Laatste nieuws over Chelsea

Chelsea is een Engelse voetbalclub uit de hoofdstad Londen. Thuiswedstrijd van The Blues worden sinds de oprichting afgewerkt op Stamford Bridge.

• Chelsea werd in 1905 opgericht
• Thuiswedstrijden worden afgewerkt op Stamford Bridge
• De bijnaam van de club luidt ‘The Blues’
• Chelsea werd zesmaal kampioen van Engeland
• De Champions League staat tweemaal op de erelijst

Chelsea in nationaal clubverband

In 1896 besloten de gebroeders Gus en Joseph Mears om Stamford Bridge Athletics Ground op te kopen. Het complex, gelegen in de Londense wijk Fulham, werd vervolgens omgeturnd tot voetbalstadion. Het idee was om de lokale voetbalclub Fulham te verleiden om hier de thuiswedstrijden af te werken, maar de broers kregen nul op het rekest. Fred Parker, tijdwaarnemer voor de London Athletic Club (LAC), overtuigde het duo vervolgens om zelf een voetbalclub op te richten.

Op 10 maart 1905 werd Chelsea opgericht in The Rising Pub, dat tegenwoordig de naam The Butcher’s Hook draagt. Dit café is nog altijd te vinden aan de overzijde van Stamford Bridge. De naam Fulham was al in gebruik, waardoor men inspiratie haalde uit de aangrenzende wijk Kensington en Chelsea. Parker speelde in de beginjaren een belangrijke rol binnen de voetbalclub. Hij bracht het benodigde personeel bijeen en zorgde voor de toetreding tot de Football League, hoewel Fulham en Tottenham Hotspur aanvankelijk bezwaar aantekenden.

Chelsea stroomde na de toetreding tot de Football League de Second Division binnen. De Londenaren probeerden al in 1907 naar de First Division, het hoogste niveau van Engeland. In datzelfde jaar werd David Calderhead aangesteld als manager van de club. Onder zijn leiding degradeerde Chelsea in 1910 uit de First Division, maar al na twee jaar maakte het team een comeback op dit niveau. Calderhead groeide uit tot een vertrouwde naam door tot 1933 aan te blijven als eindverantwoordelijke.

Eerste FA Cup-finale

Chelsea bereikte in 1915 de eerste FA Cup-finale sinds de oprichting. Op Old Trafford verloor de Londense formatie met 3-0 van Manchester United. Na de Eerste Wereldoorlog behaalde het team een knappe derde plaats in de First Division, maar de daaropvolgende seizoenen verliepen moeizamer. Chelsea degradeerde in 1924 opnieuw uit de hoogste afdeling van Engeland en wist pas in 1930 een terugkeer af te dwingen. Ditmaal lukte het wel om een langdurig verblijf af te dwingen.

In de First Division speelde Chelsea tussen de promotie van 1930 en 1953 een bijrol. Het team eindigde in deze periode steevast tussen de achtste en twintigste plaats. In die tijd telde de hoogste voetbalcompetitie van Engeland 22 clubs, waarvan de nummers 21 en 22 degradeerden. Lijfsbehoud stond dan ook op één als doelstelling van Chelsea. In 1951 was degradatie een reëel scenario, maar dankzij een sterke eindspurt wist men net op tijd weg te komen uit de degradatiezone.

Kampioen van Engeland

Voormalig Arsenal-aanvaller Ted Drake werd in 1952 aangesteld als manager van Chelsea. Hij besloot de club van nieuw elan te voorzien en liet het clublogo veranderen, waardoor de bijnaam The Blues ontstond. Zijn eerste seizoen verliep moeizaam (negentiende), maar in het vijftigste seizoen uit de clubgeschiedenis draaide het team plotseling als een tierelier. Chelsea verraste vriend en vijand door zich tot landskampioen te kronen. Met 52 punten eindigde de club fier boven de rest, waaronder de nummer twee Wolverhampton Wanderers (48 punten).

Het kampioenschap van 1955 bleek een absolute uitschieter. In het daaropvolgende seizoen kwam de klad weer in de prestaties getuige de zestiende plaats op de ranglijst en de FA Cup-blamage tegen Crewe Alexandra. Drake probeerde in de daaropvolgende seizoenen weer schwung in het elftal te brengen, maar dat bleek tevergeefs. In september 1961 werd de man achter de eerste landstitel ontslagen. De pas 33-jarige Tommy Docherty nam het stokje over, maar kon de club niet behoeden voor degradatie.

