaren maakte de club een aantal naamswijzigingen door. Het team stond enige tijd bekend als Royal Arsenal en Woolwich Arsenal, maar in 1913 besloot men om het bij Arsenal te houden. Aanleiding daarvoor was de verhuizing naar de wijk Highbury in Noord-Londen.

De bijnaam The Gunners dateert eveneens uit die tijd. Arbeiders van Royal Arsenal waren grotendeels verantwoordelijk voor de fabricatie van munitie en wapens (‘guns’ in het Engels). De term ‘Gunners’ stond tussen 1994 en 2001 zelfs op het embleem van de Londense club. Het hedendaagse embleem refereert nog altijd aan de afkomst dankzij een iconisch kanon.

De beginjaren van Arsenal

In 1893 kreeg Woolwich Arsenal toestemming om toe te treden tot de Football League. The Gunners hadden daarmee de primeur te pakken namens het zuiden van Engeland. De Londenaren kwamen terecht in de Second Division, waar het debuutseizoen werd afgesloten met een negende plaats op de ranglijst. Woolwich Arsenal eindigde in 1897 als tiende, maar wist in de daaropvolgende jaren op te klimmen naar de top van de ranglijst. Dit resulteerde meermaals in een derde plaats.

Woolwich Arsenal eindigde in het seizoen 1903-1904 tussen Preston North End en Manchester United als derde in de Second Division. De Londenaren debuteerden met een tiende plaats op First Division-niveau. Het team wist zich ook in de daaropvolgende seizoenen te handhaven in de hoogste divisie, met een zesde plaats als beste eindklassering. Woolwich Arsenal kreeg in de loop der jaren echter te maken met financiële problemen, deels te wijten aan afnemende toeschouwersaantallen. In 1910 ontsnapte de club aan een faillissement.

Het seizoen 1912-1913 verliep teleurstellend voor Woolwich Arsenal door als nummer twintig te degraderen uit de First Division. De club verhuisde in 1913 naar de wijk Highbury in Noord-Londen. Om die reden besloot het bestuur de naam The Arsenal aan te nemen, maar de toevoeging ‘The’ verdween al snel uit de officiële documenten. Deze verhuizing pakte voortreffelijk uit. Arsenal zag de toeschouwersaantallen verdubbelen en creëerde daarmee een gezonde financiële huishouding. De club werd zelfs betiteld als ‘Bank van Engeland’.

De opmars naar betere tijden

Na afloop van het seizoen 1914-1915 werd het deelnemersveld van de First Division uitgebreid naar 22 clubs. De Football League besloot hekkensluiter Tottenham Hotspur ‘gewoon’ te laten degraderen en Arsenal, de nummer vijf van de Second Division, te laten promoveren. Dit besluit zorgde voor irritatie bij Spurs, maar voor The Gunners pakte het voortreffelijk uit. Arsenal groeide uit tot een vaste waarde op het hoogste niveau van Engeland en is sindsdien nooit meer gedegradeerd.

Door de Eerste Wereldoorlog mocht de Arsenal-selectie zich pas in het seizoen 1919-1920 daadwerkelijk meten op First Division-niveau. Met een tiende plaats zette men een geslaagde comeback neer. De Londenaren stegen in het daaropvolgende seizoen naar de negende plaats op de ranglijst, maar daarna werden de prestaties moeizamer. Het seizoen 1924-1925 stond vooral in het teken van lijfsbehoud. Arsenal wist uiteindelijk twee clubs achter zich te houden (Preston North End en Nottingham Forest), waardoor degradatie uitbleef.

Het seizoen 1925-1926 vormde een groot contrast. In plaats van degradatienood draaide Arsenal vanuit het niets mee in de bovenste regionen. Landskampioen Huddersfield Town wist een serieuze voorsprong te bemachtigen, maar met een tweede plaats wist de Londense formatie de hoogste klassering sinds de oprichting neer te zetten. Dit succes was deels te danken aan Jimmy Brain, die 34 doelpunten produceerde in de First Division. Hij geldt als één van de productiefste spelers uit de clubgeschiedenis (139 doelpunten in 232 officiële duels).

