Het laatste nieuws over België

Het nationale voetbalteam van België is actief onder de vlag van zowel de UEFA als de FIFA. De ploeg staat bekend onder de bijnaam Rode Duivels.

• Het nationale team van België maakt deel uit van de KBVB
• De bijnaam van het team luidt ‘Rode Duivels’
• Thuiswedstrijden worden meestal afgewerkt in het Koning Boudewijnstadion
• België verloor de EK-finale van 1980
• Op het WK is een derde plaatst de beste prestatie

Het nationale voetbalteam van België

De Belgische voetbalploeg maakt deel uit van de Koninklijke Belgische Voetbalbond (KBVB). In 1895 werd de voetbalbond opgericht als Union Belge des Sociétés de Sports Athlétiques, dat zich eveneens concentreerde op rugby en wielrennen. In 1912 besloot de voetbalafdeling zich af te splitsen door de naam Union Belge des Sociétés de Football-Association (UBSFA) aan te nemen. Een jaar later switchte men naar de Nederlandstalige naam om in 1920 het predicaat ‘koninklijk’ te bemachtigen.

Op 28 april 1901 organiseerde Beerschot AC een wedstrijd tussen een Belgische en Nederlandse voetbalselectie. In de strijd om de Coupe Van den Abeele trokken de Belgen met duidelijke cijfers aan het langste eind: 8-0. Tussen 1902 en 1904 stond de burenruzie opnieuw op het programma, maar deze wedstrijden worden niet erkend door de wereldvoetbalbond FIFA. Het betrof namelijk geen officiële afvaardiging van de NVB (nu KNVB). Op 1 mei 1904 speelde België de eerste officiële interland tegen Frankrijk (3-3).

De eerste erkende interlandwedstrijd tussen België en Nederland vond op 30 april 1905 plaats. In Antwerpen maakte Eddy de Neve het verschil door viermaal te scoren voor Oranje (1-4 na verlenging). Nederland mocht daarmee de eerste erkende Coupe Van den Abeele-trofee op de erelijst plaatsen. In de beginjaren speelde men alleen tegen Frankrijk en Nederland. Ook het ontstaan van de bijnaam Rode Duivels dateert uit die periode en werd bedacht door bondsmedewerker Pierre Walckiers.

Olympisch goud

In 1920 mocht België voor het eerst deelnemen aan een groot toernooi: de Olympische Spelen in Antwerpen. Op dat moment stonden er nog geen EK’s en WK’s op het programma, waardoor dit toernooi het hoogst haalbare was voor landenteams. Het thuisland bereikte de finale door Spanje (3-1) en Nederland (3-0) te verslaan. Robert Coppée en Rik Larnoe zorgden binnen 31 minuten voor een 2-0 voorsprong tegen Tsjecho-Slowakije. Vlak voor rust kwam de opponent met tien man te staan, waardoor die ploeg van het veld stapte. De Belgen pakten daarmee automatisch goud.

Tien jaar na het olympisch goud organiseerde Uruguay het eerste WK uit de geschiedenis. Europese landen stonden niet te springen om deel te nemen, maar de Fransman Jules Rimet wist de regering te overtuigen om financiële steun te verleden. Vier Europese landen besloten dan toch mee te doen. Ook België mocht afreizen naar Zuid-Amerika, maar speelde geen rol van betekenis. Zowel de Verenigde Staten (0-3) als Paraguay (0-1) bleek te sterk voor de Rode Duivels.

België vormde een select gezelschap in de jaren dertig door de eerste drie WK’s bij te wonen. Waar men in 1930 op uitnodiging mocht deelnemen, daar kwalificeerde het nationale team zich voor de eindrondes van 1934 (Italië) en 1938 (Frankrijk). Een succesverhaal mocht dat niet heten. Bernard Voorhoof maakte weliswaar de eerste twee WK-doelpunten, maar de Ierse Vrijstaat zegevierde met 2-5. Vier jaar later trok gastheer Frankrijk aan het langste eind (1-3).

Naoorlogse jaren

Door de Tweede Wereldoorlog vond er in de jaren veertig geen WK plaats. Het eerste naoorlogse WK vond plaats in 1950, maar België vond de tijd nog niet rijp om deel te nemen aan de kwalificatiefase. Voor het wereldkampioenschap van 1954 besloot men een nieuwe poging te wagen. In een groep met Finland en Zweden volstonden drie overwinningen en één gelijkspel om een trip naar Zwitserland veilig te stellen. Ondanks een 4-4 gelijkspel tegen Engeland wist men de groepsfase niet te overleven. Italië won de tweede wedstrijd met 1-4.

