Het laatste nieuws over OGC Nice

OGC Nice is een Franse voetbalclub uit Nice. Thuiswedstrijden van Les Aiglons worden afgewerkt in de Allianz Riviera.

• OGC Nice werd in 1904 opgericht
• Thuiswedstrijden worden afgewerkt in de Allianz Riviera
• De bijnaam van de club luidt ‘Les Aiglons’
• OGC Nice werd vier keer kampioen van Frankrijk
• De Coupe de France prijkt drie keer in de prijzenkast

Voetbaltrots aan de Middellandse Zee

Op 9 juli 1904 vond de oprichting van Gymnaste Club de Nice (GCN) plaats. Vier jaar later ontstond een splitsing van de club, waarbij ook een voetbalafdeling ontstond. De kleuren rood-zwart werden in 1919 geïntroduceerd door Gallia Football Athlétic Club op te slurpen. Het team ging vanaf december 1924 door het leven onder de naam Olympique Gymnaste Club (OGC) de Nice.

In de beginjaren speelde OGC Nice louter in regionaal clubverband. Pas aan het begin van de jaren dertig introduceerde de Franse voetbalbond (FFF) een professionele competitie. De Zuid-Franse club degradeerde in 1934 uit deze divisie na als dertiende te zijn geëindigd, maar een jaar later keerde men alweer terug. Tot aan het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bleef het team actief op dit niveau.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde OGC Nice in een Zuid-Frans kampioenschap. De club veroverde in het eerste jaar meteen de titel, maar dit ging niet de boeken in als een officieel kampioenschap. Na alle oorlogsperikelen keerde het team terug in de Division 2. Les Aiglons hadden drie seizoenen nodig om als nummer één van de ranglijst een terugkeer naar de Division 1 af te dwingen. Met een zevende plaats beleefde men een geslaagde rentree.

Glorietijdperk

OGC Nice schreef in het seizoen 1950-1951 voetbalgeschiedenis. Op basis van doelsaldo wist men Lille OSC achter zich te houden in de titelstrijd, waardoor de allereerste landstitel een feit werd. In het daaropvolgende seizoen eindigde de club met één punt voorsprong op Girondins de Bordeaux opnieuw aan kop in de División 1. Nice veroverde dat seizoen zelfs de Franse dubbel door ook de Coupe de France binnen te slepen. In de finale rekenden de mannen van trainer Numa Andoire eveneens af met Bordeaux: 5-3.

In 1954 won OGC Nice de Coupe de France wederom door Olympique Marseille van zich af te schudden (2-1). Twee jaar later sleepten de Zuid-Fransen het derde kampioenschap binnen met één punt voorsprong op RC Lens. De club mocht daardoor voor het eerst deelnemen aan de Europacup I, de voorloper van de Champions League. Nice maakte een redelijke indruk buiten Frankrijk, maar niet voldoende om een glansrijk avontuur aan te gaan. In 1959 volgde een vierde en laatste landstitel door Nîmes Olympique op drie punten te houden.

Wisselvallige jaren

OGC Nice wist het succesverhaal niet door te trekken. In 1964 degradeerde de club zelfs uit de hoogste divisie van Frankrijk. Al na één seizoen keerde men terug met een Division 2-titel op zak. Het team wist zich in 1968 weer te mengen in de top van de ranglijst, maar moest het kampioenschap aan het oppermachtige Saint-Étienne laten (elf punten verschil). Het gat werd in het volgende seizoen vele malen groter. Voor de tweede keer in zes seizoenen daalde men af naar de tweede divisie.

Opnieuw keerde OGC Nice na één seizoen terug met een kampioenschap op zak. Zowel in 1973 als 1976 wisten Les Aiglons terug te keren in de Franse top, maar beide jaren moest men genoegen nemen met een tweede plaats. De volgende jaren stonden opnieuw in het teken van sportief verval. Beetje bij beetje daalde de club opnieuw af op de ranglijst, met de uiteindelijke degradatie van 1982 als consequentie. Ditmaal liet het Division 2-kampioenschap drie seizoenen op zich wachten.

Financiële problemen

Na de promotie van 1985 wist OGC Nice een zesjarig verblijf tussen de eliteclubs af te dwingen. Een zesde plaats (1989) bleek in die periode het hoogst haalbare. In 1991 nam de problematiek in de Franse badplaats toe. Niet alleen degradeerde men opnieuw naar de Division 2, maar ook groeide de schuldenlast in rap tempo. Een faillissement kon worden voorkomen onder leiding van de nieuwe voorzitter André Bois. Hij gaf de club ook een nieuwe naam: Olympique Gymnaste Club de Nice-Côte d’Azur.