Eerste gloriejaren

Arsenal wist de tweede plaats van 1926 niet meteen een vervolg te geven. The Gunners keerden aanvankelijk terug naar de middenmoot, maar in het seizoen 1930-1931 lukte het dan toch om terug te keren aan de top. Met 28 overwinningen, tien gelijke spelen en vier nederlagen kroonde de club zich voor het eerst tot landskampioen. Aston Villa, de nummer twee, moest uiteindelijk zeven punten afstand toestaan. Herbert Chapman fungeerde destijds als manager op Highbury.

Chapman groeide uit tot één van de meest iconische Arsenal-managers uit de geschiedenis. De succestrainer loodste de club eveneens naar de landstitel van 1933, waar het team eveneens één FA Cup (1930) en drie Charity Shields (1930, 1931 en 1933) veroverde onder zijn leiding. Op 6 januari 1934 overleed Chapman op slechts 55-jarige leeftijd aan een longontsteking. In en rond het stadium is er een blijvend eerbetoon te vinden in de vorm van een standbeeld en een borstbeeld.

De dood van Chapman betekende een immense klap voor Arsenal. Het succesteam werd overgenomen door zijn assistenten Joe Shaw en George Allison, die de ingezette koers voort wisten te zetten. Dit resulteerde in drie kampioenschappen (1934, 1935 en 1938) alsmede een nieuwe FA Cup-victorie (1936). Het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog betekende het einde van dit glorietijdperk. Geen enkele club uit de First Division zag zoveel spelers sneuvelen als Arsenal.

Zwaar verval na nieuwe landstitels

Ondanks de vele slachtoffers wist Arsenal een behoorlijk team te formeren in de naoorlogse jaren. Dit leidde tot kampioenschappen in de seizoenen 1947-1948 en 1952-1953, waar tussendoor een nieuwe FA Cup-finale in eigen voordeel werd beslist. Halverwege de jaren vijftig brak echter een zware periode aan op Highbury. Niet alleen won Arsenal jarenlang geen enkele hoofdprijs meer, maar ook eindigde men veelvuldig in de grijze middenmoot van de First Division. De veertiende plaats van 1966 vormde een dieptepunt.

Met een twaalfde plaats verliep het seizoen 1969-1970 evenmin naar wens. Het seizoen 1970-1971 bracht de glimlach echter terug bij de club uit Noord-Londen. Arsenal wist Leeds United af te troeven in de titelstrijd en won daarnaast de FA Cup door af te rekenen met Liverpool (2-1 na verlenging). Stephen Heighway bracht The Reds nog wel op voorsprong, maar Eddie Kelly en Charlie George zorgden voor een ommekeer in Arsenal’s voordeel. Zo’n 100.000 supporters waren daarvan getuige op Wembley.

De dubbel van 1971 ging de geschiedenisboeken in als een historische piek. Arsenal deed in 1973 een nieuwe gooi naar het kampioenschap, maar eindigde uiteindelijk op drie punten van kampioen Liverpool. Halverwege de jaren zeventig daalden The Gunners daarentegen af naar een bedenkelijk niveau door achtereenvolgens als zestiende (1975) en zeventiende (1976) te eindigen.

Nieuw succes met eigen jeugd

Aan het einde van de jaren zeventig versterkte Arsenal zich met spelers als Malcolm Macdonald en Pat Jennings. De Londenaren bereikten tussen 1978 en 1980 telkens de finale van de FA Cup. In 1979 werd de Engelse beker naar Highbury gehaald middels een late 3-2 overwinning op Manchester United. De overige finales gingen echter verloren door toedoen van Ipswich Town en West Ham United (allebei 0-1). Arsenal ging eveneens ten onder in de Europacup II-finale van 1980.