Docherty besloot vanwege de sportieve malaise een aantal structurele veranderingen door te voeren. Hij trok de discipline aan en verving de routiniers in de selectie door getalenteerde voetballers. Zijn aanpak had succes, waardoor Chelsea al na één seizoen terugkeerde in de First Division. Het team draaide meteen bovenin mee. Na de vijfde plaats van 1964 mocht de Londense formatie in 1965 zelfs aan het kampioenschap ruiken. Door een teleurstellende eindspurt moest men echter genoegen nemen met een derde plaats achter Manchester United en Leeds United.

Eindelijk FA Cup-winnaar

Gaandeweg besloot Docherty zijn koers aan te passen door toch weer routine aan het team toe te voegen. Hij leidde Chelsea naar de FA Cup-finale van 1967, maar Tottenham Hotspur trok op Wembley aan het langste eind (2-1). In september van datzelfde jaar sneuvelde de manager. Hij werd opgevolgd door Dave Sexton, die de stabiliteit terugbracht op Stamford Bridge. In het seizoen 1969-1970 bekroonde Chelsea die ontwikkeling met een derde plaats en de eerste FA Cup-bokaal in de clubgeschiedenis. Met clublegende Peter Osgood in de gelederen rekende de club over twee duels af met Leeds United.

Chelsea wist het succesvolle jaar 1970 niet door te trekken. The Blues zakten opnieuw af op de ranglijst, met degradaties in 1975 (promotie na twee seizoenen) en 1979 als resultaat. De jaren tachtig verliepen niet veel beter. Chelsea keerde in 1984 als kampioen van de Second Division terug op het hoogste niveau, maar daalde na drie seizoenen opnieuw af. Ditmaal bleef de afwezigheid in de First Division beperkt tot één seizoen, opnieuw dankzij een kampioenschap.

Glimlach keert terug

Chelsea probeerde in de jaren negentig af te rekenen met de instabiele prestaties. Voorzitter en eigenaar Ken Bates besloot daarom te investeren in de selectie, met Oranje-international Ruud Gullit als meest aansprekende aanwinst. In de daaropvolgende jaren maakten ook spelers als Didier Deschamps, Marcelo Desailly, Roberto Di Matteo, Tore André Flo, Gianluca Vialli en Gianfranco Zola de overstap naar Stamford Bridge. Gullit maakte in 1996 promotie tot speler/trainer, maar kreeg in februari 1998 zijn congé na een clash met Bates.

Aan het einde van de jaren negentig draaide Chelsea mee in de bovenste regionen van de Premier League. In het seizoen 1998-1999 deden de Londenaren zelfs een gooi naar het kampioenschap, maar moest uiteindelijk genoegen nemen met een derde plaats. In de zomer van 2000 haalde de club met spelers als Jimmy Floyd Hasselbaink en Eidur Gudjohnsen meer scorend vermogen in huis. Claudio Ranieri mocht op zijn beurt Vialli, die na Gullit voor de groep werd gezet, opvolgen als manager.

Overname door Abramovich

Aan het begin van de 21ste eeuw bleef de financiële positie van Chelsea problematisch. Bates besloot in te gaan op een aanbod van Roman Abramovich, die ook de schuldenlast van de club afbetaalde. De Russische eigenaar pompte daarnaast talloze miljoenen in de club met als doel om een kampioenswaardige selectie samen te stellen. In één transferzomer trok Abramovich de spreekwoordelijke portemonnee voor spelers als Hernán Crespo, Damien Duff, Adrian Mutu, Juan Sebastián Veron, Claude Makélélé, Scott Parker, Wayne Bridge, Joe Cole en Glen Johnson. Zij werden onder meer teamgenoot van Frank Lampard, die in 2001 al was opgepikt bij West Ham United.

Het gerenoveerde Chelsea eindigde in het seizoen 2003-2004 achter het ongenaakbare Arsenal. Abramovich besloot er daarom een schepje bovenop te doen. PSV-aanvallers Mateja Kezman en Arjen Robben versterkten de aanvallende mogelijkheden, waar ook Didier Drogba en Petr Cech tot de lijst van nieuwkomers behoorde. De steenrijke Rus shopte daarnaast bij Champions League-winnaar FC Porto door Paulo Ferreira, Ricardo Carvalho én trainer José Mourinho los te weken.

Mourinho wist Chelsea definitief te ontwikkelen tot een topclub van formaat. In het seizoen 2004-2005 bekroonde de sterrenformatie deze ontwikkeling door zowel de landstitel als de FA Cup binnen te slepen. Het kampioenschap werd een jaar later geprolongeerd. Manchester United wist deze hegemonie te beëindigen door de titel van 2007 binnen te slepen, al won Chelsea wel de FA Cup en de League Cup. In september van dat jaar vertrok Mourinho echter omwille van de verslechterde relatie met Abramovich.