In de volksmond bleef de club bekend staan als OGC Nice. De club keerde in 1994 alweer terug in de Division 1, maar degradeerde andermaal in 1997. In drie van de vier volgende seizoenen moest de club zelfs strijden om niet verder af te dalen. Een ultiem dieptepunt bleef uit, waardoor men de kans kreeg om zich te revancheren. Dit lukte in het seizoen 2001-2002 door als nummer drie te promoveren. De FFF had wel twijfels over de financiële situatie, maar na meerdere pogingen wist het bestuur deze vraagtekens weg te nemen.

Wederopstanding

OGC Nice beschaamde het vertrouwen niet. Met een tiende plaats wisten de Zuid-Fransen zich moeiteloos te handhaven in de hoogste klasse, dat in de 21ste eeuw bekend kwam te staan als Ligue 1. Tussen 2007 en 2014 raakte de club nog wel meermaals verzeild in degradatiestress, maar een nieuwe afdaling bleef uit. Zo eindigde Nice één keer als zestiende (2007) en tweemaal als zeventiende (2011 en 2014) en één keer als zestiende.

Zowel in 2013, 2016 als 2017 wist OGC Nice een topvier-klassering af te dwingen. In 2019 viel de club in handen van INEOS-topman Sir Jim Ratcliffe, die in 2024 ook eigenaar werd van Manchester United. Onder zijn leiding stonden trainers als Patrick Vieira, Christophe Galtier en Lucien Favre voor de groep, maar dat leidde er niet toe dat men in de top bleef meedraaien. Een vijfde plaats (2022) was vooralsnog de beste prestatie onder dit nieuwe bewind.

Rivaliteit

AS Monaco is de aartsrivaal van OGC Nice. Onderlinge wedstrijden worden ook wel betiteld als de Derby de la Côte d’Azur, aangezien beide steden maar een kilometer of twintig uit elkaar liggen. SC Bastia en AS Cannes gelden eveneens als rivalen.

Europees voetbal

OGC Nice debuteerde in het seizoen 1956-1957 op het Europese strijdtoneel. In de Europacup I wist de club af te rekenen met Glasgow Rangers, maar in de kwartfinale bleek het ongenaakbare Real Madrid een maatje te groot. De Spaanse voetbalgrootmacht bleek het bereiken van de laatste acht opnieuw het hoogst haalbare in het grootste clubtoernooi van Europa. Opnieuw moest men buigen voor De Koninklijke.

In de jaren zestig speelde OGC Nice louter in de Jaarbeursstedenbeker. De Fransen keerden in 1973 terug als UEFA Cup-deelnemer, maar in het restant van de twintigste eeuw speelde men geen rol van betekenis meer. Pas in het seizoen 2022-2023 wist men eindelijk weer eens een kwartfinaleplaats tot stand te brengen. In het Conference League-toernooi bleek dat wederom het eindstation door toedoen van FC Basel.

Balans tegen Nederlandse clubs

OGC Nice speelde tot en met het seizoen 2023-2024 in totaal vier officiële wedstrijden tegen Nederlandse teams. De balans is behoorlijk in evenwicht met één overwinning, twee gelijke spelen en één nederlaag. Zowel Ajax als Vitesse fungeerde tweemaal als tegenstander.

Nederlandse invloed

Verschillende Nederlanders hebben het shirt van OGC Nice gedragen. Een overzicht:

Het stadion

De Allianz Riviera is sinds september 2023 de thuisbasis van OGC Nice. Les Aiglons verlieten het Stade Municipal du Ray voor het gloednieuwe stadion met het oog op de EK-organisatie van 2016. Het bouwwerk in de Franse badplaats biedt plaats aan 36.178 supporters.

Eigenlijk had de Allianz Riviera al in 2007 klaar moeten zijn. Vanwege het hoge prijskaartje bleek dit echter niet haalbaar, maar vanwege de succesvolle EK-bid van Frankrijk kreeg OGC Nice de nieuwbouw alsnog voor elkaar. Bij wedstrijden onder de UEFA-vlag staat het stadion bekend als het Stade de Nice, aangezien commerciële namen verboden zijn.

Veelgestelde vragen over OGC Nice

Laatste update: 13 mei 2024