De jaren tachtig verliepen aanvankelijk moeizaam voor Arsenal. The Gunners draaiden weliswaar mee in het linkerrijtje van de First Division, maar dat leverde niet meer op dan een vierde plaats. Het perspectief veranderde echter na het aantreden van voormalig speler George Graham als nieuwe manager. Onder zijn leiding won Arsenal twee landstitels (1989 en 1991), één FA Cup (1993), twee League Cups (1987 en 1993), één Charity Shield (1991) en de Europacup II (1994).

Het succes van Arsenal was mede te danken aan de doorstroom vanuit de eigen opleiding. Spelers als Tony Adams, Lee Dixon en Nigel Winterburn zorgden voor defensieve stabiliteit op Highbury. Graham moest in 1995 echter vertrekken vanwege het ontvangen van smeergeld van zaakwaarnemer Runu Hauge. Hij werd opgevolgd door Bruce Rioch, maar na een conflict met de clubleiding vertrok hij al na één seizoen.

Ongeslagen kampioen onder Wenger

In 1996 verraste het Arsenal-bestuur met het aanstellen van Arsène Wenger. Zijn komst was niet onomstreden, omdat de in Japan werkzame Fransman volgens critici te weinig statuur had voor deze job. Hij ontwikkelde een succesvolle koers door attractief voetbal te koppelen aan efficiënt transferbeleid. Tussen zijn aantreden en de zomer van 2004 haalde Arsenal verschillende Nederlanders in huis (Dennis Bergkamp, Giovanni van Bronckhorst, Marc Overmars en Robin van Persie), maar ook smaakmakers als Sol Campbell, Ashley Cole, Thierry Henry, Freddie Ljungberg, Robert Pirès, José Antonio Reyes en Patrick Vieira.

Wenger leidde Arsenal in 1998 naar de eerste landstitel sinds zijn aantreden. Met 87 punten behaalde Arsenal in het seizoen 2001-2002 opnieuw het kampioenschap. The Gunners verloren dat seizoen slechts drie Premier League-duels, maar Wenger wist nóg meer uit het team te pushen. Met 26 overwinningen en twaalf gelijke spelen bleef Arsenal het gehele Premier League-seizoen 2003-2004 ongeslagen. The Invincibles wisten een Engels record neer te zetten door tussen 7 mei 2003 en 24 oktober 2004 ongeslagen te blijven.

De imposante reeks eindigde door een 2-0 nederlaag bij Manchester United. In het seizoen 2003-2004 had de formatie van Sir Alex Ferguson de reeks al kunnen beëindigen, maar Ruud van Nistelrooij schoot vlak voor tijd bij een 0-0 stand een strafschop op de lat. Na zijn misser werd de Oranje-international belaagd door meerdere spelers van de Londenaren. De rivaliteit tussen Arsenal en Manchester United steeg in die jaren tot ongekende hoogte. Zo werd Sir Alex Ferguson, de grote rivaal van Wenger, door Cesc Fàbregas zelfs bekogeld met een pizzastuk.

Zuur einde voor Wenger

Arsenal eindigde in de eerste negen seizoenen onder leiding van Wenger steevast als eerste of tweede in de Premier League. In de bekertoernooien had de Londense formatie eveneens succes, maar de laatste stap ontbrak: een Europese hoofdprijs. De Franse manager leidde Arsenal weliswaar naar twee Europese finales, maar zowel de UEFA Cup-finale van 2000 als de Champions League-finale van 2006 ging verloren. In dat laatstgenoemde jaar nam de club afscheid van het iconische Highbury door te verhuizen naar het Emirates Stadium, dat op loopafstand verrees.

De bouw van het peperdure Emirates Stadium had gevolgen voor Arsenal. De Londense club kon niet ongelimiteerd transfersommen ophoesten voor nieuwe spelers, terwijl het succesteam langzaam maar zeker uiteen viel. Van Persie zorgde zelfs voor een transferbom door over te stappen naar rivaal Manchester United. Het tekende het verval van Arsenal. Met bekersucces en topvier-klasseringen bleef de schade aanvankelijk beperkt, maar met een vijfde en zesde plaats verliepen de laatste twee seizoenen onder Wenger teleurstellend.