België boekte in de jaren vijftig een aantal fraaie overwinningen. Zowel wereldkampioen West-Duitsland (2-0) als Hongarije (5-4) werden opzij gezet door de Rode Duivels. De Hongaren hadden destijds de beschikking over een topteam, met Ferenc Puskás als absolute ster. Met die uitslagen toonden de Belgen over voldoende potentie te beschikken, maar desondanks kwalificeerde men zich niet voor het WK van 1958. Voor het eerste EK in 1960 schreef de KBVB zich niet in.

Derde op EK

De jaren zestig verliepen teleurstellend voor België. Het nationale team behaalde weliswaar een aantal knappe resultaten, maar schoot in de kwalificatiefase steevast tekort. Pas op het WK van 1970 maakten de Belgen een comeback als toernooideelnemer. De start verliep voortvarend dankzij een 3-0 zege op El Salvador, maar daarna droogde het succes op. Nederlagen tegen de Sovjet-Unie (1-4) en gastheer Mexico (0-1) zorgde voor een snelle uitschakeling.

Na de snelle WK-uitschakeling verplaatste België de focus naar het EK van 1972, dat in eigen land werd georganiseerd. In de kwalificatiefase wist men landen als Frankrijk, Ierland en Nederland voor te blijven met een daadwerkelijk ticket als beloning. Het deelnemersveld bestond destijds uit slechts vier teams. De Rode Duivels verloren in de halve finale met 1-2 van Duitsland, maar in de troostfinale trok men wel aan het langste eind ten koste van Hongarije (2-1). Anderlecht-icoon Paul Van Himst maakte het winnende doelpunt.

België en Nederland stonden in november 1973 tegenover elkaar voor een cruciale WK-kwalificatiewedstrijd. Beide teams hadden op dat moment negen punten, maar het doelsaldo van Oranje (24-2) was aanzienlijk beter dan die van de zuiderburen (12-0). De bezoekers moesten daardoor winnen in Amsterdam. Jan Verheyen leek het benodigde resultaat binnen te slepen, maar de arbitrage keurde het doelpunt af vanwege buitenspel. Daardoor liep België een WK-ticket mis zonder maar één tegentreffer te incasseren. Nederland bereikte in 1974 voor het eerst de WK-finale.

Verloren EK-finale

Waar Nederland in 1978 nogmaals de WK-finale haalde, daar bleef België in het restant van de jaren zeventig verstokt van een nieuw eindtoernooi. De jaren tachtig verliepen beduidend beter. In 1980 wisten de Rode Duivels meteen door te stoten naar de EK-finale door overeind te blijven tegen Engeland (1-1), Spanje (2-1) en Italië (0-0). In de finale mocht men het opnemen tegen West-Duitsland, dat de andere groep als nummer één afsloot. René Vandereycken bracht de Belgen langszij in Rome, maar het tweede doelpunt van Horst Hrubesch bleek fataal: 1-2.

Op het WK van 1982 eindigde België aan kop in een groep met Argentinië, El Salvador en Hongarije. In de tweede groepsfase moest men echter buigen voor Polen (0-3) en de Sovjet-Unie (0-1). Het team wist vervolgens ook het EK van 1984 en het WK van 1986 te bereiken. Het Europese kampioenschap eindigde opnieuw in de groepsfase, maar de WK-droom in Mexico sneuvelde pas in de halve finale. Diego Maradona maakte met twee doelpunten het verschil voor Argentinië (2-0), waar Frankrijk de troostfinale naar zich toe wist te trekken (2-4).

Naast Vandereycken telde de Belgische WK-selectie van 1986 meer bekende namen. Ook namen als Jean-Marie Pfaff, Eric Gerets, Franky Van Der Elst, Franky Vercauteren, Enzo Scifo, Jan Ceulemans en Hugo Broos zullen bij menig voetballiefhebber in Nederland een belletje doen rinkelen. Als opvolger van Raymond Goethals fungeerde Guy Thys in die tijd als bondscoach.

Zes WK’s op rij

België ontbrak in de jaren negentig steevast op het EK. Daarentegen wist men zich wel te kwalificeren voor de WK’s van 1990, 1994, 1998 en 2002. In totaal speelde men dus zes opeenvolgende wereldkampioenschappen, maar de vierde plaats van 1986 werd niet meer geëvenaard. De Rode Duivels struikelden driemaal in de achtste finale en in 1998 was de groepsfase zelfs al het eindstation. Bondscoaches Georges Leekens en Robert Waseige kregen in die periode de beschikking over een nieuwe generatie, waaronder Bart Goor, Timmy Simons, Luc Nilis en Wesley Sonck.