Succes onder Ancelotti

Mourinho werd op Stamford Bridge opgevolgd door Avram Grant. Hij leidde Chelsea in 2008 naar de eerste Champions League-finale ooit, maar werd drie dagen later na de verloren ontmoeting met Manchester United (na strafschoppen) ontslagen. Luiz Felipe Scolari nam het stokje over, maar sneuvelde in februari 2009 eveneens. Voormalig Oranje-bondscoach Guus Hiddink maakte om die reden het seizoen 2008-2009 af als interim-manager. Hij leidde Chelsea naar de FA Cup-winst middels een 2-1 overwinning op Everton.

Hiddink maakte in de zomer van 2009 plaats voor Carlo Ancelotti. Met attractief voetbal (103 Premier League-treffers) won de Italiaanse coach in zijn eerste seizoen meteen de landstitel en de FA Cup. Zijn tweede contractjaar verliep daarentegen moeizaam, waardoor ook de voormalig AC Milan-coach de eindstreep niet haalde. Abramovich koos vervolgens voor André Villas-Boas, maar ‘de nieuwe Mourinho’ kon de hoge verwachtingen evenmin inlossen op Stamford Bridge.

In maart 2012 sneuvelde Villas-Boas als eindverantwoordelijke van Chelsea. Roberto Di Matteo maakte het seizoen af en beschaamde het vertrouwen niet. Hij verdiende een vaste aanstelling door het winnen van de FA Cup en de Champions League, maar nog datzelfde jaar viel ook voor hem het doek. Rafael Benítez werd de zoveelste manager sinds het aantreden van Abramovich als eigenaar. De Spaanse coach boekte eveneens een succesje door de Europa League te veroveren in 2013.

Mourinho keert terug

Medio 2013 maakte Mourinho zijn comeback als manager van Chelsea. Het seizoen 2013-2014 verliep teleurstellend door geen enkele prijs binnen te slepen, maar de Portugees herstelde de glorie door de club in 2015 naar het kampioenschap te loodsen. Zijn tweede dienstverband op Stamford Bridge stond echter in schril contrast met zijn eerste contractperiode. In december 2015 besloten beide partijen voor de tweede keer uit elkaar te gaan na een reeks tegenvallende prestaties. Hiddink keerde tijdelijk terug om het seizoen tot een goed einde te brengen.

Leicester City zorgde in 2016 voor een stunt door kampioen van Engeland te worden. Smaakmaker N’Golo Kanté maakte na dat seizoen een miljoenentransfer naar Chelsea, dat inmiddels onder leiding stond van Antonio Conte. Met de Franse sterkhouder in de gelederen wonnen The Blues in 2017 de zesde landstitel uit de clubgeschiedenis. Een jaar later won Chelsea eveneens de FA Cup dankzij een 1-0 overwinning op Manchester United. Eden Hazard besliste de finale vanaf elf meter.

Zware tijden op Stamford Bridge

Maurizio Sarri werd medio 2018 de zoveelste manager onder leiding van Abramovich. De Italiaan maakte het veldspel aantrekkelijker en veroverde de Europa League, maar vertrok al na één seizoen naar Juventus. Clubicoon Frank Lampard, die daarvoor indruk maakte met Derby County, maakte vervolgens de overstap naar Stamford Bridge. De oud-middenvelder kreeg te maken met zware omstandigheden: het vertrek van sterspeler Hazard en een verbod op het aantrekken van nieuwe spelers. Lampard liet mede daarom Mason Mount veelvuldig opdraven.

In de zomer van 2020 mocht Chelsea weer nieuwe spelers aantrekken. Lampard overtuigde Ajax-smaakmaker Hakim Ziyech, waar ook spelers als Kai Havertz, Timo Werner en Ben Chilwell de aanbieding uit Londen accepteerde. De koopwoede zorgde echter niet voor het gewenste effect. Lampard werd eind 2021 ontslagen. Thomas Tuchel, eerder dat seizoen weggestuurd bij Paris Saint-Germain, bracht de club weer op het goede spoor met de Champions League-winst als hoogtepunt.