In mei 2018 zwaaide Wenger na 22 seizoenen af bij Arsenal. Later gaf de Fransman toe dat hij te lang was aangebleven. “Ik identificeerde mezelf volledig met de club, dat is de fout die ik heb gemaakt. Mijn fatale fout is dat ik te veel hield van de plek waar ik was. Ik heb er spijt van. Ik had ergens anders naartoe moeten gaan”, vertelde de trainer aan The Telegraph. “Soms vraag ik me wel eens af of er na dat Invincible-seizoen (2003-2004, red.) iets kapot was.”

Wederopbouw zonder Wenger

Arsenal koos in de zomer van 2018 voor Unai Emery als nieuwe manager. Met een vijfde plaats in zijn eerste seizoen bleef het effect van de trainerswissel minimaal. Zijn tweede seizoen verliep nóg moeizamer, waardoor de Spanjaard eind november 2019 op non-actief werd gezet. Uiteindelijk lukte het Arsenal om oud-speler Mikel Arteta weg te plukken bij Manchester City, waar hij als rechterhand van Pep Guardiola fungeerde. Met achtste plaatsen in 2020 en 2021 beleefde hij een tegenvallende terugkeer in Londen.

Het Arsenal-bestuur besloot Arteta ondanks de moeizame prestaties de tijd te gunnen. Het bleek de juiste keuze. In het seizoen 2021-2022 greep de club nog naast Champions League-deelname door als vijfde te eindigen in de Premier League, maar in het daaropvolgende seizoen ging men langdurig aan kop. Gebukt onder de titelstress beleefden The Gunners echter een zwakke eindspurt, waardoor Manchester City er met het kampioenschap vandoor ging. In 2024 greep Arsenal door toedoen van datzelfde City opnieuw mis (twee punten verschil).

Rivaliteit

Tottenham Hotspur geldt als de aartsrivaal van Arsenal. Onderlinge wedstrijden worden bestempeld als de North-London Derby. Arsenal eindigde jarenlang steevast boven Tottenham, waardoor supporters dikwijls aftelden tot het moment dat het wiskundig niet meer ingehaald kon worden. Deze dag kreeg zelfs een speciale naam: St. Totteringham’s Day.

Niet alleen Tottenham Hotspur maakt extra sentiment los bij Arsenal. Ook de wedstrijden tegen Chelsea, eveneens afkomstig uit Londen, en Manchester United zijn extra beladen. Vooral aan het begin van de 21ste eeuw kwam de rivaliteit met The Red Devils tot uiting.

---

Arsenal in Europees clubverband

Arsenal debuteerde in het seizoen 1963-1964 op het Europese strijdtoneel. In de tweede ronde van de Jaarbeursstedenbeker werd de club uitgeschakeld door het Belgische Club Luik. Het avontuur was daardoor van korte duur, maar in het seizoen 1969-1970 kwam de club aanzienlijk beter voor de dag. Ten koste van Ajax (3-0 thuis, 1-0 uit) wisten The Gunners door te stoten naar de finale. Arsenal verloor de uitwedstrijd tegen Anderlecht met 3-1, maar sloeg in de return keihard terug: 3-0. De eerste Europese trofee was daarmee een feit.

In het seizoen 1970-1971 werd Arsenal in de Jaarbeursstedenbeker onttroond door 1. FC Köln (kwartfinale). In het daaropvolgende seizoen bereikte de club de laatste acht van de Europacup I, maar het Ajax van sterspeler Johan Cruijff trok aan het langste eind. Een nieuwe finaleplaats in Europees clubverband liet op zich wachten tot het seizoen 1979-1980. Arsenal moest in de finale van 1980 uiteindelijk buigen voor Valencia, dat in Brussel trefzeker bleek vanaf de strafschopstip.