In 2000 organiseerden Nederland en België gezamenlijk het EK. Beide landen mochten hun groepswedstrijden in eigen land afwerken, maar alleen Oranje profiteerde van dat feit. Goor en Émile Mpenza bezorgden hun team nog wel een voortvarende start ten koste van Zweden (2-1). In de volgende groepswedstrijden moest men echter buigen voor Italië en Turkije (allebei 0-2). Dit betekende een negatieve primeur voor de Belgen, aangezien niet eerder een gastland al in de groepsfase sneuvelde.

Zwarte jaren

Na het WK van 2002 kreeg België te maken met een inktzwarte periode. In de strijd om een ticket voor EURO 2004 pakte men nog wel de laatste kans door Kroatië te verslaan (2-1) en geen fout te maken tegen Estland (2-0). De Kroaten wonnen hun laatste wedstrijd echter ook ten koste van Slovenië, waardoor zij zich plaatsten voor de play-offs. Het mislopen van de Europese eindronde werd vervolgens synoniem voor het Belgische team.

België kwalificeerde zich evenmin voor de eindtoernooien van 2006 (WK), 2008 (EK), 2010 (WK) en 2012 (EK). Met spelers als Thibaut Courtois, Toby Alderweireld, Vincent Kompany, Thomas Vermaelen, Jan Vertonghen, Kevin De Bruyne, Marouane Fellaini, Eden Hazard, Dries Mertens, Radja Nainggolan, Axel Witsel, Christian Benteke, Mousa Dembélé en Romelu Lukaku was er nochtans een gouden generatie opgestaan. Als dieptepunt zakten de Belgen af naar de 66ste plaats van de FIFA-ranking.

Oud-international Marc Wilmots wist de negatieve tendens te doorbreken door België naar het WK van 2014 te loodsen. De geprezen doch gehavende generatie beschaamde het vertrouwen niet. Achtereenvolgens Algerije (2-1), Rusland (1-0) en Zuid-Korea (1-0) werden in de groepsfase verslagen. De Bruyne en Lukaku maakten in de achtste finale het verschil ten koste van de Verenigde Staten (2-1 na verlenging), maar Argentinië beëindigde de WK-droom in de kwartfinale door met 0-1 te winnen.

Belgen pakken door

Oranje-fans konden jarenlang de draak steken met de Belgen, maar na het WK van 2014 veranderde dat beeld. Het Nederlands elftal faalde in de kwalificatiefase voor het EK van 2016 en het WK van 2018. Daarentegen wisten de Rode Duivels zich wel te plaatsen voor die toernooien. Op Franse bodem fungeerde men in 2016 als topfavoriet voor de kwartfinale tegen Wales. Nainggolan leek die favorietenrol waar te maken, maar tot verrassing van velen trokken de Welshe voetballers aan het langste eind: 1-3.

Dankzij een treffer van Adnan Januzaj tegen Engeland (1-0) kroonde België zich in 2018 tot groepswinnaar. In Rusland rekende men vervolgens ook af met Japan (3-2) en Brazilië (2-1). Het team mocht dromen van een historische WK-finale, maar Frankrijk trok in de halve finale aan het langste eind: 0-1. Sportieve revanche volgde in de troostfinale ten koste van Engeland. Thomas Meunier en Eden Hazard maakten in Sint-Petersburg het verschil namens de Belgen: 2-0. De beste WK-prestatie ooit was daarmee een feit.

Net niet-generatie

Na het WK van 2018 naderende de gouden generatie van België langzamerhand het eindpunt. In 2021 hoopte men eindelijk op een finaleplaats, maar in de kwartfinale van het EK ging het mis door toedoen van Italië (1-2). De rooskleurige jaren waren duidelijk voorbij. Op het WK van 2022 struikelden de manschappen van bondscoach Roberto Martínez zelfs al in de groepsfase. Een 0-0 gelijkspel in de derde groepswedstrijd tegen Kroatië bleek fataal, waardoor de Spanjaard niet mocht aanblijven.

Op 16 oktober 2023 kreeg de EK-wedstrijd tussen België en Zweden een inktzwart randje. Twee aanhangers van Zweden werden eerder op de dag doodgeschoten in het centrum van Brussel. Het nieuws bereikte beide teams in de rust, waardoor zij besloten om de wedstrijd niet uit te spelen. Zowel de KBVB als de SvFF diende een verzoek in om de 1-1 ruststand als eindstand te noteren. Normaliter zeer ongebruikelijk, maar de UEFA besloot er gehoor aan te geven met het oog op het sentiment en de ranglijst van dat moment.