Vertrek van Abramovich

Na de Russische invasie in Oekraïne veranderde de situatie van Chelsea. Abramovich vreesde voor sancties, waardoor hij de club besloot te verkopen. Na een periode van bijna negentien jaar sloot hij medio 2022 een deal met het Amerikaanse consortium van Todd Boedhly, dat zo’n vijf miljard euro neertelde. Het eerste seizoen zonder Abramovich verliep echter dramatisch. Chelsea had in één seizoen drie trainers voor de groep staan (Tuchel, Graham Potter en opnieuw Lampard), maar eindigde op de laagste plaats sinds 1994: twaalfde.

In de zomer van 2023 verscheen Mauricio Pochettino aan het roer. Ook de Argentijnse manager worstelde op Stamford Bridge, waardoor hij al na één seizoen werd ontslagen. Met een zesde plaats leidde hij de Londenaren wel weer Europa in (voorronde Conference League).

Rivaliteit

Chelsea ziet de Noord-Londense clubs Arsenal en Tottenham Hotspur als de belangrijkste rivalen. Ook andere clubs uit Londen en Manchester United maken extra sentiment los bij de fans van The Blues, maar in mindere mate.

---

Chelsea in Europees clubverband

Chelsea debuteerde in 1958 op het Europese strijdtoneel door deel te nemen aan de Jaarbeursstedenbeker. In de achtste finale sneuvelde de club door toedoen van Belgrado XI, dat over twee duels met 2-4 aan het langste eind trok. De tweede deelname aan de Jaarbeursstedenbeker verliep een stuk beter. The Blues schakelden in 1965-1966 clubs als AS Roma, AC Milan en 1860 München uit, maar werd in het zicht van de finale gestuit door de Spaanse topclub FC Barcelona.

In het seizoen 1970-1971 speelde Chelsea de eerste Europese finale uit de clubgeschiedenis. De Europacup II werd meteen een prooi voor de Londenaren, die in een tweeluik in Piraeus afrekenden met Real Madrid. Peter Osgood en John Dempsey zorgden in de replay voor de doelpunten. Chelsea beleefde na dit succes een sportieve terugval. In het daaropvolgende seizoen werd de club al snel uitgeschakeld door het Zweedse Atvidabergs FF, waarna het jarenlang ontbrak op de Europese velden.

Zola zorgt voor nieuwe succes

Pas in de jaren negentig maakte Chelsea een comeback in Europees clubverband. In het seizoen 1994-1995 reikte de club meteen tot de halve finale van de Europacup II, maar Real Zaragoza bleek uiteindelijk nipt te sterk (3-4 over twee wedstrijden). Drie jaar later lukte het ten koste van Vicenza alsnog om een finaleplaats te bemachtigen in datzelfde toernooi. In Solna maakte Gianfranco Zola het enige en dus winnende doelpunt tegen VfB Stuttgart: 1-0. Enkele maanden later behaalde Chelsea eveneens de Europese Supercup na een 1-0 zege op Real Madrid.

In het seizoen 1998-1999 deed Chelsea een nieuwe gooi naar de Europacup II. De Londenaren bereikten wederom de halve finale, maar Real Mallorca blokkeerde een nieuwe finaleplaats. In het daaropvolgende seizoen mocht de club voor het eerst deelnemen aan de Champions League. Chelsea overleefde de dubbele groepsfase, maar verloor in de kwartfinale van FC Barcelona (na verlenging).

Vaste waarde in de Champions League

Roman Abramovich werd in 2003 de nieuwe eigenaar van Chelsea. Hij zorgde meteen voor een kwaliteitsimpuls, waardoor de club de mogelijkheid kreeg om te wedijveren in de Champions League. Zowel in de seizoenen 2003-2004, 2004-2005 als 2006-2007 reikten de Londenaren tot de halve finale. Competitiegenoot Liverpool was tweemaal verantwoordelijk voor de uitschakeling van Chelsea, dat zich in dat eerstgenoemde seizoen verslikte in AS Monaco.

Chelsea bereikte in het seizoen 2007-2008 alsnog de finale van de Champions League. In Moskou verloor de Londense formatie na strafschoppen van Manchester United, dankzij missers van John Terry en Nicolás Anelka. De laatste stap in Europees clubverband bleef ook in de daaropvolgende seizoenen uit. Respectievelijk FC Barcelona en opnieuw Manchester United dwarsboomden de droom van Abramovich en consorten.

Eindelijk Champions League-winnaar

Negen jaar na de opkomst van Abramovich werd het sprookje van Chelsea eindelijk werkelijkheid. In de Champions League-finale van 2012 bleef de Londense club in leven door Bayern München, dat in de eigen Allianz Arena na strafschoppen opzij werd gezet. Juan Mata liet de eerste strafschop van Chelsea weliswaar onbenut, maar David Luiz, Frank Lampard, Joe Cole en Didier Drogba haalden de eindzege alsnog binnen. De Europese Supercup bleek daarentegen een prooi voor Atlético Madrid (1-4).