Twee Europese finales op rij

Arsenal bereikte zowel in het seizoen 1993-1994 als 1994-1995 de finale van de Europacup II. In de finale van 1994 ging het Italiaanse Parma over de knie in Kopenhagen, maar een jaar later bleek het Spaanse Real Zaragoza na verlenging te sterk. Tijdens het seizoen 1996-1997 verscheen Wenger aan het roer als nieuwe manager. Onder zijn leiding plaatste Arsenal zich voor de UEFA Cup-finale van 2000, maar de strafschoppenserie pakte uit in het voordeel van de Turkse topclub Galatasaray.

Tussen 1998 en 2017 kwalificeerde Arsenal zich steevast voor de Champions League. Wenger wist geen Europese topclub te smeden van de Londenaren, maar in het seizoen 2005-2006 lukte het wel degelijk om een finaleplaats binnen te slepen door achtereenvolgens Real Madrid, Juventus en Villarreal uit te schakelen. In de finale tegen FC Barcelona ging het echter al snel mis door een rode kaart van Jens Lehmann. Het tiental van Arsenal nam via Sol Campbell nog wel de leiding, maar uiteindelijk trokken de Catalanen aan het langste eind dankzij Samuel Eto’o en Juliano Belletti.

Wenger zwaaide in 2018 af als Arsenal-manager. Zonder de Fransman bereikten The Gunners een jaar later de finale van de Europa League, maar stadgenoot Chelsea trok in Bakoe aan het langste eind: 1-4. In het seizoen 2020-2021 lukte het opnieuw om de laatste vier van de Europa League te bereiken. Een nieuwe finaleplaats bleef echter uit door toedoen van Villarreal.

Balans tegen Nederlandse clubs

Arsenal heeft het veelvuldig mogen opnemen tegen Nederlandse clubs. De Londenaren kruisten maar liefst tien keer de degens met PSV: viermaal winst, viermaal verlies en tweemaal gelijk. The Gunners mochten het ook al acht keer opnemen tegen Ajax, dat driemaal de baas bleek tegenover drie gelijke spelen en twee zeges. De overige ontmoetingen vonden plaats tegen FC Twente (tweemaal winst) en AZ (één zege en één gelijkspel).

---

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Arsenal gedragen. Een overzicht:

Naam (periode)	Naam (periode)
Nacer Barazite (2007-2010)	Marc Overmars (1997-2000)
Dennis Bergkamp (1995-2006)	Quincy Owusu-Abeyie (2003-2006)
Giovanni van Bronckhorst (2001-2003)	Robin van Persie (2004-2012)
Glenn Helder (1995-1997)	Jurriën Timber (2023-heden)
Gerrit Keizer (1930-1931)

---

Het stadion van Arsenal

Tussen 1913 en 2006 speelde Arsenal de thuiswedstrijden in het Arsenal Stadium, dat in de volksmond beter bekend stond als Highbury. Deze bijnaam refereerde aan de locatie van het stadion: de wijk Highbury. Het sfeervolle stadion eindigde met een capaciteit van 38.500 plaatsen, maar bereikte in 1935 een toeschouwersrecord tegen Sunderland: 72.395 bezoekers.

Arsenal maakte op Highbury grote successen mee, waardoor er een stormloop op de tickets ontstond. Uitbreiding werd echter nagenoeg onmogelijk gemaakt. De East Stand was als monumentaal pand aangewezen, waar de overige drie tribunes te dicht op de aangrenzende woonwijk stonden. Arsenal voelde zich daardoor genoodzaakt om te verhuizen naar een nieuwe locatie. Zo’n vijfhonderd meter verderop liet men een gloednieuw onderkomen bouwen: het Emirates Stadium. Dit onderkomen biedt plaats aan 60.704 voetballiefhebbers.

Een deel van Highbury staat nog altijd overeind: de East Stand en West Stand. De oude tribunes fungeren tegenwoordig als appartementen, waar het oude speelveld is omgeturnd tot een soort park voor inwoners.

---

Veelgestelde vragen over Arsenal

Laatste update: 4 juni 2024