De KBVB-leiding besloot Martínez na het WK van 2022 te vervangen ten faveure van Domenico Tedesco. Hij loodste het deels gerenoveerde België naar het EK van 2024, maar de magie bleef duidelijk achterwege. Na een wisselvallige groepsfase (vier punten uit drie wedstrijden) ging het in de achtste finale mis tegen Frankrijk. Uitgerekend een van de routiniers, Vertonghen, werkte de bal ongelukkig in eigen doel: 0-1. De recordinternational (157 interlands) kondigde na het toernooi zijn afscheid als international aan.

---

België op eindtoernooien

Sinds de jaren dertig is België actief in de kwalificatiefase voor EK’s en WK’s. In de onderstaande tabel treft u een overzicht.

EK’s

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1964	Niet gekwalificeerd	1996	Niet gekwalificeerd
1968	Niet gekwalificeerd	2000	Groepsfase
1972	Derde	2004	Niet gekwalificeerd
1976	Niet gekwalificeerd	2008	Niet gekwalificeerd
1980	Tweede	2012	Niet gekwalificeerd
1984	Groepsfase	2016	Kwartfinale
1988	Niet gekwalificeerd	2021	Kwartfinale
1992	Niet gekwalificeerd	2024	Achtste finale

WK’s

Jaar	Resultaat	Jaar	Resultaat
1930	Groepsfase	1986	Vierde
1934	Eerste ronde	1990	Achtste finale
1938	Eerste ronde	1994	Achtste finale
1954	Groepsfase	1998	Groepsfase
1958	Niet gekwalificeerd	2002	Achtste finale
1962	Niet gekwalificeerd	2006	Niet gekwalificeerd
1966	Niet gekwalificeerd	2010	Niet gekwalificeerd
1970	Groepsfase	2014	Kwartfinale
1974	Niet gekwalificeerd	2018	Derde
1978	Niet gekwalificeerd	2022	Groepsfase
1982	Tweede ronde	2026	?

---

België versus Nederland

Wedstrijden tussen België en Nederland staan bekend als de Derby der Lage Landen. Tot en met 2024 stond de burenruzie maar liefst 129 keer op het programma. De oranjehemden trokken het 57 keer aan het langste eind, waar de Rode Duivels in 41 gevallen als winnaar van het veld stapten. De overige 31 ontmoetingen eindigden in een gelijkspel. Het doelsaldo pakt eveneens in het voordeel uit van het Nederlands elftal: 285 om 221.

De eerste officiële editie van België – Nederland vond plaats op 30 april 1905. Eddy de Neve maakte hoogstpersoonlijk het verschil door viermaal te scoren, waarvan driemaal in de verlenging (1-4). De Belgen moesten bijna een volledig jaar wachten op sportieve revanche. Het weerzien op 29 april 1906 resulteerde in een snoeiharde deceptie voor de Nederlanders: 5-0. Een recordnederlaag betekende dat niet, aangezien de Belgen op 17 maart 1940 zelfs met 7-1 zegevierden tegen de aartsrivaal.

Wedstrijden tussen Nederland en België waren meermaals zeer doelpuntrijk. Een hoogtepunt was het vriendschappelijke onderonsje op 25 november 1951. Na negentig minuten gaf het scorebord een ongekende score aan: 6-7. Grote uitslagen werden geleidelijk minder normaal, maar op 4 september 1999 vond toch weer een knotsgekke oefeninterland plaats. De Derby der Lage Landen eindigde die dag in een 5-5 gelijkspel. Patrick Kluivert maakte die avond een hattrick.

Oranje lang zonder zege

Nederland won op 6 september 1997 met 3-1 van België. Een jaar later hielden beide teams elkaar in bedwang gedurende het WK in Frankrijk. De zuiderburen wisten vervolgens langdurig ongeslagen te blijven ten koste van de rivaal. Pas op 3 juni 2022 rekenden de Oranje-internationals af met deze negatieve reeks door de onderlinge Nations League-wedstrijd met 1-4 te winnen. Het weerzien op 25 september 2022, het vooralsnog laatste onderonsje, pakte eveneens in Nederlands voordeel uit (1-0).

---

Veelgestelde vragen over het Belgische voetbalteam

Laatste update: 14 november 2024