Chelsea werd in het seizoen 2012-2013 onttroond door uitschakeling in de groepsfase. De Londenaren plaatsten zich als nummer drie wel voor het restant van de Europa League en bereikten daarin de finale. In Amsterdam maakten Fernando Torres en Branislav Ivanovic het verschil ten koste van Benfica (2-1). Chelsea mocht zodoende opnieuw strijden om de Europese Supercup, maar verloor opnieuw. Bayern München nam sportieve wraak door de strafschoppenserie ditmaal wel in eigen voordeel te beslissen.

Nieuwe successen in Europa

Chelsea maakte in 2019 en 2021 opnieuw furore in Europees clubverband. De Londenaren wonnen respectievelijk de Europa League (4-1 zege op Arsenal) en de Champions League (1-0 zege op Manchester City). In 2019 bleek Liverpool te sterk in de strijd om de Europese Supercup, maar twee jaar later werd deze prijs alsnog binnengehaald na een gewonnen strafschoppenserie tegen Villarreal. Dit succes kreeg in de daaropvolgende seizoenen geen vervolg. Chelsea ontbrak in het seizoen 2023-2024 zelfs in Europees verband na een tegenvallend jaar.

Balans tegen Nederlandse clubs

Chelsea heeft nog nooit een officiële wedstrijd verloren van een Nederlandse club. In 1968 werd er niet gescoord in het tweeluik met het Amsterdamse DWS, maar een gevalletje kop of munt bezorgde de Londenaren een plek in de volgende ronde van de Jaarbeursstedenbeker. Aan het einde van de twintigste eeuw won Chelsea beide Champions League-wedstrijden tegen Feyenoord (3-1 thuis, 1-3 uit).

In het seizoen 2019-2020 troffen Chelsea en Ajax elkaar in de groepsfase van de Champions League. Na een 0-1 overwinning in Amsterdam eindigde het weerzien op Stamford Bridge in een doelpuntrijk gelijkspel (4-4). Na zes wedstrijden tegen Nederlandse clubs staat de teller voor Chelsea derhalve op drie overwinningen en drie gelijke spelen.

---

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van Chelsea gedragen. Een overzicht:

Naam (periode)	Naam (periode)
Patrick van Aanholt (2009-2014)	Jeffrey Bruma (2007-2009)
Ruud Gullit (1995-1998)	Kenneth Monkou (1989-1992)
Nathan Aké (2012-2017)	Toon Effern (1944)
Jimmy Floyd Hesselbaink (2000-2004)	Arjen Robben (2004-2007)
Winston Bogarde (2000-2004)	Marco van Ginkel (2013-2021)
Ian Maatsen (2019-2024)	Boudewijn Zenden (2001-2003)
Khalid Boulahrouz (2006-2008)	Ed de Goeij (1997-2003)
Mario Melchiot (1999-2004)	Hakim Ziyech (2020-2024)

Chelsea heeft meermaals onder leiding gestaan van een Nederlandse trainer. Een overzicht:

Naam	Periode
Ruud Gullit	1996-1998
Guus Hiddink	2009 en 2015-2016

---

Het stadion van Chelsea

Stamford Bridge is al sinds de oprichting in 1905 actief op Stamford Bridge. Het onderkomen werd in 1877 geopend voor atletiekwedstrijden, maar werd onder leiding van de gebroeders Mears omgeturnd tot voetbalstadion. Aanvankelijk was het de bedoeling dat Fulham op deze locatie zou spelen, ware het niet dat het bestuur van de Londense club weigerde. Daarop besloot men zelf een voetbalclub op te richten om gebruik te maken van Stamford Bridge: Chelsea.

De capaciteit van Stamford Bridge bedraagt 40.341 plaatsen. Het recordaantal bezoekers lag een stuk hoger: op 12 oktober 1935 waren maar liefst 82.905 voetballiefhebbers getuige van de Londense clash tussen Chelsea en Arsenal. Mede vanwege veiligheidsmaatregelen is die capaciteit in de loop der jaren verlaagd. Zo hebben de staantribunes plaatsgemaakt voor zitplaatsen. De tribunes op Stamford Bridge staan bekend als Matthew Harding Stand (Noord), East Stand (Oost), The Shed End (Zuid) en West Stand (West).

---

Veelgestelde vragen over Chelsea

Laatste update: 4 juni 2024